Wikiversity

Rumours

Wykonawca albumu studyjnego
Fleetwood Mac
Wydany	4 lutego 1977
Nagrywany	luty - sierpień 1976 Criteria Studios, Miami Record Plant Studios, Sausalito/Los Angeles Zellerbach Auditorium, Berkeley Wally Heider Studios, San Francisco Davlen Recording Studio, północne Hollywood
Gatunek	pop, rock, soft rock[1]
Długość	40:03
Wydawnictwo	Warner Bros.[2]
Producent	Ken Caillat, Richard Dashut, Fleetwood Mac[1]
Oceny
Album of the Year 100/100[3] AllMusic [1] American Songwriter [4] Blender [5] Robert Christgau A[6] Consequence of Sound A+[a][7] Entertainment Weekly A[8] The Independent [a][9] laut.de [10] Pitchfork 10/10[a][11] Q [12] Rolling Stone [13] The New Rolling Stone Album Guide [b][14] Slant Magazine [15] Tiny Mix Tapes [16]
Album po albumie
Fleetwood Mac (1975) Rumours (1977) Tusk (1979)

Rumours – jedenasty album studyjny zespołu Fleetwood Mac, wydany w lutym 1977 roku. Jest jednym z najlepszych albumów w historii zespołu i bywa uważany za najlepszy z nich. Prezentuje on ten sam skład grupy, który pojawił się na płycie Fleetwood Mac z 1975 roku.

Płyta w roku 1977 osiągnęła najwyższe notowania na amerykańskiej i brytyjskiej liście przebojów. Utwory "Go Your Own Way", "Dreams", "Don't Stop" i "You Make Loving Fun" były wydane jako single.

Zespół chciał rozszerzyć swój sukces komercyjny po wydaniu Fleetwood Mac (1975), ale po rozpoczęciu nagrań do Rumours sytuację komplikowały problemy w relacjach poszczególnych członków grupy. Przy nagrywaniu albumu często dochodziło do konfliktów, które opisywane były w tekstach piosenek. Zainspirowany muzyką pop, zespół używał kombinacji akustycznych i elektrycznych instrumentów. Ostateczne miksowanie krążka zakończyło się w grudniu 1976 roku. Po wydaniu albumu na początku roku 1977 grupa rozpoczęła światową trasę koncertową promującą Rumours.

Rumours zdobył wyjątkowe uznanie krytyków muzycznych i był chwalony głównie za jakość produkcji i harmonie wokalne, prowadzone przez Stevie Nicks, Christine McVie i Lindseya Buckinghama. Album zainspirował wielu muzyków wykonujących wiele różnych gatunków muzycznych. Jest często uważany za najlepszą płytę i opus magnum Fleetwood Mac oraz pojawił się na wielu listach najlepszych albumów lat 70. XX wieku, a także wszech czasów według krytyków^[17]. W 2018 roku został włączony do zbiorów Narodowego Zbioru Nagrań Biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych^[17].

W 2004, Rumours został zremiksowany na nowo, oraz dodany do niego został dodatkowy utwór, "Silver Springs", który pierwotnie miał pojawić się na albumie już w 1977, ale uznano, że nie pasuje do reszty utworów. Trzypłytowa reedycja albumu wydana została 29 stycznia 2013 przez Warner Bros. Records. Ta wersja krążka zawiera także pierwsze dema piosenek i ich wykonania koncertowe z trasy promocyjnej^[18].

Rumours jest jednym z najlepiej sprzedających się albumów rockowych, od dnia premiery do 2007 roku sprzedano ponad 30 milionów kopii na całym świecie^[19], a do 2013 – 40 milionów^[7]. Magazyn Rolling Stone uplasował album jako 25. na liście 500 albumów wszech czasów^[20].

23 lutego 1978 odbyła się dwudziesta ceremonia Grammy Awards za najlepsze muzyczne osiągnięcia roku 1977, na której album Rumours otrzymał nagrodę w kategorii najlepszego albumu roku^[21].

W lipcu 1975, dziesiąty album Fleetwood Mac osiągnął niespodziewany sukces, osiągając pierwsze miejsce amerykańskiej listy przebojów w 1976. Główny singel z tej płyty, "Rhiannon", był często prezentowany w stacjach radiowych. W tym czasie w skład grupy wchodzili: wokalistka Stevie Nicks, gitarzysta i wokalista Lindsey Buckingham, klawiszowiec i wokalistka Christine McVie, basista John McVie i perkusista Mick Fleetwood. Po sześciu miesiącach nieustannego koncertowania, John i Christine McVie rozwiedli się po sześciu latach małżeństwa^[22]. Para wkrótce przestała ze sobą rozmawiać i odzywała się do siebie tylko wtedy, gdy trzeba było omówić projekty muzyczne^[23]. Buckingham i Nicks – którzy dołączyli do zespołu przed nagrywaniem Fleetwood Mac, po tym, gdy gitarzysta Bob Welch opuścił grupę^[24] – byli w tym czasie w skomplikowanej relacji, która prowadziła do ich częstych kłótni. Para przerywała konflikty, kiedy pracowała nad piosenkami^[25]. Mick Fleetwood miał problemy natury prywatnej, kiedy odkrył, że jego żona Jenny miała romans z jego najlepszym przyjacielem^[26].

Prasa, która dążyła do zdobycia każdej informacji o zespole, opisywała wiele niewiarygodnych historii. Christine McVie miała według niektórych magazynów leżeć w szpitalu z poważną chorobą, natomiast Nicks i Buckingham zostali uznani za rodziców córki Fleetwooda, Lucy, gdy zgodzili się na wspólną sesję zdjęciową z dziewczynką. Prasa opublikowała także plotki o powrocie do zespołu oryginalnych członków, Petera Greena, Danny'ego Kirwana i Jeremy'ego Spencera na trasę koncertową z okazji dziesiątej rocznicy powstania grupy^[27]. Pomimo fałszywych doniesień, zespół nie zmienił swojego składu, mimo iż była taka możliwość. Członkowie nie mieli jednak czasu na określenie warunków, na jakich podstawie niektórzy mieliby podjąć decyzję o odejściu, ponieważ nagrania do nowego albumu miały zacząć się już niedługo^[23]. Fleetwood zauważył, że każdy z członków grupy bardzo poświęcał się emocjonalnie, aby tylko podjąć pracę w studiu^[28]. We wczesnym 1976, zespół stworzył kilka nowych utworów na Florydzie^[29]. Założyciele zespołu, Mick Fleetwood i John McVie, zdecydowali się na wybór ich poprzedniego producenta, Keitha Olsena, ponieważ ten kładł mniejszy nacisk na sekcję rytmiczną. Aby reprezentować interesy grupy, perkusista i basista założyli spółkę zwaną Seedy Management^[30].

Strona A

Strona B

1. "Second Hand News" – 2:43
2. "Dreams" – 4:14
3. "Never Going Back Again" – 2:02
4. "Don't Stop" – 3:11
5. "Go Your Own Way" – 3:38
6. "Songbird" – 3:20
7. "Silver Springs" – 4:33
8. "The Chain" – 4:28
9. "You Make Loving Fun" – 3:31
10. "I Don't Want to Know" – 3:11
11. "Oh Daddy" – 3:54
12. "Gold Dust Woman" – 4:51

1. "Second Hand News" – 2:47
2. "Dreams" – 4:21
3. "Brushes – 2:50
4. "Don't Stop" – 3:33
5. "Go Your Own Way" – 3:06
6. "Songbird" – 3:11
7. "Silver Springs" – 6:07
8. "You Make Loving Fun" – 4:56
9. "Gold Dust Woman #1" – 5:02
10. "Oh Daddy" – 3:58
11. "Think About It" – 2:55
12. "Never Going Back Again" – 1:56
13. "Planets of the Universe" – 3:18
14. "Butter Cookie (Keep Me There)" – 2:11
15. "Gold Dust Woman" – 5:01
16. "Doesn't Anything Last" – 1:10
17. "Mic the Screecher" – 0:59
18. "For Duster (The Blues)" – 4:26

• Stevie Nicks – śpiew
• Lindsey Buckingham – gitara elektryczna, gitara akustyczna, śpiew
• John McVie – gitara basowa
• Christine McVie – keyboard, syntezator, śpiew
• Mick Fleetwood – perkusja