LIMSwiki

Randy Johnson

Randy Johnson podczas gry w New York Yankees
miotacz
Pełne imię i nazwisko	Randall David Johnson
Pseudonim	Big Unit
Data i miejsce urodzenia	10 września 1963 Walnut Creek
Odbijał	prawą
Rzucał	lewą
Debiut	15 września 1988
Ostatni występ	4 października 2009
Statystyki
Win–loss record	303–166
ERA	3,29
Strikeouty	4875
Kariera klubowa
Lata Kluby 1988–1989 Montreal Expos 1989–1998 Seattle Mariners 1998 Houston Astros 1999–2004 Arizona Diamondbacks 2005–2006 New York Yankees 2007–2008 Arizona Diamondbacks 2009 San Francisco Giants
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia	2015
Głosów	97,3% (1. głosowanie)
Metoda elekcji	BBWAA

Randall David Johnson (ur. 10 września 1963) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza przez 22 sezony w Major League Baseball.

Po ukończeniu szkoły średniej w 1982 został wybrany w drafcie przez Atlanta Braves, jednak nie podpisał kontraktu, gdyż zdecydował się na kontynuowanie nauki na University of Southern California, gdzie w latach 1983–1985 występował w drużynie uniwersyteckiej USC Trojans^[1][2]. W czerwcu 1985 po raz drugi przystąpił do draftu i został wybrany w drugiej rundzie przez Montreal Expos i początkowo występował w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Indianapolis Indians, reprezentującym poziom Triple-A^[3][4]. W MLB zadebiutował (jako starter) 15 września 1988 w meczu przeciwko Pittsburgh Pirates, w którym zaliczył pierwsze w karierze zwycięstwo^[5][6]. W Expos rozegrał zaledwie 11 spotkań, po czym w maju 1989 w ramach wymiany przeszedł do Seattle Mariners^[3][5].

Będąc zawodnikiem Mariners, 2 czerwca 1990 w meczu przeciwko Detroit Tigers rozegrał no-hittera^[7]. Miesiąc później po raz pierwszy w karierze wystąpił w Meczu Gwiazd^[5]. W latach 1992–1995 zwyciężał w lidze w klasyfikacji strikeoutów, a w sezonie 1995 miał najlepszy wskaźnik ERA (2,48) i otrzymał nagrodę Cy Young Award dla najlepszego miotacza w American League^[5][8]. W lipcu 1998 został oddany do Houston Astros, w którym występował przez pół sezonu^[5][9].

W grudniu 1998 jako wolny agent podpisał kontrakt z Arizona Diamondbacks^[3]. Jako zawodnik D-backs pięciokrotnie zwyciężał w klasyfikacji strikeouts (1999–2002, 2004), trzykrotnie miał najlepszy ERA (1999, 2001–2002) i czterokrotnie był nagradzany Cy Young Award^[5][8]. 24 marca 2001 podczas meczu przeciwko San Francisco Giants w ramach spring training, po narzuceniu fastballa (piłka, która osiąga prędkość 90–100 mil na godzinę) trafił w nadlatującego gołębia^[10][11]. W tym samym roku wystąpił w World Series, gdzie Diamondbacks pokonali New York Yankees w siedmiu meczach; Johnson został wybrany wraz z Curtem Schillingiem World Series MVP przy statystykach 3–0 W–L, 1,04 ERA, 19 SO^[12].

18 maja 2004 w meczu przeciwko Atlanta Braves został najstarszym baseballistą (40 lat i 7 miesięcy), który rozegrał perfect game, zaś 29 czerwca 2004 w spotkaniu z San Diego Padres czwartym w historii MLB zawodnikiem, który zaliczył 4000. strikeout w karierze^[13][14].

Występował jeszcze w New York Yankees, ponownie w Arizona Diamondbacks i San Francisco Giants, w którym zakończył karierę^[3]. W 2015 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame^[15]. W sierpniu 2015 numer 51, z którym występował został zastrzeżony przez Arizona Diamondbacks^[16].