LIMSwiki
| Étienne Aubert | ||
| Papież Biskup Rzymu | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1282 | |
| Data i miejsce śmierci |
12 września 1362 | |
| Miejsce pochówku | ?↗ | |
| Papież | ||
| Okres sprawowania |
18 grudnia 1352–12 września 1362 | |
| Biskup Clermont | ||
| Okres sprawowania |
październik 1340–20 września 1342 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
23 stycznia 1338 | |
| Kreacja kardynalska |
20 września 1342 | |
| Kościół tytularny |
Ss. Ioannis et Pauli (20 września 1342) | |
| Pontyfikat |
18 grudnia 1352 | |
Innocenty VI (łac. Innocentius VI), właśc. Étienne Aubert (ur. w 1282 w Monts we Francji, zm. 12 września 1362 w Awinionie[1]) – papież w okresie od 18 grudnia 1352 do 12 września 1362[2].
Życiorys
Dzieciństwo i młodość
Urodził się w Monts, był profesorem prawa cywilnego oraz naczelnym sędzią w Tuluzie, gdzie swoją wiedzą oraz kompetencją zyskał sobie mocną pozycję pośród prawników[1]. Pełnił funkcję biskupa Noyon i Clermont. W 1342 roku Klemens VI nadał mu godność kardynała prezbitera, a potem mianował go wielkim penitencjariuszem (1348) oraz kardynałem biskupem Ostii (1352)[2].
Wybór na papieża
Po śmierci Klemensa kardynałowie zebrani na dwudniowym konklawe w Awinionie zapragnęli zwiększenia roli Świętego Kolegium[2]. W tym celu ułożyli i zaprzysięgli kapitulację, która zobowiązywała przyszłego papieża do liczenia się z nimi w wielu podstawowych kwestiach, a także niepowoływania nowych kardynałów, dopóki ich liczba nie spadnie do 16[1]. Kardynałowie wybrali Stefana Auberta, który po uroczystości koronacyjnej przybrał imię Innocentego VI[2].
Pontyfikat
Piąty papież niewoli awiniońskiej ogłosił nieważność kapitulacji wyborczej, która podważa zakaz dokonywania transakcji podczas konklawe[1]. Potępił posiadanie więcej, niż jednego beneficjum i duchownym nakazał wrócić do miejsc urzędowania[1]. Zreformował kurię, zmniejszając niepotrzebne wydatki[2]. Poparł przełożonych zakonów, którzy usiłowali przywrócić rygory zakonne[1]. Zwalczał franciszkańskich spirytuałów, nakazując inkwizycji ich aresztowanie, a w niektórych przypadkach, nawet spalenie na stosie[1].
Chciał wrócić do Rzymu, co jednak uniemożliwiała mu sytuacja w Państwie Kościelnym[2]. By uregulować sytuację w Rzymie, wysłał tam swojego legata, hiszpańskiego kardynała Egidio Albornoza, który zmodernizował administrację i podporządkował papiestwu większość terenów[1]. Papież zdjął także ekskomunikę z Coli di Rienzi i uczynił go senatorem licząc, że pomoże mu przeciwstawić się arystokracji[1]. Plany te zakończyły się fiaskiem, gdyż di Rienzi zginął podczas ulicznych zamieszek 8 października 1354 roku[1].
5 kwietnia 1355 roku kardynał, jednocześnie biskup Ostii koronował, za papieską zgodą, Karola IV na cesarza, króla Czech, który wcześniej w 1346 roku został wybrany na króla rzymskiego[1]. Nowy cesarz po sejmach w Norymberdze i w Metzu ogłosił Złotą Bullę[2]. Dokument ten regulował sprawę wyboru króla niemieckiego bez konieczności zatwierdzania go przez papieża[2].
Na arenie międzynarodowej papież poniósł kilka klęsk: nie udało mu się zapobiec wznowienia wojny stuletniej pomiędzy Francją i Anglią, a także notorycznie był zmuszany do nakładania kar kościelnych na Piotra I Okrutnego, za rozwód z żoną[1]. Innocenty VI w celu obrony miasta Awinion przed grupami zbójców, zbudował fortyfikacje[1].
Śmierć
Zmarł w Awinionie 12 września 1362[2].
Przypisy
Bibliografia
- Pope Innocent VI. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-02-26]. (ang.).
