LIMSpec Wiki

Otoriteryanizm veya otoriterlik, siyasi çoğulculuğun reddedildiği, siyasi statükonun ve müesses nizamın korunması için güçlü merkezi otoritenin kullanıldığı ve hukukun üstünlüğü, kuvvetler ayrılığı, demokratik oy kullanma hakkı gibi unsurların azaltıldığı bir siyasi sistemdir.^[1][2] Siyasi bilimciler, otoriter hükûmet biçimlerinin çeşitliliklerini tanımlayan birçok tipoloji oluşturmuşlardır.^[2] Otoriter rejimler, otokratik veya oligarşik olabilir ve bir parti veya askerî güç üzerine kurulabilir.^[3][4] Demokrasi ile otoriterlik arasında belirsiz bir sınırı olan devletler bazen "karma demokrasiler", "hibrit rejimler" veya "rekabetçi otoriter" devletler olarak nitelendirilmiştir.^[5][6][7]

Politik bilimci Juan Linz'in etkili bir çalışması olan 1964 tarihli "Bir Otoriter Rejim: İspanya" adlı eserinde, otoriterliği dört niteliğe sahip olarak tanımlamıştır.^[8]

1. Sınırlı siyasi çoğulculuk, yasama organı, siyasi partiler ve çıkar grupları üzerindeki kısıtlamalarla sağlanır.
2. Duygusal çekiciliklere dayanan siyasi meşruiyet ve rejimi bir gereklilik olarak tanımlayarak "kalkınmamışlık veya isyan gibi kolayca tanınabilir toplumsal sorunlarla mücadele" edilmesi.
3. En az düzeyde siyasi hareketlilik ve rejim karşıtı faaliyetlerin baskılanması.
4. Belirsiz ve sıkça değişen, genellikle yürütmenin gücünü genişletmek için kullanılan belirsizleşmiş yürütme yetkileri.^[9][10]

Minimum düzeyde tanımlanmış olan otoriter bir hükûmet, yasama organları için serbest ve rekabetçi doğrudan seçimleri, yürütme organları için serbest ve rekabetçi doğrudan veya dolaylı seçimleri veya her ikisini de içermemektedir.^{[11][12][13][14]} Geniş anlamıyla tanımlandığında, otoriter devletler, din özgürlüğü gibi sivil özgürlüklerden yoksun olan ülkeleri veya hükûmetin ve muhalefetin serbest seçimleri takiben en az bir kez iktidar değiştirdiği ülkeleri içermektedir.^[15] Otoriter devletler, otoriter yönetimi pekiştirmek amacıyla yönetilen siyasi partiler, yasama organları ve seçimler gibi adıyla demokratik kurumları içerebilir. Bu seçimler sahte veya rekabetsiz olabilir.^[16] Demokratik gerileme bağlamında, bilim insanları otoriter siyasi liderleri belirli taktikler temelinde tanımlama eğilimindedir. Bu taktikler şunları içerebilir: bağımsız kurumları siyasileştirmek, yanlış bilgi yaymak, yürütme gücünü büyütmek, muhalefeti bastırmak, savunmasız topluluklara saldırmak, şiddeti körüklemek ve seçimleri yozlaştırmak.^[17] 1946'dan bu yana, uluslararası siyasi sistemdeki otoriter devletlerin payı 1970'lerin ortalarına kadar artmış, ancak o tarihten itibaren 2000 yılına kadar azalmıştır.^[18]

Otoriterlik, politik baskı ve silahlı güç kullanımıyla potansiyel veya varsayılan meydan okuyucuların dışlanması yoluyla sağlanan yoğunlaşmış ve merkezileşmiş bir hükûmet gücüne sahip olmayı karakterize eder. Otoriterlik, politik partiler ve kitle örgütleri aracılığıyla insanları rejimin hedefleri etrafında harekete geçirmek için kullanır.^[19] Adam Przeworski, "otoriter denge'nin temel olarak yalanlar, korku ve ekonomik refah üzerine oturduğunu" teorileştirmiştir.^[20] Ancak, Daniel A. Bell ve Wang Pei, Çin'in COVID-19 deneyimini kullanarak kategorilerin o kadar net olmadığını savundular.^[21]

Otoriter rejim ayrıca siyasi gücün gayriresmi ve düzenlenmemiş kullanımını da benimser, liderlik "kendini atamış ve seçilse bile vatandaşların rakipler arasında özgür seçimleriyle görevden alınamaz", sivil özgürlükler keyfi olarak kısıtlanır ve gerçek muhalefete çok az tolerans gösterilir.^[19] Sivil toplumu bastırmaya yönelik bir dizi sosyal kontrol mekanizması da bulunurken, siyasi istikrar ordu üzerinde kontrol ve destek sağlanması, rejim tarafından istihdam edilen bürokrasi ve çeşitli sosyalizasyon ve öğretme yöntemleriyle bağlılık oluşturulmasıyla sağlanır.^[19]

Otoriterlik, hükümdarın veya hükûmetin (genellikle tek parti rejiminde) veya diğer otoritenin "belirsiz siyasi görev süresi" ile belirginleşir.^[19] Otoriter bir sistemden daha demokratik bir yönetim şekline geçiş, demokratikleşme olarak adlandırılır.^[19]

Otoriter rejimler sıklıkla anayasalar gibi demokrasilerin "kurumsal örtüsünü" benimser.^[22] Otoriter devletlerde anayasalar, "işletme kılavuzu" (hükûmetin nasıl işleyeceğini açıklayan), "rejimin niyetini gösteren" (duyurulan rejim niyetinin sinyali), "gelecekteki rejim planlarının taslağı" (gelecek dönem rejim planlarının taslağı) ve "süsleme" (gerçekte yerine getirilmeyen özgürlükleri belirten hükümler gibi, karışıklık yaratmayı amaçlayan malzemeler) gibi çeşitli rolleri yerine getirebilir.^[23] Otoriter anayasalar, rejimleri meşrulaştırmak, güçlendirmek ve sağlamlaştırmak açısından yardımcı olabilir.^[24] Başarılı bir şekilde hükûmet eylemlerini koordine eden ve halkın beklentilerini belirleyen otoriter bir anayasa, farklı bir düzenlemeler seti üzerinde yeniden koordinasyonu engelleyerek rejimin iktidarda kalmasını sağlamaya da yardımcı olabilir.^[25] Demokratik anayasaların aksine, otoriter anayasalar doğrudan yürütme otoritesine sınırlar koymaz; ancak bazı durumlarda bu tür belgeler, elitlerin kendi mülkiyet haklarını korumak veya otoriterlerin davranışlarını kısıtlamak için bir araç olarak işlev görebilir.^[26]

Sovyet Rusya'nın 1918 Anayasası, yeni kurulan Rus Sosyalist Federatif Sovyet Cumhuriyeti'nin (RSFSR) ilk şartnamesi olarak Vladimir Lenin tarafından "devrimci" bir belge olarak tanımlandı. O, bir ulus-devlet tarafından taslaklanan herhangi bir anayasadan farklı olduğunu belirtti.^[27] "Hukuk bilimci Mark Tushnet tarafından geliştirilen "otoriter anayasacılık" kavramı bulunmaktadır." ^[28] Tushnet, otoriter anayasacı rejimleri, "modern Batı'da tanıdık olan, insan haklarına ve öz yönetim ilkesine dayanan ve çeşitli kurumsal araçlarla uygulanan" liberal anayasacı rejimlerden ve liderlerin gücüne sınırlamalar getirme veya insan hakları fikrini reddeden tam anlamıyla otoriter rejimlerden ayırır.^[28] Tushnet, otoriter anayasacı rejimleri şu şekilde tanımlar: (1) otoriter egemen parti devletleri; (2) siyasi muhaliflere keyfi olarak tutuklama yapmamakla birlikte iftira kararları gibi yaptırımlar uygulamak; (3) politikaları hakkında "makul düzeyde açık tartışma ve eleştiriye izin vermek"; (4) sistematik baskı olmaksızın "makul ölçüde özgür ve adil seçimler" düzenlemek, ancak "seçim bölgelerinin belirlenmesi ve parti listelerinin oluşturulması gibi konulara yakından dikkat ederek, kendi lehine ve önemli bir farkla galip geleceğini en iyi şekilde sağlamak"; (5) zaman zaman kamuoyuna duyarlılık göstermek; ve (6) "dissent miktarının istenen seviyeyi aşmamasını sağlamak için mekanizmalar oluşturmak". Tushnet, Singapur'u otoriter anayasacı bir devlet örneği olarak gösterir ve bu kavramı hibrit rejimler kavramıyla ilişkilendirir.^[28]

Seymour Lipset, Carles Boix, Susan Stokes, Dietrich Rueschemeyer, Evelyne Stephens ve John Stephens gibi bilim insanları, ekonomik kalkınmanın demokratikleşme olasılığını artırdığını savunmaktadır. Adam Przeworski ve Fernando Limongi ise ekonomik kalkınmanın demokrasilerin otoriterleşme olasılığını azalttığını, ancak gelişmenin demokratikleşmeyi (otoriter bir devleti demokrasiye dönüştürmeyi) sağlayan bir neden olduğuna dair yetersiz kanıt olduğunu savunurlar.^{[29][30][31][32]}

Eva Bellin, belirli koşullar altında burjuvazinin ve işçi sınıfının demokratikleşmeyi daha olası bulduğunu, ancak diğer koşullar altında bu durumun geçerli olmadığını savunmaktadır.^[33] Ekonomik gelişme kısa ve orta vadede otoriter rejimlere yönelik halk desteğini artırabilir.^[34]

Michael Albertus'a göre, çoğu toprak reformu programı otoriter rejimler tarafından uygulanır ve daha sonra toprak reformunun yararlanıcılarına mülkiyet haklarını vermeyi engellerler. Otoriter rejimler bunu, kırsal nüfus üzerinde baskı aracı elde etmek için yapar.^[35]

Otoriter rejimler genellikle demokratik rejimlere benzer siyasi kurumları benimser, ancak bunlar farklı amaçlar için hizmet edebilir. Ekonomik kalkınma ve bireysel özgürlük için temel olan kurumlar, temsil edici meclisler ve rekabetçi siyasi partiler gibi, demokratik rejimlerde bulunur.^[36][37] Çoğu otoriter rejim, bu siyasi yapıları benimser, ancak güçlerini pekiştirmek için bunları kullanır.^[36] Örneğin, otoriter meclisler, liderlerin destek tabanlarını güçlendirebilecekleri, gücü paylaşabilecekleri ve elitleri denetleyebilecekleri platformlardır.^[38] Ek olarak, otoriter parti sistemleri, çoğunlukla tekelci otorite yapılarından dolayı son derece istikrarsız ve parti gelişimine uygun olmayan sistemlerdir.^[39]

Demokratik ve otoriter sistemler arasındaki en belirgin fark, seçimlerinde ortaya çıkar. Demokratik seçimler genellikle kapsayıcı, rekabetçi ve adil niteliktedir.^[40] Çoğu durumda, seçilen lider genel iradeyi temsil etmek üzere atanır. Öte yandan, otoriter seçimler genellikle sahtekarlık ve muhalif partilerin katılımına yönelik aşırı kısıtlamalarla karşı karşıya kalır.^[39] Otokratik liderler, zaferlerini sağlamak için siyasi muhalefeti öldürmek ve seçim gözlemcilerine ödeme yapma gibi taktikler kullanırlar.^[36][41] Buna rağmen, son yıllarda seçimlere ve destek partilerine sahip olan otoriter rejimlerin oranı artmıştır.^[36] Bu durum, demokrasilerin ve seçim otoritelerinin artan popülaritesi nedeniyle otoriter rejimlerin demokratik rejimleri taklit etmesi, yabancı yardım almayı ummaları ve eleştirilerden kaçınmaları sonucunda gerçekleşmektedir.^[36][42]

2018 yılında yapılan bir çalışmaya göre, çoğu parti yönetimindeki diktatörlükler düzenli olarak halkoylaması yapmaktadır. 1990'lardan önce, bu seçimlerde seçmenlerin tercih edebileceği alternatif parti veya adaylar bulunmamaktaydı. Soğuk Savaş'ın sona ermesinden bu yana, otoriter sistemlerdeki seçimlerin yaklaşık üçte ikisi bazı muhalefete izin vermektedir, ancak seçimler mevcut otoriter rejimi ağırlıklı olarak desteklemek için yapılandırılmaktadır.^[43]

Otoriter sistemlerde özgür ve adil seçimlere engel teşkil edebilecek faktörler şunları içerebilir:^[43]

• Otoriter iktidarın medya üzerindeki kontrolü.
• Muhalefetin kampanyasına müdahale.
• Seçim manipülasyonu.
• Muhalefete yönelik şiddet.
• İktidardaki yöneticilere lehte devlet tarafından yapılan büyük ölçekli harcamalar.
• Bazı partilere izin verilirken diğerlerine izin verilmemesi.
• Muhalefet partilerine yasaklar, sadece bağımsız adaylara izin verilmesi.
• İktidardaki parti içindeki adaylar arasında rekabete izin verilmesi, ancak iktidarda olmayan parti üyelerine izin verilmemesi.

Stabil otoriter yönetimin temelleri, otoriterin kitleler ve diğer elitler arasındaki mücadeleyi engellemesidir. Otoriter rejim isyanları önlemek için işbirliği veya baskı kullanabilir.^[44][45] Otoriter yönetim, yöneticinin diğer elitlerin desteğini (genellikle devlet ve toplumsal kaynakların dağıtımı aracılığıyla) ve halkın desteğini (aynı kaynakların dağıtımıyla) sürdürmek zorunda olduğu bir dengeleme sürecini içerir: dengeleme eylemi dengesiz olursa, otoriter yönetim elitler tarafından bir darbe veya halkın bir isyan riski altına girer.^[46][47]

Sergei Guriev ve Daniel Treisman tarafından 2019 yılında yapılan bir çalışmaya göre, otoriter rejimler zaman içinde kontrollerini sağlamak için şiddet ve kitlesel baskıya olan bağımlılıklarını azaltmışlardır. Çalışma, otoriter liderlerin kontrol aracı olarak bilgi manipülasyonuna giderek daha fazla başvurduğunu göstermektedir. Otoriter liderler, iyi performansın bir görüntüsünü yaratma, devlet baskısını gizleme ve demokrasiyi taklit etme konularında artan bir eğilim göstermektedir.^[48]

Andrew J. Nathan, "rejim teorisine göre otoriter sistemler, zayıf meşruiyet, zorbalığa aşırı bağımlılık, karar alma süreçlerinin aşırı merkezileştirilmesi ve kişisel gücün kurumsal normlara üstünlüğü gibi nedenlerle doğası gereği kırılgandır. ... Komünist, faşist, korporatist veya kişisel iktidar olmalarına bakılmaksızın, az sayıda otoriter rejim düzenli, barışçıl, zamanında ve istikrarlı bir şekilde devir teslim gerçekleştirebilmiştir." şeklinde belirtmektedir.^[49]

Siyaset bilimci Theodore M. Vestal, otoriter siyasi sistemlerin hem halkın hem de elit taleplerine yetersiz yanıt vererek zayıflayabileceğini belirtir ve otoriter rejimlerin zorluklarla başa çıkmak için daha sıkı kontrol uygulama eğiliminde olmalarının, uyum sağlama yerine, otoriter bir devletin meşruiyetini tehlikeye atabileceğini ve çökmesine yol açabileceğini ifade eder.^[19]

Bu genel eğilimin istisnalarından biri, otoriter rejimler arasında olağanüstü direnç gösteren Çin Komünist Partisi'nin otoriter yönetimidir. Nathan, bunun dört faktöre bağlanabileceğini belirtir: (1) "artan norm odaklı hale gelen haleflik politikaları"; (2) "siyasi elitlerin terfi süreçlerinde grupçuluk yerine liyakatçılık düşüncelerinin artması"; (3) "rejim içindeki kurumların farklılaşması ve fonksiyonel uzmanlaşması"; ve (4) "CCP'nin genel kamuoyu nezdinde meşruiyetini güçlendiren siyasi katılım ve başvuru için kurumların oluşturulması."^[49]

Yale Üniversitesi siyaset bilimci Milan Svolik, şiddetin otoriter sistemlerin yaygın bir özelliği olduğunu savunur. Otoriter devletlerde şiddet yaygın olma eğilimindedir, çünkü diktatör, rejim müttefikleri, rejim askerleri ve halk arasındaki anlaşmazlıkları çözmek için yetkilendirilmiş bağımsız üçüncü tarafların eksikliği söz konusudur.^[44]

Otoriter yönetimler, iktidarı ele geçirmesi zor olan önlemlere başvurabilir, buna "darbe önleme" adı verilir. Darbe önleme stratejileri, aile, etnik ve dini grupları stratejik olarak askeriye içine yerleştirme; düzenli orduya paralel silahlı bir güç oluşturma; ve birbirini sürekli izleyen, örtüşen yargı yetkisine sahip çok sayıda iç güvenlik kurumu geliştirme gibi önlemleri içerir.^[50] Araştırmalar, bazı darbe önleme stratejilerinin darbe olasılığını azalttığını ve kitlesel protestoların gerçekleşme olasılığını düşürdüğünü göstermektedir.^[51][52][53] Ancak darbe önleme önlemleri askeri etkinliği azaltır ve iktidardaki kişinin elde edebileceği rantları sınırlar.^[54] 2016 yılında yapılan bir çalışma, sonraki seçim kurallarının darbe girişimlerinin gerçekleşme olasılığını azalttığını göstermektedir. Sonraki seçim kuralları, sabırlı olmanın komplo kurucuları arasında koordinasyon çabalarını zorlaştırarak daha fazla kazanç elde eden elitleri tatmin ederek darbe girişimlerini engellediği düşünülmektedir.^{[55][55][56][57][58][59]} Curtis Bell ve Jonathan Powell adlı siyaset bilimcilerin belirttiğine göre, çevre ülkelerde gerçekleşen darbe girişimleri, bölgede daha fazla darbe önleme tedbirinin alınmasına ve darbeyle ilgili baskıların artmasına neden olur.^[60] 2017 yılında yapılan bir çalışma, ülkelerin darbe önleme stratejilerinin benzer geçmişlere sahip diğer ülkelerden büyük ölçüde etkilendiğini bulmuştur.^[61] Barış Araştırmaları Dergisi'nde 2018 yılında yapılan bir çalışma, darbe girişimlerini atlatan liderlerin bilinen ve potansiyel rakipleri tasfiye ederek cevap vermelerinin, liderlik sürelerinin daha uzun olmasına neden olduğunu söylemiştir.^[62] Conflict Management and Peace Science dergisinde 2019 yılında yapılan bir çalışma, kişisel diktatoryal rejimlerin diğer otoriter rejimlere kıyasla darbeyi önleme önlemleri almaya daha yatkın olduğunu bulmuştur; yazarlar, bunun "kişisel liderlerin zayıf kurumlara ve dar destek tabanlarına, birleştirici ideolojilere ve yöneticiyle kurulan gayri resmi bağlantılara sahip olmamaları" nedeniyle olduğunu savunmaktadır.^[63]

2019 yılında yapılan bir çalışmaya göre, kişisel diktatoryal rejimler diğer diktatoryal rejimlere göre daha baskıcıdır.^[64]

Yale profesörü Juan José Linz'e göre bugün üç ana politik rejim türü bulunmaktadır: demokrasiler, totaliter rejimler ve bu ikisi arasında yer alan otoriter rejimler (hibrit rejimler).^[65][66]

• Bir otoriter rejimde "iktidar, anayasal olarak halka sorumlu olmayan bir lider veya elit grup tarafından yoğunlaştırılır."^[67] Totaliter devletlerin aksine, otoriter rejimler hükûmet kontrolü altında olmayan sosyal ve ekonomik kurumlara izin verir ve aktif halk desteği yerine pasif kitle kabulüne dayanır.^[68][69]
• Tek kişinin "sınırsız güce" sahip olduğu bir devlet/hükûmet olan bir otokrasi.
• Totaliter bir devlet, "bireyin devlete bağlılığına ve ulusun yaşamının ve üretim kapasitesinin tüm yönlerinin sıkı kontrolüne, özellikle sansür ve terör gibi zorlayıcı önlemlerle" dayanan bir devlettir.^[70] Totaliter devletler, sadık destekçilerden oluşan tek bir hükûmet partisi tarafından yönetilir. Otokrasilerin aksine, "yalnızca mutlak siyasi güç elde etmeyi ve muhalefeti yasaklamayı" amaçlayan totaliter devletlerdir.^[71] Totaliter devletler resmi bir ideolojiye sahiptir ve "yalnızca mutlak siyasi güç elde etmeyi ve muhalefeti yasaklamayı" amaçlarlar^[71] ve "dünya hakimiyeti için herkesin yaşamının her yönünü ele geçirmeyi amaçlarlar".^[71]
• Faşist devletler otoriterdir ve genellikle II. Dünya Savaşı öncesi İtalya'daki Faşistler gibi bir siyasi felsefe/harekete dayanır. Bu siyasi felsefe/hareket, bireyin üzerinde milleti ve sıklıkla ırkı yücelten, otoriter bir liderin başkanlık ettiği merkezi bir otoriter yönetim, sert ekonomik ve sosyal düzenlemeler ve zorla muhalefetin bastırılması için durur.^[72]

Linz ve diğerleri tarafından birkaç alt türü tanımlanan otoriter rejimler bulunmaktadır.^[73] Linz, geleneksel otoriter rejimler ve bürokratik-askeri otoriter rejimler olmak üzere iki temel alt türü tanımlamıştır.

• Geleneksel otoriter rejimler, "hükümet otoritesinin (genellikle tek bir kişi) geleneksel meşruiyet, koruyucu-müşteri ilişkileri ve baskı aracılığıyla iktidarda kalmasını sağlayan rejimlerdir. Bu baskı, kişisel bağlılıklarla yönetim otoritesine bağlı olan bir kurum tarafından uygulanır." Bir örnek, Haile Selassie I dönemindeki Etiyopya'dır.^[73]

  

• Bürokratik-askeri otoriter rejimler, "askeri subaylar ve teknokratlardan oluşan bir koalisyon tarafından yönetilen rejimlerdir. Bu rejimler, bürokratik zihniyetlerinin sınırları içinde pragmatik olarak hareket ederler." şeklindedir.^[73] Mark J. Gasiorowski, "basit askeri otoriter rejimler" ile "bürokratik otoriter rejimler"i ayırt etmenin daha iyi olduğunu önermektedir. "Güçlü bir teknokrat grubun, devlet aygıtını kullanarak ekonomiyi rasyonelleştirmeye ve geliştirmeye çalıştığı" Güney Kore'nin Park Chung-hee dönemi gibi örneklerde görüldüğü gibi.^[73]

Barbara Geddes'e göre, otoriter rejimlerin yedi farklı tipolojisi bulunmaktadır: dominant parti rejimleri, askeri rejimler, kişisel rejimler, monarşiler, oligarşik rejimler, dolaylı askeri rejimler veya ilk üçünün bir karışımı olan rejimler.^[12]

Linz tarafından belirlenen otoriter rejimlerin alt tipleri şunlardır: korporatist veya organik-statik rejimler, ırksal ve etnik "demokrasi" ve post-totaliter rejimler.^[73]

• Korporatist otoriter rejimler, "devletin güçlü çıkar gruplarını etkisiz hale getirmek ve pasifleştirmek için yaygın bir şekilde korporatizm kurumlarını kullandığı" rejimlerdir. Bu tip Latin Amerika'da en kapsamlı şekilde incelenmiştir.^[73]
• Radikaş ve etnik "demokrasiler", "belirli ırk veya etnik grupların tam demokratik haklara sahip olduğu, diğerlerinin ise büyük ölçüde veya tamamen bu haklardan yoksun bırakıldığı" rejimlerdir. Örnek olarak, apartheid dönemindeki Güney Afrika verilebilir.^[73]
• Post-totaliter otoriter rejimler, totaliter kurumların (parti, gizli polis ve devlet kontrolündeki kitle iletişim araçları gibi) varlığını sürdürdüğü, ancak "ideolojik doğruluk yerine rutinleşmenin, baskının azaldığının, devletin üst liderliğinin daha az kişiselleştiği ve daha güvenli olduğunun, kitle hareketliliğinin önemli ölçüde azaldığının" gözlendiği rejimlerdir.^[73][74] Örnekler arasında Rusya Federasyonu ve 1980'lerin ortalarında Doğu Bloku devletleri bulunur.^[73] Mao Zedong sonrası Çin Halk Cumhuriyeti 1990'ların ve 2000'lerin başında post-totaliter olarak görüldü, sınırlı bir ölçüde çoğulculuk ve sivil toplumda artış yaşandı.^[75][76] Ancak 2010'larda, özellikle Xi Jinping'in 2012'de Çin Komünist Partisi Genel Sekreteri olarak göreve gelmesiyle birlikte, Çin devletinin baskısı keskin bir şekilde arttı ve dijital kontrol ve kitlesel gözetim ile desteklendi.^[77][78][79]

Otoriter rejimler bazen kişiselleştirici veya popülist olup olmadıklarına göre alt kategorilere ayrılır.^[73] Kişisel otoriter rejimler, keyfi yönetim ve otoritenin, "öncelikli olarak himaye ağları ve baskı aracılığıyla, kurumlar ve resmi kurallar yerine" uygulandığı şekilde karakterize edilir.^[73] Kişisel otoriter rejimler, sömürge sonrası Afrika'da görülmüştür. Buna karşılık, popülist otoriter rejimler, "güçlü, karizmatik, manipülatif bir liderin, önemli alt sınıf gruplarını içeren bir koalisyon aracılığıyla hükmettiği, mobilizasyonel rejimlerdir."^[73] Örnekler arasında Juan Perón döneminde Arjantin, Cemal Abdulnasır döneminde Mısır ve Hugo Chávez ile Nicolás Maduro dönemlerinde Venezuela yer almaktadır.^[73][80][81]

Yale Üniversitesi'nden siyaset bilimcileri Brian Lai ve Dan Slater tarafından yapılan otoriter rejimlerin tipolojisine göre dört kategori bulunmaktadır.

• makine (oligarşik parti diktatörlükleri)
• patronluk (otokratik parti diktatörlükleri)
• cunta (oligarşik askeri diktatörlükler) ve
• güçlü lider (otoriter askeri diktatörlükler)^[4]

Lai ve Slater, tek parti rejimlerinin, askeri rejimlere kıyasla rejimin devamlılığını sürdürmede etkili olan kurumları (örneğin kitle hareketliliği, müşfik ağları ve elitlerin koordinasyonunu) geliştirmekte daha başarılı olduğunu iddia etmektedir. Ayrıca Lai ve Slater, askeri rejimlerin, tek parti rejimlerine kıyasla daha sık askeri çatışmalar başlattığını veya diğer "umutsuz önlemler" aldığını söylediler.^[3][4]

John Duckitt, otoriterlik ile kolektivizm arasında bir bağlantı olduğunu öne sürer ve her ikisinin de bireyciliğe karşı durduğunu iddia eder.^[82] Duckitt, otoriterlik ve kolektivizmin, bireysel hakları ve hedefleri grup hedefleri, beklentileri ve uyumları altında ezdiğini yazar.^[83]

Steven Levitsky ve Lucan Way'e göre, sosyal devrimlerle ortaya çıkan otoriter rejimler, diğer tür otoriter rejimlere kıyasla daha dayanıklıdır.^[84]

Otoriterlik ve demokrasi temel olarak birbirinin zıttı değildir ve bir ölçekte karşıt uçlar olarak düşünülebilir. Bu nedenle, bazı demokrasilerin otoriter unsurları olabileceği gibi, otoriter bir sistemde de demokratik unsurlar bulunabilir.^[86][87][88] Otoriter rejimler, genellikle rejimin istikrarını zayıflatmayan şikayetlere karşı vatandaşların isteklerine kısmen tepki verebilirler.^[89][90] İlliberal demokrasi, liberal demokrasiden farklı olarak, hukukun üstünlüğü, azınlık gruplarının korunması, bağımsız bir yargı sistemi ve gerçek anlamda güçler ayrılığı gibi özelliklere sahip olmamasıyla ayırt edilir.^{[91][92][93][94]}

Liberal demokrasiler arasında savaşın nadiren olduğu bir başka ayrımdır; araştırmalar, teoriyi genişletmiş ve daha demokratik ülkelerin birbirleriyle daha az savaş (bazen askeri nitelikli eyaletler arası anlaşmazlıklar) ve daha az savaş kaybına yol açan çatışma yaşadıklarını göstermiştir ve demokrasilerin çok daha az iç savaşa sahip olduğunu ortaya koymuştur.^[95][96]

Araştırmalar, demokratik ülkelerde işlenen cinayetlerin çok daha az olduğunu göstermektedir. Bunlar aynı zamanda liberal demokratik politikaları uygulamadan önce orta düzeyde gelişmiş ülkelerdi.^[97] Dünya Bankası'nın araştırması, siyasi kurumların yolsuzluğun yaygınlığını belirlemede son derece önemli olduğunu ve parlamento sistemlerinin, siyasi istikrarın ve basın özgürlüğünün düşük düzeyde yolsuzlukla ilişkili olduğunu göstermektedir.^[98]

Ekonomist Alberto Abadie'nin 2006 yılında yaptığı bir çalışma, terörizmin en yaygın olduğu ülkelerin orta düzeyde siyasi özgürlüğe sahip olan ülkeler olduğunu ortaya koymuştur. En az terörizmin görüldüğü ülkeler ise en demokratik ve en az demokratik olan ülkelerdir ve "otoriter bir rejimden demokrasiye geçişler geçici olarak terörizmde artışa neden olabilir" şeklinde bir sonuca varmıştır.^[99] 2013 ve 2017 yıllarında yapılan çalışmalar da benzer şekilde siyasi özgürlük ile terörizm arasında doğrusal olmayan bir ilişki bulmuştur. Bu çalışmalara göre, en fazla terör saldırısının kısmi demokrasilerde gerçekleştiği, en az saldırının ise "katı otoriteler ve tam anlamıyla demokrasilere" sahip ülkelerde olduğu tespit edilmiştir.^[100] Amichai Magen tarafından yapılan 2018 tarihli bir çalışma, liberal demokrasilerin ve çok kutuplu sistemlerin diğer rejim türlerine kıyasla sadece daha az terör saldırısına maruz kalmadığını, aynı zamanda terör saldırılarında daha az kayba uğradığını göstermiştir. Bu durum, daha kaliteli demokrasilerin vatandaşların taleplerine, "fiziksel güvenlik isteği" de dahil olmak üzere, duyarlılık göstermesine bağlanabilir. Bu da "istihbarat, altyapı koruması, ilk müdahaleciler, sosyal dayanıklılık ve özel tıbbi bakım" gibi alanlara yapılan yatırımların, kayıpların önlenmesine yardımcı olduğunu göstermektedir.^[100] Magen ayrıca, kapalı otokrasilerde terörizmin 2013 yılından itibaren keskin bir şekilde arttığını belirtti.^[100]

Ulusal demokratik hükûmetler içinde, alt ulusal otoriter bölgeler bulunabilir. Bu duruma örnek olarak, İkinci Yeniden Yapılanma sonrası Güney Amerika Birleşik Devletleri, ayrıca çağdaş Arjantin ve Meksika'nın bazı bölgeleri gösterilebilir.^[101]

Rekabetçi otoriter rejim, Soğuk Savaş sonrası dönemde ortaya çıkan bir tür sivil rejimdir. Rekabetçi otoriter rejimde, "resmi demokratik kurumlar mevcuttur ve genellikle iktidara ulaşmanın temel aracı olarak görülür, ancak ... mevcut iktidarın devleti kötüye kullanması, rakiplerine karşı önemli bir avantaj sağlar."^[102][103] Terim, Steven Levitsky ve Lucan A. Way'in aynı adı taşıyan 2010 tarihli kitaplarında ortaya çıkan ve Soğuk Savaş sırasında ve sonrasında ortaya çıkan bir tür hibrit rejimi tanımlamak için kullanılmıştır.^[102][104]

Rekabetçi otoriter rejimler, tam anlamıyla otoriter rejimlerden farklıdır çünkü düzenli olarak seçimler yapılır, muhalefet açık bir şekilde faaliyet gösterebilir ve sürgün veya hapis riski düşüktür ve "demokratik prosedürler, muhalefet gruplarının güç mücadelesi için ciddi bir şekilde ele aldığı anlamlı bir şekilde uygulanır."^[102] Rekabetçi otoriter rejimler, demokrasilerin üç temel özelliğinden bir veya daha fazlasını eksik olarak gösterirler. Bu özellikler şunlardır: özgür seçimler (yani önemli ölçüde sahtekârlık veya seçmen sindirme olmaksızın yapılan seçimler); sivil özgürlüklerin korunması (yani ifade özgürlüğü, basın özgürlüğü ve dernek kurma özgürlüğü); ve adil bir oyun sahası (kaynaklara, medyaya ve yasal yollara erişim açısından eşitlik).^[105]

Otoriterlik, faşizmin temel bir kavramı olarak kabul edilir ve bilim insanları, faşist bir rejimin öncelikle otoriter bir yönetim biçimi olduğunda hemfikirdir, ancak tüm otoriter rejimlerin faşist olmadığına dikkat çekerler. Otoriterlik, faşizmin tanımlayıcı bir özelliği olsa da, bilim insanları, bir otoriter rejimi faşist yapan daha ayırt edici özelliklere ihtiyaç olduğunu savunurlar.^{[106][107][108][109][110][111][112][113][114][115][116][117][118]}

Linz, kişisel diktatörlüklerden ve totaliter devletlerden farklı olarak yeni otoriterlik biçimlerini ayırt etmiş ve Franco dönemi İspanya'sını bir örnek olarak ele almıştır. Kişisel diktatörlüklerin aksine, yeni otoriterlik biçimleri çeşitli aktörlerin (İspanya'da askeri, Katolik Kilisesi, Falange, monarşistler, teknokratlar ve diğerleri dahil) kurumsallaşmış temsiline dayanır. Totaliter devletlerin aksine, rejim halkın desteğine dayanmak yerine, pasif halk kabulüne dayanır.^[68] Juan Linz'e göre, otoriter bir rejim ile totaliter bir rejim arasındaki ayrım, otoriter bir rejimin politikayı ve siyasi mobilizasyonu boğmaya çalışırken, totalitarizmin onları kontrol etmeyi ve kullanmayı hedeflediğidir.^[65] Otoriter rejim, temel olarak totaliter rejimden, hükûmet kontrolü altında olmayan sosyal ve ekonomik kurumların varlığıyla ayrılır. Yale Üniversitesi siyaset bilimci Juan Linz'in çalışmalarına dayanan Colorado Springs'teki Colorado Üniversitesi'nden Paul C. Sondrol, otoriter ve totaliter diktatörlerin özelliklerini incelemiş ve bunları bir tabloda düzenlemiştir.^[69]

Sondrol, otoriterlik ve totalitarizmin otoriter rejimler olduğunu belirtirken, üç temel ayrım noktasında farklılık gösterdiğini savunur:

(1) Sondrol'a göre, sıradan ve genellikle popüler olmayan otoriter liderlerin aksine, totaliter diktatörler karizmatik bir "kişilik kültü" ve bilinçli bir şekilde manipüle edilen peygamberimsi bir imaj aracılığıyla takipçileriyle kitle tabanlı, sözde demokratik bir "karşılıklı bağımlılık" geliştirir.

(2) Eş zamanlı rol algıları, totaliterleri otoriterlerden ayırır. Otoriter liderler, genellikle kontrol etmek ve mevcut durumu korumakla yetinmeyi tercih eden bireyler olarak kendilerini görürler. Totaliter liderlerin kendilik algısı ise büyük ölçüde teleolojiktir. Tiran, evreni yönlendirmek ve yeniden şekillendirmek için vazgeçilmez bir işlevden öte, bir kişi değil bir varlıktır.

(3) Sonuç olarak, kişisel çıkarlar için gücü kullanma eğilimi, otoriter liderler arasında totaliter liderlere kıyasla daha belirgindir. İdeolojinin bağlayıcı çekiciliğine sahip olmadıkları için, otoriter liderler korku aşılayarak ve sadık işbirlikçilere ödüller vererek yönetimlerini desteklerler, böylece bir "hırsızlık rejimi" yaratırlar.^[69]

Totaliter rejime kıyasla, "otoriter devlet hala devlet ile toplum arasında belli bir ayrımı sürdürür. Sadece siyasi güçle ilgilenir ve bu güç sorgulanmadığı sürece topluma belli bir özgürlük sağlar. Totalitarizm ise özel yaşama müdahale eder ve onu boğar."^[121] Başka bir ayrım ise "otoriterlik, totalitarizmde olduğu gibi ütopyacı ideallere sahip değildir. Dünyayı ve insan doğasını değiştirmeye çalışmaz."^[121] Carl Joachim Friedrich, "totaliter rejimleri diğer otokrasilerden ayıran üç özelliğin olduğunu belirtmektedir: totaliter bir ideoloji, bir gizli polis tarafından desteklenen bir parti ve endüstriyel kitle toplumunun monopol kontrolü."^[121]

Greg Yudin, Moskova Sosyal ve Ekonomik Bilimler Okulu'nda siyaset felsefesi profesörü olan, "siyasi pasiflik ve sivil bağlantısızlık"ın otoriterliğin "temel özellikleri" olduğunu, totalitarizmin ise "kitlesel mobilizasyon, terör ve inançların homojenliği"ne dayandığını savunmaktadır.^[122]

Politik rejim türlerinin ekonomik büyüme üzerindeki etkileri bilim insanları arasında tartışmalı bir konudur. Var olan araştırmaların 1993 yılında yapılan bir değerlendirmesi, Adam Przeworski ve Fernando Limongi'nin "demokrasinin ekonomik büyümeyi teşvik edip etmediğini bilmediğimizi" sonucuna ulaşmalarını sağlamıştır.^[123] 2010 yılında Dani Rodrik, demokrasilerin uzun vadeli ekonomik büyüme, ekonomik istikrar, dış ekonomik şoklara uyum, insan sermayesi yatırımı ve ekonomik eşitlik açısından otoriter rejimleri geride bıraktığını yazmıştır.^[124] Daron Acemoğlu, Suresh Naidu, Pascual Restrepo ve James A. Robinson tarafından yapılan 2019 tarihli bir çalışma, demokrasinin uzun vadede kişi başına gayri safi yurtiçi hasılayı yaklaşık %20 artırdığını bulmuştur.^[125] Amartya Sen'e göre, işleyen bir liberal demokrasinin hiçbir zaman büyük ölçekli bir kıtlık yaşamadığı belirtilmektedir.^[126]

Araştırmacılar, otokrasilerin hızlı endüstrileşme konusunda avantajları olabileceğini belirtmiştir.^[127] Seymour Martin Lipset, düşük gelirli otokratik rejimlerin düşük gelirli demokrasilere kıyasla belli teknokratik "verimlilik artırıcı avantajlara" sahip olduğunu ve bu nedenle otokratik rejimlere ekonomik kalkınma konusunda bir avantaj sağladığını iddia etmiştir.^[128] Buna karşılık, Morton H. Halperin, Joseph T. Siegle ve Michael M. Weinstein (2005), demokrasilerin otokratizme göre "üstün gelişme performansı sergilediğini" savunmaktadır. Yoksul demokrasilerin daha istikrarlı ekonomik büyüme sergileme ve otokratik rejimlere kıyasla ekonomik ve insani felaketler (sığınmacı krizleri gibi) yaşama olasılığının daha düşük olma eğiliminde olduğunu belirtirler. Ayrıca, demokrasilerdeki sivil özgürlüklerin yolsuzluk ve kaynakların yanlış kullanımını engellediği, demokrasilerin otokratik rejimlere göre daha adapte olabilen olduğu ifade edilmektedir.^[128]

Çalışmalar, demokrasi ile yaşam beklentisi, bebek ve anne ölüm oranı gibi birkaç sağlık göstergesi arasındaki ilişkinin, kişi başına düşen gayri safi milli hasıla (GSMH), kamu sektörü büyüklüğü veya gelir eşitsizliği ile karşılaştırıldığında daha güçlü ve anlamlı olduğunu göstermektedir.^[129]

İkinci Dünya Savaşı (1945 yılında sona eren) ve Soğuk Savaş (1991 yılında sona eren) hem demokratik rejimlerin hem de daha az otoriter rejimlerin otoriter rejimlerin yerini aldığı sonuçlar doğurdu.

İkinci Dünya Savaşı, Müttefik güçlerin Eksen güçlerini yenmesiyle sonuçlandı. Tüm Eksen güçleri (Nazi Almanya, Faşist İtalya ve İmparatorluk Japonya) totaliter veya otoriter hükûmetlere sahipti ve bu ülkelerin ikisi demokratik anayasalara dayanan hükûmetlerle değiştirildi. Müttefik güçler, Demokratik devletlerin bir ittifakı ve (daha sonra) Komünist Sovyetler Birliği idi. En azından Batı Avrupa'da, savaş sonrası dönem otoriter rejimlerin kontrolünde olan alanlarda çokluğu ve ifade özgürlüğünü benimsedi. Faşizm ve Nazizm anısı küçümsendi. Yeni Federal Almanya Cumhuriyeti ifadesini yasakladı. Nazi devletinin merkezciliğine tepki olarak, Batı Almanya'nın (Federal Almanya Cumhuriyeti) yeni anayasası "güçler ayrılığı" uyguladı ve "hukuk uygulamasını" cumhuriyetin on altı eyaleti veya bölgelerinin eline verdi, en azından başlangıçta federal Alman hükûmetine değil.^[130]

Kültürel olarak, Batı Avrupa'da ayrıca anti-faşizme dayanan güçlü bir anti-otoriterlik duygusu vardı. Bu durum, işgal karşıtı aktif direnişe ve süper güçlerin gelişiminden kaynaklanan korkulara bağlandı.^[131] Anti-otoriterlik, ayrıca 1950'lerde Beat Kuşağı, 1960'larda hippi hareketi ve 1970'lerde punklar gibi karşı kültürel ve bohem hareketlerle ilişkilendirildi.^{[132][133][134]}

Güney Amerika'da, Arjantin, Bolivya, Brezilya, Paraguay, Şili ve Uruguay 1982 ile 1990 arasında diktatörlüklerden demokrasiye geçiş yaptılar.^[135]

Berlin Duvarı'nın 1989'da düşmesi ve Sovyetler Birliği'nin 1991'de çökmesiyle, İkinci Dünya Savaşı'nın diğer otoriter/toplamiter "yarısı" da çöktü. Bu, genel olarak otoriteye karşı bir isyana değil, otoriter devletlerin (ve ekonomilerin devlet kontrolünün) modası geçmiş olduğuna inanılmaya neden oldu. "Liberal demokrasinin, tüm politik çabanın yöneldiği son form olduğu" fikri ortaya çıktı.^[136] Batılı ülkelerde çok popüler oldu ve Francis Fukuyama'nın Tarihin Sonu ve Son İnsan kitabında kutlandı.^[136] Charles H. Fairbanks Jr.'a göre, "Sovyet bloğunun enkazından çıkan tüm yeni devletler, Özbekistan ve Türkmenistan hariç, gerçekten de 1990'ların başında demokrasiye doğru ilerliyor gibi görünüyordu" aynı zamanda Orta ve Doğu Avrupa ile Balkan ülkeleri de.^[137]

Aralık 2010'da, ekonomik durgunluk nedeniyle ortaya çıkan huzursuzluğa ve baskıcı otoriter rejimlere muhalefet olarak Arap Baharı ortaya çıktı, ilk olarak Tunus'ta ortaya çıktı ve Libya, Mısır, Yemen, Suriye, Bahreyn ve diğer yerlere yayıldı. Rejimler Tunus'ta, Libya'da, Mısır'da ve kısmen Yemen'de devrildi, diğer ülkelerde ise ayaklanmalar, iç savaşlar veya isyanlar yaşandı. Arap Baharı devrimlerinin çoğu kalıcı demokratikleşmeye yol açmadı. Arap Baharı'nı takip eden on yılda, Arap baharında bir otorite yıkılan ülkeler arasında sadece Tunus gerçek bir demokrasi haline geldi; Mısır askeri yönetimli otoriter bir devlet haline geri döndü, Libya, Suriye ve Yemen ise yıkıcı iç savaşlar yaşadı.^[138][139]

2005'ten bu yana, bazıları tarafından "demokratik gerileme" olarak adlandırılan bir durum gözlemciler tarafından not edilmiştir, ancak Steven Levitsky ve Lucan Way gibi bazıları, 2013'ten önce önemli bir demokratik düşüş olmadığını tartışmışlardır.^{[136][140][140]} 2018'de, Freedom House, dünya genelinde "113 ülkenin" 2006'dan 2018'e kadar "siyasi haklar ve sivil özgürlükler" açısından "net bir düşüş" gösterirken "sadece 62'si" "net bir iyileşme" yaşamış olduğunu açıkladı.^[141] 2020 raporu, düşük notların on dördüncü yıl üst üste kaydedilmesini belirtti.^[142] 2020 yılına gelindiğinde, Freedom House tarafından "özgür olmayan" olarak işaretlenen tüm ülkeler de transnasyonel otoriterlik uygulamaları geliştirmişlerdi ve devlet sınırlarının ötesinde muhalefeti polis ve kontrol etmeyi amaçlamışlardı.^[143]

2018'de yazan Amerikalı siyasi gazeteci David Frum, "Çok geç 20. yüzyılın ümit veren dünyası - NAFTA ve genişleyen NATO'nun dünyası; World Wide Web 1.0 ve liberal müdahaleciliğin dünyası; Václav Havel ve Nelson Mandela gibi liderler altında demokrasinin küresel yayılımının dünyası - şimdi yıpranmış ve aldatıcı görünüyor." şeklinde yazdı.^[146]

Michael Ignatieff, Fukuyama'nın liberalizmin otoriterliği yenmesi fikrinin "şimdi kaybolmuş tek kutuplu bir anının eski bir eseri gibi göründüğünü" yazdı ve Fukuyama da endişelerini dile getirdi.^[136][147] 2018'de sadece bir Arap Baharı ayaklanması (Tunus'taki ayaklanma) anayasal demokratik yönetim geçişine yol açarken, bölgede otoriterlik ve İslami aşırılığın yeniden yükselişinin adı "Arap Kışı" konuldu.^{[148][149][150][151][152][153][154]}

İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra otoriterliğin yeniden yayılmasına ilişkin çeşitli açıklamalar sunulmuştur. Bunlar arasında küreselleşmenin dezavantajları, popülist neo-milliyetçiliğin yükselişi ve Çin Halk Cumhuriyeti'nin otoriter modelinin başarısı olan Pekin Konsensüsü yer almaktadır.^[155][156] ABD gibi ülkelerde, otoriterliğin büyümesine neden olan faktörler arasında 2007-2008 mali krizi ve daha yavaş gerçek ücret büyümesi ile sosyal medyanın bilgi "gatekeeper"ları denilenleri ortadan kaldırması yer alır - ekonomideki aracılık işlemleri eşdeğeri- bu durumda bir nüfusun büyük bir kesimi, global ısınmanın tehlikesinden aşı ile hastalık yayılımının önlenmesine kadar "doğrulanabilir gerçekler" olarak kabul edilenlerin çoğunu fikir olarak görüyor ve aslında yalnızca kanıtlanmamış yanıltıcı görüşler olanların bir kısmını da gerçek olarak kabul ediyor.^[157][158]

ABD siyasetinde, "aşırı sağ", "uç sağ" ve "ultra sağ" terimleri, Hristiyan Kimliği, Yaratıcılık Hareketi, Ku Klux Klan, Ulusal Sosyalist Hareket, Ulusal İttifak, Şeytanın Zevki Bakanlıkları ve Dokuz Açı Düzeni gibi "asi devrimci sağ ideolojisinin militan formları ve ayrılıkçı etnosentrik milliyetçilik" gibi şeyleri tanımlamak için kullanılan etiketlerdir.^{[159][160][160][160][160][160][160][161][161][162][162]} Bu uç sağ gruplar, genellikle anti-semitik olan güçle ilgili komplocu görüşleri paylaşırlar ve algılanan homojen ırksal Völkish ülkeyi bir araya getirecek bir organik oligarşi lehine pluralist demokrasiyi reddederler.^[159][160] ABD'deki uç sağ gruplar, genellikle neo-faşist, neo-nazi, beyaz milliyetçi ve beyaz üstünlükçü örgütler ve ağlar oluşur ve beyaz etno devletin inşasını gerçekleştirmek için suikastlar, cinayetler, terörist saldırılar ve toplumsal çöküş gibi şiddetli yollarla ırksal çatışmanın "hızlandırılması"ndan bahsederler.^[159]

"Totalitarizm" terimi, belirli ideolojileri, hareketleri ve savaş sonrası dönemdeki siyasi rejimleri (Sovyet komünizmi - Stalinizm -, İtalyan faşizmi ve milliyetçi-sosyalizm gibi) tanımlamak için kullanılır. Totalitarizm, halkın tüm kamusal ve hatta özel yaşamının homojenleştirilmesini ve farklı düşüncelerin veya muhalefetin reddedilmesini hedefler. Aşırı durumlarda, muhalifler veya farklı düşünenler yok edilme veya ortadan kaldırılma eğilimindedir. Totaliter ideolojiler, hareketler ve rejimler, liberal demokrasiye ve hakların ve özgürlüklerin tanınmasına karşı çıkan diğer politik pozisyonlardan farklıdır. Örneğin, moderatizm, muhafazakarlık, gelenekçilik, milliyetçilik veya militarizm gibi politik görüşler, totalitarizmle aynı düzeyde radikal değildir.

Totalitarizm ve otoritarizm arasındaki ayrım, belirli rejimleri tanımlarken daha çok bir derece meselesidir. Totalitarizm, devrimci bir sosyal veya insan dönüşümü amacıyla (örneğin "Yeni İnsan" idealiyle) ilerlerken, otoritarizm genellikle muhafazakar veya gerici amaçlara sahiptir. Ayrıca, totalitarizmde değişen koşullara sert bir şekilde uyum sağlama eğilimi vardır ve gerçekliği herhangi bir maliyetle değiştirmeye yönelirken, otoritarizm daha esnek bir tutuma sahiptir ve gerçekliğe uyma veya prensiplerden sapma konusunda daha hazırdır. Bu nedenle, totalitarizm genellikle daha uzun süreli olabilirken, otoritarizm daha dayanıklı olabilir.

1964 yılında İspanyol siyaset bilimci Juan José Linz, Yale Üniversitesi'nde profesör olarak totalitarizm ve otoritarizm arasındaki farkları tanımlamıştır. Linz'e göre, diktatörlük örneklerinden biri olan Franco diktatörlüğü, otoriter rejimlerin en belirgin örneğidir. Linz'in önerdiği tanım şu şekildedir:^{[163][164][165][166]}

Otoriter rejimler, sınırlı ve sorumlu olmayan siyasi çoğulculuğa sahip siyasi sistemlerdir. Belirgin bir ideolojiye sahip olmasa da özgün bir zihniyetleri bulunabilir. Geniş ve yoğun siyasi mobilizasyondan yoksun olabilirler, ancak bazı dönemlerde istisnalar görülebilir. Bu rejimlerde lider veya en fazla bir küçük grup, resmi olarak belirsiz sınırlar içinde olsa da aslında oldukça öngörülebilir bir şekilde gücü elinde bulundurur.

Linz, Carl Joachim Friedrich ve Zbigniew Brzezinski tarafından 1956'da ortaya konulan totalitarizm teorisini referans alarak otoriter rejimleri tanımlamıştır. İspanyol tarihçi Enrique Moradiellos tarafından yapılan analizden elde edilen verilere dayanarak, iki tür siyasi rejim arasındaki farklar aşağıdaki tabloda açıklanmaktadır.^[165]

Linz'in tanımı, eleştirilerin hedefi oldu ve "biçimci" bir karaktere sahip olduğu yönünde eleştirilere maruz kaldı. Bu eleştiriler, politik rejimlerin sosyal ve sınıfsal boyutlarına dikkat etmemesiyle ilgiliydi. Yani, Linz'in tanımı, rejimi destekleyen veya ondan fayda sağlayan sınıf ve gruplara (veya tersine, rejimin etkilerini yaşayan ve faydalarından dışlanan sınıf ve gruplara) atıfta bulunmuyordu. Linz'in önerdiği tanımın belirli yönleri de sorgulandı, örneğin "totaliter" bir "ideoloji" ile "otoriter" bir "zihniyet" arasındaki çatışma; sınırlı bir "siyasi çoğulculuk" kavramının sadece egemen sınıfları etkilediği ve bu gruptaki temel politik uyumları gizlediği; "sömürülen" halk arasında reaksiyon veya muhalefetin göstergesi olarak algılanabilecek "aptalılık" (hükûmet tarafından indüklenen bir apati) ve kitlelerdeki gerçek hoşnutsuzluğun bastırıldığından bahsedilmediği gibi.^[165]

1974 yılında İspanyol sosyologlar Eduardo Sevilla Guzmán ve Salvador Giner, Linz'in önerisinin "formalist" olduğu eleştirisini dile getiren bir makale yayımladılar ve yeni bir kategori tanımladılar. Bu kategoriyi "modern despotizm" veya "mutlak despotizm" olarak adlandırdılar ve "absolutizm totalitar" veya totalitarizme karşı bir karşıt olarak düşündüler. Bu yaklaşımda, sosyal ve biçimsel politik yönleri birleştirmeyi hedeflediler ve Linz'in "otoriter rejimler" olarak adlandırdığı neredeyse aynı rejimleri de içine alıyorlardı. Bu rejimler arasında Franco diktatörlüğü, Salazarizm ve çağdaş Güney Amerika ve Afrika'daki birçok diktatörlük bulunuyordu. Aşağıda, Linz ve Sevilla Guzmán ve Giner'in önerileri arasındaki farklar gösterilmiştir.^[167]

Linz'in yaptığı ayrıma paralel olarak, Hugh Trevor-Roper, faşizm ile kiliseye dayalı faşizm arasında bir ayrım yapar. Aynı şekilde, "sol otoriterlik" in varlığı veya yokluğu da tartışmalı bir konudur. Bürokratik-askeri otoriter rejimler ise askeri subaylar ve teknokratların pragmatik bir koalisyonu tarafından yönetilen ve bürokratik zihniyetleriyle ideolojik olmayan rejimlerdir.^[168]

Paul C. Sondrol, otoriter rejimleri kişisel iktidar kullanımından kaynaklanan yolsuzluk ve kleptokrasi ile ilişkilendirir. Bu, liderliğin bireysel bir anlayışı olduğu anlamına gelir; yani liderlik bir "mistik" veya "teleolojik" işlev değil, kitlelerle bağlantılı bir "karizma" ile ilişkilendirilen, sözde demokratik bir işlevdir. Bu nedenle otoriter rejimler, totaliter rejimlerle daha az örtüşür. "Tiranlık" terimi otoriter veya totaliter rejimleri olumsuz bir şekilde nitelendirmek için yaygın olarak kullanılsa da, antik Yunan tiranları ile tarihsel bir figür olan tiranlık kavramının karıştırılmaması gerekir (aynı şekilde, "diktatörlük" teriminin olumsuz bir anlamda kullanılması veya bazı durumlarda kendileri tarafından kullanılması, Roma'daki diktatörlük makamıyla karıştırılmamalıdır).^[169][170]

Ayrıca, otoriter veya totaliter rejimler tarafından dinin meşrulaştırılması ve toplumsal kontrol aracı olarak kullanılmasının yanı sıra, otoriteryenizm, dinin bireysel ve toplumsal yönlerini anlamak için de uygun bir kavram olabilir ve devlet ile toplum arasındaki ilişkiyi kapsayabilir (din-devlet ilişkisi, dinler arası hoşgörü veya hoşgörüsüzlük, vb.). Tamamen sivil otoritelerin dinî otoritelerin tamamen altında olduğu ve dinî bir anlayışla tamamen yönlendirilen sosyal ve politik bir projenin uygulandığı durumlarda "teokrasi" terimi kullanılır (örneğin, İran İslam Devrimi, Afganistan'daki Taliban rejimi). En üst düzey sivil otoritenin aynı zamanda dinî otoriteye de sahip olduğu durumlarda "sezarcılık" şeklinde tarihsel bir terim olarak kullanılabilir, ancak Müslüman ülkelerde yaygın olarak kullanılmamaktadır; fakat farklı bağlamlarda, Fas veya Suudi Arabistan gibi ülkelerde durum oldukça yaygındır. "Sezarcılık" veya "Bonapartizm" terimleri seküler bağlamlarda kullanılan terimlerle karıştırılmamalıdır.^[171]

Otoriterizyanizmin kabul görmüş tanımı yoktur, ancak yıllık olarak Freedom House'un Freedom in the World raporu gibi birkaç ölçüm denemesi yapılmaktadır. Venezuela gibi bazı ülkeler, günümüzde veya tarihsel olarak otoriter olarak kabul edilenler, iktidara geldiklerinde otoriter olmamış veya demokratik gerileme ve/veya demokratikleşme dönemleri nedeniyle otoriter, kusurlu ve karma rejimler arasında değişmiş olabilir. Zaman dilimi, ülkelerin otoriter rejimler olduğu yıllardan ziyade iktidarda kaldıkları süreyi yansıtmaktadır. Çin ve faşist rejimler gibi bazı ülkeler, totaliter olarak da nitelendirilmiş, bazı dönemlerin diğerlerine göre daha otoriter veya totaliter olarak tasvir edilmiştir.

Aşağıdaki liste, şu anda veya sık sık otoriter olarak nitelendirilen ve/veya demokratik olarak gerileme yaşayan devletlerin birçoğunu içerir. Bazı ülkeler, Demokrasi Endeksi (The Economist) tarafından "Karma rejim" veya "kusurlu demokrasi" olarak sınıflandırılmış olabilir veya Freedom House'un Freedom in the World endeksine göre kısmen özgür olarak nitelendirilmiş olabilir.

Ülke	Zaman periyodu	Yönetici kişiler ve gruplar	Notlar ve kaynaklar
Afganistan	1996–2001; 2021–	Taliban	Taliban kontrolü altında totaliteryen devlet.[172]
Angola	1975–günümüz	Halkın Angola'nın Kurtuluşu Hareketi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Angola, bağımsızlığından bu yana aynı parti tarafından yönetilmektedir ve yetkililer siyasi muhalefeti sistematik olarak baskı altına almaktadır. Yolsuzluk, hukuki süreç ihlalleri ve güvenlik güçlerinin istismarları hala yaygındır. 2017 yılında Devlet Başkanı João Lourenço'nun seçilmesinden bu yana, hükûmet, yaygın yolsuzluğa karşı önlemler almış ve basın ve sivil toplum üzerindeki kısıtlamaları hafifletmiştir, ancak ciddi yönetişim ve insan hakları sorunları devam etmektedir.[173]
Azerbaycan	1993–günümüz	Haydar Aliyev (1993-2003) ve oğlu İham Aliyev (2003-günümüz) liderliğinde Yeni Azerbaycan Partisi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Azerbaycan'da rejiminde iktidar, 2003 yılından bu yana devlet başkanı olarak görev yapan İlham Aliyev ve genişletilmiş ailesinin elinde yoğun bir şekilde toplanmış durumdadır. Yolsuzluk yaygındır ve resmi siyasi muhalefet yıllar süren baskının etkisiyle zayıflatılmıştır. Yetkililer son yıllarda sivil özgürlüklere yönelik geniş çaplı bir baskı uygulamış ve bağımsız ifade veya aktivizm için neredeyse hiç alan bırakmamıştır.[174][175]
Bahreyn	1746–günümüz	Halife Hanedanı	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Bahreyn, bir zamanlar siyasi reform ve demokratik geçiş için umut vadeden bir model olarak görülmekteydi. 2011 yılında halk tarafından desteklenen demokrasi yanlısı protesto hareketini şiddetle bastırdığından bu yana, monarşi sistematik bir şekilde geniş bir siyasi hakları ve sivil özgürlükleri ortadan kaldırmış, siyasi muhalefeti dağıtmış ve Şii nüfusundaki muhalefete sert bir şekilde karşı koymuştur.[176][177]
Belarus	1994–günümüz	Alexander Lukashenko	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Belarus, seçimlerin açıkça hileli olduğu ve sivil özgürlüklerin ciddi şekilde kısıtlandığı otoriter bir devlettir. 2020 yılında devlet başkanı Lukaşenko, devletin askeri ve güvenlik güçleri üzerinde sıkı bir kontrol sağlayarak, sahte bir cumhurbaşkanlığı seçiminde tekrar seçilmesiyle başlayan kitlesel demokrasi yanlısı protesto hareketine sert önlemlerle müdahale etti. O dönemden itibaren, güvenlik güçleri rejime meydan okuyan gazetecilere ve sıradan vatandaşlara şiddet uygulayarak ve keyfi olarak gözaltına alarak görev yapmaktadır. Yargı sistemi ve diğer kurumlar bağımsız değildir ve Lukaşenko'nun gücünü denetleme görevi üstlenememektedir.[178][179][180][181][182]
Burundi	2005–günümüz	Pierre Nkurunziza	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Burundi, 2015 yılından bu yana siyasi ve ekonomik kriz içindedir. 12 yıl süren iç savaşın sona ermesinden sonra elde edilen demokratik kazanımlar, otoriter siyasete doğru bir kaymaktadır ve iktidardaki Ulusal Demokrasi Savunma Konseyi - Demokrasi Savunma Güçleri (CNDD-FDD) koalisyonuna karşı muhalefet olarak algılanan herkese karşı şiddetli baskılar yapılmaktadır.[183]
Kamboçya	1985–günümüz	Hun Sen	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Kamboçya'nın siyasi sistemi, Başbakan Hun Sen ve Kamboçya Halk Partisi (CPP) tarafından 30 yılı aşkın süredir domine edilmektedir. Ülke geçmişte yarı rekabetçi seçimler düzenlemiş olsa da, 2018 seçimleri aşırı baskıcı bir ortamda gerçekleştirilmiştir. O tarihten bu yana Hun Sen'in hükûmeti, muhalefet partisi üyeleri, bağımsız medya kuruluşları ve göstericilere karşı tehdit ve şiddetli bir baskı uygulamaktadır.[184][185]
Kamerun	1982–günümüz	Paul Biya	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Kamerun Cumhurbaşkanı Paul Biya, 1982 yılından bu yana ülkeyi yönetmektedir. Kamerun Halkın Demokratik Hareketi (CPDM), seçimleri manipüle ederek, devlet kaynaklarını siyasi nepotizm için kullanarak ve muhalefet partilerinin faaliyetlerini kısıtlayarak iktidarı sürdürmüştür. Güvenlik güçleri, hükûmet karşıtı protestoları dağıtmak için şiddet kullanmaktadır.[186][187]
Çin	1949–günümüz	Çin Komünist Partisi	“Bazı akademisyenler Çin sistemini 'parçalanmış bir otoriterlik' (Lieberthal), 'müzakere edilmiş bir devlet' veya 'danışma otoriter rejimi' olarak nitelendirdiler” John Kennedy'nin (2018) araştırmasına göre, yüksek öğrenim gören Çinli vatandaşlar yerel seçimlere daha az katılma eğilimindedir ve yalnızca zorunlu eğitime sahip olanlara kıyasla daha düşük demokratik değerlere sahiptir.[188] Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Çin'in otoriter rejimi son yıllarda giderek daha baskıcı hale gelmiştir. Hükûmeti kontrol eden Çin Komünist Partisi (ÇKP), devlet bürokrasisi, medya, çevrimiçi söylem, dini uygulamalar, üniversiteler, işletmeler ve sivil toplum örgütleri de dahil olmak üzere yaşamın ve yönetimin tüm yönlerindeki denetimini sıkılaştırmaya devam etmektedir. ÇKP lideri ve devlet başkanı Xi Jinping, Ekim 2022'de parti lideri olarak üçüncü dönemini güvence altına alarak kişisel iktidarını Çin'de on yıllardır görülmemiş bir derecede pekiştirmiştir. Siyasi muhalefete, bağımsız sivil toplum kuruluşlarına ve insan hakları savunucularına yönelik çok yıllık baskının ardından, Çin'in sivil toplumu büyük ölçüde zayıflamıştır.[189]
Kongo Cumhuriyeti	1979–günümüz	Denis Sassou Nguesso	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Denis Sassou Nguesso, muhalefeti şiddetli bir şekilde bastırarak neredeyse kesintisiz bir şekilde 40 yılı aşkın süredir iktidarda kalmıştır. Yolsuzluk ve onlarca yıl süren siyasi istikrarsızlık, ekonomik performansın düşük olmasına ve yüksek yoksulluk seviyelerine katkıda bulunmuştur. Güvenlik güçlerinin ihlalleri sıkça bildirilmekte ancak nadiren soruşturulmaktadır. Birçok medya kuruluşu işlemekte olup, ancak geniş çapta öz sansür ve sahiplerin etkisi nedeniyle bağımsız haber kapsamı sınırlıdır. İnsan hakları ve yönetimle ilgili sivil toplum kuruluşları, devletin kötüye kullanımlarını incelemektedir.[190]
Küba	1959–günümüz	Küba Komunist Partisi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Küba, tek parti rejimine sahip komünist bir devlet olarak politik çoğulculuğu ve bağımsız medyayı yasaklar, muhalefeti bastırır ve temel sivil özgürlükleri sıkı bir şekilde kısıtlar. Hükûmet, bazı özel sektör faaliyetlerine izin veren son reformlara rağmen ekonomiyi hala domine etmektedir. 2018 ve 2021 yılları arasında yeni bir anayasanın tanıtılmasıyla politik liderlikte kuşak değişimi yaşanmasına rağmen rejimin demokratik karakteri değişmemiştir.[191][192]
Mısır	2014–günümüz	Abdülfettah es-Sisi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Mısır'ı darbeyle iktidara gelen Başkan Abdül Fettah el-Sisi, otoriter bir şekilde yönetmektedir. Siyasi muhalefet neredeyse yok denecek kadar azdır, çünkü muhalefet ifadeleri cezai kovuşturmalara ve hapis cezalarına yol açmaktadır. Basın özgürlüğü ve toplantı özgürlüğü gibi sivil özgürlükler sıkı bir şekilde kısıtlanmıştır. Güvenlik güçleri, insan hakları ihlalleri ve yargısız infazlarla cezasız bir şekilde hareket etmektedir. Kadınlara, LGBT+ bireylere ve diğer gruplara yönelik ayrımcılık ciddi sorunlar arasında yer almaktadır, aynı şekilde cinsel ve cinsiyete dayalı şiddetin yüksek oranları da devam etmektedir.[193]
Ekvator Ginesi	1979–günümüz	Teodoro Obiang Nguema Mbasogo	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Ekvator Ginesi düzenli seçimler yapar, ancak seçimler özgür ve adil değildir. Şu anki başkan, amcasının devrildiği bir askeri darbe ile iktidara gelmiş olup, 1979'dan beri ülkeyi baskıcı bir otoriter rejimde yönetmektedir. Petrol zenginliği ve siyasi güç başkanın ailesinin elindedir. Hükûmet, ülkedeki az sayıdaki muhalefet politikacısını sık sık gözaltına alır, sivil toplum gruplarına baskı yapar ve gazetecileri sansürler. Yargı sistemi başkanın kontrolü altındadır ve güvenlik güçleri işkence ve diğer şiddet olaylarına cezasız bir şekilde karışır.[194]
Eritre	1993–günümüz	Isaias Afewerki	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Eritre, Etiyopya'dan 1993 yılında bağımsızlığını kazandığından bu yana ulusal düzeyde bir seçim yapmamış militarize bir otoriter bir devlettir. Cumhurbaşkanı Isaias Afwerki tarafından yönetilen Halkın Demokrasi ve Adalet Cephesi (PFDJ), tek siyasi partidir. Keyfi gözaltı olağandır ve vatandaşlar genellikle çalışma yaşamlarının tamamını kapsayan ulusal hizmeti yerine getirmek zorundadırlar. Hükûmet, tüm bağımsız medyayı 2001 yılında kapatmıştır.[195]
Gabon	1961–günümüz	Gabon Demokrat Partisi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Gabon, çok partili seçimler düzenlemesine rağmen, Cumhurbaşkanı Ali Bongo Ondimba, 2009 yılında babasının ölümünün ardından 40 yıldan fazla süren iktidar dönemini takip ederek siyasi üstünlüğünü sürdürüyor. Yürütme organı etkin bir şekilde yargıyı kontrol etmekte ve mahkûmlar sert koşullardan muzdarip olmaktadır. Diğer önemli sorunlar arasında Afrika göçmenlerine karşı ayrımcılık, yerli halkın marjinalleştirilmesi ve kadınlar için yasal ve fiili eşitsizlik bulunmasıdır.[196]
İran	1981–günümüz	Ruhollah Khomeini ve Ali Khamenei	Linz, 2000 yılında "totaliterliğin ideolojik eğilimini otoriterizmin sınırlı çoğulculuğu ile birleştirdiği ve farklı politika ve görevlileri savunan adayların sık sık yenildiği için İran rejimini mevcut tipolojiye sığdırmanın zor olduğunu" yazdı.[197] Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre İran düzenli olarak seçimler düzenlemektedir, ancak demokratik standartlara tam olarak uymamaktadır, bunun kısmen nedeni, seçilmemiş bir organ olan Muhafız Konseyi'nin, dini kuruma yeterince bağlı olmayan tüm adayları engellemesidir. Nihai güç ülkenin en üst lideri olan Ayetullah Ali Hamaney ve onun kontrolündeki seçilmemiş kurumlarda toplanmaktadır. Bu kurumlar, güvenlik güçleri ve yargı dahil, muhalefetin bastırılmasında ve diğer sivil özgürlüklerin kısıtlanmasında önemli bir rol oynamaktadır.
Ürdün	1946–günümüz	Haşim Hanedanı	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Ürdün, kralın siyaset ve yönetimde hakim rol oynadığı bir monarşidir. Parlamentonun alt kanadı seçilir, ancak seçim sistemi ve sivil özgürlüklere getirilen sınırlamalar muhalefeti dezavantajlı duruma düşürmektedir; uygulamada meclis çok az güce sahiptir. Medya ve sivil toplum grupları kısıtlayıcı yasalar ve hükûmet baskısıyla engellenmektedir. Yargı sistemi bağımsızlıktan yoksun olup sık sık yargılama sürecini sağlayamamaktadır.[198][199]
Kazakistan	1990–günümüz	Nur Otan	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Kazakistan'da, parlamento ve cumhurbaşkanlığı seçimleri özgür ve adil değildir. Hakim medya organları ya devlet elindedir ya da hükûmete dost iş insanlarına aittir. Konuşma ve toplantı özgürlükleri kısıtlanmış ve cezalandırılmıştır ve yolsuzluk yaygındır.[186]
Laos	1975–günümüz	Lao Halkın Devrimci Partisi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Laos, tek parti rejimi olan Lao Halk Devrimci Partisi (LPRP) tarafından tüm siyasetin hâkimiyetinde ve sivil özgürlüklerin sert bir şekilde kısıtlandığı bir devlettir. Organize bir muhalefet veya bağımsız sivil toplum yoktur. Ülkenin haberlerine erişim, bazı bölgelerin uzaklığı, yerel medyanın baskı altında olması ve rejimin opak yapısı nedeniyle sınırlıdır. Ekonomik gelişme, arazi ve çevre sorunlarına ilişkin artan tartışmaları ve Çin'e olan büyüyen borcu beraberinde getirmiştir. Son yıllarda, geniş kapsamlı bir yolsuzlukla mücadele kampanyası bazı olumlu etkilere sahip olsa da, resmi yolsuzluk hala devam etmektedir.[200][201]
Fas	1957–günümüz	Alevî Hanedanı	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Fas'ta parlamento için düzenli çok partili seçimler düzenlemektedir ve 2011 yılında yapılan reformlarla hükûmet üzerindeki bazı yetki monarşiden seçilmiş yasama organına kaydırılmıştır. Bununla birlikte, Kral Mohammed VI, devlet ve toplumda önemli resmi güçler ve gayri resmi etki yollarının bir kombinasyonuyla hakimiyetini sürdürmektedir. Birçok sivil özgürlük pratikte kısıtlanmıştır.[199][202][203]
Mozambik	1975–günümüz	Mozambik Kurtuluş Cephesi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre İktidar partisinin 1994 yılında yapılan ilk çoklu parti seçimlerinden önce ve sonra kesintisiz bir şekilde iktidarda olması, devlet kurumları üzerinde önemli bir kontrol sağlamasına olanak tanımıştır. Muhalefet, son seçimlerin sonuçlarına itiraz etmiş ve silahlı kanadı hükûmet güçlerine karşı düşük düzeyde bir çatışma yürütmüştür ve bu çatışma 2016'da imzalanan bir ateşkesle sona ermiştir. Süregelen bir İslamcı isyan nedeniyle yüz binlerce kişi içeride yer değiştirmek zorunda kalmıştır. Mozambik ayrıca yolsuzlukla mücadele etmekte ve bu konuyla ilgili ve diğer hassas konuları haber yapan gazeteciler şiddetli saldırılara maruz kalmaktadır.[204]
Kuzey Kore	1947–günümüz	Kim Hanedanı ve Kore İşçi Partisi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Kuzey Kore, düzenli olarak ciddi insan hakları ihlalleri yapan bir hanedan totaliter diktatörlük tarafından yönetilen tek parti rejimi olan bir devlettir. Gözetim yaygındır, keyfi gözaltı ve hapis cezası yaygındır ve siyasi suçlar için cezalar serttir. Devlet, siyasi mahkûmlar için işkence, zorla çalıştırma, açlık ve diğer vahşetlerin gerçekleştiği kamplar sistemi sürdürmektedir.[205][206]
Umman	1970–günümüz	Bu Said Hanedanı	Umman, bir monarşi olup güç sultanın ellerinde yoğunlaşmaktadır. Rejim neredeyse tüm siyasi hakları ve sivil özgürlükleri kısıtlamakta, eleştirilere ve muhalefete cezai yaptırımlar uygulamaktadır.[207]
Filistin	1964–2006	Filistin Kurtuluş Örgütü	FKÖ tarafından otoriter bir yönetim uygulandı.[208]
	2006–günümüz	Hamas	Günümüzde Hamas tarafından kontrol edilen otoriteryen bir rejim bulunmaktadır.
Katar	1971–günümüz	Sani Hanedanı	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Katar'ın emiri, tüm yürütme ve yasama yetkisine sahiptir ve yargıyı da kontrol eder. Siyasi partilere izin verilmez ve tek seçim, danışma amaçlı bir belediye konseyi için yapılmaktadır. Katar vatandaşları dünyanın en zenginlerinden olmasına rağmen, nüfusun büyük çoğunluğu, siyasi hakları olmayan, sınırlı sivil özgürlükleri olan ve ekonomik fırsatlara sınırlı erişimi olan yabancılar tarafından oluşmaktadır.[209]
Rusya	1999–günümüz	Vladimir Putin yönetiminde Birleşik Rusya	(bkz. daha fazlası için Putinizm) Otoriter eğilimlere sahiptir ve bazıları tarafından "gerçekten otoriterizmin ve yönetilen demokrasinin bir karışımı" olarak tanımlanır."[210][211][212] Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Rusya'nın otoriter siyasi sisteminde, iktidar Başkan Vladimir Putin'in elinde yoğunlaşmıştır. Güvenlik güçleri, müdahaleye açık bir yargı, kontrol edilen medya ortamı ve yöneten bir parti ve esnek muhalefet fraksiyonlarından oluşan bir yasama organıyla Kremlin seçimleri manipüle eder ve gerçek muhalefeti bastırır. Rus güçleri Şubat 2022'de Ukrayna'yı işgal etti ve hükûmet iç muhalefeti bastırmak için hakları ve bireysel özgürlükleri daha da kısıtladı.[213]
Ruanda	2000–günümüz	Paul Kagame	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Ruanda'da 1994 yılında ülkedeki soykırımdan sorumlu güçleri devirerek ve iç savaşı sonlandırarak yöneten Devrimci Rwandalı Cephe (RPF), Başkanı Paul Kagame liderliğindedir. Rejim istikrar ve ekonomik büyümeyi korurken, aynı zamanda yaygın gözetim, sindirme, işkence ve sürgünde olan muhaliflerin şüpheli bir şekilde kaçırılması veya suikaste uğraması gibi eylemler ile politik muhalefeti bastırmıştır.[214]
Suudi Arabistan	1744–günümüz	Suud Hanedanı	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Suudi Arabistan'ın mutlak monarşisi neredeyse tüm siyasi hakları ve sivil özgürlükleri kısıtlar. Ulusal düzeyde hiçbir yetkili seçilmez. Rejim, gücünü yaygın gözetim, muhalefetin suçlanması, mezhepçiliğe ve etnikliğe başvurmaya ve petrol gelirleri tarafından desteklenen kamu harcamalarına dayandırır. Kadınlar ve dini azınlık grupları yasalarda ve uygulamada yaygın ayrımcılıkla karşı karşıya kalır. Büyük göçmen işçi gücü için çalışma koşulları sık sık sömürücüdür.[215][216]
Singapur	1965–günümüz	Halk Hareketi Partisi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Singapur'un parlamenter siyasi sistemi, 1959'dan beri hükûmetin lideri olan Halkın Hareketi Partisi (PAP) ve mevcut başbakan Lee Hsien Loong'un ailesi tarafından domine edilmiştir. PAP'ın oluşturduğu seçim ve yasal çerçeve, bazı siyasi çeşitliliğe olanak tanırken, inandırıcı muhalefet partilerinin büyümesini kısıtlar ve ifade, toplantı ve örgütlenme özgürlüklerini sınırlar.[217][218]
Güney Sudan	2011–günümüz	Salva Kiir Mayardit yönetiminde Sudan Halk Kurtuluş Hareketi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Güney Sudan, 2011 yılında Sudan'dan bağımsızlığını kazandıktan sonra, 2013 yılında Devlet Başkanı Salva Kiir ile görevden aldığı başkan yardımcısı Riek Machar arasındaki anlaşmazlık, destekçileri arasında çatışmaya ve ülkeyi etnik çizgiler boyunca bölmeye yol açarak iç savaşa sürüklendi. 2018 yılında varılan bir barış anlaşması, ulusal seçimlerin gecikmesini daha da uzattı ve siyasi elitler arasında gerilimli bir güç paylaşımı düzenlemesi getirdi; bu elitler, yaygın yolsuzluğun, ekonomik çöküşün ve sivillere, gazetecilere ve yardım çalışanlarına yönelik vahşetin yaşandığı bir dönemde ülkeyi yönettiler.[219]
Suriye	1963–günümüz	Baas rejimi (Esad ailesi)	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Suriye, siyasi haklar ve sivil özgürlükler, dünyanın en baskıcı rejimlerinden biridir ve devam eden bir iç savaşta diğer savaşan güçler tarafından ciddi şekilde tehlikeye atılmıştır. Rejim gerçek siyasi muhalefeti yasaklar ve ifade ve toplanma özgürlüklerini sert bir şekilde bastırır. Yolsuzluk, zorla kaybetmeler, askeri mahkemeler ve işkence, hükûmetin kontrol ettiği bölgelerde yaygındır. Mücadele edilen bölgelerde veya devlet dışı aktörlerin kontrolündeki topraklarda yaşayanlar, yoğun ve keyfi çatışmalara, kuşatmalara ve insani yardımların kesintilerine, kitlesel yerinden edilmelere ek olarak ek istismarlara maruz kalırlar.[220][221]
Tacikistan	1994–günümüz	Emomali Rahmon	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Tacikistan'da 1992'den beri yönetimde olan Cumhurbaşkanı Emomali Rahmon'un otoriter rejimi siyasi hakları ve sivil özgürlükleri ciddi şekilde kısıtlamaktadır. Son yıllarda süregelen baskı kampanyasıyla siyasi muhalefet büyük ölçüde tahrip edilmiş ve hükûmet dini ifade ve faaliyetler üzerinde sıkı kontrol uygulamaktadır. Zenginlik ve yetki giderek cumhurbaşkanı ve ailesinin elinde yoğunlaşmaktadır.[222]
Türkiye	2017–günümüz	Recep Tayyip Erdoğan cumhurbaşkanlığında Adalet ve Kalkınma Partisi ve Milliyetçi Hareket Partisi	Siyasi yorumcular tarafından “Rekabetçi otoriter rejim” olarak tanımlanmaktadır.[223] Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'nun iddialarına göre iktidarda olan Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ve Adalet ve Kalkınma Partisi'nin (AK Parti), son yıllarda otoriterleştiği, anayasa değişiklikleriyle 'geniş bir gücü' elinde topladığı ve 'muhalefetin baskılanmaya' başlandığı öne sürülmüştür. Ülkede ekonomik kriz devam etmektedir.[224]
Türkmenistan	1991–günümüz	Türkmenistan Demokratik Partisi	Siyasi yorumculara göre Türkmenistan fiilen totaliter bir diktatörlüktür.[225] Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Türkmenistan, politik haklar ve sivil özgürlüklerin neredeyse tamamen uygulamada reddedildiği baskıcı otoriter bir devlettir. Seçimler sıkı kontrol altındadır ve neredeyse oy birliği olacak bir şekilde kazanılan bir zaferle devlet başkanı ve destekçileri için yapılır. Ekonomi devlet tarafından domine edilir, yolsuzluk sistemlidir, dini gruplar baskıya uğrar ve politik muhalefet tolere edilmez.[226]
Birleşik Arap Emirlikleri	1972–günümüz	Birleşik Arap Emirlikleri kraliyet aileleri	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Birleşik Arap Emirlikleri (BAE), doğal kaynakları bakımından en zengini ve en büyük alanı olan Abu Dabi tarafından uygulamada yönetilen yedi emirliğin federasyonudur. Federal danışma organı için sınırlı seçimler düzenlenir, ancak siyasi partiler yasaklanmıştır ve tüm yürütme, yasama ve yargı yetkisi sonuçta yedi hanedan yöneticilerinin elindedir. Vatandaşların ve nüfusun büyük çoğunluğunu oluşturan vatandaş olmayanların sivil özgürlükleri önemli kısıtlamalara tabidir.[227][228]
Uganda	1986–günümüz	Yoweri Museveni	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Uganda'da düzenli seçimler düzenlemekte olmasına rağmen, adil değildir. Ülke, 1986 yılından beri Ulusal Direniş Hareketi (NRM) ve Başkan Yoweri Museveni tarafından yönetilmektedir. NRM, muhalefet liderlerinin siyasi takibatı, sindirme ve siyasi amaçlı kovuşturmalar aracılığıyla iktidarı elinde tutmaktadır. Uganda'nın sivil toplum ve medya alanı yasal ve yasal olmayan tacizlerle ve devlet şiddetiyle karşı karşıyadır.[229]
Özbekistan	1989–günümüz	Özbekistan Liberal Demokrat Partisi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre 2016 yılında Devlet Başkanı Şevket Mirziyoyev'in göreve gelmesinden bu yana benimsenen reformlar bazı konularda iyileştirmelere yol açsa da, Özbekistan hala demokratikleşme işaretleri göstermeyen bir otoriter devlettir. Yasal olarak hiçbir muhalefet partisi faaliyet göstermemektedir. Yasama ve yargı organları etkin bir şekilde yürütme organının araçları olarak hizmet etmekte, reformlar kararnameyle başlatılmakta ve medya hala sıkı bir şekilde yetkililer tarafından kontrol edilmektedir. İşkence ve diğer kötü muamele iddiaları devam etmektedir, ancak bazı yetkililer için yapılan göz önünde bulundurulan kötüye kullanım olayları, bazı görevden almalar ve yargılamalarla sonuçlanmıştır ve küçük çaplı yolsuzluk önemli ölçüde azaltılmıştır.[230][231][232][233]
Venezuela	1999–günümüz	Nicolás Maduro yönetiminde Venezuela Birleşik Sosyalist Partisi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Venezuela'nın demokratik kurumları 1999'dan bu yana kötüleşiyor, ancak son yıllarda muhalefete yönelik daha sert hükûmet baskıları ve yönetim partisinin tam kontrolü ele geçirmek için tamamen hatalı seçimler kullanması nedeniyle durum keskin bir şekilde kötüleşmiştir. Yetkililer neredeyse tüm siyasi muhalefet kanallarını kapatarak, sivil özgürlükleri kısıtlamakta ve muhalif olarak algılananları hukukun üstünlüğü gözetmeksizin yargılamaktadır. Ülkenin ekonomisi birkaç yıl süren durgunluğun ardından büyümeye dönmüş olmasına rağmen, ciddi, politik olarak kaynaklanan bir insani kriz zorluklara neden olmaya ve kitlesel göçe teşvik etmeye devam etmektedir.[234][235]
Vietnam	1976–günümüz	Vietnam Komünist Partisi	Freedom House Dünya Özgürlük Raporu'na göre Vietnam, uzun yıllardır hüküm süren Vietnam Komünist Partisi (VKP) tarafından domine edilen bir parti devletidir. Yasal olarak bazı bağımsız adayların yasama seçimlerinde aday olmasına izin verilse de, çoğunluk pratikte yasaklanmıştır. İfade özgürlüğü, din özgürlüğü ve sivil toplum aktivizmi sıkı bir şekilde kısıtlanmaktadır. Yetkililer, vatandaşların muhalefetlerini ifade etmek ve sansürsüz bilgi paylaşmak için sosyal medya ve interneti kullanmalarına yönelik baskıları artırmaktadır.[236][237]

Aşağıda bulunan tabloda tarihsel olarak otoriter olan devlet örneklerinin kapsamlı olmayan bir listesi bulunmaktadır.

Ülke	Zaman periyodu	Yönetici grup veya kişi	Notlar ve kaynaklar
Cezayir[238]	1999–2019	Abdelaziz Bouteflika
Arjantin[239][240]	1946–1955	Juan Perón ve Peronist Parti	Ayrıca bkz. Peronizm, popülist otoriterlik.
	1966–1973	Askeri hükûmet	Askeri yönetim dönemi için Arjantin Devrimi'ne bakın.
	1973–1976	Isabel Perón
	1976–1983	Jorge Rafael Videla	Ayrıca bkz. Ulusal Yeniden Yapılanma Süreci, askeri yönetim dönemi.
Avusturya	1933–1938	Engelbert Dollfuß ve Kurt Schuschnigg	Ayrıca bkz. Avusturya Federal Devleti ve Avusturya Eyaletleri.
Brazil[241]	1937–1945	Getúlio Vargas	Ayrıca bkz. Vargas Dönemi.
	1964–1985	Askeri diktatörlük dönemi	1964 Brezilya darbesiyle başlayan bir otoriteryanizm dönemidir.
Burma[242]	1962–2011	Askeri hükûmet ve Burma Sosyalist Program Partisi	1962 Burma darbesi ile başladı ve 2011–2012 Burma siyasi reformları ile sona erdi.
Burundi	1961–1993	UPRONA
Konfedere Devletler	1861–1865	Jefferson Davis	Konfederasyon "beyaz ırkın demokrasisi" olduğu otoriter bir cumhuriyet olarak kabul edildi.[243][244]
Çad	1982-1990	Hissène Habré	Habré iktidarı, Idriss Déby tarafından bitirildi, Senegal'de ülkesine karşı işlenen suçlardan yargılandı.
Şili[245]	1973–1990	Augusto Pinochet	1973 Şili darbesiyle başladı.
Republic of China	1927–1949	Kuomintang ve Chiang Kai-shek	Tayvan'daki Çin Cumhuriyeti aşağıda listelenmiştir.
Kongo DC	1997–2019	Laurent-Désiré Kabila ve Joseph Kabila	Zaïre aşağıda ayrıca listelenmiştir.[246]
Hırvatistan[247][248]	1990–1999	Franjo Tuđman
Çekoslovakya	1938–1939	Ulusal Birlik Partisi
Mısır[249]	1952–2011	Cemal Abdulnasır, Enver Sedat ve Hüsnü Mübarek
Ekvator Ginesi	1968–1979	Francisco Macias Nguema
Etiyopya	1974–1991	Mengistu Haile Mariam	[250]
Etiyopya	1991–2019	Etiyopya Halkın Devrimci Demokratik Cephesi	[251]
Fiji	2006–2014	FijiFirst[a]	[252][253][254][255]
Gambiya	1994–2017	Yahya Jammeh	Jammeh demokratik seçimlerle devrilmiştir.
Almanya	1933–1945	Adolf Hitler	bkz. Nazizm
Gine	1958–2021	Lansana Conté, Moussa Dadis Camara ve Alpha Condé	Gine, bir dizi otoriter nesil tarafından yönetildi.
Gine-Bissau	1980–1999	Joao Bernardo Vieira	Nino Vieira, 80'li ve 90'lı yıllarda devrilene kadar otoriter bir şekilde yönetti, 2005'te suikasta kadar cumhurbaşkanlığı makamını yürüttü.
Macaristan[256]	1920–1944	Miklós Horthy
Endonezya	1959–1998	Sukarno ve Suharto	Ayrıca bkz. Güdümlü Demokrasi dönemi ve Yeni Düzen
İran	1925–1979	Pehlevi Hanedanı	[257]
Iraq	1968–2003	Saddam Hüseyin
Liberya	1886–1980	Gerçek Whig Partisi	Liberya'yı 100 yıldan fazla yöneten ve tekel olan parti 1980 Liberya darbesiyle devrildi.
	1980–1990	Samuel Doe	İç savaş ile sona erdi.
Faşist İtalya	1922–1943	Benito Mussolini	[258]
Libya[259]	1969–2011	Muammer Kaddafi	1969 Libya darbesi ile başladı ve 2011 Libya İç Savaşı ile sona erdi.
Litvanya[260]	1926–1940	Antanas Smetona	Ayrıca bkz. 1940'ta Litvanya'ya gönderilen Sovyet ültimatomu.
Macedonia[261][262]	2006–2016	Nikola Gruevski
Malezya	1957–2018	Birleşik Malaylar Ulusal Örgütü	Ayrıca bkz. 1988 Malezya anayasal krizi.
Mali	1968–1991	Moussa Traoré	Moussa, 1991 Mali darbesinde tahttan indirildi ve iki kez ölüm cezasına çarptırıldı, Mayıs 2002'de temize çıkarıldı.
Massachusetts Körfez Kolonisi	1630-1691	John Winthrop	Otoriter bir hükûmet kuruldu.[263][264]
Meksika	17 Mayıs 1833 - 4 Haziran 1833 18 Haziran 1833 - 5 Temmuz 1833 27 Ekim 1833 - 15 Aralık 1833 1834 - 1835 20 Mart 1839 - 10 Temmuz 1839 1841 - 1842 14 Mayıs 1843 - 6 Eylül 1843 4 Haziran 1844 - 12 Eylül 1844 21 Mart 184 7 - 2 Nisan 1847 20 Mayıs 1847 - 15 Eylül 1847 1853 - 1855	Santa Anna	Ayrıca bkz. Antonio López de Santa Anna.
	1876–1911	Porfirio Díaz, Juan Méndez ve Manuel Flores.	Ayrıca bkz. Porfiriato.
	1929–2000	Kurumsal Devrimci Parti	PRI Meksika'da iktidar partisiyken çok otoriterdi. 2000'de yaklaşık 70 yıllık iktidardan sonra 2000 Meksika başkanlık seçimlerini kaybettiler.
Osmanlı İmparatorluğu	1878–1908	II. Abdülhamid
	1913–1918	Üç Paşalar
Karadağ	1990–2023	Milo Đukanović	[265][266][267][268][269]
Nikaragua	1936–1979	Somoza Ailesi	Somoza ailesi, Sandinista devriminde iktidardan devrilmiştir.
Filipinler	1965–1986	Ferdinand Marcos	Halkın Gücü Devrimi ile sona erdi.
Polonya	1926–1939	Sanationist yönetim	Ayrıca bkz. Mayıs Darbesi.
Portekiz[270]	1926–1933	Askeri hükûmet	bkz. Ulusal Diktatörlük
	1933–1974	António de Oliveira Salazar ve Marcelo Caetano	Karanfil Devrimi ile sona erdi.
Ruanda	1961–1994	Gregoire Kayibanda veJuvenal Habyarimana
Somali	1969–1991	Siad Barre
South Africa[271][272]	1948–1994	Ulusal Parti	Apartheid'in sona ermesiyle sona erdi.
Güney Kore[273][274]	1948–1960	Syngman Rhee
	1961–1987	Park Chung-hee ve Chun Doo-hwan
Franco İspanyası[275]	1936–1978	Francisco Franco	İspanya'nın demokrasiye geçişine kadar devam etti.
Sudan[276]	1969–2019	Omar al-Bashir	2019 Sudan darbesinde devrildi.
Tayvan[277]	1945–1987	Kuomintang (Chiang Kai-shek ve Chiang Ching-kuo)	Çin Cumhuriyeti (1927–1949) yukarıda ayrıca listelenmiştir.
Tunus	1987–2011	Zeynel Abidin Bin Ali	Ayrıca bkz. Tunus Devrimi
Türkiye[278][279]	1923–1950	Cumhuriyet Halk Partisi	1950 genel seçimlerini Cumhuriyet Halk Partisi'nin (CHP) kaybetmesiyle sona erdi.
Sovyetler Birliği	1922–1991	Sovyetler Birliği Komünist Partisi
Ukrayna	1992–2005	Leonid Kuchma	Turuncu Devrim ile sona erdi.
Yugoslavya	1929–1934	I. Alexander	Ayrıca bkz. 6 Ocak Diktatörlüğü.
	1934–1941	Milan Stojadinović
	1944–1980	Josip Broz Tito	Josip Broz Tito'nun ölümü ile sona erdi.[280][281]
	1992–2000	Slobodan Milošević	Slobodan Milošević'in devrilmesi ile sona erdi.[282][283]
Zaire	1965–1997	Mobutu Sese Seko	1997 sonrası Demokratik Kongo Cumhuriyeti yukarıda listelenmiştir.[246]

• Totalitarizm
• Otokrasi
• Diktatörlük
• Demokratikleşme
• Tek parti rejimi
• Mutlak monarşi
• Güdümlü demokrasi