LabLynx Wiki

Valuto aŭ monunuo estas teritoria formo de mono uzita en komerco kiel pagilo por interŝanĝoj. Ĝenerale, valuto estas la moneroj aŭ monbiletoj establitaj oficiale de lando aŭ teritorio. Ĝi estas parto de monprovizo de lando, kune kun ĉekoj, debetkartoj, kaj aliaj formoj de pagado.^[1][2]

Multe pli ĝenerala uzado de la termino valuto estas io ajn kiu estas uzata en iu ajn cirkonstancoj, kiel porpaga interŝanĝilo. Por tiu uzo, "valuto" estas sinonimo por la koncepto de mono.^[3]

Difino de intermeza ĝeneraleco estas ke valuto estas sistemo de mono (monununuo) en komuna uzado, ĉefe ene de lando.^[4] Laŭ tiu difino, britaj pundoj, usonaj dolaroj, kaj eŭropaj eŭroj estas diversaj tipoj de valuto, aŭ monunuoj. Valutoj en tiu difino ne bezonas esti fizikaj objektoj, sed kiel stokiloj de valoro estas celo de komerco inter landoj en internacia komerco, kio determinas la relativajn valorojn de la diversaj valutoj.^[5] Valutoj en la senco uzata de internacia komerco, estas difinitaj de registaroj, kaj ĉiu tipo suferas limigojn de akcepteblo. Ĉar valutoj signifas valorojn, ili en financa komerco ankaŭ estas objektoj de spekulado kaj arbitraĝo.

La menciitaj difinoj de la termino "valuto" estas studataj en ties respektivaj sinonimaj artikoloj monbileto, monero, kaj mono. Tiu lasta difino, koncerne al la valutaj validaj sistemoj de landoj, estas la temo de tiu artikolo. Valutoj povas esti klasitaj en du monsistemoj: fidata mono kaj varmono, depende el kio garantias la valoron (ĉu ekonomio larĝsence aŭ la fizikaj metalrezervoj de registaro). Kelkaj valutoj estas leĝaj valutoj en iaj jurisdikcioj, kio signifas, ke ili ne povas esti malakceptataj kiel pagilo por ŝuldopago. Aliaj estas simple komercataj pro siaj ekonomia valoro. Cifereca valuto staris pro la populareco de komputiloj kaj de Interreto.

Homa civilizo uzis valutojn almenaŭ antaŭ 10.000 a.K. Trans historio, oraj aŭ arĝentaj moneroj de iom da valoro estis la plej oftaj formoj. Tamen, preskaŭ ĉiuj modernaj monsistemoj havas valoron nur pro ŝtata dekreto. Tiel, registaro, ofte per centra banko, deklaras monbiletojn kaj monerojn kiel leĝa mono, do estus kontraŭleĝa ne akcepti la monon kiel rimedo por repagado de publikaj kaj privataj ŝuldoj.

Ĉefaj trajtoj de valuto estas la jenaj:

• nomo;
• bazaj kontantaĵaj specoj;
• nominala strukturo;
• ekskluziveco de uzado de mono kiel laŭleĝa pag-rimedo sur preciza teritorio
• laŭleĝaj reguloj por emisio kaj protekto de valuto
• aliaj elementoj: metodo de determinado de valut-kurzo, ktp.

Rezulte de internaciaj rilatoj, valutoj de iuj landoj akiras internacian karakteron. Ekzemple, usona dolaro servas kiel internacia pag-rimedo inter iuj landoj. En aliaj epokoj aliaj monunuoj funkciis sammaniere, ekzemple la Hispana dolaro. ISO 4217 fiksas triliteran kodon por ĉiu valuto.

Valuto evoluis el du bazaj inventoj, kiuj ambaŭ okazis antaŭ 2000 a.K. Origine mono estis formo de kvitanco, reprezentante grenon stokitan en templogrenejoj en Sumero en praa Mezopotamio, kaj poste en antikva Egipto.

En tiu unua fazo de valuto, metaloj estis utiligitaj kiel simboloj por reprezenti valoron stokitan en la formo de krudvaroj. Tio formis la bazon de komerco en la Fekunda duonluno dum pli ol 1500 jaroj. Tamen, la dekadenco de la komerca sistemo de Proksima Oriento montris difekton: en epoko kiam ekzistis neniu loko kiu estis sekura por stoki valoron, la valoro de cirkulanta mono povus nur valori tiom kiom la fortoj kiuj defendis tiun stokejon. Komerco povis nur atingi ĝis la kredindeco de tiu militistaro. Antaŭ la fino de la Bronzepoko, aliflanke, serio de traktatoj establis sekurecan garantion por komercistoj ĉirkaŭ la orienta Mediteraneo, disvastiĝante de minoa Kreto kaj Mikeno en la nordokcidento ĝis Elamo kaj Barejno en la sudoriento. Estas ne konata kio estis utiligita kiel valuto por tiuj interŝanĝoj, sed supozeble ke bovhaŭtformaj ingotoj el kupro, produktita en Kipro, eble funkciis kiel valuto.

Supozeble ke la pliiĝo en piratado kaj trudenirado asocias kun la Bronzepoka dekadenco, eventuale produktite fare de la Popoloj de la Maro, alportis la komercsistemon de bovhaŭtaj ingotoj al fino. Ĝi estis nur kun la reakiro de fenica komercado en la 10-a kaj 9-a jarcentoj a.K., kio vidis revenon al prospero, kaj la aspekton de reala produktado, eventuale unue en Anatolio kun Krezo de Lidio kaj poste kun la grekoj kaj la persoj. En Afriko multaj formoj de varmono estis uzitaj, inkluzive de artperloj, ingotoj, eburo, diversaj formoj de armiloj, brutaro, la manilla valuto, kaj okro kaj aliaj teroksidoj. La manillaj ringoj de Okcidentafriko estis unu el la valutoj uzitaj de la 15-a jarcento pluen por vendi sklavojn. Afrika valutaro daŭre estas rimarkinda pro sia diverseco, kaj en multaj lokoj diversaj formoj de interŝanĝo daŭre uzatas.

Tiuj faktoroj kondukis al la fakto ke metalo mem estiĝis la kerno de valoro: unua arĝento, tiam kaj arĝento kaj oro, kaj ĉe iuj punktoj ankaŭ bronzo. Tiam oni havis kuprerojn kaj aliajn ne-altvalorajn metalojn kiel moneroj. Metaloj estis elminitaj, pezitaj, kaj stampitaj en moneroj. Tio devis certigi la individuon por prenadi la moneron ke li ricevis certan konatan pezon de valormetalo. Moneroj povus esti falsigitaj, sed oni ankaŭ kreis novan unuon de informo, kiu helpis konduki al bankado. La principo de Arkimedo disponigis la venontan ligon: moneroj nun povis esti facile testitaj pri sia bona pezo de metalo, kaj tiel la valoro de monero povus esti determinita, eĉ se ĝi estis razita, fortranĉita aŭ alie mistraktita (vidu artikolon Numismatiko).

La plej multaj gravaj ekonomioj uzantaj moneradon havis tri tipojn de moneroj: kupro, arĝento kaj oro. Ormoneroj estis uzitaj por grandaj aĉetoj, pago de la militistaro kaj subteno de ŝtataj agadoj. Arĝentaj moneroj estis utiligitaj por mezaj transakcioj, kaj kiel unuo por impostoj, ŝuldmonoj, kontraktoj kaj feŭdaj pagoj, dum kupreroj estis uzitaj por ĉiutagaj transakcioj. Tiu sistemo estis uzita en antikva Hindio ekde la tempo de la Mahajanapadoj. En Eŭropo, tiu sistemo funkciis tra la mezepoka periodo ĉar ekzistis praktike neniu nova oro, arĝento aŭ kupro prezentita danke al minado aŭ konkero. Tiel la totalaj rilatumoj de la tri produktoj restis proksimume ekvivalentaj.

En la Klasika epoko estis la forto de imperioj kiuj etendis la universalecon de ties valutoj nome Greka Imperio, Romia Imperio kaj Bizanca Imperio. Eble estis Islamo kun plej grandan teritorian amplekson etende el Al-Andalus en Hispanio al Hindio, kaj eĉ pli transe danke al komercado, etendis la valutajn modelojn de la diversaj islamaj ŝtatoj kaj imperioj (kalifujoj).

En antaŭmoderna Ĉinio, la bezono de kredito por komercado kiu estis malpli fizike maloportuna ol nombregoj da necesaj kupreroj kondukis al la enkonduko de papermono, t.e. monbiletoj. Ilia enkonduko estis laŭpaŝa procezo kiu daŭris de la forpasinta Dinastio Tang (618-907) al la Dinastio Song (960-1279). Ĝi komenciĝis kiel rimedo por komercistoj por interŝanĝi pezan produktadon kontraŭ kvitancoj de deponaĵo eldonita kiel kambioj fare de la butikoj de pograndistoj. Tiuj notoj estis validaj por provizora uzado en malgranda regiona teritorio. En la 10-a jarcento, la registaro de la Dinastio Song komencis cirkuligi tiujn notojn inter la borsistoj en ĝia monopoligita salindustrio. La Song-registaro donis al pluraj butikoj la rajton emisii monbiletojn, kaj en la komenco de la 12-a jarcento la registaro finfine transprenis tiujn butikojn por produkti ŝtat-eldonitan valuton. Ankoraŭ la monbiletoj eldonitaj daŭre estis nur loke kaj provizore validaj: daŭris ĝis la mezo de la 13-a jarcento kiam norma kaj unuforma registara sistemo de papermono iĝis akceptebla kiel tutlanda valuto. La jam ĝeneraligitaj metodoj de lignobrika presado kaj poste tiuj moveblaj tipoj de Bi Ŝeng por presadi ekde la 11-a jarcento estis la impeto por la amasproduktado de papermono en antaŭmoderna Ĉinio.

Ĉe ĉirkaŭ la sama tempo en la mezepoka islama mondo, forta monekonomio estis kreita dum la 7-a ĝis 12-a jarcentoj surbaze de la disvastigaj niveloj de cirkulado de stabila alt-valora valuto (la dinaro).^[6] Elpensaĵoj lanĉitaj fare de islamaj ekonomikistoj, bankistoj kaj komercistoj estis la plej fruaj uzadoj de kredito,^[7] ĉekoj, kambioj,^[8] ŝparkontoj, kurantaj kontoj, pruntedonoj, fideikomisoj, kurzoj, la transkreditigoj kaj ŝuldoj,^[9] kaj financinstitucioj por pruntoj kaj monstokadoj.^[10][11]

En Eŭropo, papermono unue estis lanĉita sur regula bazo en Svedio en 1661;^[12] kvankam fakte Washington Irving registras pli fruan akut-uzadon, fare de hispanoj en sieĝo dum la Konkero de Granado. Svedio estis riĉa je kupro, tiel, pro la malalta valoro de kupro, eksterordinare grandaj moneroj (ofte pezantaj plurajn kilogramojn) devis esti stampitaj.^[13] La avantaĝoj de papervaluto estis multaj: reduktis la bezonon transporti oron kaj arĝenton, kio estis riska; ĝi faciligis pruntojn de oro aŭ arĝento ĉe interezo, ekde la subesta monero (oro aŭ arĝento) neniam forlasis la posedon de la pruntedonanto ĝis iu alia reakiris la bileton; kaj ĝi permesis dividadon de valuto en krediton kaj moneroj malantaŭeniris formojn. Ĝi ebligis la vendadon de akcioj fare de akciaj kompanioj, kaj la elsaviĝo de tiuj akcioj en formo de biletoj.

Sed ekzistis ankaŭ malavantaĝoj. Unue, ĉar bileto havas neniun propran valoron, ekzistis nenio por ke aŭtoritatoj ĉesu eldoni presitajn pli da notoj ol ili havis monerojn por elteni ilin. Due, ĉar ĝi pliigis la monprovizon, ĝi pliigis inflaciajn premojn, fakton observitan fare de David Hume en la 18-a jarcento. Tiel papermono ofte kondukus al inflacia veziko, kiu povus kolapsi se homoj komencis postuli durmonon, igante la postulon je paperbiletoj fali al nulo. La presado de papermono ankaŭ estis asociita kun militoj, kaj financado de militagadoj, kaj tial rigardita kiel parto de konservado de staranta armeo. Pro tiuj kialoj, papervaluto estis tenita en suspekto kaj malamikeco en Eŭropo kaj Ameriko. Ĝi ankaŭ estis kutimiga, ekde la konjektaj profitoj de komerco kaj elstara kreado estis tre granda. Gravaj landoj establis monerstampejojn por presi monbiletojn kaj monerojn, kaj branĉojn de sia fisko por postuladi impostojn kaj tial teni oran kaj arĝentan stokadojn.

En tiu tempo, kaj arĝento kaj oro estis konsideritaj leĝa valuto, kaj akceptitaj fare de registaroj por impostoj. Tamen, la malstabileco en la proporcio inter la du kreskiĝis dum de la 19-a jarcento, kun la pliiĝoj kaj la liverado de tiuj metaloj, precipe arĝentaj, kaj aparte en komerco. La paralela uzado de ambaŭ metaloj estas nomita dumetalismo, kaj la provo krei dumetalisman normon kie kaj oro kaj arĝento malantaŭeniris valuton restis en cirkulado kaj okupis la klopodojn de inflaciistoj. Registaroj ĉe tiu punkto povis utiligi valuton kiel instrumenton de politiko, presante paper-valutojn kiel ekzemple ĉe la United States Note, populare konata kiel "greenback" (verdadorsaĵo), antaŭaĵo de la Usona dolaro, por pagi por armeaj elspezoj. Ili ankaŭ povis determini la limojn ĉe kiuj ili reakirus monbiletojn per monero, per limigado de la kvanto de aĉeto, aŭ la mimimumo je kiu ili povus esti reakiritaj.

Antaŭ 1900, la plej multaj el la industriigitaj landoj estis sur iu formo de orbazo, kaj paperbiletoj kaj arĝentaj moneroj konstituis la cirkulantan medion. Privatbankoj kaj registaroj trans la mondo sekvis la nomitan Leĝon de Gresham: konservante la oron kaj arĝenton ili ricevis, sed pagis, per monbiletoj. Tio ne okazis tute tra la tuta mondo en la sama tempo, sed sporade okazis, ĝenerale en militaj tempoj aŭ financkrizo, komenciĝante en la frua parto de la 20-a jarcento kaj daŭrante trans la mondo ĝis la malfrua 20-a jarcento, kiam la reĝimo de flosigado de dekretvalutoj venis en forton. Unu el la lastaj landoj se temas pri liberiĝo de la orbazo estis Usono en 1971. Neniu lando ie ajn en la mondo hodiaŭ havas devigeblan orbazan aŭ arĝentnorman valutsistemon.

La uzata valuto estas bazita sur la koncepto lex monetae (monerleĝo); nome ke suverena ŝtato decidas kiun valuton ĝi uzos. Fidata mono estas valuto kiu derivas sian valoron el registara regularo aŭ leĝaro. Ĝi diferencas al var-mono, kiu estas bazita sur varo, ofte valora metalo kia oro aŭ arĝento, kiu havas alian uzon krom kiel ŝanĝilo. En kelkaj lingvoj oni nomas fidatan monon fiat-mono. La termino deriviĝas el la latina fiat ("estu farita", "estu").^[14] La unua konata uzo de fidomono estis registrita en Ĉinio ĉirkaŭ la jaro 1000. Ekde tiam, ĝi estis uzata kontinue en la plej diversaj landoj, foje kune kun var-mono.

La valutmerkato (aŭ devizmerkato) estas tutmonda malcentralizita aŭ senperanta merkato por komercado de valutoj. Ĉi tiu merkato determinas valutajn kurzojn por ĉiu valuto. Ĝi inkluzivas ĉiujn aspektojn pri aĉeto, vendo kaj interŝanĝo de valutoj ĉe nunaj aŭ difinitaj prezoj. Rilate al komerca volumo, ĝi estas senkompare la plej granda merkato en la mondo, sekvata de la kredita merkato^[15].

La ĉefaj partoprenantoj en ĉi tiu merkato estas la pli grandaj internaciaj bankoj. Financaj centroj ĉirkaŭ la mondo funkcias kiel ankroj de komerco inter vasta gamo de multoblaj specoj de aĉetantoj kaj vendistoj senĉese, kun la escepto de semajnfinoj. Ĉar valutoj ĉiam estas interŝanĝitaj duope, la valutŝanĝa merkato ne fiksas la absolutan valoron de valuto, sed prefere determinas ĝian relativan valoron fiksante la merkatan prezon de unu valuto se pagite kun alia. Ekz.: US $ 1 valoras X CAD, aŭ CHF, aŭ JPY, ktp.

La devizmerkato funkcias per financaj institucioj kaj funkcias sur pluraj niveloj. Malantaŭ la scenoj, bankoj turnas sin al malpli granda nombro da financaj firmaoj konataj kiel "ŝakristoj", kiuj okupiĝas pri grandaj kvantoj da valutaj komercoj. Plej multaj interŝanĝaj komercistoj estas bankoj, do ĉi tiu malantaŭa kuleno-merkato estas iam nomata "interbanka merkato" (kvankam kelkaj asekuraj kompanioj kaj aliaj specoj de financaj firmaoj partoprenas). Komercoj inter devizaj komercistoj povas esti tre grandaj, kun centoj da milionoj da dolaroj. Pro la suvereneca afero, kiam temas pri du valutoj, valutmerkato havas malmultan (se ekzistas) kontrolan enton reguligantan siajn agojn.

Diference el la centrigitaj kontrolitaj eldonitaj de registaroj valutoj, privataj necentrigitaj fid-dependaj retoj subtenas alternativajn valutojn kiel bitcoin kaj la etero de Ethereum, kiuj estas klasitaj kiel ĉifrovaluto ĉar la transigo de valoro estas asekurita pere de kriptografiaj subskriboj validataj de ĉiuj uzantoj. Estas ankaŭ varmarkaj valutoj, por ekzemplo 'obligacio' bazita sur stokoj de valoro, kiel la preskaŭ-regulataj BarterCard, Loyalty Points (Credit Cards, Airlines) aŭ Game-Credits (ludoj MMO) kiuj estas bazitaj sur reputacio de komercaj produktoj, aŭ tre alte regulataj 'asset-backed alternative currencies' kiel ĉe movil-monaj skemoj kiek MPESA (nomita E-Money Issuance).^[16]

Tia valuto povas estis Interret-bazita kaj cifereca, por ekzemplo bitcoin^[17] ne estas ligita al ajna specifa lando, aŭ la SDR de IMF kiu estas bazita sur kesto de valutoj (kaj tenas havaĵojn).

Posedo kaj vendado de alternativaj formoj de valutoj estas ofte elsterleĝigita fare de registaroj por konservi la legitimecon de la konstitucia valuto por la profito de ĉiuj ŝtatanoj. Por ekzemplo, la Artikolo I, sekcio 8a, klaŭzo 5a de la Usona Konstitucio delegas al la Kongreso la povon stampi monon kaj reguli la koncernan valoron. Tiun povon oni delegis al la Kongreso por establi kaj konservi unuforman normon de valoro kaj por sekurigi singularan monsistemon por ĉiaj aĉetoj kaj ŝuldoj en Usono ĉu publikaj ĉu privataj. Kun la povo stampi monon, la Usona Kongreso havas la koncernan povon malhelpi la cirkuladon de mono kiu ne estas eldonita laŭ ĝia propra aŭtoritato por protekti kaj konservi la konstitucian valuton. Estas rompo de la federacia juro ĉu individuoj aŭ organizaĵoj kreas privatajn monajn aŭ valutajn sistemojn por konkurenci kun la oficiala stampado kaj valuto de Usono.^[18]

La jena tabelo montras ĉirkaŭkalkulojn de la 20 plej oftaj uzataj valutoj en mondaj pagoj en Julio 2023 fare de SWIFT.^[19]

20 plej oftaj uzataj valutoj en mondaj pagoj (en % tutmondaj)

Rango	Valuto	Julio 2023
	Mondo	100.00%
1	Usona dolaro	46.46%
2	Eŭro	24.42%
3	Brita pundo	7.63%
4	Japana eno	3.51%
5	Renminbio	3.06%
6	Kanada dolaro	2.26%
7	Honkonga dolaro	1.75%
8	Aŭstralia dolaro	1.57%
9	Singapura dolaro	1.09%
10	Tajlanda bahto	1.03%
11	Svisa franko	0.99%
12	Sveda krono	0.76%
13	Norvega krono	0.75%
14	Pola zloto	0.71%
15	Malajzia ringito	0.45%
16	Dana krono	0.39%
17	Novzelanda dolaro	0.35%
18	Meksika peso	0.33%
19	Filipina peso	0.31%
20	Sudafrika rando	0.29%

• Oliver Blanchard, Gerhard Illing: Makroökonomie. (Originaltitel: Macroeconomics). 4., aktualisierte und erweiterte Auflage. Nachdruck: Pearson Studium, München 2008, ISBN 978-3-8273-7209-3.
• Johannes Renger, Sitta von Reden, Michael Crawford, Cécile Morrisson, Ludolf Kuchenbuch: Geld, Geldwirtschaft. En: Hubert Cancik, Helmuth Schneider (Eld.): Der Neue Pauly. Enzyklopädie der Antike. Band 4, Metzler, Stuttgart/Weimar 1998, ISBN 3-476-01474-6, pp. 873–888.
• Bary Eichengreen: Vom Goldstandard zum Euro. Die Geschichte des internationalen Währungssystems (Originaltitel: Globalizing capital. übersetzt von Udo Rennert und Wolfgang Rhiel). Wagenbach, Berlin 2000, ISBN 3-8031-3603-2.
• Europäische Zentralbank: Review of the International Role of the Euro. (pdf, 1,73 MB), Frankfurt 2005 (englisch).
• Hans Joachim Jarchow, Peter Rühmann: Internationale Währungspolitik. En: Monetäre Außenwirtschaft. Band 2., 5., neu bearbeitete und wesentlich erweiterte Auflage, Uni-Taschenbücher, UTB 1335, Vandenhoeck & Ruprecht, Göttingen 2002, ISBN 3-8252-1335-8.
• M. North: Das Geld und seine Geschichte. Vom Mittelalter bis zur Gegenwart, Beck, München 1994, ISBN 3-406-38072-7.
• Petroll Rodrigues, Luisa Betina. Os cartões de pagamento e a demanda por moeda no Brasil.
• Wolfgang Schricker, Eberhard Rubin: Geld, Kredit & Währung. In: VfW-Skriptenreihe. Band 22, 6. Auflage. Verlag für Wirtschaftsskripten VfW, München 1992, ISBN 3-921636-95-7.
• René Sedillot: Muscheln, Münzen und Papier. Die Geschichte des Geldes (Originaltitel: Histoire morale et immorale de la monnaie übersetzt von Linda Gränz), Campus, Frankfurt am Main, New York, NY 1992, ISBN 3-593-34707-5.
• Jack McIver Weatherford: Eine kurze Geschichte des Geldes und der Währungen. Von den Anfängen bis in die Gegenwart (Originaltitel: The History of Money übersetzt von Antoinette Gittinger). Concett bei Oesch, Zürich 1999, ISBN 3-905267-03-9.
• Wolfram Weimer: Geschichte des Geldes. Eine Chronik mit Texten und Bildern, Suhrkamp-Taschenbuch 2307, Frankfurt am Main/ Leipzig 1994, ISBN 3-518-38807-X (Erstausgabe bei Insel, Frankfurt am Main/ Leipzig 1992, ISBN 3-458-16265-8).
• Sören Wolff: Eine kurze Geschichte des Geldes. Die Entstehung der Vertragsform Kredit und nominaler Geldzeichen in Antike und Neuzeit. En: Ökonomische Essays Band 15, Metropolis, Marburg 2010, ISBN 978-3-89518-788-9.

• Ekonomiko
• Banko
• Bitmono
• Centra banko
• Inflacio
• Internacia komerco
• Krono (valuto)
• Monfarejo
• Mono
• Orbazo
• Stelo (monunuo)
• Usona dolaro

• En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Currency en la angla Vikipedio.