Sample identifiers and metadata to support data management and reuse in multidisciplinary ecosystem sciences

Kubako Errepublika
República de Cuba
Ereserkia: El Himno de Bayamo (en)
Goiburua: ¡Patria o muerte, venceremos! ("Aberria ala hil, irabaziko dugu")
Kubako bandera coat of arms of Cuba (en)
Geografia
Hiriburua	Habana 23°8′12″N 82°21′32″W
Azalera	109.884 km²
Punturik altuena	Pico Turquino
Punturik sakonena	Karibe itsasoa (0 m)
Kontinentea	Ipar Amerika
Mugakideak	Ameriketako Estatu Batuak eta Erresuma Batua
Administrazioa
Gobernu-sistema	Estatu unitario
Kubako presidentea	Miguel Díaz-Canel
Legebiltzarra	National Assembly of People's Power (en)
Harreman diplomatikoak	Ikusi mapa Wikidatan
Zeren kide	ikusi Aduanen Mundu Erakundea Afrikako, Karibeko eta Ozeano Bareko Herrialdeak Agency for the Prohibition of Nuclear Weapons in Latin America and the Caribbean (en) Alliance of Small Island States (en) Ameriketako Estatuen Erakundea Ameriketarako Bolibartar Alternatiba Arma Kimikoak Debekatzeko Erakundea Community of Latin American and Caribbean States (en) Elkarren Laguntza Ekonomikorako Kontseilua International Civil Defence Organisation (en) Interpol Merkataritzaren Mundu Erakundea Munduko Meteorologia Erakundea Nazio Batuen Erakundea Nazioarteko Erakunde Hidrografikoa Osasunaren Mundu Erakundea Posta Batasun Unibertsala Telekomunikazioen Batasun Internazionala UNESCO
Demografia
Biztanleria	10.985.974
Dentsitatea	99,98 bizt/km² (106.)
Hizkuntza ofizialak	ikusi gaztelania
Erabilitako hizkuntzak	ikusi gaztelania, Lucumí (en) eta Cuban Sign Language (en)
Ezkontzeko adina	gizonezko: 18 emakumezko: 16
Emankortasun-tasa	1,615 (2014)
Eskolaratu gabeko umeak	150.812 (2015)
Bizi-itxaropena	76,437 (1999)
Giza garapen indizea	0,764 (2021)
Ekonomia
Moneta	Cuban peso (en) ($MN) convertible peso (en) (CUC$)
BPG nominala	87.132.800.000 $ (2015)
BPG per capita	8.433 $ (2017)
Erreserbak	144.018.160 $ (1960)
Historia
Sorrera data: 1898ko abenduaren 10a
Bestelako informazioa
Aurrezenbakia	+53
ISO 3166-1 alpha-2	CU
ISO 3166-1 alpha-3	CUB
Ordu eremua	ikusi UTC−05:00 : Amerika/Habana
Elektrizitatea	110 V. 60 Hz.NEMA 1-15 (en) eta NEMA 5-15 (en)
Internet domeinua	.cu
cuba.cu

Kuba^[1], ofizialki Kubako Errepublika (gaztelaniaz: República de Cuba, reˈpuβlika ðe ˈkuβa ahoskatua), Amerikako estatua da, izen bereko uharteak (Antilletako uharte handiena) eta Karibe itsasoko beste uharte batzuek osatua. Iparraldera, Ameriketako Estatu Batuak ditu; mendebaldera, Mexiko; hegoaldera, Kaiman Uharteak eta Jamaika; eta ekialdera, Haiti.

Biztanle gehien dituen Karibeko estatua da, 2012an 11.167.325 biztanle baitziren. Toki askotatiko kultura eta ohituren nahasketa dira kubatarrak, jatorrizko taino herriaren, Inperio garaiko espainiarren, Afrikatik ekarritako esklaboen eta Estatu Batuen eraginaren artekoa.

Kuba Karibe itsasoan dagoen uhartedia da. Uharte nagusia Kuba bera da, beste lau uharte talde nagusiz inguratua: Los Colorados, Sabana-Camagüey, Jardines de la Reina eta Los Canarreos^[2]. Kuba uhartea handiena da (105.006 km²) eta, hedaduraz, munduko hamazazpigarrena. Bigarren uharte handiena Isla de la Juventud («Gaztetasun uhartea») da, hego-mendebaldean, 3.056 km² luze-zabal dena. Guztira, 110.860 km²ko eremua du herrialdeak.

Uharte nagusiaren lur gehienak zabaldi gorabeheratsuz osatuta dago. Hego-ekialdeko muturrean, Sierra Maestra mendilerro malkartsua dago: hantxe dago mendi garaiena (Pico Turquino, 1.974 m).

Kubako klima tropikala da, inguruko itsasoek samurtua. Urtaro euritsua uda da. Batez besteko tenperaturak 21 °C urtarrilean eta 27 °C uztailean dira. Hego-ekialdeko probintzietan, Santiago de Cuba eta Guantánamon, klima lehorragoa da^[3]. Bestalde, Karibeko urak epelak direnez eta uharteak berak Mexikoko Golkoaren sarrera ia guztiz ixten duenez, Kubak urakan ugari jasaten ditu.

Datu klimatikoak (Havana)
Hila	Urt	Ots	Mar	Api	Mai	Eka	Uzt	Abu	Ira	Urr	Aza	Abe	Urtekoa
Batez besteko tenperatura maximoa (°C)	25.8	26.1	27.6	28.6	29.8	30.5	31.3	31.6	31.0	29.2	27.7	26.5	28.8
Batez besteko tenperatura (ºC)	22.2	22.4	23.7	24.8	26.1	27.0	27.6	27.9	27.4	26.1	24.5	23.0	25.2
Batez besteko tenperatura minimoa (°C)	18.6	18.6	19.7	20.9	22.4	23.4	23.8	24.1	23.8	23.0	21.3	19.5	21.6
Euria (mm)	64.4	68.6	46.2	53.7	98.0	182.3	105.6	99.6	144.4	180.5	88.3	57.6	1189.2
Euri egunak (≥ 1.0 mm)	5	5	3	3	6	10	7	9	10	11	6	5	80
Hezetasuna (%)	75	74	73	72	75	77	78	78	79	80	77	75	76.1
Iturria: World Meteorological Organisation (UN),[4] Climate-Charts.com[5]

Kubako lehen biztanleak ziboney, guanahatabey eta arawak (edo taino) indiarrak —geroago iritsi ziren— izan ziren. Kristobal Kolonek bere lehen bidaian Kubako kostaldea aztertu zuen, baina konkista ez zen 1511. urtea arte hasi.

1511n hartu zuten egoitza lehen espainiarrek uhartean, Diego Velázquezen gidaritzapean (Hernán Cortés, Bernal Díaz del Castillo, Pedro de Alvarado, Bartolomé de las Casas eta 300 soldadu). Konkistatzaileek berehala menderatu zituzten indiarrak, eta urte gutxiren buruan, lan gogorra egitera beharturik eta europarren gaixotasunek sortutako izurriteen ondorioz ia desagertzeraino urritu ziren (100.000 ingurutik 5.000ra 1540an, eta 1.000ra 1570ean). Indiarrik ezean, Afrikako esklaboak inportatu ziren lanerako.

Uhartea menderaturik, hiriak sortu ziren hurrengo urteetan, eta Kuba Ameriketarako espedizio askoren abialekua izan zen. XVII. mendean koloniak ingeles, holandar eta frantses piraten erasoei aurre egin behar izan zien. XVIII. eta XIX. mendeetan Kubak azukre kanaberaren ekoizpena, esklaboen inportazioa eta azukre industria izan zituen ekonomiaren aurrerabide. XIX. mendearen erdialdean bertako azukre industria munduko aurreratuena zen, eta Estatu Batuak zituen bezero eta finantzatzaile nagusiak. 1865ean esklaboen salerosketa debekatu zen eta Mexikoko indiarrak eta txinatarrak kontratatu ziren lanerako, baina esklabotasunak indarrean segitu zuen, 1868a arte.

XIX. mendearen bukaeran Espainiarekiko harremanak gaiztotu ziren (erreforma ekonomiko-sozialek huts egin zuten eta zergak jaso ziren) eta matxinada batzuen ondoren, 1868an hasi zen independentziaren lehen gerra (Hamar Urteko Gerra) Carlos Manuel de Céspedesen gidaritzapean. Bake hitzarmen batekin eman zitzaion amaia gerrari, baina kubatar batzuek ez zituzten eskainitako baldintzak onartu eta borrokan segitu zuten. José Martí idazle eta politikariaren gidaritzapean —artean Estatu Batuetan erbesteratuta zegoen—, askapen mugimendua antolatzen hasi zen 1892an, Kubako Alderdi Iraultzailea sortu zen eta 1895ean independentziarako bigarren gerra piztu zen.

1898ko otsailean, leherketa baten ondorioz, Habanako portuan Estatu Batuetako USS Maine gerra-ontzia hondoratu zenez, apirilaren 25ean Estatu Batuek gerra deklaratu zioten Espainiari. Estatu Batuetako gudarosteak erraz menderatu zuen Espainiakoa eta Parisko itunean (abenduaren 10ean) Espainiak Kuba, Puerto Rico, Guam eta Filipinak eman behar izan zizkien Estatu Batuei.

Estatu Batuak Kuban egon ziren denboran (1989ko apirilaren 1etik 1902ko maiatzaren 20ra arte) beren hezkuntza, ekonomia eta kultura ezartzen ahalegindu ziren. 1901ean konstituzio errepublikarra onartu zen, nazioarteko hitzarmenak, ekonomia eta barne arazoak Estatu Batuen mende zeuden arren. Horrezaz gainera, ontzi-base bi ezarri zituzten, bata Bahia Hondan (1913an itzulia), eta bestea Guantanamon.

1902an, Tomás Estrada Palmak hartu zuen Kuba independentearen presidente kargua, eta 1906ko hauteskundeetan agintaldian jarraitzeko ahaleginak Estatu Batuetako gudarostearen esku-hartzea ekarri zuen, 1909 arte. Urte hartan, José Miguel Gómez liberalak hartu zuen lehendakaritza. Haren agintaldian, ekonomiak aurreramendu handia egin zuen Estatu Batuetako inbertsioekin, azukre industriarekin, turismoarekin eta jokoarekin, baina ustelkeria eta Kubako beltzekiko bidegabekeriak handiak izan ziren.

Beste gobernu ustel batzuen ondoren, 1933an Ramón Grau San Martín irakasleak eta Fulgencio Batista sarjentuak lehendakari eta gudarostearen buruzagi karguak hartu zituzten, hurrenez hurren. Hurrengo urteetako gobernuak Batistaren eskumenean egon ziren. 1952an kolpe militarra jo eta aginpidea eskuratu zuen Batistak.

Fulgencio Batistaren kontrako oposizioa zabala zen: unibertsitateko ikasleak, langileak eta erdi mailako klasea. 1956aren bukaeran, Fidel Castro abokatuak Sierra Maestrako mendietan babes harturik, diktadoreari aurre egiteko gerrilla antolatu zuen. 1958an Castrok, bere anaia Raul, Camilo Cienfuegos eta Che Guevararekin batera, Batista ihes egitera behartu zuen, eta 1959ko urtarrilaren 8an Habanan sartu ziren. Castrok Lehen Ministro kargua hartu zuen eta Manuel Urrutia Lleók errepublikaren lehendakariarena. 1959ko uztailean Osvaldo Dorticosek hartu zuen lehendakari kargua.

1961ean, talde iraultzaileek Kubako Iraultza Sozialistaren Alderdi Batua sortu zuten, 1965etik aurrera Kubako Alderdi Komunista bihurtu zena. Kubak Sobietar Batasunaren sozialismoa hartu zuen eredutzat eta lankidetza hitzarmenak izenpetu ziren bi herrialdeen artean. Kubako gobernuak nekazaritza erreforma egin eta lurrak nekazarien artean banatu zituen, banketxeak, azukre industria, atzerritarren ondasunak eta industria nazionalizatu zituen, eta hezkuntza, alfabetatze kanpainak eta hirigintzaren erreforma bultzatu zituen. Aldaketa horien ondorioz, Estatu Batuen eta Kubaren arteko harremanak gaiztotu ziren; 1961ean Estatu Batuak uhartea mendean hartzen ahalegindu ziren Cochinos badian, eta merkataritzaren blokeoa, Kubara esportatzeko debekua eta ordutik aurrera erregimen berria eraisteko konspirazioak bultzatu ditu ia etengabe. 1962an, John F. Kennedy Estatu Batuetako lehendakariak Sobietar Batasunak Kuban ezarriak zituen misilak kentzeko agindu zion Kubari eta, kendu ezean, uhartea hartuko zuela mehatxatu zuen.

1962an, Estatu Batuek hala eskatuta, Amerikar Estatuen Erakundetik (OEA) kanpo bota zuten Kuba, eta Kubak Latinoamerikako iraultza higikundeak sustatu zituenean, OEAko herrialde gehienek Kubarekiko harremanak hautsi zituzten. Halaber, 1960-1970. urteetan Kubak gudarosteak bidali zituen Afrikara, Angolara eta Etiopiara batez ere, Sobietar Batasunaren estatu-bezeroei laguntzera. Halaber, Asiako hego-ekialdeko iraultza mugimenduak sustatu zituen.

1975ean Kubako Alderdi Komunistaren lehenengo biltzarra egin zen, eta 1976an konstituzio sozialista onartu zen. Urte hartan bertan egin zen lehenengo nazio biltzarra, eta bertan Fidel Castro, komunisten buruzagia, hautatu zuten estatu- eta gobernu-buru (horren arabera, baita gudarostearen buru ere). Horrenbestez, iraultzaz geroztik Fidel Castro izan zen Kubako burua, 2006ra arte. Castroren gobernuak sostengu handia izan zuen, hasieran batez ere, hezkuntza eta osasun zerbitzuak hobetu eta kubatarren gizarte maila guztietara hedatu zituelako; baina Kubak komunismoaren aldeko apustua egin zuenez, bakarturik geratu zen, inguruko herriek arbuiatua. Blokeo ekonomikoa eta komertziala ezarri zitzaion, eta bertako ekonomia Sobietar Batasunaren laguntzaren mende geratu zen.

1975-1989 bitartean, marxisten alde borrokatu zen Kubako gudarostea Afrikako zenbait herrialdetanː adibidez, Angolan eta Etiopian; eta laguntza eman zien Latinoamerikako eta Karibe inguruko zenbait herrialderiː Nikaraguari, Guyanari edo Grenadari, besteak beste; dena dela, zenbait gudutan parte hartu zuen arren, Lerrokatu Gabeko Herrialdeen Mugimenduaren bilera Kuban egin zen 1979an, eta Castro aukeratu zuten buruzagi, hurrengo hiru urterako. 1980ko Marielgo exodoan, sei hilabetetan 125.000 kubatarrek emigratu zuten Estatu Batuetara^[6].

1989an, Sobietar Batasunean aldaketa politikoak abian jarri zirenean, Kubak ez zion bide berari jarraitu, eta are bakartuago gelditu zen. Azkenik, Sobietar Batasuna gainbehera etorri zenean haren laguntza galdu zuelarik, arazo ekonomiko larriek itota gelditu zen. Bestalde, 1961ean Estatu Batuek ezarri zioten blokeoa are gehiago indartu zen ondorengo urteetan, eta arazo larriak sortu ziren hari aurre egiteko. 1992an NBEk bahimendua bertan behera geldi zedin eskatu zien Estatu Batuei, baina egoerak bere horretan jarraitu zuen eta emigrazio mugimendu handiak gertatu ziren, Kubatik Estatu Batuetara bereziki. 1994an Kubatik ihes egiten ahalegindu ziren oldeak ikusirik, Kubako gobernuak eragozpenik ez zuela jarriko iragarri zuen, baina Estatu Batuek ezin zuten onartu halako emigrante multzo handia eta mugak itxi zituzten. Azkenean bi herrialdeen artean hitzarmen bat sinatu behar izan zuten emigranteen arazoari irtenbidea emateko. 1996an Estatu Batuek Helms–Burton legea eman zuten, Kubako erregimenaren kaltetan, nahiz eta Europar Batasuna lege haren kontra agertu zen.

1998an, nazio biltzarreko buru hautatu zuten berriro ere Fidel Castro, hurrengo bost urterako. Urte hartan bertan, Joan Paulo II.a aita santuak bisitaldia egin zuen Kubara, eta gobernuak zenbait preso politiko askatu zituen; Estatu Batuek Kubaren kontrako neurriak malgutu zituztelarik, bi herrialdeen arteko harremanak hobera egin zuen, nahiz eta tarteka istiluak sortzen diren. Bestalde, XXI. mende ahasieran Kubak harreman estuak zituen hainbat herrialderekin, Txina, Errusia, Mexiko, Venezuela, Argentina, Bolivia eta Espainiarekin, besteak beste.

2006an, Fidel Castrok ordu arte lehendakariorde izandako Raul Castroren anaiaren esku utzi zuen agintaritza, behin-behinean, osasun arazoak zirela medio. 2008an legebiltzarrak lehendakari hautatu zuen Raul, Fidelek behin betiko kargua utzi ondoren.

2014ko abuztuaren 28an, Kubako Gobernuak eta Europar Batasunak «aurrerapen handiak» lortu zituzten elkarlanari buruzko bigarren bilera sortan, eta prozesuarekin jarraitzeko asmoa adierazi zuten. Merkataritzari eta finantzaketari buruz hitz egin zuten batez ere^[7].

Kubako biztanleriaren gehiengoa askotariko jatorriko taldeen ondorengoa da. 2012an, % 64,1 zuriak ziren; % 26,6, mestizoak; eta %9 ,3, beltzak^[8]. Edonola ere, XX. mendean zehar demografian eragin handia izan dute emigrazio nahiz immigrazio mugimenduek. 1900-1930, bitartean milioi bat espainiar inguru iritsi ziren uhartera, baina mendearen bigarren erditik kubatar askok ihes egin zuten, Estatu Batuetara nagusiki (1994an esaterako, 20.000 kubatar saiatu ziren Estatu Batuetara ihes egiten). Gaur egun, milioi bat kubatar baino gehiago bizi da Kubatik kanpo, batez ere Floridan eta Estatu Batuetako ekialdeko kostaldean. Barne emigrazioari dagokionez, eskualde batzuen eta besteen artean gorabehera nabarmenik egon ez zedin neurri zorrotzak hartu zituen gobernuak, landatik hirietarako joera zabaltzen hasi zenean.

Kubako biztanleriaren hazkundea negatiboa da 2006az geroztik. 2014an, esaterako, -% 0,14 izan zen^[8]. Munduko haurren heriotza tasa txikienetakoa du, baina emankortasun tasa ere txikia da. Kubako bizi itxaropena Ameriketako altuenetakoa da, 78,2 urtekoa 2014an^[8], batez beste. Irakaskuntza derrigorrezkoa eta doakoa da, eta biztanle orok du osasun arreta (sendagileak, erietxeak, botikak) eskuratzeko eskubidea.

1959. urteko iraultzarekin batera, Kubaren egitura sozioekonomikoa kapitalismotik sozialismora igaro zenetik Sobietar Batasunaren laguntza jaso zuen Kubak, 1990ean Sobietar Batasuna gainbehera etorri zen arte. 1990eko hamarkadara arte, beraz, Kubako ekonomiaren bilakaeran berebiziko garrantzia izan zuen Sobietar Batasunetik jasotako laguntzak, baina harrezkero zailtasun handiak bizi izan ditu Kubak, 1960az gero Estatu Batuek bertako ekonomia hondatzeko eta horrela gobernu komunista eraisteko asmoz ezarri zioten bahimenduari aurre egiteko besteak beste (azukrea inportatzeari utzi eta Kubari ezer saltzeari uko egin zioten). Krisiari aurre egin ahal izateko, energia kontsumoa murrizteko oso neurri zorrotzak hartu ziren, elikagaien kontsumoa kontrolatzen hasi zen gobernua, eta kontsumorako ondasunak asko urritu ziren. Gobernuak 1995ean azaldu zuenez, barne produktu gordina % 35 jaitsi zen 1989-1993 bitartean.

1993an ekonomia liberalizatzeko lehenengo neurri bereziak hartu behar izan zituen estatuak, kontsumorako ondasunak eta zerbitzuak ugaritzeko, elikagaien murrizketak alde batera utzi ahal izateko etab.; ordu arte oinarri marxista izan zuen ekonomia apur bat malgutu eta enpresa pribatuei ehun bat ekonomia jardueretan parte hartzeko baimena eman zitzaien. 1994an nekazaritza eraberritzen eta liberalizatzen hasi zen, kubatarrei kanpoko dibisak edukitzea onartu zitzaien (ordu arte legez kanpo zegoen), eta pesoaren eta dolarraren arteko trukea arautu zen. Horrekin batera, atzerriko inbertsioak onartu ziren, 1995etik aurrera, jarduera guztietan, osasunean, defentsan eta hezkuntzan izan ezik. 1996an Estatu Batuek Helms–Burton legea eman zuten, ordea, zeinaren arabera hirugarren herrialdeen bitartekaritzaz Kubarekin harremanak dituzten enpresak zigortzen baitzituen. Era berean, Munduko Bankuaren eta Nazioarteko Diru Funtsaren laguntza galarazi zion lege horrek Kubari. Dena dela, zenbait enpresa atzerritarrek Estatu Batuen presioari aurre egiteko hainbat trikimailu erabiliz inbertsioak egiten jarraitu zuten. Horrela, barne produktuaren gainbehera eten egin zen eta 1997. eta 1998. urteetan hazkundea mantsotu egin zen arren, hazten hasi zen Kubako ekonomia, turismoaren hazkunde etengabeari esker nagusiki. 2007an % 7,5 hazi zen, aurreikuspena baino gutxiago, baina Latinoamerikako gainerako herrialdeena baino askoz ere gehiago. 2012an % 3,1 hazi zen^[8].

Nekazaritza garrantzi handiko ekonomia jarduera da Kuban, azukre kanaberaren lanketa batez ere. Munduko azukre kanabera esportatzaile handiena da eta hirugarren ekoizlea, Brasilen eta Indiaren ondotik. Nekazaritzako bigarren gai nagusiak tabakoa eta zitrikoak dira; garrantzi handiko esportazio gaia da tabakoa. Kafea, arroza eta barazkiak ere lantzen dira, baina hiru gai horiek baitira nagusiak, Kubako ekonomia oso mugatuta dago, gai horien uztaren eta prezioaren mende.

Industria nagusiak, nekazaritza gaiena (azukrea, alkohol industriala, rona) eta tabakoarena dira. Castroren erregimenaren ahalegin nagusietako bat industria ugaritzea eta jarduera berriak sortzea izan da, baina erregai merkerik ez dagoenez eta oso lehengai gutxi dutenez, zailtasun handiak daude industria astuna garatzeko. 2000ko hamarkadatik aurrera, Venezuelak lehentasunezko baldintzetan saltzen dio petrolioa, 100.000 upel eguneko. Zati bat Venezuelan lan egiten duten kubatarren (30.000 osasun-langile barne) zerbitzuen bitartez ordaintzen du^[8].

Mea ugari dago Kuban, baina behar bezala ustiatu gabeak. Nikelaren ekoizpena da nagusia. Bestalde, garai batean zura baliabide natural oparoa izan zen eta 1960 inguru arteko baso soiltze izugarriaren eraginez aberastasun asko galdu zuen arren, gobernuak berriro zuhaitzak landatzeko antolaturiko programari esker, 1990eko hamarkadaren hasierarako berriro landatuta zeuden basoak.

Kanpoko dibisak turismoaren bidez eskuratzen ditu Kubak. Turismoa da, hain zuzen ere, ekonomiaren ardatz nagusia. 2011n, esaterako, 2.716.317 bisitari atzerritarretik gora hartu zituen herrilaldeak^[9].

Kuba: biztanle gehien duten udalerriak www.geonames.org[10]
	Post.	Izena	Probintzia	Biztanleak
Habana Santiago de Cuba	1	Habana	Habana	2.201.610	Camagüey Holguín
	2	Santiago de Cuba	Santiago de Cuba	423.392
	3	Camagüey	Camagüey	301.574
	4	Holguín	Holguín	269.618
	5	Santa Clara	Villa Clara	210,220
	6	Guantánamo	Guantánamo	208.145
	7	Bayamo	Granma	144.664
	8	Victoria de Las Tunas	Las Tunas	143.582
	9	Cienfuegos	Cienfuegos	140.734
	10	Manzanillo	Granma	132.789

Kuba estatu sozialista da. Kubako Alderdi Komunista da legezko alderdi politiko bakarra; alderdia Kubako gizartearen organismo politiko gorena da eta haren mende dauden masa erakundeen bidez zabaltzen du bere aginpidea. 1976an onartu zen konstituzioaren arabera, Nazio Biltzarrak du legegintzako ahalmena. Biltzarra probintzietako eta udalerri bereziko ordezkariek osatua da, eta bost urtez behin aukeratzen da. Nazio biltzarraren batzorde iraunkorrak edo estatu batzordeak estatu eta gobernu burua, gudarostearen burua ere badena, eta ministro batzordea aukeratzen ditu (Raúl Castro agintaria da). Aginpide betearazlea eta administrazioa ministro kontseiluaren eskumenean dago, eta Castro lehendakaria da.

Kubako lurraldea 15 probintziak eta udalerri berezi batek osatua da: Artemisa, Camagüey, Ciego de Ávila, Cienfuegos, Granma, Guantánamo, Holguín, Isla de la Juventud, Habana, Las Tunas, Matanzas, Mayabeque, Pinar del Río, Sancti Spíritus, Santiago de Cuba, Villa Clara. Isla de la Juventud udalerri berezia da, eta estatuaren zuzeneko eskumenean dago.

Pinar del Río Artemisa Habana Mayabeque Matanzas Cienfuegos Villa Clara Sancti Spíritus	Ciego de Ávila Camagüey Las Tunas Granma Holguín Santiago de Cuba Guantánamo Isla de la Juventud

• José María Heredia y Heredia, (1803-1839), idazlea.
• Dulce María Loynaz, (1902-1997), idazlea.
• Alejo Carpentier, (1904-1980), idazle eta musikologoa.
• Nicolás Guillén, (1904-1989), olerkaria.
• Félix Pita Rodríguez, (1909-1990), idazlea.
• José Lezama Lima, (1910-1976), idazlea.
• Gastón Baquero, (1918-1997), olerkari eta kritikaria.
• Guillermo Cabrera Infante (1929-2005), idazle eta zinemarako gidoilaria.
• Severo Sarduy, (1937-1993), idazlea.
• Alberto Pedro Torriente, (1954-2005), idazlea.
• Zoé Valdés (1959-), idazlea.

• Compay Segundo (1907-2003), musikaria.
• Bebo Valdés (1918-2013), musikaria
• Benny Moré (1919-1963), musikaria eta kantaria
• Ibrahim Ferrer (1927-2005), musikaria.
• Omara Portuondo (1930-), musikaria.
• Chucho Valdes (1941-), piano-jotzailea.
• Pablo Milanés (1943-), kantaria.
• Silvio Rodríguez (1946-), kantaria.

Kubako gastronomia kriolloa da, Espainiako, Afrikako eta Karibeko sukaldeen fusioaren emaitza. Kubatarren errezetek espezien konbinazioen ezagutza eta Espainiako eta Afrikako sukaldaritzako tekniken jakinduria partekatzen dute.

Afrikako esklaboek eragin handia izan zuten, batez ere azukre-kanabera landaketetan, eta hirietan gutxiengoa izan ziren. Tabako-sailetan, batez ere, nekazari espainiar pobreak bizi izan ziren, batez ere Kanarietakoak.

Irlaren ekialdean, halaber, Frantziako, Haitiko eta Karibeko etorkin kopuru handiak jaso ziren, batez ere Haitiko iraultzan, eta baita 50eko hamarkadan azukre-kanaberaren uzta biltzeko sasoiko langileak ere, batez ere espainiarrak. Horren ondorioz, Kubako sukaldaritza tradizional bilakatu zen. Gehien jaten diren plateren artean, arroza, biandak (platanoa, esaterako), lekaleak eta txerrikia daude. Ohiko jakien artean, babarrun eta arroz saldarekin egindako itsas aingira dago.

Tamalak artoarekin egiten dira (artoa Mesoamerikako aborigenen garaietatik erabiltzen da), baita "casabe" izeneko platera ere (juka-almidoitik abiatuta egiten da), eta banana frijituekin egindako ogi txigortuak eta mariquitak. Festetan, txerri arrunta preziatuena eta erabiliena da, su motelean errea. Jaki tipikoa caldosa da, artoz, haragiz eta biandaz egindako platertxoa, jaiegunetan eta jaiegunetan egina.^[11]

• Granma egunkaria.^[12]

• (Gaztelaniaz)(Ingelesez) Kubako gobernuaren webgune ofiziala
• (Ingelesez) CIA - World Factbook Geografia, biztanleria, politika eta ekonomia datuak.

Amerikako herrialde eta lurraldeak
Ipar Amerika eta Karibea	Estatu burujabeak: Ameriketako Estatu Batuak • Antigua eta Barbuda • Bahamak • Barbados • Belize • Costa Rica • Kuba • Dominika • Dominikar Errepublika • El Salvador • Grenada • Guatemala • Haiti • Honduras • Jamaika • Kanada • Mexiko • Nikaragua • Panama • Saint Kitts eta Nevis • Santa Luzia • Saint Vincent eta Grenadinak • Trinidad eta Tobago Dependentziak: Groenlandia (Danimarka) • Guadalupe ∙ Martinika ∙ Saint Barthelemy ∙ Saint Martin ∙ Saint Pierre eta Mikelune (Frantzia) • Aruba · Holandarren Antillak (Herbehereak) • Aingira · Bermuda · Birjina uharte britainiarrak · Kaiman uharteak · Montserrat · Turkak eta Caicoak (Erresuma Batua) • Puerto Rico · Birjina Uharte Estatubatuarrak (Ameriketako Estatu Batuak)	Hego Amerika	Estatu burujabeak: Argentina • Bolivia • Brasil • Txile • Kolonbia • Ekuador • Guyana • Paraguai • Peru • Surinam • Uruguai • Venezuela Dependentziak: Guyana Frantsesa (Frantzia) • Falklandak (Erresuma Batua)