Potency and safety analysis of hemp-derived delta-9 products: The hemp vs. cannabis demarcation problem

Eusebiu de Cesarea
obispu 313 -
Vida
Nacimientu	Cesarea Marítima (es) , circa 265[1]
Nacionalidá	Antigua Roma
Muerte	Cesarea Marítima (es) , 340[2] (74/75 años)
Estudios
Llingües falaes	griegu antiguu[3]
Alumnu de	Doroteo de Tiro (es)
Oficiu	teólogu, sacerdote, escritor, historiador
Participante Conceyu de Nicea I
Trabayos destacaos	La Historia de la Iglesia (es) Onomasticon (Eusebius) (en) Life of Pamphilus (en) Collection of ancient martyrs (en) Crónica (es) Praeparatio evangelica (en)
Creencies
Relixón	cristianismu ortodoxu

Eusebio de Cesarea (c. 263 - 30 de mayu de 339,^[4][5]probablemente en Cesarea de Palestina), tamién conocíu como Eusebius Pamphili (circa 265, Cesarea Marítima ^(es)  – circa 340, Cesarea Marítima ^(es) ) foi obispu de Cesarea y conózse-y como'l padre de la historia de la Ilesia porque los sos escritos tán ente los primeros rellatos de la historia del cristianismu primitivu. El so nome ta xuníu a una interesada creencia sobre una supuesta correspondencia ente'l rei d'Edesa, Abgaro y Xesucristu. Eusebio atoparía les cartes, y inclusive copiar pa la so Historia eclesiástica.

La fecha y el llugar exactu de la so nacencia son inciertos y sábese pocu de la so mocedá. Conoció al presbíteru Doroteo en Antioquía y, probablemente, recibió d'él instrucción exexética. Nel añu 296, tando en Palestina, vio a Constantín I, que visitaba la provincia con Diocleciano. Tuvo en Cesarea cuando Agapio yera obispu del llugar. Fízose amigu de Pánfilu, con quien estudió la Biblia, cola ayuda de la Hexapla d'Oríxenes y de los comentarios compilados por Pánfilu, na tentativa d'escribir una versión crítica del Antiguu Testamentu.

Nel añu 307, Pánfilu foi encarceláu, pero Eusebio siguió'l proyeutu que con él empezara. La resultancia foi una apoloxía d'Oríxenes, terminada por Eusebio dempués de la muerte de Pánfilu, que foi unviada a los mártires nes mines d'Afaeno, n'Exiptu. Paez que, dempués retiróse escontra Tiru y más tarde escontra Exiptu, onde careció la persecución per primer vegada. L'acusación de que llogró la so llibertá sacrificando a los dioses paganos paez nun tener fundamentu.

vuelve mentase a Eusebio como obispu de Cesarea. Asocedió a Agapio, dempués de 313, anque nun se sabe la fecha exacta. Sábese pocu de los primeros tiempos del so obispáu. Sicasí, col entamu del discutiniu del arrianismu, toma sópitamente un llugar destacáu. Arriu pidió-y proteición. Según una carta qu'Eusebio escribió a Alejandro d'Alexandría, rescampla que nun negó abellugó al presbíteru exiliáu. Cuando'l Primer Conceyu de Nicea axuntar nel 325, tuvo ciertu protagonismu. Nun yera un líder nato, nin tampoco un pensador fondu, pero como home bastante instruyíu l'autor y famosu Eusebio, cayó na gracia del emperador, y acabó per sobresalir ente los más de 300 miembros que s'axuntaron nel Conceyu. Tomó una posición moderada nel discutiniu, y presentó'l símbolu (credo) bautismal de Cesarea qu'acabó per convertir se na base del Credo de Nicea. A la fin del Conceyu, Eusebio suscribió los sos decretos.

El discutiniu arrianu siguió a pesar de la realización del Conceyu y Eusebio caltúvose arreyáu na cuestión. Por casu, entró en disputa con Eustaquio de Antioquía, que s'oponía a la creciente aceptación de les teoríes d'Oríxenes, y n'especial porque ésti espunxera una exéxesis alegórica de les escritures, lo qu'interpretaba como l'orixe teolóxicu del arrianismu. Eusebio, como almirador d'Oríxenes, foi reprendíu por Eustaquio, quien lu acusó d'alloñar de la fe de Nicea. Eusebio respondió acusando a Eustaquio de siguir les idees del sabelismo. Eustaquio foi acusáu, condergáu y depuestu nun sínodu en Antioquía. Gran parte del pueblu de Antioquía remontar en contra d'esta decisión eclesiástica, ente que los que taben en contra de Eustaquio proponíen que se nomara a Eusebio como nuevu obispu. Ésti pela so parte, refugó la ufierta.

Dempués que Eustaquio foi depuestu, los sos siguidores volver contra Atanasio d'Alexandría, un oponente muncho más peligrosu. Nel 334, Atanasio foi encamentáu a comparecer frente a un sínodu en Cesarea, anque nun compareció. Al añu siguiente, convocóse otru sínodu en Tiru, presidíu por Eusebio. Atanasio, previendo la resultancia, dirixir a Constantinopla, onde presentó la so causa al emperador. Constantino convocó a los obispos pa la so corte, ente los cualos taba Eusebio. Atanasio foi condergáu al exiliu a finales del 335. Nesi mesmu sínodu, otru oponente foi atacáu con ésitu. Marcelo de Ancira faía enforma que lluchaba contra los eusebianos, protestando contra la rehabilitación d'Arriu. Acusáu de sabelianismo, foi depuestu nel 336. Constantino morrió al añu siguiente. Eusebio nun-y sobrevivió enforma tiempu. Morrió (probablemente en Cesarea), en 340, o más tarde, siendo probable que morriera'l 30 de mayu de 339.

De la estensa actividá lliteraria d'Eusebio una parte relativamente grande perduró. Anque yera consideráu sospechosu d'arrianismu, los sos escritos resultaben indispensables, por cuenta de qu'Eusebio solía emplegar cites testuales d'obres que nun sobrevivieron a la so dómina, como les de Hegesipo de Xerusalén.

Les obres lliteraries d'Eusebio reflexen el cursu de la so vida. De primeres dedicóse a la crítica de los testos bíblicos, so la influencia de Pánfilu y probablemente de Doroteo, de la escuela de Antioquía. Coles persecuciones de Diocleciano y de Galerio, dirixió'l so interés escontra los mártires (tantu los de la so dómina, como los anteriores). Esi interés llevar a escribir, práuticamente, una historia de la Ilesia y, tamién una historia universal, que, según el puntu de vista d'Eusebio, sería apenes la base pa la historia eclesiástica. Nótese que pa Eusebio, la Ilesia apaez como'l motor de la Historia de la Humanidá.

Colos discutinios arrianos, l'interés d'Eusebio pasó a les cuestiones dogmátiques. La cristiandá yera finalmente reconocida pol Estáu. Eso traxo, sicasí, nuevos problemes. Apoloxíes distintes de les anteriores volvíense necesaries. A lo último Eusebio, nel so papel de teólogu de la corte imperial, escribe panexíricos hiperbólicos dedicaos al emperador cristianu. A toes estes actividaes, hai d'amontar munchos otros testos de naturaleza diversa, na que resalta la so correspondencia, más allá de trabayos exexéticos onde s'inclúin comentarios y trataos sobre arqueoloxía bíblica que s'estienden mientres tol periodu de la so vida lliteraria, dando fe d'aquello polo qu'Eusebio vendría ser reconocíu por cuasi toos, independientemente de la opinión teolóxica que profesaren: la so llarga erudición.

Pánfilu y Eusebio ocupáronse xuntos de la llectura crítica de les Escritures tal como yeren presentaes na versión de la Biblia llamada la Septuaginta. Dedicar al estudiu del Antiguu Testamentu y especialmente el Nuevu Testamentu. Efeutivamente, paez qu'unu de los manuscritos de la Septuaginta preparáu por Oríxenes, sería trabayáu y revisáu polos dos según San Jerónimo.

Pa facilitar la busca de los testos evanxélicos, Eusebio estremó la versión de les Escritures que tenía nel so poder en párrafos que remetían nuna tabla sinóptica, p'asina atopar los versículos que se referíen mutuamente.

Los dos grandes obres históriques d'Eusebio son la Crónica y la Historia de la Ilesia. La primera (en griegu, Pantodape historia, esto ye, Historia Universal) ta estremada en dos partes. La primer parte (en griegu: Chronographia, esto ye Añales o cronoloxía) pretendi ser un compendiu d'historia universal, entamada según les diverses naciones, recoyendo les fontes históriques qu'Eusebio pesquisó arduamente. La segunda parte (en griegu, Chronikoi kanones, esto ye, Cánones cronolóxicos) intenta establecer sincronismos de los documentos históricos en columnes paraleles. Ye unu de los exemplos más antiguos de lo que ye frecuente, anguaño, nes obres de referencia, como enciclopedies, onde les tables cronolóxiques son un preséu de trabayu y consulta.

El trabayu orixinal, completu, ta perdíu. Pudo, sicasí, ser reconstruyíu a partir de los estractos copiaos (epítomes), con incansable dilixencia, polos cronólogos de la escuela bizantina, especialmente Jorge Sincelo, el Monxu. Les tables cronolóxiques de la segunda parte fueron calteníes totalmente nuna traducción fecha por San Jerónimo, y les dos partes esisten tamién nuna traducción n'armeniu, anque'l so valor ye discutible por cuenta de les alteraciones respeuto al orixinal que podríen ser feches polos traductores. La Crónica, tal como la conocemos, estender hasta l'añu 325 y foi escrita antes de la Historia de la Ilesia.

Nel so Historia de la Ilesia o Historia eclesiástica (en griegu, Θεοφάνεια, llit. Manifestación (o visión) de Dios), Eusebio trató, acordies coles sos propies pallabres, (I, i.1), de presentar la historia de la Ilesia dende los apóstoles (historia conocida como "Fechos de los Apóstoles") hasta los sos díes, teniendo en cuenta los siguientes aspeutos:

1. la socesión de los obispos nos sínodos principales;
2. la historia de los Doctores de la Ilesia;
3. la historia de les herexíes;
4. la historia de los xudíos;
5. les rellaciones colos paganos;
6. el martiroloxu.

Arrexuntó'l so material acordies colos reinaos de los emperadores, presentándolo tal como lo atopó nes sos fontes. El conteníu consistía en:

• Llibru I: introducción detallada sobre Xesucristu.
• Llibru II: la historia de la dómina apostólica, dende la cayida de Xerusalén hasta Tito.
• Llibru III: la dómina dempués de Traxanu
• Llibros IV y V: el sieglu II
• Llibru VI: el periodu de Septimio Severu a Decio
• Llibru VII y VIII: historial de les persecuciones sol reináu de Diocleciano
• Llibru IX: Historia de la victoria de Constantín I sobre Majencio nel Occidente y sobre Maximino nel Oriente.
• Llibru X: El reestablecimientu de les congregaciones y la rebelión y conquista de Licinio.

Tal como se caltién, la obra concluyóse antes de la muerte d'Encrespo, en xunetu del 326, y dende el Llibru X que se dedicaba a Paulino de Tiru que morrió antes del 325, a la fin del 323 o nel 324. Esti trabayu ye realmente impresionante pa la investigación qu'esixía y tuvo de ocupa-y per dellos años. El so martiroloxu foi unu de los estudios preparatorios pa la so obra.

L'autenticidá de la Historia de la Ilesia d'Eusebio nun foi cuestionada. Los descubrimientos recién van revelando la forma responsable, cuidada ya intelixente en que les biblioteques de Cesarea y Xerusalén yeren alministraes.

N'unu de los pasaxes de la so obra, Eusebio declara que les calamidaes sufiertes pol pueblu xudíu deber al papel qu'éstos xugaron na muerte de Jesús. Esti pasaxe foi usáu a lo llargo de la historia, p'atacar tanto a xudíos como a cristianos:

dende esi tiempu que les rebeliones, guerres y combalechadures dañoses siguir, a cada unu, en rápida socesión, ensin posa, na ciudaes, en toa Xudea, hasta que'l sitiu de Vespasiano entartallar. Foi asina que la vengación divina cumplióse para colos xudíos polos crímenes qu'osaron perpetar contra Cristu.

Eusebio de Cesarea, Historia de la Ilesia: Llibru II, Capítulu 6: «Les desventures qu'asocedieron a los xudíos dempués de la inxuria cometida contra Cristu». (Ver enllaz orixinal de CBN.org na bibliografía).

Antes de compilar la so historia de la Ilesia, Eusebio trabayó nel martiroloxu del periodu primitivu y una biografía de Pánfilu. El martiroloxu nun foi calteníu na so totalidá, anque se caltién toles sos partes. Contién:

(1) una epístola de la congregación d'Esmirna tocante'l martiriu de Policarpo

(2) el martiriu de Pionio;

(3) los martirios de Carpu, Papilo y Agatónica;

(4) el martiroloxu de les congregaciones de Vienne y Lyon (actual Francia);

(5) el martiriu de Apolonio.

De la vida de Pánfilu sobrevive apenes un fragmentu. Una obra sobre los mártires de Palestina foi fechu dempués del 311. Un gran númberu de fragmentos atópense tremaos por dellos catálogos de lleendes, inda por compilar. La vida de Constantino foi compilada dempués de la muerte del emperador y la eleición del so fíu como unu de los augustos (coemperadores romanos) nel 337. Ye más un panexíricu, apináu de retórica, qu'una biografía, anque tien un gran valor históricu polos documentos qu'incorpora.

Ente les obres de calter apologético o dogmáticu pertenecen:

(1) La "Apoloxía d'Oríxenes", que los sos primeros cinco llibros pudieron ser escritos al oyer Pánfilu, na prisión, asistíu por Eusebio, según les pallabres de Focio. Eusebio escribió'l sestu llibru dempués de la muerte de Pánfilu. Esiste anguaño una traducción en llatín del primer llibru, fecha por Rufino.

(2) Un tratáu contra Hiérocles d'Alexandría (gobernador romanu y filósofu neoplatónicu), nel cual Eusebio rebatió la glorificación d'Apolonio de Tiana fecha por Hiérocles. El trabayu llamábase "Discursu d'Amor a la Verdá" (en griegu, Philalethes logos);

(3) y (4) dos obres importantes, rellacionaes la una cola otra, conocíes polos nomes en llatín Praeparatio evangelica y Demonstratio evangelica, la primera trata de demostrar la excelencia del cristianismu sobre toles relixones y filosofíes paganes. La Demonstratio consistía orixinalmente de venti libros de los cualos fueron calteníos diez dafechu, amás d'un fragmentu del décimu-quintu llibru. Eusebio consideraba la so obra como una introducción a la cristiandá pa los paganos. El trabayu foi completáu probablemente antes del 311.

(5) n'otru testu, con orixe nel periodu de les persecuciones, entitulado "Estractos Proféticos" (Eklogai prophetikai), alderica en cuatro libros los testos mesiánicos de les Escritures.

(6) el tratáu "De la Manifestación Divina" (Peri theophaneias), escritu yá darréu a estos, trata de la encarnación del Logos Divín, siendo, en dellos aspeutos, idénticu al so Demonstratio evangelica. D'esta obra namái queden fragmentos.

(7) el polémicu tratáu "Contra Marcelo", escritu alredor del 337;

(8) un suplementu al trabayu anterior, intitulado "De la Teoloxía de la Ilesia", onde defende la doctrina nicena del Logos, contra'l partíu de Atanasio.

Un gran númberu d'escritos que pertenecen a esta categoría, tán dafechu perdíos hasta la fecha.

De les obres exexétiques d'Eusebio nun nos llegó nada na so forma orixinal. Los llamaos "comentarios" basar en manuscritos posteriores copiaos d'esa serie d'escritos. Una obra más completa, de naturaleza exexética, calteníu apenes en fragmentos, se intitula "Sobre les Diferencies de los Evanxelios" y foi escritu col deséu d'harmonizar les contradicciones nos rellatos de los distintos evanxelistes. Foi tamién con propósitos exexéticos qu'Eusebio escribió los sos trataos d'arqueoloxía bíblica:

(1) una obra sobre los equivalentes en griegu de los nomes de familia hebreos.

(2) una descripción de l'antigua Xudea, con una rellación de la distribución de les diez tribus.

(3) un planu de Xerusalén y del Templu de Salomón.

Estos trés trataos tán perdíos. Una obra intitulada "Sobre los Nomes de los Llugares nes Sagraes Escritures" sobrevivió hasta los nuesos díes.

Aun así, tien de faese mención de los discursos y sermones, dalgunos de los cualos fueron calteníos hasta güei día, como ye l'exemplu d'un sermón pa la congregación de la ilesia de Tiru, y un discursu pal trentenu aniversariu del reináu de Constantín I 336. De les cartes d'Eusebio, queden apenes dellos fragmentos.

Del puntu de vista dogmáticu, Eusebio sofítase totalmente n'Oríxenes. Tal como esti teólogu, partió de la idea fundamental de la soberanía absoluta (monarquía) de Dios. Dios ye la causa de tolos seres. Pero nun ye, puramente, una causa; n'Él, tou lo bono ta incluyíu; d'Él, tola Vida aníciase; y ye l'orixe de toa Virtú. Ye'l Dios Supremu, al cual, Cristu ta suxetu como Dios segundu (secundariu). Dios unvió a Cristu al mundu por que ésti participara de les gracies incluyíes na esencia divina. Cristu ye la única criatura realmente bona, teniendo la imaxe de Dios, y siendo un rayu de lluz eterno; esta comparanza col rayu de lluz ye, sicasí, de tal forma llindada qu'Eusebio precisa enfatizar espresamente l'autu-esistencia de Jesús.

Eusebio trata, asina, de enfatizar la diferencia de les Persones de la Trinidá, calteniendo la subordinación de Jesús a Dios (Eusebio nunca aplica a Jesús el términu theos) porque, según él, tou lo que ta defendíu per otra parte ye abarruntáu de politeísmu o de sabelismo. Cree que Jesús ye una criatura de Dios que la so xeneración (creación) asocedió antes del Tiempu. Jesús ye, pola so actividá, l'órganu de Dios, el creador de la vida, el principiu de toles revelaciones divines, que, nel so calter absolutu ta entronizado sobre tou la creación. Esti Logos Divín asumió un cuerpu humanu ensin que'l so ser fora en nenguna manera alteriáu. La rellación del Espíritu Santu cola Santísima Trinidá ye esplicada por Eusebio en términos similares a rellación ente'l Padre y el Fíu. Nada de lo que ye presentáu nesta doctrina ye orixinal d'Eusebio, unviando cuasi tou al sistema teolóxicu d'Oríxenes. La falta d'orixinalidá d'Eusebio revelar nel fechu de que nunca presentó les sos propies idees de forma sistemática.

Na so dómina foi xustamente consideráu como'l más instruyíu de los sos contemporáneos. Una llista de los documentos qu'usó pal so Historia de la Ilesia bastaría pa percibir la magnitú del trabayu fechu pa entamar y analizar tou esi mancomún de material. Sicasí, la conocencia d'Eusebio nun puede comparase col d'Oríxenes. Esti postreru foi un espíritu granible, ente qu'Eusebio foi un compilador d'escritos. Eusebio estrémase, sicasí, pol cuidu col qu'ellaboró la so obra. Un home como él, ensin dala dulda, atopar nuna dómina cuando les naciones bárbares empezaron a invadir en masa a la Ilesia. Nel periodu que siguió, naide suplantar n'erudición. Los historiógrafos eclesiásticos fueron capaces de copialo, pero nun superaron el so puestu.

Edward Gibbon, historiador qu'encetó les causes de la cayida del Imperiu Romanu, señaló que l'actitú d'Eusebio de Cesarea al redactar el so Historia Eclesiástica nun yera la d'un historiador (tal que se concibe esti oficiu en términos modernos), sinón la d'un panexirista que, voluntariamente, esclúi tolos aspeutos que pudieren desacreditar a la Ilesia y namái narra los positivos.^[6]

• Escuela teolóxica d'Alexandría

Esti artículu foi traducíu del artículu portugués de Wikipedia, que de la mesma se basa nun artículu de la Wikipedia n'inglés que foi escritu basándose nel artículu de la Schaff-Herzog Encyclopedia of Religion. Fixéronse cambeos afechos al llector hispanofalante de Wikipedia n'español.

• Eusebio de Cesarea (1994). Vida de Constantino. Madrid: Editorial Gredos. ISBN 978-84-249-1639-8.
• Eusebio de Cesarea (2010). Historia eclesiástica. Madrid: Biblioteca d'autores cristianos. ISBN 978-84-220-1480-5.
• {{cita llibru | apellíu=Ayán Calvo | nome=Juan José | títulu=Didaché | editorial=Editorial Ciudá Nueva | serie=Fuentes Patrístiques | volume=3 | añu=1992 | isbn=84-86987-42-3

|-}

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Eusebiu de Cesarea.
• Patroloxía. Quasten.
• Padres de la Ilesia Antes y Dempués de Nicea Historia Eclessiastica y Vita Constantini n'Inglés.
• Padres de la Ilesia Praeparatio Evangelica, Demonstratio Evangelica, Theophania y Contra Hieroclem.
• Benedicto XVI presenta a Eusebio de Cesarea
• Eusebio de Cesarea nel sitiu de la Bibliotheca Augustana (Augsburgu).
• Historia Eclesiástica (Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία).
  • Testu español parcial (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión). (Llibros I, II y III).
    • Testu nel sitio de Philippe Remacle (1944 - 2011), con partes billingües griegu - francés; trad. de Émile Grapin. Ed. en 1905, en París.
      • Testu griegu, con índiz electrónicu y enllaces, nel Proyeutu Perseus; emplegando'l rótulu activu "aponderái", que se topa na parte cimera derecha, llógrase ayuda n'inglés col vocabulariu griegu del testu.
      • Testu griegu nel sitiu de la Bibliotheca Augustana.

• Testos d'Eusebio de Cesarea nel sitiu de Philippe Remacle: dalgunos son billingües griegu - francés.