LIMS Add Competitive Advantage to CDMOS

Kyoto

京都市 (ja)
Bandeira
Himno	municipal anthem of Kyoto (en)
Símbolo oficial	Rododendro (flor) Camelia do Xapón (flor) Prunus serrulata (flor) Salgueiro chorón (árbore) Pradairo xaponés (árbore) Cercidiphyllum japonicum (árbore)
Alcume	千年の都 e 文化首都
Epónimo	capital
Localización
35°00′42″N 135°46′05″L / 35.01161, 135.76811
Estado	Xapón
Prefecturas	Prefectura de Kyoto
Capital de	Prefectura de Kyoto (1868–)
Capital	Nakagyō-ku
Contén a división administrativa	Fushimi-ku Higashiyama-ku Kamigyō-ku Kita-ku Minami-ku Nakagyō-ku Nishikyō-ku Sakyō-ku Shimogyō-ku Ukyō-ku Yamashina-ku
Poboación
Poboación	1.463.723 (2020) (1.768,14 hab./km²)
Adeallo	京都
Lingua usada	dialecto de Kyoto
Xeografía
Parte de	San to tres grandes cidades do Xapón Área Metropolitana de Kyoto seis grandes metrópoles do Xapón sistema especial municipal Cidade Internacional do Turismo e a Cultura Keihanshin
Superficie	827,83 km²
Bañado por	Río Kamo, río Katsura, Río Yodo e canle do lago Biwa
Punto máis alto	Monte Minako (971 m)
Comparte fronteira con	Uji Kumiyama Ōyamazaki Ōtsu Takashima Takatsuki Nantan Nagaokakyō Yawata Kameoka Mukō Shimamoto
Datos históricos
Precedido por	Keihoku (en) , Keihoku (en) , Heian-Kyo (pt) , Yodo (en) , Kuze (en) , Koga (en) , Hatsukashi (en) , Ōeda (en) , Ōharano (en) , Yamashina (en) , Daigo (en) , Yanagihara (en) , Q104862514 , Kamitoba (en) , Fukakusa (en) , Fukakusa (en) , Mukaijima (en) , Horiuchi (en) , Yoko-ōji (en) , Nōso (en) , Takeda (en) , Q104862515 , Q104862516 , Kamitoba (en) , Kinugasa (en) , Sujakuno (en) , Q104863379 , Q104863381 , Saiin (en) , Saiin (en) , Kyōgoku (en) , Kawaoka (en) , Umezu (en) , Katsura (en) , Matsuo (en) , Saga (en) , Uzumasa (en) , Hanazono (en) , Umegahata (en) , Nakagawa (en) , Onogō (en) , Shirakawa (en) , Tanaka (en) , Shimogamo (en) , Noguchi (en) , Kuramaguchi (en) , Ōmiya (en) , Kamigamo (en) , Takagamine (en) , Ōmiya (en) , Kamigamo (en) , Shūgakuin (en) , Matsugasaki (en) , Kumogahata (en) , Yase (en) , Ōhara (en) , Kurama (en) , Hanase (en) , Kuta (en) , Iwakura (en) , Shizuichino (en) e Fushimi (en)
Cronoloxía 18 de novembro de 794:  平安京 1 de abril de 1889:  京都市
Evento clave 5 de febreiro de 1160 Asedio do palacio de Sanjō
Organización política
Órgano executivo	Goberno da cidade de Kyoto
• Alcalde	Daisaku Kadokawa (2008–)
Órgano lexislativo	Asemblea Municipal de Kyoto , (Escano: 67)
Membro de	Unión de Gobernos de Kansai Liga de Cidades Históricas Gobernos Locais pola Sostenibilidade Organización das Cidades do Patrimonio Mundial
Identificador descritivo
Código postal	600-0000–616-9999 e 520-0461–520-0465
Fuso horario	UTC+09:00
Prefixo telefónico	75
Outro
Irmandado con	Kíiv (1971–)
Páxina web	city.kyoto.lg.jp

Este artigo amosa escritos xaponeses. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

Kyoto^[1][2] (xaponés: 京都市, きょうとし, Kyōto-shi) ou tamén Quioto,^[3] é unha cidade xaponesa da prefectura de Kyoto. Esta cidade foi a capital do Imperio do Xapón e actualmente é a capital da provincia homónima e a maior cidade da área metropolitana de Osaca-Kobe-Kyoto. Kyoto foi en tempos pasados coñecida en Occidente por Meaco (xaponés: 都; miyako "capital").

O concello de Kyoto limita cos concellos de Nantan, Kameoka, Nagaokakyō, Mukō, Ōyamazaki, Yawata, Kumiyama, Uji (que son da prefectura de Kyoto); Takatsuki, Shimamoto (que son da prefectura de Osaca); Ōtsu e Takashima (que son da prefectura de Shiga).

A nova cidade, Heiankyō ("capital de Heian") converteuse na sede da corte imperial en 794. Posteriormente, mudouse o nome da cidade para Kyoto (“cidade capital”). Kyoto continuou sendo a capital do Xapón ata 1868, cando se transferiu o goberno para Edo, cidade á que posteriormente se lle cambiou o nome por Toquio (“Capital Leste”). Cando Edo pasou a ser coñecida por Toquio, Kyoto foi, por un curto período, coñecida coma Saikyo (西京 Saikyō, "Capital Oeste"). A cuestión de cal é a capital en termos legais é aínda motivo de controversia.

A historia urbana de Kyoto comezou coa decisión do emperador Kammu de fundar unha nova capital, talvez por afastar a corte da influencia dos mosteiros budistas de Heijo-kyo (actual Nara), daquela capital imperial do Xapón. Elixiu unha comarca a 40 km ao noroeste^[4], regada polos ríos Katsura e Kamo^[5], onde non existen achados de poboamentos anteriores ao século V cando foi ocupada polo clan Hata procedente do continente. Un santuario xintoísta do 678, o Shimogamo a carón do río Kamo, era o único relevante na zona.

En 784 foi construída unha primeira cidade na beira do Katsura, a uns 6 km ao suroeste da Kyoto actual, que recibiu o nome de Nagaoka (Nagaoka-kyo^[6]). Igual que nas anteriores capitais a traza foi a mesma ca da entón modélica capital imperial chinesa, Changan. Un vasto recinto rectangular reticulado, de 4 × 5 km, simétrico respecto a un eixo ou avenida central, presidido no extremo norte polo pazo imperial^[7], de 1 × 1,6 km, coa reutilización de materiais do antigo pazo imperial de Naniwa ^[8].

Porén, tan ambicioso plan durou só unha década (as causas son aínda motivo de especulación; quizais as inundacións desastrosas fosen as máis probables). Pero en 794 foi erixida unha nova capital, practicamente co mesmo deseño, apenas uns quilómetros ao nordeste, entre o Katsura e o Kamo.

Co nome de Heian-kyo ("Capital da paz e a tranquilidade") vai ser capital imperial durante máis dun milenio, mesmo dando nome a un período da historia xaponesa (período Heian, 794-1185), un dos máis brillantes no eido artístico, cultural e relixioso.

Novamente a malla do plan ideal de Changan, inda que sen murallas, representativo do urbanismo xeomántico chinés (segundo as pautas do feng shui), foi estendida nun rectángulo de 4,5 × 5,2 km cunha grande avenida central (Suzaku-oji, de 84 m de anchura) entre o Pazo Imperial ao norte (nunha verdadeira cidade palaciana de seu, Daidairi, de 1,4 × 1,2 km e amurallada) e a monumental porta sur (Rashomon) flanqueada polos dous únicos templos dentro da cidade. A pouca distancia había tamén dous mercados, a esquerda e dereita da avenida, cada un nunha das metades que aquela dividía denominadas Ukyo (oeste) e Sakyo (leste)^[9]. De feito a Capital Dereita (Ukyo), situada nas terras máis baixas e húmidas da ribeira do Katsura, nunca foi enteiramente ocupada e rematou abandonada na segunda metade do século X^[10].

Dende o comezo as residencias aristocráticas agrupábanse nos arredores da cidade imperial, fundamentalmente no lado leste (a Capital Esquerda, Sakyo), as clases baixas nas ribeiras do Kamo e máis aló espallábanse os templos e mosteiros^[11]. A cidade estendeuse fóra do trazado inicial sempre no bordo oriental conformando o núcleo medieval da xa coñecida coma Kyoto ("a Cidade Capital")^[12].

Cando en 1185 o poder efectivo do xogun ("xeneral", xefe dos exércitos) foi trasladado a Kamakura, en Kyoto ficou só o poder simbólico da corte imperial, pero a súa importancia como centro cultural e relixioso continuou. Xa dende o século XI e ao longo do século XII moitos edificios da Daidairi foran abandonados sucesivamente tralos frecuentes incendios, ata que en 1227 a Cidade Imperial quedou definitivamente en ruína. Os emperadores tiñan residencias transitorias na cidade ou nos suburbios, mesmo emprestadas pola poderosa familia Fujiwara.

Tivo lugar un renacemento cando o segundo shogunato (Ashikaga, 1338-1573) se asentou en Kyoto^[13]. O pazo do xogun foi construído no extremo norte da rúa Muromachi, nome polo que tamén se coñece este período ^[14]. Os xoguns erixiron fermosos pavillóns e xardíns nos arredores da capital que tamén viron a emerxencia de numerosos templos e santuarios de diferentes seitas budistas e xintoístas. O desenvolvemento crecente do comercio fixo do Kyoto desta época un florecente centro económico, pero entre 1467 e 1477, no curso das guerras Onin, a cidade foi devastada.

No seguinte século e medio, os restos da vila agrupábanse en dous barrios: ao norte Kamigyo, arredor do pazo imperial e o do xogun, e ao sur Shimogyo, asento dos comerciantes, unicamente unidos pola rúa Muromachi^[15][16].

Foi Toyotomi Hideyoshi, a finais do século XVI e despois do fin do shogunato Ashikaga, quen reconstruíu a cidade urbanizando o baleiro entre as dúas partes illadas co que duplicou as rúas de norte a sur dividindo os antigos bloques cadrados en rectángulos. A área do novo Pazo Imperial comezou a tomar a súa forma definitiva nesta época ^[17]). Tamén, e por primeira vez, Kyoto foi arrodeado cun terraplén defensivo chamado Odoi.

O inicio do shogunato Tokugawa a comezos do século XVII supuxo novamente o traslado da sede do xogun, esta vez a Edo (Toquio). Así a todo Tokugawa Ieyasu quixo reafirmar o seu poder na capital imperial coa erección do Castelo Nijo^[18] no centro da cidade (ángulo sueste da antiga cidade imperial Heian). Aínda así Kyoto mantivo o seu ascendente relixioso e cultural e mesmo desenvolveu unha industria téxtil de renome mundial, no distrito Nishijin, en Kamigyo a finais do XVII. A poboación acadou os 400.000 habitantes.

Porén, no seguinte século e medio unha sucesión de desastrosos incendios detiveron o crecemento e o último deles, en 1864, coincidiu coa Restauración Meiji (1868) que supuxo o traslado da corte imperial a Toquio. Kyoto tardou en recuperarse destes contratempos. A cidade entrou na modernidade practicamente coa planta da cidade do XVII^[19].

O ferrocarril chegou en 1889 conectando Kyoto con Osaca e Toquio^[20] e a Canle-Acueduto do Lago Biwa en 1890^[21][22]. Lentamente a reindustrialización do distrito téxtil Nishijin trouxo a da urbe en xeral e para 1932 Kyoto acadou o millón de habitantes. Respectada polos bombardeos da segunda guerra mundial^[23] continuou o seu fortalecemento industrial e modernizador xunto co do conxunto do Xapón nas décadas sesenta e setenta. Declarado Patrimonio da Humanidade o legado histórico de templos e santuarios budistas e xintoístas que rodean a urbe, Kyoto afronta con optimismo o seu futuro^[24].

Kyoto localízase na parte medio-occidental da illa de Honshu. Por mor das montañas que a cercan por todos os lados, Kyoto é famosa polas súas calorosas noites de verán.

A cidade está disposta nun patrón similar a unha grella de acordo coa tradición chinesa. Hoxe en día, a principal zona de negocios localízase nas partes centro e sur da cidade, cunha zona norte, menos habitada, que mantén un aspecto moito máis verdeante.

Kyoto divídese en once zonas (ku):

• Fushimi-ku (伏見区, ふしみく)
• Higashiyama-ku (東山区, ひがしやまく)
• Kamigyō-ku (上京区, かみぎょうく)
• Kita-ku (北区, きたく)
• Minami-ku (南区, みなみく)
• Nakagyō-ku (中京区, なかぎょうく)
• Nishikyō-ku (西京区, にしきょうく)
• Sakyō-ku (左京区, さきょうく)
• Shimogyō-ku (下京区, しもぎょうく)
• Ukyō-ku (右京区, うきょうく)
• Yamashina-ku (山科区, やましなく)

Consonte cos datos de 2008, a cidade tiña unha poboación estimada de 1.464.990 habitantes e unha densidade de poboación de 2403,68 persoas por quilómetro cadrado, nunha área total de 827,90 quilómetros cadrados.

Kyoto é coñecida pola súa deliciosa cociña local. Ao contrario da rexión volcánica de Kanto, o rico solo de Kyoto permite o cultivo dunha variedade de vexetais e os varios cursos de auga existentes proporcionan boas condicións para a pesca.

Kyoto é considerado o centro cultural do Xapón. Durante a segunda guerra mundial, cando os bombardeos varrían o país, Kyoto e os seus 1.600 templos budistas, 400 lugares de culto xinto, os seus palacios, xardíns e edificios foron salvados, ficando Kyoto como unha das cidades máis ben preservadas de todo o Xapón. Na rexión de Kyoto encóntranse algúns dos máis famosos templos do Xapón, incluíndo:

• Kiyomizu-dera, un magnífico templo de madeira erixido nun corgueiro;
• Kinkaku-ji, o Pavillón Dourado;
• Ginkaku-ji, o Pavillón Prateado;
• Heian Jingu, un templo xinto en louvanza da familia imperial (construído en 1895);
• Ryoan-ji, famoso polo seu xardín;
• O templo Shunkoin;

Outros lugares de relevancia dentro e arredor de Kyoto son o monte Arashiyama e o seu lago pintoresco, a zona de Gion, un antigo barrio de gueixas, e os canais que atravesan algunhas das súas rúas máis antigas.

Os “Monumentos Históricos da Antiga Quioto” están clasificados como patrimonio mundial da humanidade pola UNESCO. Entre estes monumentos están os templos Kamo (Kami e Shimo), Kyo-O-Gokokuji (Toji), Kiyomizu-dera, Daigoji, Ninnagi, Saihoji, Tenryuji, Rokuonji (Kinkaku-ji), Jishoji (Ginkaku-ji), Ryoan-ji, Honganji, Kozan-ji e o castelo Nijo.

Os nativos de Kyoto tamén falan un dialecto xaponés chamado Kyoto-ben, que é unha variación do dialecto de Kansai, falado na parte occidental do Xapón. Un exemplo típico é a palabra ookini que significa "grazas".

O turismo é a gran base da economía de Kyoto. O legado cultural da cidade é visitado constantemente por grupos chegados de escolas de todo o Xapón e por turistas estranxeiros.

A industria da cidade está maioritariamente formada por pequenas fábricas, a maior parte delas dirixidas por artesáns que producen artesanía tradicional xaponesa. A cidade é o centro de produción de quimonos por excelencia. Con todo, estas actividades rexistraron certa redución, dado que a venda de produtos tradicionais se estancou.

A única industria de dimensión importante en Kyoto é a electrónica: nesta cidade sitúanse os cuarteis xerais da Nintendo e da Nintendo Xapón, amais da OMRON Co., a Kyocera Co. (o nome deriva de Kyoto Ceramic) e Murata Manufacturing. Así a todo, o crecemento das industrias de alta tecnoloxía non é suficiente para superar a decadencia das industrias tradicionais, e, como resultado, Kyoto está en declive fronte á evolución doutras cidades xaponesas.

• Dainippon screen (大日本スクリーン)
• Gekkeikan (月桂冠)
• Kyocera (京セラ)
• Horiba (堀場製作所)
• Murata Machinery (村田機械)
• Nintendo (任天堂)
• Omron (オムロン)
• Sagawa Express (佐川急便)
• Shimadzu Corporation (島津製作所)
• Takara (宝ホールディングス)
• Wacoal (ワコール)

Kyoto é coñecida como un dos centros académicos do país, albergando trinta e sete institucións de ensino superior. As tres maiores e máis coñecidas universidades locais son Kyoto, Doshisha e Ritsumeikan. Entre estas, a Universidade de Kyoto está considerada unha das mellores do Xapón, con varios laureados co Premio Nobel, coma Yukawa Hideki.

Kyoto tamén conta cunha rede de ensino superior única, chamada Consorcio de Universidades de Kyoto (Consortium of Universities in Kyoto), formado por tres universidades nacionais, tres públicas (da prefectura e municipios), e 45 privadas, así como a cidade e outras cinco organizacións. A combinación non ofrece un grao, pero ofrece os cursos como parte dun grao nas universidades participantes.^[25]

O aeroporto internacional de Kansai fica a 72 minutos de Kyoto no tren Haruka Express. Moitos visitantes estranxeiros chegan a Kyoto dende Toquio no tren Shinkansen, nunha viaxe de aproximadamente dúas horas.

As redes de metro e autobús cobren razoabelmente as necesidades. Con todo, a maior parte dos puntos turísticos da cidade son alcanzábeis a pé. Os autobuses urbanos custan 220 Ienes por viaxe, mais a maneira máis rendíbel de viaxar por Kyoto en autobús é comprando un pase dun día sen límite de viaxes por 500 Iens.

Fanse en Kyoto os festivais:

• Aoi Matsuri
• Gion Matsuri
• Jidai Matsuri
• Gozan Okuribi

En fútbol, Kyoto ten o equipo Kyoto Purple Sanga na segunda división da liga xaponesa.

A pesar da popularidade do veciño equipo de béisbol Hanshin Tigers, Kyoto nunca tivo un equipo na NPB (Nippon Profesional Baseball). En compensación, os equipos de béisbol do ensino secundario son fortes, o Heian e Toba en particular, realizando bos papeis no torneo que se disputa anualmente no Koshien Stadium, en Nishinomiya, preto de Osaca.

Kyoto está irmandada coas cidades de:

• Lista de concellos do Xapón

• Kyoto - Wikivoyage (en)
• Sitio oficial da cidade de Quioto (en xaponés)
• Sitio oficial da cidade de Quioto (en inglés)
• Hanami Web - Kyoto
• Guía de viaxe a Quioto no sitio JapaneseLifestyle.com
• O templo Shunkoin Arquivado 17 de xuño de 2006 en Wayback Machine.