Knowledge Base Wiki

Search for LIMS content across all our Wiki Knowledge Bases.

Type a search term to find related articles by LIMS subject matter experts gathered from the most trusted and dynamic collaboration tools in the laboratory informatics industry.

Rycymer
Flavius Ricimer
Ilustracja
Brązowa moneta Rycymera i Libiusza Sewera. Na rewersie znajduje się monogram Rycymera.
magister militum
Data urodzenia

405

Data śmierci

18 sierpnia 472

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia rzymska

Stanowiska

magister militum (456–472)

Główne wojny i bitwy

zdobycie Rzymu

Rycymer (łac. Flavius Ricimer, ok. 405 – zm. 18 sierpnia 472) – magister militum cesarstwa zachodniorzymskiego w latach 456–472, patrycjusz.

Życiorys

Nie są znane imiona jego rodziców; ojciec pochodził z plemienia Swebów (być może był nim Rechila władca Swebów w Galicji), a matka była córką wizygockiego króla Walii. Do 454 oficer w armii Flawiusza Aecjusza, od 456 dowódca wojsk zachodniego cesarstwa rzymskiego. Po raz pierwszy dał o sobie znać odnosząc spektakularne zwycięstwo w 456 roku w bitwie morskiej w pobliżu Sycylii[1] z flotą Wandalów za panowania Awitusa. Po jego obaleniu Rycymer został obdarzony przez wschodniego cesarza Leona I prestiżowym tytułem patrycjusza. Wobec słabości władzy centralnej przyczynił się do wyniesienia przez swoje wojska na tron cesarski w 456 Majoriana, w 461 Libiusza Sewera. Gdy władcy przestawali cieszyć się jego uznaniem i akceptacją, konsekwentnie doprowadzał do ich obalenia. W ten sposób pozbawił władzy i prawdopodobnie życia kolejno: Awitusa, Majoriana, Sewera i Antemiusza.

Faktycznie sprawował władzę, wybijając np. za panowania cesarza Sewera monety ze swoimi inicjałami. W 468 poślubił Alipię – jedyną córkę cesarza Antemiusza i cesarzowej Aelii Eufemii, co jak wierzono, miało przynieść bezpieczeństwo państwu rzymskiemu. Między Antemiuszem a jego zięciem szybko doszło do konfliktu i ostatecznie do konfrontacji, kiedy to Rycymer zebrawszy 6000 żołnierzy, wyruszył z Mediolanu i przystąpił do oblężenia Rzymu, z zamiarem obalenia cesarza. Mimo mężnego oporu miasto padło w lipcu 472[2] roku, a sam Antemiusz poniósł śmierć, zadaną, według niektórych przekazów, osobiście przez Rycymera. Nowym cesarzem uczynił Olibriusza. Zmarł kilka tygodni później na udar mózgu[2].

Przypisy

  1. Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Wędrówka ludów - Merowingowie. T. 15. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 55. ISBN 83-7425-025-9.
  2. a b Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Wędrówka ludów - Merowingowie. T. 15. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 60. ISBN 83-7425-025-9.

Bibliografia

Źródła historyczne
  • Ewagriusz Scholastyk, Historia Kościoła, Stefan Kazikowski (tłum.), Ewa Wipszycka, Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990.
  • Priscus, Fragments, [w:] R.C. Blockley (red.), The Fragmentary classicising Historians of the Later Roman Empire: Eunapius, Olympiodorus, Priscus and Malchus, t. II, Liverpool 1983, s. 223–400 (ang.).
  • Sydoniusz Apolinary, Listy i wiersze, Mieczysław Brożek (tłum.), seria: Biblioteka Przekładów z Literatury Starożytnej nr 14, Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2004.
  • Edward Zwolski, Kasjodor i Jordanes. Historia gocka czyli scytyjska Europa, Lublin: Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1984.
Opracowania