Knowledge Base Wiki

R-77 (RWW-AE)

Państwo	Rosja
Producent	GosMKB "Wympieł"
Rodzaj	powietrze-powietrze
Przeznaczenie	przeciwlotnicza średniego zasięgu
Data konstrukcji	1982
Lata produkcji	od 1984
Operacyjność	od 2013
Długość	3600 mm
Średnica	200 mm
Rozpiętość	700 mm
Masa	175 kg
Napęd	Silnik rakietowy na paliwo stałe
Prędkość	4 Ma (4896 km/h)
Zasięg	300 m - 100 km
Naprowadzanie	radiowo-bezwaładnościowe i radiolokacyjne
Masa głowicy	22 kg
Typ głowicy	odłamkowo burząca
Użytkownicy
Rosja, Indie (1040), Chiny (750), Algieria (250), Malezja (150), Syria (100), Jemen (100), Indonezja, Uganda (50), Peru (12)

R-77 lub RWW-AE – rosyjski pocisk rakietowy przeznaczony do zwalczania celów powietrznych na średnich dystansach, zdolny do prowadzenia walki BVR(inne języki) (włączając w to pociski rakietowe klasy powietrze-powietrze i ziemia-powietrze, oraz pociski manewrujące), naprowadzany bezwładnościowym systemem INS z korekcją radiową, a w końcowej fazie aktywnym systemem radiolokacyjnym. Na Zachodzie pocisk ten jest nazywany AMRAAMski ze względu na podobne parametry i przeznaczenie jak amerykański AIM-120 AMRAAM. W nomenklaturze NATO pocisk nosi oznaczenie AA-12 Adder (ang. żmija).

Opracowanie pocisku R-77 rozpoczęto w 1982 roku w zakładach GosMBK „Wympieł” (ГосМКБ «Вымпел»), a pierwsze odpalenie pocisku nastąpiło w 1984 roku. Nieoficjalnie i w małych ilościach R-77 wszedł do uzbrojenia wkrótce potem, ale jego masowa produkcja rozpoczęła się dopiero w 1993 roku. Po raz pierwszy makieta pocisku została zaprezentowana publicznie podczas MosAeroshow w 1992 roku, a po raz kolejny na salonie lotniczym MAKS 95. Obecnie R-77 jest prezentowany na wystawach statycznych obok przenoszących je maszyn na wielu imprezach lotniczych na całym świecie.

Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej zamówiło w 2020 roku zmodernizowane rakiety R-77-1 za 65 miliardów RUB^[1].

Pocisk R-77 posiada znajdujące się w połowie długości kadłuba trapezowe stateczniki, oraz zamontowane w tylnej części, unikalnej konstrukcji powierzchnie sterowe w kształcie kratownic, podobne jak zastosowane w pocisku balistycznym R-400.

Odpalenie pocisku odbywa się po załadowaniu z systemów samolotu-nosiciela danych o celu, jego kursie i prędkości. Podczas początkowej fazy lotu R-77 jest naprowadzany przy pomocy bezwładnościowego systemu nawigacyjnego z korekcją kursu drogą radiową z samolotu-nosiciela na podstawie danych z radaru pokładowego. W odległości około 16 - 20 km od celu uruchamia się aktywna głowica radiolokacyjna systemu naprowadzania pocisku o kącie przeszukiwania wynoszącym 90°. W przypadku ataku na dystans krótszy niż 20 km, system bezwładnościowy nie jest uruchamiany, a naprowadzanie na cel odbywa się od razu przy pomocy aktywnej głowicy radiolokacyjnej. R-77 może atakować cele lecące z prędkością do 3600 km/h na pułapie od 20 do 30000 metrów.

W 1999 roku, ze względu na bardzo wysoką efektywność pocisku R-77 postanowiono zbudować jego wersję rozwojową, zdolną do osiągania wyższych prędkości i atakowania celów na większe odległości. Nowa wersja pocisku oznaczona jako R-77P (lub RWW-PD od ros. повышенной дальности - wydłużonego zasięgu) została dodatkowo wyposażona w silnik strumieniowy, który pełni funkcję silnika marszowego. Nowy pocisk będzie zdolny do przechwytywania celów na nieznacznie dłuższych dystansach dochodzących do 115 km (docelowo 150 - 175 km), ale jego prędkość wzrosła do 5 Ma.

Ze względu na dodanie drugiego silnika wzrosła do 225 kg masa pocisku, oraz o 200 mm jego długość. Planuje się, że R-77P wejdzie na wyposażenie myśliwców następnej generacji, a jego docelowy zasięg 175 km.

Pociski R-77 znajdują się na uzbrojeniu samolotów takich jak Su-34, Su-35S, nowoczesne odmiany MiG-29, Su-30, MiG-31 oraz MiG-35. Będą stanowić uzbrojenie Su-57.

Prowadzone są B+R nad wersją pocisku odpalaną z platform naziemnych i nawodnych.