Type a search term to find related articles by LIMS subject matter experts gathered from the most trusted and dynamic collaboration tools in the laboratory informatics industry.
 Leszek Drogosz (2007) | |||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
6 stycznia 1933 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 września 2012 | ||||||||||||||||||
| Kategoria wagowa |
waga półśrednia | ||||||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych | |||||||||||||||||||
| Liczba walk |
377 | ||||||||||||||||||
| Zwycięstwa |
363 | ||||||||||||||||||
| Porażki |
14 | ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||
    
| |||||||||||||||||||
Leszek Melchior Drogosz (ur. 6 stycznia 1933 w Kielcach, zm. 7 września 2012 tamże[1]) – polski bokser, trzykrotny mistrz Europy, brązowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw Polski, zwany „Czarodziejem ringu”, aktor niezawodowy.
Syn Stefana. Pierwsze treningi bokserskie rozpoczął w 1948 roku[2]. Dwa lata później został w Szczecinie mistrzem Polski juniorów w wadze papierowej[3]. W wieku 19 lat zadebiutował w barwach narodowych podczas międzypaństwowego meczu w Budapeszcie pomiędzy reprezentacją Polski a Węgrami. W nagrodę za dobrą postawę w walce z doświadczonym Solyomą otrzymał dzieła Włodzimierza Lenina i Karola Marksa[2].
W 1953 roku reprezentował Polskę podczas mistrzostw Europy w Warszawie. Walczył w wadze lekkopółśredniej – w pierwszym starciu pokonał po zaciętej walce Wiktora Miednowa, następnie zwyciężył Belga Marcela Van De Keere i Rumuna Francisca Ambrușa[4]. W finale wygrał z Irlandczykiem Terrym Milliganem, zdobywając złoty medal[5]. Sukces ten powtórzył dwa lata później w Berlinie Zachodnim, kiedy to po raz drugi został mistrzem kontynentu, pokonując w decydującej walce Węgra Pála Budaiego[6]. Swój trzeci złoty medal mistrzostw Europy, tym razem już w wadze półśredniej, wywalczył w 1959 roku w Lucernie. W półfinale zwyciężył Bruno Guse z NRD, zaś w pojedynku finałowym wygrał z Włochem Carmelo Bossim[7].
Drogosz trzykrotnie reprezentował Polskę podczas igrzysk olimpijskich. W 1952 roku w Helsinkach dotarł do ćwierćfinału, w którym przegrał z późniejszym finalistą, Włochem Sergio Caprarim[8]. Cztery lata później w Melbourne przegrał w pierwszej walce z reprezentującym ZSRR Ormianinem Władimirem Jengibarjanem[9]. W 1960 roku wywalczył w Rzymie brązowy medal olimpijski w wadze półśredniej, przegrywając w półfinale wskutek kontrowersyjnego werdyktu z Jurijem Radoniakiem z ZSRR[10].
Reprezentował barwy Stali SHL Kielce, Legii Warszawa (z którą trzykrotnie w latach 1954–1956 zdobył drużynowe mistrzostwo Polski), ŁTS Łabędy i Błękitnych Kielce. Osiem razy wywalczył tytuł indywidualnego mistrza kraju: 1953 (waga lekkopółśrednia), 1954, 1955, 1958, 1960, 1961, 1964 i 1967 (waga średnia)[11].
W latach 1952–1960 wystąpił 33 razy w reprezentacji Polski, wygrywając 31 razy i dwa razy przegrywając. Stoczył w ringu 377 walk, z których wygrał 363 i przegrał 14. Po zakończeniu kariery bokserskiej był trenerem Błękitnych Kielce i Igloopolu Dębica. Jego wychowankami byli m.in. dwukrotny medalista mistrzostw Europy i olimpijczyk Witold Stachurski oraz Alfons Stawski, olimpijczyk, późniejszy trener Błękitnych Kielce.
W latach 1952–1956 należał do ZMP, a od 1956 roku do PZPR[12]. Ponadto w latach 1990–1994 Drogosz był radnym kieleckiej rady miasta[11].
Zwycięzca (nadzwyczajnego, gdyż przeprowadzonego dopiero w 1988) plebiscytu na najlepszego sportowca Polski „Przeglądu Sportowego” w 1953[11]. W 1954 roku otrzymał tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu[13], zaś w 1996 Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej[14]. W 1971 został wybrany do grona „Honorowej Trybuny Trenerów”, dziesięciu najlepszych trenerów-wychowawców w Polsce w akcji ZMS, PKOl i redakcji „Sztandaru Młodych” (1971)[15]. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1953, za zasługi i osiągnięcia w dziedzinie kultury fizycznej i sportu)[16], Krzyżem Kawalerskim (1960) i Oficerskim (2001)[17] Orderu Odrodzenia Polski[11], Brązowym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego (1971)[18], Medalem 40-lecia Polski Ludowej[19], Medalem 30-lecia Polski Ludowej[12]. Siedmiokrotnie – w 1952, 1953, 1958, 1959, 1961, 1962 i 1966 – został wybrany najpopularniejszym sportowcem Kielecczyzny w plebiscycie „Słowa Ludu”[20]. Na początku 2001 roku zajął pierwsze miejsce w konkursie „Echa Dnia” na najlepszego sportowca województwa kieleckiego XX wieku[21]. Jego brat, Henryk, był motocyklistą[22].
Zmarł w domu 7 września 2012 z powodu nowotworu[23]. 13 września 2012 prochy Leszka Drogosza spoczęły na cmentarzu Nowym w Kielcach[24].
Jedna z kieleckich ulic nosi imię Leszka Drogosza.
Jeszcze w trakcie kariery sportowej zaczął występować w filmach. Zadebiutował w 1966 roku w filmie Bokser, w którym zagrał pięściarza Jacka Walczaka. Po wejściu na ekrany tego filmu, będący zawodnikiem Błękitnych Kielce Drogosz decyzją Polskiego Związku Bokserskiego otrzymał zakaz walk w boksie amatorskim, opierając się na przepisach AIBA, wzbraniających występów w zawodach amatorskich pięściarzom, którzy zagrali w filmie i otrzymali za to gratyfikację finansową[25]. Wystąpił także m.in. w dwóch produkcjach Andrzeja Wajdy – Polowaniu na muchy oraz Krajobrazie po bitwie. Zagrał również w serialach 6 milionów sekund i Dwie strony medalu[26].
| Złoto |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||||
| Brąz |
|
LIMS forum content by LIMS forum members is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License. Based on a work at www.limsforum.com.
