Knowledge Base Wiki

Give Me Ed... ‘Til I’m Dead Tour

Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy	Edward the Great Visions of the Beast
Lokalizacje	Ameryka Północna, Europa, Azja
Data rozpoczęcia	23 maja 2003
Data zakończenia	30 sierpnia 2003
Liczba koncertów	56 Odwołanych: 1
Widownia	1,3 mln
Iron Maiden
Brave New World Tour (2000-02) Give Me Ed... ‘Til I’m Dead Tour (2003) Dance of Death World Tour (2003-04)

Give Me Ed... ‘Til I’m Dead Tour – trasa koncertowa grupy Iron Maiden, która rozpoczęła się 23 maja 2003 zaś zakończyła 30 sierpnia 2003 roku. W trakcie tournee, utwór „Wildest Dreams” był prezentowany po raz pierwszy na żywo, jako zwiastun trzynastego albumu studyjnego zespołu, zatytułowanego Dance of Death^[1]. Formacja była również headlinerem inauguracyjnej edycji „Download Festival” zorganizowanego na błoniach Donington Park, jako kontynuacja legendarnego „Monsters of Rock”. Według zapewnień managera Roda Smallwooda, trasa zagrana w latach 2003/04 miało być ostatnią, w ramach której grupa da ponad 100 koncertów z rzędu, bez dłuższej przerwy. Od lipca 1979 r. do 21 marca 2002 Iron Maiden dali ponad 1700 koncertów, w zasadzie bez jakiejkolwiek dłuższej przerwy między kolejnymi etapami tras. Od tej chwili taktyka zespołu miała sprowadzać się do grania rocznie od 30 do 70 koncertów, oddzielając poszczególne etapy trasy przynajmniej jedną, kilkumiesięczną przerwą^[1].

Trasa „Give Me Ed... ‘Til I’m Dead Tour 2003” promowała przekrojowe wydawnictwa z lat 2002–2003: DVD z antologią wideo-klipów Visions of the Beast oraz zestaw typu ‘the best of’ zatytułowany Edward the Great. Bilety na większość występów sprzedawano w rekordowo krótkim czasie, ostatecznie 56 koncertów w 22 państwach świata, przyciągnęło około 1,3 mln widzów^[2]. Tournee umocniło silną pozycję grupy w świecie rocka i metalu.

• Arch Enemy – wybrane koncerty – Skandynawia^[3].
• Murderdolls – Chorwacja, Hiszpania, Francja, Czechy, Austria, Szwajcaria^[3].
• Marilyn Manson, Within Temptation, Deftones, Ministry, Zwan, Saxon – festiwale europejskie^[3].
• Motörhead, Dio – koncerty w USA i Kanadzie^[3].
• Demonlord, Wisdom – Węgry^[3].
• Stray – na europejskim odcinku trasy^[3].

• Introdukcja: recytowany wstęp do pierwszej kompozycji.

1. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
2. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
3. „Die With Your Boots On” (z albumu Piece of Mind, 1983)
4. „Revelations” (z albumu Piece of Mind, 1983)
5. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
6. „22 Acacia Avenue” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
7. „Wildest Dreams” (z albumu Dance of Death, 2003)
8. „The Wicker Man” (z albumu Brave New World, 2000)
9. „Brave New World” (z albumu Brave New World, 2000)
10. „The Clansman” (z albumu Virtual XI, 1998)
11. „The Clairvoyant” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
12. „Heaven Can Wait” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
13. „Fear of the Dark” (z albumu Fear of the Dark, 1992)
14. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy

1. „Bring Your Daughter... to the Slaughter” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
2. „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984)
3. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)

Uwagi:

• Utwory „22 Acacia Avenue”, „Brave New World” oraz „Bring Your Daughter... to the Slaughter” nie były wykonywane podczas koncertów w Ameryce Północnej, także „2 Minutes to Midnight” nie zagrano w Imolii^[4].

Pod względem wizualnym oprawa trasy nawiązywała do grafik znanych z promowanych wydawnictw przekrojowych Edward the Great oraz Visions of the Beast. Okalające estradę podium wraz z obustronnymi wybiegami oraz zestaw oświetleniowy, zostały udekorowane reprodukcjami fragmentów okładek albumów, singli oraz okolicznościowych posterów z różnych etapów działalności grupy. Zestaw perkusyjny również zawierał reprodukcje wizerunków Eddiego z najsłynniejszych albumów grupy, naniesione na pierścienie poszczególnych bębnów. Wykładzina rozłożona na deskach estrady zawierała collage wizerunków maskotki z „Eddiem – Faraonem” znanym z okładki albumu Powerslave z 1984 roku, umieszczonym w punkcie centralnym, zwróconym swym obliczem ku publiczności. W głębi estrady widniał metalowy łuk obejmujący krańce tylnego podium, po obu stronach ozdobiony wizerunkami maskotki z albumów Killers oraz Fear of the Dark^[5].

Na osobne omówienie zasługuje system oświetleniowy wykorzystywany podczas trasy. Cześć oświetlenia (halogeny) została zamontowana w konstrukcji wspomnianego łuku, natomiast wokół wybiegów bocznych i podium z zestawem perkusyjnym, zamontowano iluminofonię złożoną z trójkolorowych punktów LED. Setki punktów świetlnych dawały frapujący efekt wędrujących świateł wokół sceny. Podczas introdukcji, jak i właściwej prezentacji utworu „The Number of the Beast” zza zestawu perkusyjnego błyskał neon z napisem „666”. Nad estradą zainstalowano trzy ruchome zestawy ramp tworzące prostokąty, wokół których zamontowano dziesiątki punktów świetlnych, w tym rzutniki, szperacze i stroboskopy. We wnętrzu poszczególnych konstrukcji umieszczono reprodukcje wizerunków maskotki grupy znane z jej klasycznych albumów koncertowych. Scenę z obu stron okalały rampy z setkami reflektorów PAR 64 oraz specjalnymi zespolonymi zestawami intensywnych, jaskrawych świateł skierowanych na publiczność. Reflektory umieszczono również na przodzie estrady oraz na centralnej rampie podium tworzącego drugi poziom sceny. Zestaw oświetleniowy wykorzystywany na trasie zawierał około 1300 punktów świetlnych, był najlepszym z jakiego grupa korzystała od 1992 roku. Widowisko wzbogacono również o efekty pirotechniczne i pneumatycznie wdmuchiwaną parę z suchego lodu^[1].

Tradycyjnie grupa wykorzystała kilkanaście panoramicznych backdropów z wizerunkami okładek albumów oraz singli, nie zapomniała również o obecności na scenie Eddiego. W wersji mobilnej przypominał on swoje wcielenie znane z okładki kompilacji Edward the Great, natomiast ogromne popiersie, z głowy którego wyłaniał się mózg – nawiązywało do wersji monstrum z okładki promowanej antologii DVD^[6].

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Europa
23 maja 2003	A Coruña	Hiszpania	Coliseum da Coruña
24 maja 2003	Gijón		Palacio de Deportes de Gijón
26 maja 2003	Tulon	Francja	Le Zénith
27 maja 2003	Tuluza		Le Zénith
31 maja 2003[a]	Castle Donington	Anglia	Donington Park
3 czerwca 2003	Katowice	Polska	Spodek
4 czerwca 2003	Budapeszt	Węgry	Kisstadion
6 czerwca 2003[b]	Nürburgring	Niemcy	Nurburgring
7 czerwca 2003[c]	Norymberga		Max-Morlock-Stadion
8 czerwca 2003	Wiedeń	Austria	Wiener Stadthalle
11 czerwca 2003	Barcelona	Hiszpania	Palau Sant Jordi
12 czerwca 2003	Madryt		Las Ventas
13 czerwca 2003	San Sebastián		Plaza de toros
15 czerwca 2003[d]	Imola	Włochy	Imola Autodromo
17 czerwca 2003	Zagrzeb	Chorwacja	Stadium Radnik
19 czerwca 2003	Zlin	Czechy	Sportshall
21 czerwca 2003[e]	Bergum	Holandia	Hurdegaryp
23 czerwca 2003	Fryburg	Szwajcaria	Forum
25 czerwca 2003	Paryż	Francja	Palais Omnisports de Bercy
27 czerwca 2003[f]	Roskilde	Dania	Dyrskuepladsen
28 czerwca 2003	Sztokholm	Szwecja	Stockholm Olympic Stadium
30 czerwca 2003	Helsinki	Finlandia	Hartwall Arena
2 lipca 2003	Oslo	Norwegia	Oslo Spektrum
3 lipca 2003
5 lipca 2003[g]	Dessel	Belgia	Kastelsedijk
9 lipca 2003	Lizbona	Portugalia	Pavilhão Atlântico
11 lipca 2003[h]	Jerez	Hiszpania	Palacio de Congresos de Ifeca
12 lipca 2003[i]	Albacete		Auditorio Municipal
Ameryka Północna
21 lipca 2003	Worcester, Massachusetts	Stany Zjednoczone	DCU Center
22 lipca 2003	Hartford, Connecticut		Meadows Music Theatre
23 lipca 2003	Camden, New Jersey		Tweeter Center
25 lipca 2003	Holmdel, New Jersey		PNC Bank Arts Center
26 lipca 2003	Wantagh, Nowy Jork		Nikon at Jones Beach Theater
29 lipca 2003	Columbia, Maryland		Merriweather Post Pavilion
30 lipca 2003	Nowy Jork, New York City		Madison Square Garden
1 sierpnia 2003	Québec, Quebec	Kanada	Colisée Pepsi
2 sierpnia 2003	Montreal, Quebec		Bell Centre
3 sierpnia 2003	Toronto, Ontario		Molson Amphitheatre
5 sierpnia 2003	Cuyahoga Falls, Ohio	Stany Zjednoczone	Blossom Music Center
6 sierpnia 2003	Clarkston, Michigan		DTE Energy Music Theater
8 sierpnia 2003	Burgettstown, Pensylwania		Post-Gazette Pavilion
9 sierpnia 2003	Columbus, Ohio		Germain Amphitheater
10 sierpnia 2003	Tinley Park, Illinois		Tweeter Center Chicago
13 sierpnia 2003	Dallas, Teksas		Smirnoff Music Centre
15 sierpnia 2003	Selma, Teksas		Verizon Wireless Amphitheatre
16 sierpnia 2003	The Woodlands, Teksas		Woodlands Pavilion
18 sierpnia 2003	El Paso, Teksas		U.T.E.P. Center
20 sierpnia 2003	Greenwood Village, Kolorado		Fiddler’s Green Amphitheatre
21 sierpnia 2003	Albuquerque, Nowy Meksyk		Journal Pavilion
22 sierpnia 2003	Phoenix, Arizona		Cricket Wireless Pavilion
24 sierpnia 2003	Irvine, Kalifornia		Verizon Wireless Amphitheatre
25 sierpnia 2003	Long Beach, Kalifornia		Long Beach Arena
26 sierpnia 2003	San Diego, Kalifornia		San Diego Sports Arena
28 sierpnia 2003	Mountain View, Kalifornia		Shoreline Amphitheatre
29 sierpnia 2003	Concord, Kalifornia		Sleep Train Pavilion
30 sierpnia 2003	Marysville, Kalifornia		Sleep Train Amphitheatre

• 28 koncertów na Starym Kontynencie przyciągnęło około 780 tys. fanów^[7].
• 28 koncertów w Ameryce Północnej przyciągnęło około 570 tys. fanów^[7].
• Koncerty w roli headlinera „Rock am Ring/Rock im Park” w Norymberdze zobaczyło 140 tys. fanów^[7].
• Koncerty na „Roskilde Festival” oraz „Heineken Jammin'” w Imoli oglądało po 100 tys. fanów^[7].
• Siedem koncertów na hiszpańskich amfiteatrach, festiwalach i kilku arenach sportowych, zobaczyło łącznie 140 tys. fanów^[7].
• Koncerty w Skandynawii, Paryżu, Fribourgu, Nowym Jorku, Los Angeles i Kanadzie wyprzedano w przeciągu kilkudziesięciu minut^[7].
• Koncert w roli headlinera „Graspop Metal Meeting” przyciągnął rekordową liczbę 45 tys. widzów^[7].
• Koncert w roli headlinera pierwszej odsłony „Download Festival” w Donington Park zobaczyło około 50 tys. widzów^[7].
• Koncert w Katowicach („Spodek”) przyciągnął ponad 13 tys. widzów co stanowiło rekord dla koncertów zrealizowanych na tym obiekcie^[8][7].
• Trasa w większości miejsc została wyprzedana w rekordowym czasie, co stało się chlubną tradycją w latach późniejszych^[7].
• Tournee było pierwszym, retrospektywnym objazdem świata, obejmującym ogromne areny, stadiony i wielkie festiwale^[7].
• Ogromny sukces koncertów umocnił pozycję grupy na światowym rynku, ostatecznie przypieczętowując powrót Iron Maiden do pierwszej ligi rocka^[7].

• Mick Wall, Iron Maiden: Run to the Hills III, the Authorised Biography, Sanctuary Publishing, 12 maja 2004, ISBN 1-86074-542-3  (ang.).

• Give Me Ed... ‘Til I’m Dead Tour Dates. ironmaiden.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-22)].