Knowledge Base Wiki

Ronde van Frankrijk 1999
Routekaart van de Ronde van Frankrijk 1999
Periode	3 t/m 25 juli 1999
Startplaats	Le Puy-du-Fou
Finishplaats	Parijs
Totale afstand	3870 km
Gem. snelheid	40,276 km/u
Deelnemers	180 (20 ploegen)
Eindklassementen
Gele trui	Lance Armstrong[1]
Groene trui	Erik Zabel
Bolletjestrui	Richard Virenque
Witte trui	Benoît Salmon
Ploegen	Banesto
Navigatie
← Ronde van Frankrijk 1998     Ronde van Frankrijk 2000 →
Portaal    Wielersport

De 86e editie van de Ronde van Frankrijk ging van start op 3 juli 1999 in Le Puy-du-Fou. Hij eindigde op 25 juli in Parijs.

Er stonden 180 renners verdeeld over 20 ploegen aan de start. Deze Tour stond in het teken van de wedergeboorte van Lance Armstrong, die na een drie jaar lang gevecht tegen kanker terugkeerde op het wielertoneel. Al tijdens de proloog bleek de kracht van de Amerikaan, die ook won in de eerste etappe.

De tour ging van start zonder Marco Pantani, de winnaar van het jaar daarvoor, omdat deze vanwege een te hoge hematocrietwaarde eerder dat jaar uit de Giro d'Italia was gezet.

Tijdens de vlakke ritten moest Armstrong de gele trui al snel weer afstaan, maar in de bergen kon niemand hem bijbenen. Armstrong won deze editie van de Ronde van Frankrijk. In 2012 bleek echter dat hij doping heeft gebruikt. Hierop besloot de UCI Armstrong als winnaar te schrappen. Tourdirecteur Christian Prudhomme besloot om geen nieuwe winnaar aan te wijzen.^[1]

In totaal namen er 15 Belgen en 6 Nederlanders deel aan de Tour van 1999.

• Tom Steels won de 2e etappe van Challans naar Saint-Nazaire, de 3e etappe van Nantes naar Laval en de 17e etappe van Mourenx naar Bordeaux.
• Ludo Dierckxsens won de 11e etappe van Bourg d'Oisans naar Saint-Étienne.

• In 1999 was er geen Nederlandse etappeoverwinning.

datum	etappe	route	afstand	winnaar	ploeg	klassementsleider
3 juli	Proloog	Puy du Fou (ITT)	6,8 km	Lance Armstrong	US Postal	Lance Armstrong
4 juli	1	Montaigu - Challans	208,0 km	Jaan Kirsipuu	Casino
5 juli	2	Challans - Saint-Nazaire	176,0 km	Tom Steels	Mapei	Jaan Kirsipuu
6 juli	3	Nantes - Laval	194,5 km	Tom Steels	Mapei
7 juli	4	Laval - Blois	191,0 km	Mario Cipollini	Saeco
8 juli	5	Bonneval - Amiens	233,5 km	Mario Cipollini	Saeco
9 juli	6	Amiens - Maubeuge	171,5 km	Mario Cipollini	Saeco
10 juli	7	Avesnes-sur-Helpe - Thionville	227,0 km	Mario Cipollini	Saeco
11 juli	8	Metz - Metz (ITT)	56,5 km	Lance Armstrong	US Postal	Lance Armstrong
12 juli	Rustdag
13 juli	9	Le Grand-Bornand - Sestriere	213,5 km	Lance Armstrong	US Postal	Lance Armstrong
14 juli	10	Sestriere - l'Alpe d'Huez	220,5 km	Giuseppe Guerini	Team Deutsche Telekom
15 juli	11	Le Bourg-d'Oisans - Saint-Étienne	198,5 km	Ludo Dierckxsens	Lampre
16 juli	12	Saint-Galmier - Saint-Flour	201,5 km	David Etxebarria	ONCE
17 juli	13	Saint-Flour - Albi	236,5 km	Salvatore Commesso	Saeco
18 juli	14	Castres - Saint-Gaudens	199,0 km	Dmitri Konysjev	Mercatone Uno
19 juli	Rustdag
20 juli	15	Saint-Gaudens - Piau-Engaly	173,0 km	Fernando Escartín	Kelme	Lance Armstrong
21 juli	16	Lannemezan - Pau	192,0 km	David Etxebarria	ONCE
22 juli	17	Mourenx - Bordeaux	200,0 km	Tom Steels	Mapei
23 juli	18	Jonzac - Futuroscope	187,0 km	Gianpaolo Mondini	Cantina Tollo
24 juli	19	Futuroscope - Futuroscope (ITT)	57,0 km	Lance Armstrong	US Postal
25 juli	20	Arpajon - Parijs	143,5 km	Robbie McEwen	Rabobank

Etappe	Gele trui	Groene trui	Bolletjestrui	Witte trui	Ploegen
Proloog	Lance Armstrong	Lance Armstrong	niet uitgereikt	Rik Verbrugghe	US Postal
1		Jaan Kirsipuu	Mariano Piccoli
2	Jaan Kirsipuu			Christian Vande Velde
3
4
5
6
7
8	Lance Armstrong			Magnus Bäckstedt
9		Stuart O'Grady	Richard Virenque	Benoît Salmon
10					ONCE
11					Festina
12		Erik Zabel
13					ONCE
14					Festina
15					Banesto
16
17
18
19
20
21

• Het Nederlandse sportprogramma Bureau Sport onderzocht wie de winnaar van deze ronde zou geweest zijn, als alle renners met dopingperikelen zouden geschrapt worden. Het bleek Kurt Van De Wouwer te zijn, die eerst op de 11e plaats stond.^[2]