Type a search term to find related articles by LIMS subject matter experts gathered from the most trusted and dynamic collaboration tools in the laboratory informatics industry.
A Carta aos Romanos é unha epístola paulina que forma parte do Novo Testamento da Biblia cristiá. O seu contido foi moi influínte na teoloxía cristiá posterior como evidencian cartas posteriores como Pedro, Hebreos e Santiago e, de novo, gañou relevancia durante a Reforma protestante.
A carta está dirixida á comunidade cristiá de Roma que, aínda que non se sabe con certeza, debeuse formar cedo pois contra a década do ano 50 xa tiña sona. Nela integrábanse xudeocristiáns e pagáns conversos, as diferentes tradicións deberon xerar discrepancias que a epístola procurou atallar. A diferenza das outras cartas paulinas, esta foi destinada a unha comunidade cristiá non fundada por Paulo de Tarso.
Considérase que foi escrita en Corinto tras a terceira viaxe e antes de encamiñarse a Xerusalén para repartir a colecta que fixera por Galacia, Macedonia e Acaia, por iso estímase que foi elaborada entre o inverno do 57 e a primavera de 58.[1][2]
As investigacións atribúen a misiva a Paulo de Tarso, corroborando o dito no texto e á tradición. Só a redundancia e o léxico da louvanza final, podería non cadrar co resto da obra de Paulo, atribuíndose esa parte de peche a un discípulo del. Ademais, segundo se indica na propia misiva, a carta foi pasada a limpo por Tercio.[3]
O estilo é sobrio mais expresivo chegando, ás veces, a resultar tallante. A lingua orixinaria é o grego, empregando un rexistro culto que evita os vulgarismos. Para expoñer as súas ideas emprega como recursos o paralelismo e os diálogos finxidos para concretar as explicacións. Tamén presenta algunhas frases que semellan estar sen rematar e que resultan complexas de comprender.[2]
Retomando a tese da Carta aos gálatas, escrita antes, esta epístola perfila os argumentos desa para expor de forma clara a posición do cristianismo sobre a salvación que representa Xesús de Nazaret. Paulo de Tarso afirma que o mesías, Xesús, fillo de Deus, entregouse a unha morte violenta na súa crucifixión para expiar os pecados da humanidade. Deste xeito, afírmase que o conxunto dos seres humanos é susceptible de ser salvado pola misericordia de Deus que perdoa, por amor, o pecado. Isto lógrase mediante a fe na xustiza de Deus e calquera persoa pode, polo tanto, obter a salvación da súa alma rompendo co dogma xudeu de que esta se lograba polo cumprimento da Lei Mosaica. Para xustificar este punto, sinálase o exemplo de Abraham: a crenza fiel deste profeta en Deus fixo que fose bendicido coa alianza, malia a non estar circuncidado.[4][5]
Tamén insiste en que cristián mantén unha relación de fillo con Deus. Así, o cristián debe vivir de acordo coas súas ensinanzas de Xesús, servindo a Deus e tratando con amor ao próximo, coidando, especialmente, dos febles.[6][7]
A Carta aos Romanos tivo moita influencia na compresión da mensaxe evaxélica dalgúns relevantes teólogos cristiáns. É o caso de Agostiño de Hipona e John Wesley, fundador do metodismo, para os que a lectura da carta foi moi importante na súa conversión.[8][9] Doutra parte, o versículo 17 do capítulo 1 da carta ("a xustificación de Deus revélase desde a fe e para a fe, tal como está escrito: o que é xusto pola fe, vivirá") foi determinante para Martiño Lutero na elaboración do principio "sola fide" do protestantismo.[10]
Ao abeiro do Concilio Vaticano II (1962-1965), a Igrexa Católica autorizou o emprego de linguas vernáculas na liturxia, facendo necesaria a tradución da Biblia á lingua galega. Deste xeito, a editorial SEPT publicou en 1989 unha tradución da Biblia dende as linguas orixinais que foi merecente do Premio Nacional de Tradución de España de 1990. Nesa edición, a Carta aos Romanos foi traducida por Xosé Manuel Rodríguez Pampín e Andrés Torres Queiruga.
LIMS forum content by LIMS forum members is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License. Based on a work at www.limsforum.com.
