Knowledge Base Wiki

Califato omeia

الدَّوْلَةُ الأُمَوِيَّةُ (ar)
Epónimo	Dinastía Omeia
Localización
Capital	Damasco (661–744) Harran (744–750)
Poboación
Poboación	70.000.000 (6,31 hab./km²)
Lingua oficial	lingua árabe
Relixión	Islam
Xeografía
Superficie	11.100.000 km²
Datos históricos
Precedido por	Califado Rashidun (pt) e Exarcado de Cartago
Fundador	Muawiyah I
Creación	661
Disolución	xullo de 750
Sucedido por	Abbásida e Emirato de Córdoba
Organización política
Forma de goberno	monarquía
Moeda	Umayyad dinar (en)

O califato omeia foi o segundo dos catro grandes califatos establecidos trala morte de Mahoma. O califato foi gobernado pola dinastía Omeia (en árabe: ٱلْأُمَوِيُّون, al-ʾUmawīyūn, ou بَنُو أُمَيَّة, Banū ʾUmayyah, "fillos de Umayyah"). O terceiro califa do califato Rashidun, Uthman ibn Affan (r. 644–656), foi tamén membro do clan omeia. A familia estableceu un goberno dinástico e hereditario con Muawiya ibn Abi Sufyan, gobernador de al-Sham (Gran Siria), que se converteu no sexto califa ao final da primeira guerra civil musulmá en 661. Trala morte de Mu'awiyah en 680, os conflitos pola sucesión acabaron na segunda guerra civil^[1] e o poder finalmente caeu nas mans de Marwan I doutra rama do clan. A rexión de Siria permaneceu baixo o poder dos omeias, con Damasco como a súa capital.

Os Omeias continuaron as conquistas musulmás, incorporando Transoxiana, Sindh, o Magreb e a Península Ibérica (Al-Andalus) ao mundo musulmán. Na súa máxima extensión, o califato omeia cubría 11 100 000 km²,^[2] converténdoo nun dos máis grandes imperios do mundo por superficie. A dinastía finalmente foi derrocada por unha rebelión liderada polos abbásidas en 750. Os superviventes da dinastía establecéronse en Córdoba que, en forma de emirato e despois califato, se converteu nun centro mundial^[3][4] da ciencia, da medicina, da filosofía e dos inventos, guiando o período da Idade de Ouro do islam.

O califato omeia gobernou sobre unha poboación multiétnica e multicultural. Os cristiáns, que constituían a poboación maioritaria do califato, e os xudeus podían practicar as súas propias relixións, aínda que tiña que pagar un imposto (jizya) do que estaban exentos os musulmáns.^[5] Porén, existía tamén o imposto zakat só para os musulmáns, que estaba destinado explicitamente a programas para o benestar.^[5][6] Os cristiáns tiñan postos relevantes, algúns deles pertencentes a familias que serviran nos gobernos bizantinos. O emprego de cristiáns era parte dunha política máis ampla de acordo relixioso que era precisa pola gran presenza de poboacións cristiás nas provincias conquistadas, como en Siria. Esta política tamén estimulou a popularidade de Muawiya e consolidou Siria como a base do seu poder.^[7][8]

A era omeia adoita ser considerada o período de formación da arte islámica.^[9]

• Crone, Patricia (1994). "Were the Qays and Yemen of the Umayyad Period Political Parties?". Der Islam (Walter de Gruyter and Co.) 71 (1): 1–57. ISSN 0021-1818. doi:10.1515/islm.1994.71.1.1. 
• Donner, Fred M. (1981). The Early Islamic Conquests. Princeton: Princeton University Press. ISBN 9781400847877. 
• Duri, Abd al-Aziz (2011). Early Islamic Institutions: Administration and Taxation from the Caliphate to the Umayyads and ʿAbbāsids. Traducido por Razia Ali. Londres e Beirut: I. B. Tauris and Centre for Arab Unity Studies. ISBN 978-1-84885-060-6. 
• Dixon, 'Abd al-Ameer (August 1969). The Umayyad Caliphate, 65–86/684–705: (A Political Study) (Tese). Londres: University of London, SOAS. 
• Kaegi, Walter E. (1992). Byzantium and the Early Islamic Conquests. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-41172-6. 
• Kennedy, Hugh (2007). The Great Arab Conquests: How the Spread of Islam Changed the World We Live In. Philadelphia: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-81585-0. 
• Lilie, Ralph-Johannes (1976). Die byzantinische Reaktion auf die Ausbreitung der Araber. Studien zur Strukturwandlung des byzantinischen Staates im 7. und 8. Jhd. (en alemán). Munich: Institut für Byzantinistik und Neugriechische Philologie der Universität München. OCLC 797598069. 
• Madelung, Wilferd (1997). The Succession to Muhammad: A Study of the Early Caliphate. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-56181-7. 
• Wellhausen, J. (1927). Weir, Margaret Graham, ed. The Arab Kingdom and its Fall. Calcuta: University of Calcutta. ISBN 9780415209045. OCLC 752790641.