Type a search term to find related articles by LIMS subject matter experts gathered from the most trusted and dynamic collaboration tools in the laboratory informatics industry.
| RCD Espanyol | |||
|---|---|---|---|
| |||
| futbala klubo • vira futbala teamo | |||
| Kluba nomo | Reial Club Deportiu Espanyol de Barcelona Real Club Deportivo Español | ||
| Fondita | 1900 je la nomo Sociedad Española de Football | ||
| Stadiono | Estadi Cornellà-El Prat | ||
| Kapacito | 40 000 | ||
| Prezidanto | Chen Yansheng | ||
| Trejnisto |  Manolo González (stato: 12-a de marto 2024)
| ||
| Ligo | dua divizio | ||
| 2023-2024 | 4-a el 22 teamoj, promociita al la unua divizio | ||
| Oficiala retejo | www.rcdespanyol.com | ||
| |||
La Reĝa Sporta Klubo Español[n 1] (oficiale kaj en la kataluna Reial Club Deportiu Espanyol de Barcelona S. Al. D.) estas plursporta ento kun sidejo en Barcelono, Hispanio.[1] Estis fondita oficiale kiel klubo de futbalo la 28an de oktobro 1900 fare de grupo de lokaj studentoj de la Universitato de Barcelono sub la nomo de Hispana Socio de Foot-ball.[n 2][2][3]
Nuntempe partoprenas en la maksimuma kategorio de la Nacia Ligo de Profesia Futbalo, la Unua Divido de Hispanio aŭ Ligo BBVA, estante pridisputita entute 81 eldonoj kaj sukcesante kiel pli bone rezulte fininta en la tria loko en kvar sezonoj.[n 3] Estas laŭ fondodato la kvina antikva klubo plej longviva de la lando.[n 4]
Regita de la Reĝa Hispana Federacio de Futbalo (RFEF) je nacia nivelo, kaj por Eŭropa Unio de Asocioj de Futbalo (UEFA) kaj la Internacia Federacio de Futbalo Asocio (FIFA) —maksimuma futbala organizaĵo— je internacia skalo, estis unu el la partoprenantoj de la unua eldono de la plej granda hispana konkuro nuntempe, la citita konkurso de Ligo.[4][n 5] Du de ĝiaj historiaj ludantoj havis la honoron esti la unuaj golfarantoj tiel en Ligo kiel en la Konkurso de Pokalo de Hispanio.[n 6][5] Ĝiaj registroj en eŭropa konkuro reflektas du subĉampionecojn de la Eŭropa Ligo de la UEFA —iam Pokalo de la UEFA— kiel pli bone rezultita.
Komencita kiel klubo de futbalo, ĝi frue akiris karakteron multideportivo kiu portis lin disvolvi plurajn disciplinojn en la sino de la ento, postvivante multaj de ili ankoraŭ nuntempe, rekonita kiel unu el la sportaj entoj kun pli da kompanianoj de Hispanio superante en la sezono 2009-10 la cifero de la 35 500 abonantoj, unu el la plej sekvitaj.[6]
Identigita de la bluaj koloroj kaj la celo de lia uniformo, ĉi tiu ne estis tamen la unua kiu portis. La unuaj camisolas aŭ ĉemizoj estis flavaj, pro tio ke unu el liaj direktoroj cedis ilin al la trointe al li ŝtofon en sia degocio aparta de koncerna tono. Ne estis ĝis 1909 kiam ĝi adoptis la karakterizajn vertikalajn rajojn blanquiazules, kiel reprezento de kiu brilis en sia blazono la admiralo Roger de Lauria. Havas de 1992, dato de la reformo de la Leĝo de la Sporto, la jura formo de sporta anonima socio (S. Al. D.), Kun socia ĉefurbo de la socio supreniras nuntempe al 24 439 616,20 eŭroj dividita en 406 641 agoj kies alparo estas de 60,10121 eŭroj, estante subskripciita kaj elspezita en lia totalo. La tuta numero de akciuloj estas de 13 431, estante la juraj respondeculoj de la klubo.[7]
De 1991 havas teamon propra filio, la Reala Sporta Klubo Español "B", funkcio kiu de 1930 realigis al li aliajn fremdajn sociojn lin per interkonsentoj colaborativos. Malgraŭ la malfrua fondo de la dua teamo, ĝi rakontis de jardekoj antaŭe kun malsuperaj kategorioj aŭ de formado, reflektitaj nuntempe kun la sporta areo de la RCD Espanyol kaj konsiderita kiel unu el la plej bonaj kaj pli fekundaj ŝtonminoj de la nacia teritorio.[8]
Fine de la 19a jarcento oni fondas plurajn klubojn por la praktiko de la football, sporto alveninta de Anglio kaj kiun oni komencis praktiki en Hispanio. En septembro de 1900 la kluboj de barcelonaj futbalo —kiel estus hispanigita la termino jaroj poste— estis formitaj esence de fremdaj ludantoj, krom ne akcepti novajn ludantojn en la sino de liaj entoj, motivo por kiu la industria inĝeniero de la ŝtato la sinjoro don Ángel Rodríguez Ruiz, Octavio Aballí kaj Luis Roca decidas formi novan klubon dediĉitan al tia praktiko.[9] Tiel aniĝis sin al la Socio Gimnástica Hispana kaj kies prezidanto estis la profesoro de la Universitato de Barcelono kaj patro de Ángel Rodríguez, Rafael Rodríguez Méndez. Al ĉi tiu grupo de tri amikoj oni konis ilin kiel «la tri mosqueteros»,[citaĵo postulita] al kiuj oni kunigis kvara membro, Joaquín Carril, kiu krome havis la honoron esti la unua kapitano de la nova teamo.
La 28an de oktobro 1900 restis establita kiel la dato de oficiala fondo de la Hispana Socio de Foot-ball, kiel tiel indikis la semajnan gazeton de la epoko La Sportoj, kvankam estas vere ke laŭ la rekta atesto de Carolina Rodríguez, filino de la fonda, la klubo establiĝis la tago 13 de tiu sama monato.[10] Oni elektis la cititan nomon pro tio ke la aliaj entoj jam ekzistantaj de la urbo, Catalá Foot-ball Klubo, la Foot-ball Klubo Barcelona kaj Hispanio Athletic Klubo jam estis uzis reprezentajn aŭ geografiajn aludojn de la situo kaj origino de la samaj. Tiel do ĝi elektis sin por ĉi tiu kaŭzita de la aparta cirkonstanco ke ili stariĝis pripncipalmente por doni havitan al naciaj ludantoj kiuj volis praktiki la novan sporton, kaj kiu la aliaj kluboj senigis ilin fari ĝin por ne esti katalunaj aŭ fremdaj.
Al rimarkinda plimulto de katalunoj, ili kuniĝis ĉar paro de eŭskoj kaj andaluzo, asignante lin al la teamo tinkturas ilin hispan-naciismaj, kaj komencis pridisputi sen apenaŭ preparado siaj unuaj partioj. La vesto estis de flava ĉemizo kaj kalsono kaj nigraj mezumoj. De la bataloj oni havas konstantecon la produktitaj la tagoj 11 kaj 18an de novembro kontraŭ la Foot-ball Klubo Catalá, la tago 25 antaŭ Hispanio Athletic Klubo, la 8 de la sekva monato denove kontraŭ la sama eskadro kaj la tago 9 kontraŭ la Sporta Socio Santanach.[11] La ludantoj kiuj figuris kiel unuaj membroj estis: Rafael Balmes, Carril, Telesforo Álvarez, Aballí, Luciano Lizarraga, Enrique Montells, Joaquín Sánchez, Ángel Ruiz, Ángel Rodríguez, Gaspar Munner kaj Ángel Ponz, krom aliaj kiel Juan Alcalá, Joaquín Escardó, Marià Galobardes aŭ Miguel Bernat.
Alvenis sin tiel al la 23an de decembro, tago en kiu okazis la unua alfronto kun kiu jaroj poste estus lia fervora rivalo, la Foot-ball Klubo Barcelona. Pridisputita en la barcelonisma kampo de Casanovas, la renkonto finis kun remiso al nulo golojn. Koncernaj renkontoj utilis por foguearse antaŭ ol aperi en kiu estis la unua konkuro de ekzistanta oficiala futbalo en Hispanio, la Pokalo Macaya.
Laŭ ili rakontas la malabundajn fontojn reprenitajn de la konkurso, la teamo retiriĝis meze de marto por supozitaj favoroj al la organiza teamo, kiam estis la tria klasifikita.[Citaĵo postulita] Antaŭe, okazis du faktoj resaltables en la mallonga historio de la ento, kiam la 13an de januaro variis sin la nomado de la klubo kaj kiam la 27 okazis la unua oficiala barcelona derbio —kiel estus nomitaj la renkontoj fronte al la FK Barcelono jardekoj poste—. La unua de ili estis ŝuldita de la absorbado de la futbala sekcio de la S. D. Santanach, kaj ke la hispana Football Klubo kaj Katalunio Football Klubo kunfandiĝis inter ili por estigi al la Irish Foot-ball Klubo, lasante tiel liveras la nomadon por kiu estus konita en antaŭen la socio: tiu de Hispana Klubo de Foot-ball.[12] La dua, responda al la unua eldono de la citita Pokalo Macaya registris malvenkon por 4-1 de la hispanaj naciistoj, fronte al plantel exageradamente internaciigita. Munner estis la aŭtoro de kiu iris la unua de la hispanaj naciistoj en oficiala konkuro.[13]
La ŝanĝo de nomado alportis kun si ankaŭ la ŝanĝo de vesto, kiu ekestis de blanka ĉemizo, blua kalsono, kaj mezumoj de la sama koloro kun rondveturo de la nacia flago. Estas sub ĉi tiu nova identeco kiel malkaŝas sin al la resto de la nacia teritorio kiam en 1902 konkuris la unuan konkurson inter-regiona de kluboj: la Konkurso Madrid de Foot-ball. Ricevita la invito fare de la (Socio) Madrid Foot-Ball Klubo, organiza de la okazaĵo, ĝi partoprenis apud la FK Barcelono, la Klubo Bizcaya kaj la New Foot-ball Klubo.
Estinte nones, lotado determinis ke ĝi tuŝis ilin ludi antaŭan eliminan konkurson fronte al la eŭska aro, fina venkinto de la partio por rezulto de 5-1 en la Hipodromo de la Kastilia kaj al koŭtoŭas al ŝi venkinton de la okazaĵo. Ángel Ponz estis la aŭtoro de la unua golo de la historio de kiu estis la embrio de la estonta Konkurso de Hispanio de Pokalo.[14][15]Post ol esti forigita en lia unua renkonto, al la fino de la turniro pridisputis la trofeo de consolación por opinii la duan finan postenon fronte al Madrido FK, post ol rifuzi partopreni la reston de teamoj perdantoj. Rezulto de 3-2 favora al la lokaloj neebligis ilin gajni sian unuan premion, tiu de la Pokalo de la Granda Roko. Tria kaj kvara posteno estas liaj aliaj klasifikoj en la Pokalo Macaya kaj en la Medalo Federacio Gimnástica Hispana de la sama jaro.
La futbalo komencis ĉar al doni simptomojn de organizo kaj seriozeco, kaj post la sukceso rikoltita de la konkuro okazis la sekva majo la inaŭguro de la unua nacia konkurso de kluboj en Hispanio: la Konkurso de Hispanio-Pokalo del Rey. Denove organizita de Madrido FK, la katalunaj akceptis la inviton estante plifortigitaj de iuj membroj de la Ibèria Foot-ball Klubo.
En ŝi, ludita en triangula formato, ili perdis siajn du renkontojn por golita fronte al la iniciatintoj kaj la eŭskoj de la Athletic Klubo, fina venkinto. Joaquín Cenarro estis la aŭtoro de la sola golo notita de la teamo. Alia rimarkinda fakto okazis la 23an de februaro 1903, kiam la madridisma teamo redonis la viziton por fronti la hispanajn naciistojn kaj kiu finis kun remiso al nulo.
Koncerne al la regionaj konkuroj, tiu sama jaro la klubo gajnis la Pokalon Macaya, elirinte venkinton de kiu estis sia lasta eldono kaj restis kun ŝi en proprieto. Paralele, ĝi konkuris ankaŭ la unuan eldonon de la Pokalo Barcelono en kiu rezultis subĉampionon. Ambaŭ konkuroj estingus sin por doni paŝon al la Konkurso de Katalunio.
Jaroj antaŭe estis konstituinta sin la Asocio de Kluboj de Football de Barcelono (ACF) kiu de 1904 organizis koncernan konkuron. La teamo donis specimenojn situi en la plej bona momento de sia mallonga historio, kaj proklamis sin venkintoj post ol pridisputi 16 partiojn, saldante sin 15 de ili kun venko, kaj remisi la ceteran. Nevenkitaj kaj kun 83 goloj al favoro situis kiel la plej bona aro de Katalunio, farita kio ne aŭgurigis la okazaĵojn kiuj estis por alveni.[16]
La 31an de decembro 1904 ludis sian unuan partion kontraŭ internacia klubo: la Stade Olympien donas Étudiants de Toulouse franca finante kun markilo de 7-2 por la lokaloj. La fakto estis unu el la lastaj kiuj aŭguris grandan estontecon al la ento antaŭ ol vidi sin avocados al subita ĉesas de aktivecoj.
La fakto, produktita la 7an de januaro 1906 estis ŝuldita de la marŝo de multaj de siaj membroj al la fremdulo por daŭrigi kun siaj studoj, farante precizan memori la originon de la klubo mane de universitatanoj. Tiel do kaj kun efektivaj nesufiĉaj por alfronti neniun partion devis preni tiel drastan decidon kiam ili situis en sia plej bona socia momento kaj sporta. La malmultaj ceteraj ludantoj eniris en la vicoj de la Football 10a Klubo, kun kiu tenis tre bonajn rilatojn.[17]
Tiel tenis sin ĝis la jaro 1909, dato en kiu iuj de la ludantoj elmigrintaj revenis al Barcelono por situi kun panoramo desolador. Estas tiam kiam kiuj marŝis al la Football 10a —renoma Klubo kiel 10a Sporting Klubo— kaj iuj membroj de la Hispana Klubo de Ju-Jutsu (Jiu-jitsu) kuniĝis al la studentoj por repreni la futbalan praktikon.[18] Atingis sin krome la aliĝo de la sekcioj de skermado, boksado, jiu-jitsu kaj distra sekcio dediĉita al la arto de la tala, ĉiuj devenaj de la hispan-naciisma klubo de lukto. Estis tiel kiel la ento ekestis plursporta kaj akceptis novajn sportajn branĉojn inter la jam rekonita football, merced ĉefe al la laboro de Emilio Sampere —unu el kiuj marŝis kaj revenis de la 10a Sporting Klubo— kaj Julià Clapera —fonda de la klubo de jiu-jitsu—.[19]
Kun la nova karaktero kaj la novaj membroj de la renaskiĝinta ento, ĝi decidis sin en la asembleo de kompanianoj ŝanĝi al li la nomadon por tiu de Sporta Klubo Español, amén varii la blankan koloron de la malnova uniformo por unu al rajoj blanquiazules, kompletigita kun kalsono kaj nigraj mezumoj.[Citaĵo postulita] oni ne sciis tiam, sed koncerna ĉemizo restis de tiam por la historio kiel la reprezentaj koloroj de la klubo. La referenco prenita estis tiu de la ŝildo de armiloj de la admiralo Roger de Lauria, milita heroo de la Krono de Aragono kiu bremsis la konkeron de la francoj de Katalunio.
En majo de 1911, ĝi praktikis sin por la unua fojo en la klubo la sporto de la rugbeo, estante ankaŭ novaĵo en la urbo kaj la lando.[n 7][20][21] Formita de la plimulto de membroj de la futbala eskadro, ĝi frontis la Patrie fracés, pruvante ke la kataluna ento denove ĝuis bonan sanon. Días poste entiris en tri fremdaj futbalistoj —estante la pioniroj en finveni en lia disciplino—, devenaj de la Plumstead Football Klubo de Londono, invitita de contender en festoj kun pluraj pruvoj de renkontoj de ambaŭ kategorioj.[n 8][22] Frank Allack, William Hodge kaj Raine Gibson estis kiuj markis la direkton al la profesionalismo de la klubo, ĝis tiam regita de kondiĉo de amateur, kaj al la kiuj kuniĝus poste la gefratoj Charles kaj Percival Wallace.
Jaro poste la klubo vivis du markitajn okazaĵojn. La unua, kiel estis tiu konsekri sin ĉampiono de turniro ok jaroj post la lasta venkinte sian duan Konkurson de Katalunio danke al la kontribuo de la anglaj; tiel kiel la koncesio la 25an de aprilo 1912 de la titolo de «Real» fare de la monarko Alfonso 13a kaj por kiu de tiam la klubo estus nomita kiel Reala Sporta Klubo Español.
Du direktoroj donis gravan impulson al la R. C. D. Español de tiu epoko kaj ĉefe en la ekonomia aspekto, la sinjoroj Evelio Doncos kaj Genaro de La Riva. Denove establita kiel unu el la futbalaj referencoj en Katalunio tenis grandajn kverelojn kun la FK Barcelono kaj nova klubo ŝprucinta, la Football Klubo España, kaj inter la tri disdonis sin la sukcesoj de la pluaj eldonoj de la Regiona Konkurso.
En junio de 1915 la klubo enŝipiĝas por la unua fojo en turneo. La destino elektita estas la apuda Portugalio, kie ĝi ludis entute tri partiojn, du fronte al la Sport Lisbono kaj Benfica kaj unu kontraŭ selektita lisbona, salditaj kun rezultoj ambaŭ de 1-2 fronte al la benfiquistas kaj por 1-4 fronte al la kombinita. La motivo estis tiu promocii sin en la eksterlando post siaj freŝaj sukcesoj, al kiu adiciis novan regionan konkurson, Pokalo Barcelono kaj subĉampioneco de Pokalo del Rey, dua de sia historio.
Kun la retreto de la grandaj nomoj, kiu tamen ne mermaron la kapablo de la teamo, ili figuris en la plantel la kapitanon Pere Gibert aŭ Emilio Sampere nur kiel grandaj referencoj. Tenis sin tiel, ĝis aperis en la klubo junulo Ricardo Zamora devena de la Universitary Sport Klubo, rezulta de fandado de du kluboj de studentoj de Medicino kaj Sciencoj. La ludanto de dek ses jaroj kiujn forlasis la dek naŭ la klubo por fini siajn studojn, estis konvinkita por repreni la sportan praktikon por la rivaloj de la FK Barcelono, kiu tamen ili ne povis teni lin kaj la ludanto redonis denove por iĝi reconocidísimo pordisto, kaj antaŭ ol finveni en Madrido FK, estante ĉi tiuj du kluboj kiuj lin encumbraron kiel unu el la historiaj figuroj de la hispana kaj internacia futbalo.[23] La ludanto debutis ĝuste en partio Español-Madrido la 23an de aprilo 1916.
La ludanto konkeris kun la klubo la Konkurson de Katalunio de 1918, kaj kiu estus la lasta de la klubo antaŭ longa sekeco propiciada por la marŝo de kvar de siaj plej bonaj futbalistoj, inter kiu situis la golejulon.
Alveninte la jaroj 20, la R. C. D. Español jam estis por propra rajto la dua klubo de futbalo pli rekonita de Katalunio, kun la akiro de la regionaj konkursoj de 1904, 1912, 1915 kaj 1918. En tiu momento estis nur superita de la FK Barcelono. Post la demolición de la kampo de la strato Muntaner, la familio De La Riva aĉeto por 170 000 pesetoj de la epoko la bieno Hundo Rabio, kie la 18an de februaro 1923 oni inaŭguras la Stadion de Sarriá, ekipita nur kun la nepraj instaladoj, pagitaj de la gvida, ĉar la konstrua entrepreno al kiu oni estis antaŭenirinta grava parto de la mono, ĝi rompis. Kun la tempo, ĉi tiu stadio iĝis mita spaco por klubo kaj ŝatantoj.
La jardeko estis plena de sukcesoj por la klubo, kiu pridisputis diversajn renkontojn kontraŭ internaciaj teamoj, inter kiuj elstaris la luditaj fronte al la VfR Neumünster, Imperia de Lisbono, Sportovní klub Čechie Karlín, la Athletic Klubo Sparta Praha, la Fotbalový Klub Viktoria Žižkov kaj la Nuselský Sportovní klub.[24] La klubo faris en 1925 vojaĝo por Portugalio kaj Kanarioj kie fichó al la ludanto José Padrón, kaj fininte la sezonon enŝipiĝis en turneo por Ameriko kaj Centra Eŭropo kiun ili utilis por financi la tribunon de la stadio. Dum la vojaĝo pridisputis renkontojn kontraŭ la argentina selektado kaj la urugvaja selektado, en kiu estis enorma spektemo, profitante la famon atingitan de Ricardo Zamora.
Sen neniu dubo, estis la R. C. D. Español la teamo kiu suferis pli malaltajn inter la kluboj de la urbo en siaj kompanianoj kaj sportistoj dum la Hispana Civila milito restante tre mermadas la strukturoj de la Klubo. Dum la milita konflikto, la klubo partoprenis en du amikaj konkursoj. En la Pokalo de la Libera Hispanio de 1937, la aro blanquiazul restis en tria loko de ligo de kvar teamoj, antaŭ Girona Football Klubo kaj malantaŭ Valencio Football Klubo kaj de la Oriento Football Klubo, ĉi tiu lasta gajnanto de la turniro. En la Mediteranea Ligo de futbalo, ankaŭ pridisputita en 1937, la R. C. D. Español finis en dua loko en ligo de ok teamoj al nur punkto de la ĉampiono, la Football Klubo Barcelona. Kompletigis la turniron la sekvaj teamoj: Girona FK, Valencio FK, Levu FK, Gimnástico Football Klubo, Granollers Sport Klubo kaj Athletic Klubo de Castellón.
La postmilita periodo komencas kun granda sukceso por la klubo, levante sin kun sia dua Pokalo de Hispanio en 1940, nomita de tiu tiam Pokalo de la Generalísimo postulinte sin en la finalo al la Real Madrid por du goloj al unu. Ankaŭ ludis sin en 1940 kiu estas la precedenco de la Superpokalo de Hispanio de Futbalo, nomita Pokalo de Ĉampionoj de Hispanio kiu perdis sin antaŭ la Atleta Aviado por suma de 10 goloj al 4 favora al la madridanoj. En la sezonoj 1943-44, 1944-45 kaj 1946-47 retiriĝis tri grandaj ludantoj de la klubo: Pere Solé, Crisanto Bosch kaj Alberto Martorell, kaj por ĉi tiu fakto la klubo faris al ili omaĝojn. En decembro de 1949 la R. C. D. Español delokas sin al Filipinoj kie ĝi ludas serion de amikaj renkontoj. La kompaniano numero 1 de la ento de tiu epoko, Julià Clapera, ĝi rimarkas ke en oktobro de 1950 plenumis sin la 50 jaroj de la fondo de la klubo, sed klopodu sin pri okazigoj anticipitaj, pro tio ke kaŭzita de la pendado kiu suferis la klubon oni ne devis okazigi ĝis oktobro de 1953. La unua ago de koncerna datreveno estis partio de bazpilkado kiu frontis la R. C. D. Español kontraŭ la usona teamo de la Wiesvaden Flyers kaj kiu finis kun venko vizitanton por 19 karieroj al 5. La partio de futbalo de solenado ludas sin la 29an de marto kontraŭ la Malmö FF sveda, en kiu la kuna blanquiazul postulis sin por 3 goloj al 2 kun engaĝiteco kiu tenis la komencan filozofion ne korpigi fremdajn ludantojn.[25] En julio de 1951 komenciĝis la verkoj de pligrandigo de Sarriá, kaj la stadio, kiu apartenis al la familio de La Riva, ekestis proprieto de la R. C. D. Español kiu prezidis Francisco Javier Sáenz. Dum la jaroj kvindek ludas alian de la grandaj mitoj de la klubo, la andaluza Julián Arcas kaj ankaŭ sin slipo al la argentina trejnisto Alejandro Scopelli, kiu faros grandajn sezonojn en la klubo kaj kiu fariĝis fama por fari spiri oksigenon al siaj ludantoj dum la ripozoj de la partioj.[26] Alia scivola fakto de ĉi tiu epoko okazis la 14an de decembro 1952 en barcelona derbio pridisputita en barcelonisma tereno. La R. C. D. Español, alvenis nevenkita ĉefo kaj kun avantaĝo de ses punktoj sur la FK Barcelono. Al lia atingita la vestaro, la ludantoj blanquiazules, ili situis kun io nekutima, ĉar en ĉi tiu estis granda fumo-nubo produktita de la brulgusta de mantukoj krom ne esti varma akvo. Dum la partio kaj post ol antaŭeniri sin la "pericos", iuj barcelonismaj partianoj saltis al la kampo. La Governador Civila de la epoko devigis la ludantojn de la R. C. D. Español fini la partion kvankam ĉi tiuj rifuzis. Fine, la partio finis kun la barcelonisma venko por 2 goloj al 1.[27] La futbalistoj "pericos" eliris indignigitaj de la 'malbonaj artoj' uzitaj de sia eterna rivala.
La 1960-aj jaroj komenciĝis kun vojaĝo al Usono kaj Kanado por partopreni en la dua amerika ligo de Nov-Jorko en julio de 1961.[28] La unua partio konkuris la 4an de julio en Montrealo antaŭ la kanada Konkordo en la Molson Stadium kun fina rezulto de remiso al golo. La dua partio estis antaŭ la ASO Monako kun hispan-naciisma venko por tri goloj al unu ankaŭ en Montrealo. Por la tria partio kaj jam en Nov-Jorko, la R. C. D. Español frontis la Shamrock Rovers Football Klubo de Irlando al la kiu venkis por 4-1 en la stadio de bazpilkado Polo Grounds. La kvara renkonto alvenus la 12an de julio en la sama nov-jorka scenejo, kontraŭ la Ruĝa Stelo de Beogrado, kiu tranĉis de radiko la bonan marŝon de la tiam disĉiploj de Ricardo Zamora disvenkinte ilin por frapa 7-2. La 16an de julio, denove en la Poluso Grounds, la malvenko por 5-1 fronte al la Dukla Prago malproksimigis la hispan-naciisman aron de ĉiu eblo de klasifiko por la finalo. Jam sen ebloj alvenus la malvenko por 3-0 fronte al la Rapid de Vieno antaŭ ol fini la partoprenon kun la sepa kaj lasta partio fronte al la israelanoj de la Petah Tikvah la 27an de julio, kun hispan-naciisma triumfo por 4-1, ambaŭ pridisputitaj denove en la Poluso Grounds de Nov-Jorko. Post la sep partioj, la R. C. D. Español finis sian partoprenon klasifikante sin en kvina loko de sia grupo, remisita al 7 punktoj kun la Ruĝa Stelo de Beogrado post ol amasigi tri venkojn, tri malvenkoj kaj remiso. Antaŭ ol transiri la flakon de rondveturo al domo, la teamo vojaĝus ĝis Ĉikago por pridisputi amikan partion en la stadio Soldier Field, kun malvenko por 5-4 antaŭ la Rapid de Vieno.
La sezono 1961-62 la teamo partoprenas por la unua fojo en la Pokalo de Foiroj, en kiu estas forigita en ĉambroj de finalo. En la regula ligo, la teamo portas malbonan trajektorion kaj fariĝas posteno de la teamo Ricardo Zamora kaj Julián Arcas, sed ne sukcesas eviti la unuan malsupreniron de la klubo al Dua Divido. La sekva sezono, ĝi sidiĝis en la benko la homo kiun trejnante al la Realo Valadolidon Klubo de Futbalo estis sendinta al la R. C. D. Español al Dua, Heriberto Herrera, kaj rekuperis sin la divido perdita la antaŭa sezono. Rimarkinda fakto por la ento okazis la sezono 1964-65 en kiu sin fichó al la argentina Alfredo donis Stéfano. La antaŭa sezono ankaŭ estis sin fichado al Ladislao Kubala. Dum la sekva kurso la teamo partoprenis denove en la Pokalo de Foiroj estante forigita alia fojo en ĉambroj de finalo.
En somero de 1966 iĝas prezidanto Joan Vilà Reyes. Dum ĉi tiu epoko kreiĝas la fama antaŭa hispan-naciisma kiu pasus al la historio de la klubo sub la nomo de "la 5 delfenoj", kiu fakte estis ses; Mastrinoj, Marcial, Cayetano Re, Genuo, José María kaj Miralles.
En junio de 1971, kaj kun José Emilio Santamaría manĝas trejniston, la R. C. D. Español denove estas pionira realigante turneon por Sovetio. Komenciĝis ludante en Kiev kontraŭ la FK Dinamo de Kiev, estante disvenkitaj de la ukrainoj por 3 goloj al 0. Daŭrigis la turneon por Leningrado, por fronti la Zeniton de Sankt-Peterburgo, finante la partion kun remiso al nulo. Por pridisputi la lastan partion de la turneo, la teamo delokis sin al Moskvo, por ludi kontraŭ la Torpedo de Moskvo, estante ankaŭ la fina rezulto de remiso al nulo. Malgraŭ ne esti gajninta neniun partion nek esti atinginta neniun golon, la sperton oni konsideris pozitiva kaj estas ke kun ĉi tiu vojaĝo al Sovetio la klubo komencis malfermi pordojn por la resto de la mondo.
Kun Santamaría en la benko okazas grandaj kampanjoj en la hispana ligo. En ĉi tiu jardeko, post la ŝanĝo de formato de la Pokalo de Foiroj, kiu sekvinbero al esti la Pokalo de la UEFA, ĝi partoprenas la sezonojn 1973-1974 kaj 1976-1977, estante forigita en okaj de finalo. Fine de la sezono 1979-80, la klubo realigis sukcesan turneon por Orienta Azio, kie ĝi ludis en la urboj de Tokio kaj Manila. En la ĉefurbo nipona, la klubo partoprenis kaj proklamis sin ĉampiono de la Internacia Turniro de Tokio; en unua loko frontis la Fujita Tokio, venkante lin por 2 goloj al 0. Tuj poste kaj por la sama rezulto malfaris sin de la Selektado de futbalo de Ĉinio kaj laste frontis la anglan aron de la Middlesbrough Football Klubo al la kiu disvenkis en la tanda de penaloj post ol fini la reglamentan partion kun remiso al unu. De Tokio la teamo delokis sin al Manila, kie ĝi frontis unu la alian en du amikaj partioj al la Lioaning, al la kiu disvenkis por 3 al 1 kaj 4 al 1.
La 8an de septembro 1978 mortas en Barcelona Ricardo Zamora, eble unu el la plej grandaj figuroj el la historio de la klubo.[29] Dum la jardeko de la 70 kaj komenco de la 80 elstaras en la R. C. D. Español la figuro de la nafara futbalisto Rafael Marañón, kiu kun 111 goloj eĉ estis la ludanto kiu pli da goloj estis markinta en la historio de la klubo dum multaj jaroj, ĝis estis superita de alia ikono de la ento, Raúl Tamudo.[30][31]
La lastaj jardekoj de la historio de la klubo karakteriziĝis por la malregulaĵo en la fina klasifiko de ĉiu ligo, kun grandaj kampanjoj kun trejnistoj kiel Javier Clemente, (kun kiu oni atingas la finalon de la Pokalo de la UEFA en 1988), kaj du malsupreniroj al Dua Divido en la jardeko de la 90 en kunteksto de grava ekonomia krizo, speciale dum la ordonoj de Julio Pardo Padrós kaj Francisco Perelló, estante grandaj ludantoj de la epoko Tinĉjo Márquez, Ernesto Valverde, Pichi Alonso, John Lauridsen kaj Thomas N'Kono inter aliaj. Tre memorita inter ĉiuj sekvantaj "pericos" estis la partopreno en la Pokalo de la UEFA de la sezono 1987-88. En ĉi tiu eldono oni foriĝis al la sekvaj teamoj: Borussia Mönchengladbach, AK Milan, Inter de Milano, TJ Vítkovice kaj Klubo Bruĝo antaŭ ol ne povi superi en la finalo kaj, en la penaloj, al la Bayer 04 Leverkusen.
La 4an de decembro 1992, la R. C. D. Español enskribas sin en la Registro Mercantil kiel Sporta Anonima Socio, kaj iom poste, en la 1994 kreiĝas la R. C. D. Español "B" absorbinte la dekstrajn federativos de la FK Cristinenc, de Sankta Cristina de Plugas. Kun koncerna teamo tenis sin kunlaborado dum tri jaroj antaŭe.[32]
En 1995, por adapti sin al la nova hispana sporta leĝaro, la klubo modifas iomete sian nomon aldonante "de Barcelono" al la fino kaj sekvinbero nomiĝi Reial Klubo Deportiu Espanyol de Barcelono, S.Al.D., Ŝanĝo kiu ne estis libera de kritikoj.
Kaŭzita de la malbona ekonomia demarŝo kaj sporta de la gvidaj, la klubon oni vidas devigita al vendi la stadion de Sarriá kaj tiel paliativi la ŝuldon kiu trenas la klubon. La 21an de junio 1997 ludas sin la lasta partio en la stadio de Sarriá, kiu gajnis la kunan lokalon por 3 goloj al 2 fronte al Valencio Klubo de Futbalo. Tagoj post la vendo de Sarriá, Daniel Sánchez Llibre estas elektita prezidanto de la ento. La klubo ekludas siajn partiojn en la Olimpia Stadio de Montjuic.
En honoro al la centjariĝo de la ento, la klubo ricevas de la Generalidad de Katalunio la Premion Cruz de Sant Jordi, kaj la 14an de novembro 1999 ĝi ludas sin la partio kiu inaŭguris la agojn de la centjariĝo en la Olimpia Stadio de Montjuic, en kiu la R. C. D. Español disvenkis la Argentinan Selektadon de Futbalo por 2 goloj al 0. La superita patrimonial de la ento komenciĝas kun la konstruo de propra Sporta Urbo en San Adrián de Besós, inaŭgurita en 2001, kaj la investo de la unua ŝtono de la nova stadio de la klubo en 2003, lokita inter la komunumoj de Cornellà de Llobregat kaj El Prat de Llobregat, kaj financita de kredito koncedita de kvin financaj entoj por entute 55 milionoj da eŭroj.
Sporte, dum ĉi tiu etapo, la teamo instaliĝas en la duona zono de la klasifiko kun la escepto de la sezonoj 2002/03 kaj 2005/06 en kiu tuŝetas sin la malsupreniro kaj la 2004/05, en kiu finiĝas al punkto konsenti la Ligon de Ĉampionoj de la UEFA, kun Miguel Ángel Lotina en la benko. Kun Paco Flores kiel trejnisto, la klubo atingas sian trian Pokalon del Rey en la sezono 1999/00, la sama jaro de sia centjara, en finalo pridisputita kontraŭ la Atleta de Madrido (2-1) en la Stadio de Mestalla. Ses jaroj poste kaj kun Miguel Ángel Lotina de trejnisto, ĝi sukcesas sin la kvara Pokalo del Rey en la Stadio Santiago Bernabéu de Madrido en finalo pridisputita kontraŭ la Realo Zaragoza (4-1). Al eŭropa nivelo, la klubo partoprenas tri fojojn, du de ili sinsekvaj, en la Pokalo de la UEFA, la sezonoj 2000/01, 2005/06 kaj 2006/07. En ĉi tiu lasta oni atingas la finalon, kiu konkuras antaŭ Sevilo FK, kaj kiu fine perdas sin en la tanda de penaloj. Ĉi tiu jardeko estas, sendube, la epoko kun pli da titoloj oficialaj de la historio de la R. C. D. Español en kiu krome havis sin ludantoj de la nivelo de Raúl Tamudo, Iván de la Peña, Luis García, (ĉi tiuj tri formis la trion konitan kiel "la 3 ŝarkoj") kaj ankaŭ Albert Riera, Mauricio Pochettino, Walter Pandiani kaj Carlos Kameni inter aliaj. En tiu momento la klubo estis rekonita kiel la 10a pli bona teamo de la mondo laŭ la IFFHS.[33]
La 9an de junio 2007, Raúl Tamudo iĝis la maksimuma goleador de la historio superante tiel la 111 golojn de Rafael Marañón, kaj atingante la tutan de 113, la plej memorita golo el Raúl Tamudo estas sendube la golo markita en la sezono 2006/07 al la FK Barcelono en la lasta minuto de partio en la Nou Camp kiu kostis al li la titolon de la Ligo al la FK Barcelono favore al la Real Madrid.
La 31an de majo 2009 finis sin 12 sezonoj en la Olimpia Stadio de Montjuic, post la marŝo de la Stadio de Sarriá, kun la partio kiu gajnis la R. C. D. Español por 3 goloj al 0 antaŭ Malago C.F. En ĉi tiu sama renkonto Raúl Tamudo sukcesis hat-trick kaj atingis la ciferon de 129 goloj kun la hispan-naciisma aro.
Post ol dek du sezonoj en la Olimpia Stadio de Montjuic, la klubo translokiĝis al la Stadio de Cornellá-El Prat. La 2an de aŭgusto 2009 debutis la novan stadion kun partio kontraŭ Liverpool FK kun rezulto de 3-0 favora al la periquitos. Luis García Fernández estis la aŭtoro de la unua golo en ĉi tiu kampo sekvita poste de du goloj de Ben Sahar. Ankaŭ notis tioman Raúl Tamudo kiu estis malbono nuligita post ekster ludo inexistente.[34][35][36] Kun ĉi tiu inaŭguro, la klubo denove havis propran domon post la demolición de la mita Stadio de Sarriá. La nova stadio devas esti infleksa punkto por la ento tiel en tio sporta kiel en tio ekonomia.
Tamen, la gajeco daŭris tre malmulte al la amatoraj hispanaj naciistoj pro tio ke la 8an de aŭgusto de tiu sama jaro okazis unu el la plej malĝojaj okazaĵoj en la historio de la R. C. D. Español. La kapitano Dani Jarque forpasis al la aĝo de 26 jaroj en Coverciano, kie la klubo donis turneon por Italio, de kora senlaboreco.[37] La klubo perdis sian kapitanon kaj al unu el siaj simboloj. Nuntempe ĉiu minuto 21 (dorsa kiu portis) de ĉiu partio la inklino perica kapitulacas al li omaĝon aplaŭdante kaj kantante sian nomon.
La 10an de septembro 2009, la IFFHS eldonis la klasifikon de la plej bonaj eŭropaj kluboj de la 20a jarcento, okupante la R. C. D. Español la pozicio numero 98 kaŭzita de liaj partoprenoj en eŭropaj konkuroj.[38]
Kun la alveno de Mauricio Pochettino al la benko dum la sezono 2008-09 por savi la teamon de la malsupreniro al Dua Divido, objektiva kiu plenumis, la ento efektivigas sportan projekton bazitan en la promocio de futbalistoj mamnutritaj en la ŝtonmino de la klubo kaj en la ekonomia aŭstero.[39] En pluaj sezonoj, la kuna blanquiazul atingas la savon kun komforto, luktante inkluzive en iuj momentoj por eniri en la UEFA Eŭropo League. Tamen, post ol konkuri 14 tagojn de la sezono 2012-13, la direktivo de la klubo decidis ĉesi al Pochettino por havi al la teamo blanquiazul colista de la kategorio. Días poste anoncis sin al la nova teknikisto periquito, la meksika Javier Aguirre, kiu sukcesis revertir la situacio kaj rikolti pozitivajn rezultojn.
Javier Aguirre daŭrigis sezonon pli en la klubo denove atingante la restadon en sezono de transiro. En somero, ĝi prenis la kondukilojn Sergio González kiu en lia unua kampanjo en la maksimuma kategorio sukcesis klasifiki la teamon por la duonfinaloj de Pokalo del Rey kaj loki al la teamo en komforta pozicio en la tabelo. Tamen, en decembro de 2015 la konsilio de Administrado decidis malhavi siajn servojn por la malregulaĵo de la teamo. Constantin Galca, exjugador de la RCD Espanyol, estis elektita kiel nova teknika.
Paralele, en la aparta institucia ankaŭ okazis gravaj ŝanĝoj. La prezidanto Joan Collet kaj lia konsilio de Administrado decidis prezenti sian demision la 20an de januaro por ke Chen Yanseng fariĝis posteno de la klubo. La proprietulo de la dungista grupo pulbazaro kompletigis en novembro de 2015 la aĉeto al la ĉefaj akciuloj de pako accionarial pli alta ol la 50% kiu permesis lin fariĝi kun la kontrolo de la klubo kvankam ne estis ĝis la 19an de januaro kiam ĝi konfirmis sin la aĉeto. Lia eniro al la RCD Espanyol estis decida por kovri malsamajn pagojn kun Bieno kaj provizantoj.
Laŭlonge de lia historio, la R. C. D. Español havis entute sep malsamajn ŝildojn.
La unua de ili kun la komencaj de la Hispana Klubo de Futbalo respondas al la jaroj kiuj iras de la 1901 al la 1906 kaj portas la kolorojn rojigualdos. La dua estis dezajnita de Eduard Corrons adoptinte sin la blanka kaj blua koloroj en referenco al la koloroj de la blazono de Roger de Lauria kaj oni uzis de 1909 al 1912. De tiam post la koncesio de la titolo de realo, kun Alfonso 13a, la sama dezajnisto modifis lin aldonante la realan kronon kaj pligrandigante la randon de la cirkonferenco por enkonduki la legendon «Reala Sporta Klubo Español».
Dum cenzuras ŝin de la Dua Hispana Respubliko elstrekis sin la krono kaj la vorto «reala», kaj denove metis sin post la Hispana Civila milito, kaj konkrete en 1940. Tiel postvivis ĝis la sekva ŝanĝo, datiĝinta en 1995, kiam Pere Durán retuŝis la ŝildon esquematizando la krono kaj oni modifis la legendon metante la nomon de la ento en la kataluna, krom aldoni sin la nomo de la urbo: «RCD Espanyol de Barcelono».
La aktuala ŝildo validas de decembro de 2005 kaj prezentas unu solan evoluon en la krono, koncerne al la lasta dezajno de Pere Durán, konsistanta en kiu la kvar ruĝaj stangoj internaj pliigas iomete ĝis kompletigi la internan spacon.[40]
La R. C. D. Español havis tri himnojn popole rekonitaj laŭlonge de lia historio. La unua datiĝas de 1975, estis verko de Ricardo Pastor (litero) kaj José Guardiola (muziko) kaj havis por nomo "Estas hispan-naciismaj". Klopodu sin pri poezio skribita en la hispana kaj kataluna dediĉita al la koloroj blanquiazules, al la Stadio de Sarriá kaj al Roger de Lauria. La dua himno estas sendube la plej konata, volita kaj ekkantita en la stadio por la partianoj periquitos. Datiĝas de 1983 kaj estis verko de Carlos Laporta kaj de Isidro Sola, estante ankaŭ dulingva. En 1997 fariĝis versio plene en la kataluna. La aktuala himno de la klubo estis surbendigita de la Orfeón Kataluna kaj la Orkestro Sinfónica de Vallés. La muziko estis formita de la eks-gvida de la orkestro 'La Selvatana', Antoni Mas. La litero estas verko de la hispan-naciisma historiisto Juan Segura Palomares. La himno prezentis sin la 14an de novembro 1999 en la Olimpia Stadio de Montjuic dum la inaŭgura ago de la Centjariĝo. En la 2005 la grupo ibicenco de roko 'Statuas d Salo' realigis version kun pli da ritmo de la himno kaj kiu estis interpretita en la ripozo de unu el la partioj pridisputitaj en Montjuic.
Dum la jaroj dudek, oni eldonis ŝercojn en la futbala semajna gazeto La Xut (la chute). Por tiam, la kataluna humuristo Valentí Castanys satirizaba al la partianoj de la R. C. D. Español manĝas la kvar nigrajn katojn, por la malabunda nombro de kompanianoj de la ento. En 1929 debutis en Hispanio la fama kreo de Pat Sullivan de nomo Félix la Kato en la hispana kaj gat perico aŭ gat periquito en la kataluna. Tiam komencis sin koni la partianojn de la R. C. D. Español manĝas els quatre gats pericos aŭ la kvar katoj periquitos. Estis dum la okazigo de la 75a datreveno de la Klubo kiam okazis oficiale logoo en kiu jam aperis periquito. Kun la paŝo de la jaroj iom post iom ŝprucis novajn modelojn de la perico, kaj en la Stadio de Sarriá jam enplantiĝis la figuro de la maskoto/maskovesto. Nuntempe disvolviĝis pli moderna logoo kaj kiu figuro en la equipaciones de la teamo. Por la kaptado de novaj kompanianoj, ĝi efektiviĝis nova kaj sukcesa reklama kampanjo en televido meze de la jaroj naŭdek en kiu periquitos realaj realigis diversajn futbalajn agojn kiel ellaboras de kapo aŭ ĉilianinoj.
Alia versio estas ke ĉirkaŭ la malnova Stadio de Sarriá estis multaj palmoj, kun lia responda ĉeesto de periquitos, kaj kiu inkluzive vendis sin falarido ĉirkaŭ la stadio por manĝigi ilin.
Por memorfesti la centjariĝon de la ento dezajnis sin nova maskoto kiu nur oni uzis en koncerna okazigo. Lia nomo estis Som-hi, ni Iras en la hispana kaj reprezentis ĉemizon blanquiazul.
La unua uniformo de la historio de la klubo estis flava post ol alporti unu el la unua gvida ŝtofo de ĉi tiu koloro el lia tekstila negoco, kun zono kaj longa pantalono (variante la koloron laŭ la ludanto). Kiam ĉi tiu gvida ĉesis partopreni en la aktivecoj de la ento, ĉiu ludanto ekalportis sian vestaron en sia totalo, sed al grandaj trajtoj oni uzis blankan ĉemizon kun blua zono kaj blua aŭ nigra pantalono en 1901.
Post la refundación de la ento dum la pendado de aktivecoj de la ento inter 1906 kaj 1909, la 20an de februaro 1910 la asembleo de kompanianoj decidas ŝanĝi la kolorojn kaj la ŝildon. Adoptis sin la blanka kaj blua koloroj kiuj reprezentis la kolorojn kiujn oni kredis ke ĝi brilis en sia blazono la admiralo Roger de Lauria.
La klubo uzis entute ses terenojn de malsamaj futbalo por pridisputi liajn partiojn kiel lokalo antaŭ ol akiri la terenojn en kiu situis la historian Stadion de Sarriá, unue en proprieto de la R. C. D. Español. Vagante por pluraj terenoj en liaj komencoj, la unua de ili datiĝas de la sezono 1900-01, tiu de sia fondo, kie ĝi ludas la unuajn amikaj en Hundo Grassot, lokita en la ĉirkaŭaĵoj de la templo ĵus komencita konstrui sin de la Sankta Familio. Tiu sama sezono, ankaŭ oni uzis de la 10an de marto la kampon Frare Blanch de Hispanio Athletic Klubo, lokita proksime de la Tibidabo. Tamen, ĉi tiu kampo apenaŭ estis tre postulita kaj la postaj trejnadoj okazis en descampado de la Hospitalo Clínic.
Por la sekva futbala kurso, jaro de la inaŭguro de la Pokalo Macaya, ĝi translokiĝis al la apuda kampo al la Placo de taŭroj de La Sabloj, revenante monatojn poste al la lokita en la Hospitalo Clínic Suda.[42][43] Tie pridisputis la unuan dividita la 30an de novembro 1902 antaŭ la Football Internacia Klubo kaj kiu saldis sin kun loka venko por 6–0.[44][45] Estis apudaj terenoj al la Clínic Norda kiam ili establiĝis tie de la 6an de decembro 1903, restante tie tri jaroj ĝis ili paraliziĝis la aktivecoj. En la debuto de la dato gajnis por 2–0 al la Football Klubo Catalá kaj du tagoj poste venkis por 3-1 al la Football Klubo Barcelona.[46]
Fojo renaskiĝinta la klubon oni inaŭguris oficiale la 1an de marto 1911 nova kampo kun la renkonto antaŭ la Hispana Klubo de Madrido, kaj kiu finis kun 2–0 por la lokaloj. Ĉi tiu stadio nomita Ciklodromo Parko de Sportoj de silentas al ŝi Industrion estis konita popole kiel la «Kampo de la Faboj» kaj restis en li ĝis oni atingis unu el la plej markitaj datoj el la historio blanquiazul.
La 18an de februaro 1923 oni inaŭguris la Stadion de Sarriá kun renkonto antaŭ Kunigis ŝin Esportiva de Sants kiu finis kun ĉirkaŭ 4-1 favora al la hispanaj naciistoj. La unua golo en ĉi tiu stadio estis verko de Vicenç Tonijuan.[47] Kun la paŝo de la tempo, la stadio iĝis unu el la historiaj ne nur de la urbo sed de la lando, kaj ekestis proprieto de la klubo en la jaroj kvindek. Konita ankaŭ kiel Hundo Ràbia estis sidejo mundialista en la Mondkonkurso de Hispanio 1982.
Fine la 21an de junio 1997 konkuris la lastan partion en Sarriá en kiu la R. C. D. Español postulis sin por 3 al 2 al Valencio Klubo de Futbalo, estante José Cobos Castillo la lasta futbalisto kun la ĉemizo blanquiazul en noti golon en la stadio, dum Iván Campo estis la lasta ludanto en noti golon en la emblemático stadio.[48]
Post ol esti sin konstruita de la Olimpikoj de Barcelono 1992, la Olimpia Stadio de Montjuïc ekestis la loka sidejo de la klubo. Premiere prezentita de la teamo la 7an de septembro 1997 kun responda partio al la tago 2 de la konkurso de Ligo kaj kiu finis kun remiso al unu fronte al la Reala Kelta Klubo de Vigo, estis sidejo ĝis la 31an de majo 2009.[49] Tia tago okazis la lasta renkonto en ĉi tiu stadio —de titularidad urba— disvenkante por 3-0 al Malago Klubo de Futbalo danke al hat-trick de Raúl Tamudo kiel fina kolofono antaŭ ol pasi al areo denove en proprieto de la klubo, la konato kiel Stadio Cornellá-El Prat.[50][51]
Konita kiel de la jaro 2016 kiel R. C. D. E. Stadium, por la sigloj de la klubo, kaj popole kiel Cornellá-El Prat, ĝi posedas lokon de 40 500 spektantoj, por esti unu el la plej modernaj stadioj el Eŭropo; kovrita preskaŭ en sia totalo, krom la supera parto de la kvar anguloj, kaj esti katalogita de la UEFA kun la maksimuma kategorio (4).[52]
La 9an de majo 2003, ĝi metis sin la unua ŝtono de la areo en ĉeesto inter aliaj aŭtoritatoj, de la Prezidanto de la kataluna registaro en tiu momento, Jordi Pujol. La komenco de la verkoj, okazis la 30an de novembro 2005 kaj la du de aŭgusto de 2009 debutis la novan stadion kun partio kontraŭ Liverpool FK kun rezulto 3-0 favora al la periquitos. Luis García estis la aŭtoro de la unua golo en ĉi tiu kampo sekvita poste kun du goloj de Ben Sahar. Ankaŭ notis tioman Raúl Tamudo kiu estis malbono nuligita post ekster ludo inexistente.[53][54][55]
La stadio RCDE forportis en sia unua jaro la premion Stadium Business Award 2010, kiel pli bona sporta instalado monda de la jaro, premio organizita de Guiness.[56] Krome, ĝi havas oficialan tendon de la klubo.
Inter junio de 2014 kaj decembro de 2015 la stadio portis la nomon de Power8 Stadium, por interkonsento de sponsorado inter ĉi tiu marko kaj la klubo.[57]
Krome, la klubo posedas sportan urbon en la loĝloko de San Adrián de Besós, nomita de ĉiuj ŝatantoj en honoro al la unua stadio de la klubo kaj, samtempe kun la nomo de la urbo antaŭe menciita, Sadrià. Oficiale nomiĝas Sporta Urbo Dani Jarque, en memoro de la forpasinta kapitano de la teamo. En ŝi trejnas sin tiel la unua teamo kiel ĉiuj filioj. Ĉiuj partioj de la ŝtonmino konkuras en ĉi tiuj instaladoj kiujn ankaŭ havas oficiala tendo de la klubo.
| Nacia konkuro | Titoloj | Subĉampionecoj |
|---|---|---|
| Dua Divido de Hispanio (1) | 1993-1994. | 1962-1963 (1)[58] |
| Pokalo de Hispanio (4) | 1928-1929, 1939-1940, 1999-2000, 2005-2006. | 1914-1915, 1940-1941, 1946-1947, 1956-1957. (5) |
| Superpokalo de Hispanio | 2000, 2006. (2) |
| Internacia konkuro | Titoloj | Subĉampionecoj |
|---|---|---|
| Eŭropa ligo | 1987-1988, 2006-2007. (2) |
| Regiona konkuro | Titoloj | Subĉampionecoj |
|---|---|---|
| Pokalo Macaya / Pokalo FK Barcelono (1) | 1902-1903. | 1902-1903. (1) |
| Konkurso de Katalunio (8) | 1903-1904, 1911-1912, 1914-1915, 1917-1918, 1928-1929, 1932-1933, 1936-1937, 1939-1940. | 1904-1905, 1909-1910, 1912-1913, 1916-1917, 1918-1919, 1924-1925, 1929-1930, 1931-1932, 1933-1934. (9) |
| Pokalo Katalunio (6) | 1995, 1996, 1999, 2006, 2010, 2011. | 1993, 1994, 2004, 2005, 2007, 2009, 2013, 2014. (8) |
La hispanaj teamoj estas limigitaj al havi en la ŝablono maksimumon de tri ludantoj sen pasporto de Eŭropa Unio. La lerta inkludas nur la ĉefan naciecon de ĉiu ludanto, iuj de la ne eŭropaj ludantoj havas duoblan naciecon de iu lando de la EU:
La ina teamo de la Klubo naskiĝis en 1970, tiam nomita Sporta Klubo Ina Hispano, sub la impulso de Lluis Oliva Berney kaj kun Julián Arcas manĝas unuan trejniston. De la kreo de la ina Ligo en 1988 kaj en siaj diversaj formatoj, la teamo estis en la maksimuma kategorio de la ina futbalo (krom inter la sezonoj 1990-91 kaj 1992-93), tenante sin inter la plej bonaj aŭ, en la plej malbona el la kazoj, en la duona zono de la klasifiko.
En 1996 atingas sian unuan nacian titolon, la Pokalo de la Reĝino, kiu revalidigis en 1997. Tamen en postaj jaroj la teamo ne sukcesis fini kun titoloj siajn bonajn sezonojn realigitajn kaj ne estis ĝis 2005 kiam la ina teamo vivis lian plej fruktodonan epokon. Speciale memorita estis la sezono 2005-06, en kiu la blanquiazules vivis la plej bonan jaron de sia historio sukcesinte la doblete, la Ligon[59] kaj sian trian Pokalon.
En la sekvaj jaroj la sekcio sukcesis sia kvara kaj sia kvina[60] pokalo (2009 kaj 2010), du subĉampionecoj de Pokalo (2007 kaj 2011) kaj tri subĉampionecoj de Ligo (2006-07, 2009-10 kaj 2010-11), specimeno de la granda reguleco de la ludantinoj periquitas.[61] Aparte de postuli sin en la kvar unuaj eldonoj de la Pokalo Katalunio (2005, 2006, 2007 kaj 2008).
En la sezono 2011-12, la ina teamo iĝis la kuna plej premiita el la Pokalo de la Reĝino post ol atingi lian sesan Pokalon kaj remisi tiel al titoloj kun la Oriento UD kiel maksimuma teamo copero, kvankam la periquitas havas dek finojn por sep de la granotas.[62][63][64]
Citaĵa eraro Etikedoj <ref> ekzistas por la grupo nomita "n", sed la responda etikedo <references group="n"/> ne estis trovita; $2
LIMS forum content by LIMS forum members is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License. Based on a work at www.limsforum.com.
