Knowledge Base Wiki

Search for LIMS content across all our Wiki Knowledge Bases.

Type a search term to find related articles by LIMS subject matter experts gathered from the most trusted and dynamic collaboration tools in the laboratory informatics industry.

Επεξεργασία συνδέσμων
The Doors
Από αριστερά προς τα δεξιά: Τζον Ντένσμορ, Ρόμπι Κρίγκερ, Ρέι Μανζάρεκ, Τζιμ Μόρισον
Πληροφορίες
Προέλευση ΗΠΑ
Μουσικά είδη
Παρουσία
  • 1965 – 1973
  • (Επανενώσεις: 1978)
Πρώην μέλη
Ιστότοπος
thedoors.com
wikidata (π)

Οι The Doors ήταν αμερικανικό ροκ συγκρότημα το οποίο δημιουργήθηκε το 1965 στο Λος Άντζελες. Το όνομά τους προέρχεται από το μυθιστόρημα "Οι Πύλες της Ενόρασης" (αγγλ. "The Doors of Perception") του Άλντους Χάξλεϋ. Το συγκρότημα κυκλοφόρησε έξι επιτυχημένους στούντιο δίσκους μέχρι το 1971, όταν ο τραγουδιστής τους Τζιμ Μόρισον βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στο Παρίσι. Τα υπόλοιπα μέλη συνέχισαν ως τρίο μέχρι το 1973.

Βιογραφία

1965–1966

Το λογότυπο των Doors σχεδιασμένο από την Elektra.

Στις 8 Ιουλίου του 1965, ο Ρέι Μανζάρεκ συνάντησε τον συμφοιτητή του, Τζιμ Μόρισον, στην παραλία του Βένις στο Λος Άντζελες, με τον δεύτερο να μετακομίζει στο μικρό διαμέρισμα που διέμενε ο Μανζάρεκ με την κοπέλα του, Ντόροθι, την επομένη.[4] Λίγες μέρες αργότερα, ο Μανζάρεκ συνέστησε τον Μόρισον στο συγκρότημα του, τους Rick and The Ravens και τον επόμενο μήνα, εντάχθηκε σε αυτούς και ο ντράμερ Τζον Ντένσμορ των Psychedelic Rangers, γνωρίζοντας στους υπόλοιπους μουσικούς τον κιθαρίστα φίλο του Ρόμπι Κρίγκερ.[5]

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1965, οι Rick and The Ravens μπαίνουν στα "World Pacific Jazz Studios", με τα μέλη που θα αποτελούσαν τους Doors, χωρίς τον Κρίγκερ, να ηχογραφούν ένα ντέμο το οποίο περιείχε τα κομμάτια "Moonlight Drive", "Hello, I Love You", "Summers Almost Gone", "My Eyes Have Seen You", "End of The Night" και "Go Insane (A Little Game)".[6] Στα τέλη Σεπτεμβρίου, ο Ρόμπι Κρίγκερ έγινε και επίσημα μέλος του συγκροτήματος και ένα μήνα αργότερα υπογράφουν προ-συμβόλαιο με την "Columbia Records".

Ο Τζιμ Μόρισον το 1967.

Στα τέλη του 1965, έδωσαν τις πρώτες τους συναυλίες σε πάρτι κολεγίων και γάμους παίζοντας διασκευές σε τραγούδια όπως το "Gloria" και το "Louie, Louie", περιλαμβάνοντας και κάποια δικά τους κομμάτια κατά διαστήματα. Τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς και ενώ έκαναν οντισιόν για μπασίστα, ο Μανζάρεκ χρησιμοποίησε ένα "Fender Rhodes piano bass organ" καλύπτοντας τα μέρη του μπάσου, με την "Columbia" να πληρώνει τα έξοδα για την αγορά του οργάνου. Από εκεί και έπειτα, εκτός από τα πλήκτρα ο Μανζάρεκ ανέλαβε και το μπάσο.

Το κλαμπ Whisky a Go-Go.

Στα τέλη Φεβρουαρίου εμφανίστηκαν ζωντανά στο κλαμπ "London Fog", συνεχίζοντας τον Μάρτιο για έξι ημέρες κάθε εβδομάδα.[7] Κατά τις εμφανίσεις τους στο συγκεκριμένο κλαμπ, ο Μόρισον γνώρισε την Πάμελα Κούρσον, σύντροφο του κατά την υπόλοιπη ζωή του.[8] Στα τέλη Απριλίου, η "Columbia" απέρριψε τους Doors θεωρώντας ότι δεν είχαν μέλλον. Λίγες ημέρες αργότερα, ηχογράφησαν τη μουσική για μία εκπαιδευτική ταινία της εταιρείας αυτοκινήτων Ford,[9] ενώ έδωσαν την τελευταία τους συναυλία στο "London Fog" στις 7 Μαΐου. Δεκαέξι ημέρες αργότερα, εμφανίστηκαν ζωντανά στο "Whisky A Go Go" παραμένοντας εκεί για τρεις μήνες.[10] Τις πρώτες βραδιές άνοιγαν τις εμφανίσεις των Captain Beefheart και Buffalo Springfield, με τον πρόεδρο της "Elektra Records", Τζακ Χόλτζμαν, να παρακολουθεί το συγκρότημα για πέντε συνεχόμενες συναυλίες, μετά από τις οποίες αποφάσισε να τους προτείνει συμβόλαιο συνεργασίας, κάτι που έγινε αργότερα μέσα στη χρονιά.[11] Στο διάστημα που εμφανιζόταν στο "Whisky A Go Go" οι Doors έπαιξαν μαζί με διάσημα συγκροτήματα όπως οι Love, οι Them, ο Τζιν Κλαρκ, οι Turtles, οι Chambers Brothers, κ.α.. Στα μέσα Αυγούστου, ο μουσικός παραγωγός Πολ Ρόθτσιλντ μαζί με τον Χόλτζμαν πρότειναν συμβόλαιο στο συγκρότημα, το οποίο υπέγραψε για επτά δίσκους κατά την επίσκεψη του στη Νέα Υόρκη, το Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς.

Η εμφάνιση των Doors στο "Whisky A Go Go" μετά από την οποία απολύθηκαν από το χώρο λόγω "αισχροτήτων" πραγματοποιήθηκε στις 21 Αυγούστου 1966. Χαρακτηριστικά, ο Μόρισον δεν εμφανίστηκε μαζί με το συγκρότημα και οι ιδιοκτήτες απαίτησαν από τα υπόλοιπα μέλη να τον βρουν. Εκείνος βρισκόταν στο ξενοδοχείο "Alta Cienega" έχοντας κάνει έντονη χρήση LSD και όντας ανήμπορος να σταθεί όρθιος. Οι υπόλοιποι τον έντυσαν, οδηγώντας τον στο κλαμπ και παρακαλώντας απλά να βρίσκεται στη σκηνή. Προς το τέλος του σετ, τους ζήτησε να παίξουν το τραγούδι "The End", του οποίου οι στίχοι που αναφέρονται στις σχέσεις του Οιδίποδα με τους γονείς του προκάλεσαν αποστροφή στο κοινό, με τον ιδιοκτήτη Φιλ Τανζίνι να διώχνει κακήν κακώς το συγκρότημα, με τις υποχρεώσεις τους να λήγουν τρεις ημέρες αργότερα.[12]

Ο Τζον Ντένσμορ το 1968.

Κατά την εβδομάδα από τις 24 μέχρι τις 31 Αυγούστου 1966, οι Doors ηχογράφησαν τον πρώτο τους δίσκο στα "Sunset Sound Recording Studios" σε παραγωγή του Πολ Ρόθτσιλντ, ενώ προσέλαβαν τον Λάρι Νέτσελ για τα μέρη του μπάσου.[13]

Στα τέλη Σεπτεμβρίου έλαβε χώρα η πρώτη φωτογράφηση των Doors στο Βένις, ενώ μέσα στον Οκτώβριο βρέθηκαν και πάλι στο στούντιο για τη μίξη του δίσκου τους.[14] Στις 31 Οκτωβρίου, τη βραδιά του Χάλοουϊν, το συγκρότημα μετέβη στη Νέα Υόρκη παίζοντας ολόκληρο το Νοέμβριο στην ντίσκο "Ondine" του Μανχάταν.[15] Στις 15 Νοεμβρίου υπέγραψαν το προαναφερθέν συμβόλαιο με την "Elektra" και συμφώνησαν να κυκλοφορήσουν το τραγούδι "Break On Through" σαν το πρώτο τους σινγκλ, ενώ μερικές ημέρες αργότερα έλαβε χώρα η φωτογράφηση για το άλμπουμ στα στούντιο της "Elektra", πριν το συγκρότημα επιστρέψει στο Λος Άντζελες.

The Doors και Strange Days

Οι Doors ζωντανά το 1967.

Την πρωτοχρονιά του 1967, οι Doors πραγματοποίησαν την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση στο "Channel 5" του "KTLA" παίζοντας το πρώτο τους σινγκλ, "Break on Through", το οποίο κυκλοφόρησε την ίδια ημέρα γνωρίζοντας μικρή επιτυχία και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.[16] Το άλμπουμ "The Doors" κυκλοφόρησε τρεις ημέρες αργότερα στις 4 Ιανουαρίου[17] σκαρφαλώνοντας στη δεύτερη θέση των αμερικάνικων τσαρτ,[18] και έχει βραβευθεί ως τετραπλά πλατινένιο στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι Doors έπαιξαν για πέντε συνεχόμενα σαββατοκύριακα στο "Fillmore Auditorium" του Σαν Φρανσίσκο, μπροστά σε κοινό που έφθασε μέχρι και τους 20.000 θεατές.[19] Στα μέσα Φεβρουαρίου έπαιξαν στο "Whisky a Go-Go" του Σαν Φρανσίσκο, ένα διαφορετικό κλαμπ σε σχέση με το ομώνυμο του Λος Άντζελες, αφού στο σόου συμπεριλαμβάνονταν ημίγυμνες χορεύτριες μέσα σε κλουβιά! Δύο μήνες αργότερα ξεκίνησαν να παίζουν σε μεγαλύτερους χώρους, παίζοντας για δύο βράδια μαζί με τους Jefferson Airplane στην προβλήτα της Σάντα Μόνικα στην παραλία του Βένις.[20] Εκείνο το διάστημα κυκλοφόρησε το δεύτερο τους σινγκλ, "Light My Fire", το οποίο για ραδιοφωνικούς λόγους συντομεύθηκε από τα επτά στα τρία λεπτά, ανεβαίνοντας στην κορυφή των τσαρτ στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στις αρχές Μαΐου του 1967, το συγκρότημα επέστρεψε στα "Sunset Sound Studios" για την ηχογράφηση του δεύτερου τους άλμπουμ σε παραγωγή και πάλι του Πολ Ρόθτσιλντ, επιστρέφοντας στη συνέχεια για πέντε ημέρες στο "Whisky a Go-Go" του Λος Άντζελες. Στην πρώτη εμφάνιση των Doors σαν πρώτο όνομα στο "Fillmore Auditorium", ο Μόρισον εμφανίστηκε και πάλι υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών εκνευρίζοντας τον παραγωγό Μπιλ Γκράχαμ, με τον οποίο λογομάχησαν, ενώ κατά την εμφάνιση του συγκροτήματος κουνούσε το καλώδιο του μικροφώνου σαν λάσο. Όταν ο Γκράχαμ επιχείρησε να του μιλήσει, εκείνος τον χτύπησε με το καλώδιο, με αποτέλεσμα μετά το τέλος της συναυλίας να εμφανιστεί στα καμαρίνια του συγκροτήματος βρίζοντας τον Μόρισον ο οποίος του υπόσχονταν ότι θα ήταν πιο προσεκτικός σε μελλοντικές παραστάσεις.[21] Ο Μόρισον του έδωσε επίσης ένα διακοσμημένο κράνος ως δώρο απολογίας.[22]

Εκείνο το διάστημα προσέλαβαν δύο νέους μάνατζερ, τον Άσερ Νταν και τον Σαλ Μποναφέντ, όπως και τον ατζέντη Τοντ Σίφμαν. Στις 11 Ιουνίου έπαιξαν στο "Village Theater" της Νέας Υόρκης, παραμένοντας εκεί μέχρι τις 1 Ιουλίου. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις συνεχίστηκαν στο Λος Άντζελες με συγκροτήματα όπως οι Iron Butterfly, οι Coasters, οι Standells, οι Chocolate Watch Band, οι Canned Heat, οι Country Joe and the Fish, κ.α.. Στις 22 Ιουλίου, εμφανίστηκαν στην εκπομπή "American Bandstand" του Ντικ Κλαρκ, αποκαλύπτοντας ότι ο τίτλος του νέου τους άλμπουμ θα είναι "Strange Days",[23] ενώ τις επόμενες ημέρες πραγματοποίησαν εμφανίσεις στο Σιάτλ, το Πόρτλαντ και τη Νέα Υόρκη.

Στις 21 Αυγούστου 1967 επέστρεψαν και πάλι στο στούντιο με την "Elektra" να τους δίνει 500.000 δολάρια σαν προκαταβολή. Στη συνέχεια επισκέφθηκαν το Λας Βέγκας, το Νιού Τζέρσεϊ και το Φορτ Γουόρθ του Τέξας. Στις αρχές Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε το τρίτο τους σινγκλ, "People Are Strange", το οποίο έφθασε στο # 6 στον Καναδά και το # 12 στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στα μέσα του μήνα το συγκρότημα επισκέφθηκε το Κλίβελαντ παίζοντας μπροστά σε μόλις 700 άτομα, ενώ εμφανίστηκαν και στην εκπομπή του Εντ Σάλιβαν στα στούντιο του "CBS", παίζοντας το "Light My Fire". Ενώ βρισκόταν στα παρασκήνια τους ζητήθηκε να αλλάξουν τη λέξη "higher" και αυτοί συμφώνησαν, αλλά κατά την εκτέλεση του κομματιού η αρχική μορφή του κομματιού δεν διαφοροποιήθηκε με αποτέλεσμα να μην τους καλέσουν ξανά στην εκπομπή.[24]

Στις 25 Σεπτεμβρίου 1967 κυκλοφόρησε το "Strange Days" φτάνοντας στο # 3 του Billboard ένα μήνα αργότερα, ενώ το δεύτερο σινγκλ του δίσκου, "Love Me Two Times", ανέβηκε στο Top-30. Το εξώφυλλο του δίσκου είναι δημιουργία του Ουίλιαμ Χάρβεϊ και φωτογραφία του Τζόελ Μπρόντσκι από μία γειτονιά της Νέας Υόρκης.[25]

Οι Doors έπαιξαν για δύο βράδια στο Ντένβερ, συνεχίζοντας για πέντε εμφανίσεις στη "Steve Paul's Scene" της Νέας Υόρκης,[26] ενώ τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο περιόδευσαν με μεγάλη επιτυχία σε όλη τη χώρα. Στις 1 Δεκεμβρίου, εμφανίστηκαν στο "Cal State Long Beach Men's Gym" του Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια κερδίζοντας 10.000 δολάρια, το μεγαλύτερο ποσό που είχαν κερδίσει από μία εμφάνιση, μέχρι τότε.[27] Μία εβδομάδα αργότερα και ενώ οι Doors ήταν προγραμματισμένο να εμφανιστούν στη "New Haven Arena" του Κονέκτικατ, ένας αστυνομικός χτύπησε τον Μόρισον ενώ αυτός βρισκόταν με μία οπαδό του συγκροτήματος στα παρασκήνια. Κατά το τελευταίο κομμάτι της εμφάνισης τους με τίτλο "Back Door Man", ο Μόρισον περιέγραψε το επεισόδιο στο κοινό κάνοντας σαρκαστικά σχόλια για τους αστυνομικούς που είχαν κυκλώσει τη σκηνή. Μέσα σε λίγα λεπτά, ο τραγουδιστής συνελήφθη με βίαιο τρόπο με τους οπαδούς τους να διαμαρτύρονται με αποτέλεσμα να γίνουν αρκετές συλλήψεις. Οι κατηγορίες εναντίον του Μόρισον ήταν διατάραξη κοινής ησυχίας, αντίσταση κατά της αρχής και ανήθικη επίδειξη. Ογδόντα οπαδοί των Doors διαμαρτύρονταν έξω από το αστυνομικό τμήμα και τελικά ο Μόρισον αφέθηκε ελεύθερος στις δύο τα μεσάνυχτα με εγγύηση 1.500 δολαρίων.[28]

Στις 21 Δεκεμβρίου 1967, ο Ρέι Μανζάρεκ παντρεύτηκε τη φίλη του Ντόροθι στο "City Hall" του Λος Άντζελες, ενώ το συγκρότημα έκλεισε τη χρονιά με τρεις εμφανίσεις στο "The Family Dog" του Ντένβερ.[29]

Waiting for the Sun

Οι Doors το 1968.

Τη δεύτερη ημέρα του 1968, πραγματοποιήθηκε η εκδίκαση της υπόθεσης από τη συναυλία του συγκροτήματος στο Κονέκτικατ, με τον Μόρισον να αθωώνεται. Στα τέλη Ιανουαρίου, ο τραγουδιστής των Doors συλλαμβάνεται για δεύτερη φορά, έξω από το κλαμπ "The Pussy Cat A Go Go" του Λας Βέγκας,[30] ενώ η "Universal" προσέφερε μισό εκατομμύριο δολάρια στο συγκρότημα για να εμφανιστούν σε ταινία της, αλλά οι τελευταίοι αρνήθηκαν αφήνοντας όμως την πρόταση ανοιχτή για το μέλλον. Στις 17 Φεβρουαρίου και ενώ το συγκρότημα ετοιμαζόταν να εμφανιστεί στο "Veterans Memorial Coliseum" του Φοίνιξ, το κοινό αναγκάστηκε να εκκενώσει το χώρο λόγω απειλής για βόμβα, κάτι που αποδείχτηκε αναληθές με το συγκρότημα να παίζει τελικά με τους The Sunshine Company και τους Hamilton Street Car να ανοίγουν την εμφάνιση τους.[31]

Οι Doors στην Κοπεγχάγη το 1968.

Στις 19 Φεβρουαρίου και 20 Φεβρουαρίου 1968 επισκέφθηκαν τα "T.T.G. Recording Studios" στο Χόλιγουντ ξεκινώντας τις ηχογραφήσεις για το τρίτο τους άλμπουμ, οι οποίες συνεχίστηκαν στις αρχές Μαρτίου. Παρ' όλη την τελειομανία του Ρόθτσιλντ, ο Μόρισον παρουσίασε σημάδια ψυχολογικής κόπωσης όντας μεθυσμένος σε σχεδόν μόνιμη βάση. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι για το τραγούδι "The Unknown Soldier" χρειάστηκαν πάνω από 130 προσπάθειες για να πετύχουν τα απαιτούμενα στάνταρ. Ο Τζον Ντένσμορ παραιτήθηκε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, επιστρέφοντας τελικά την επόμενη ημέρα.[32] Το προαναφερθέν κομμάτι αποτέλεσε και το πρώτο σινγκλ του δίσκου, σκαρφαλώνοντας στο # 39 των τσαρτ της πατρίδας τους, ενώ ο δίσκος δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί.

Λίγες ημέρες αργότερα, ο Μόρισον βρισκόταν στο "Steve Paul's Scene" στη Νέα Υόρκη όντας μεθυσμένος, με τον Τζίμι Χέντριξ να παίζει κιθάρα. Ο τραγουδιστής ανέβηκε στη σκηνή τη στιγμή που ο Χέντριξ έπαιζε ένα μπλουζ κομμάτι, τραγουδώντας παράξενους και υβριστικούς στίχους. Στη συνέχεια κατέρρευσε στο πάτωμα και βγαίνοντας από το κλαμπ έριξε ένα τραπέζι γεμάτο ποτήρια πάνω στην Τζάνις Τζόπλιν που βρισκόταν στο κοινό.[33]

Μέσα στο μήνα, οι Doors εμφανίστηκαν σαν πρώτο όνομα στο φεστιβάλ του Fillmore East παίζοντας για πρώτη φορά ζωντανά την πλήρη εκδοχή του τραγουδιού "The Celebration of The Lizard".[34] Τις επόμενες ημέρες, ξεκίνησαν την παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ με τίτλο "Feast of Friends", του οποίου τα γυρίσματα διήρκεσαν μέχρι τα τέλη Αυγούστου, με το συγκρότημα να ξοδεύει είκοσι χιλιάδες δολάρια σε εξοπλισμό και μισθοδοσία, ενώ η συναυλία τους στη Σάντα Ρόζα της Καλιφόρνια στις 13 Απριλίου ήταν η πρώτη η οποία βιντεοσκοπήθηκε.[35]

Οι Doors ζήτησαν από την "Elektra" να προσλάβουν τη δική τους ομάδα μάνατζμεντ, με μάνατζερ τον 19χρονο Μπιλ Σίντονς, τεχνικό τον Βινς Τρίνορ και υπεύθυνο τύπου τον Λίον Μπέρναρντ. Επίσης, άνοιξαν το δικό τους γραφείο στην οδό 8512 Santa Monica Boulevard στο δυτικό Χόλιγουντ.[36]

Ο Τζιμ Μόρισον το 1969.

Στα μέσα Μαΐου επέστρεψαν στο στούντιο, ενώ λίγες ημέρες αργότερα ο Μόρισον εμφανίστηκε στο "Northern California Folk-Rock Festival" έχοντας κόψει τα μαλλιά του.[37] Ένα ακόμη επεισοδιακό γεγονός έλαβε χώρα κατά την εμφάνιση του συγκροτήματος στο "Hi-Corbett Field Baseball Stadium" της Τούσον στις 24 Μαΐου. Μετά από δύο τραγούδια, ο Μόρισον κάλεσε το κοινό από την πρώτη σειρά να ανέβει για να καπνίσουν τσιγάρο στη σκηνή, η οποία γέμισε μετά από λίγο με αναμμένα τσιγάρα. Επίσης, ενώ το συγκρότημα έπαιζε το "Break On Through" το ρεύμα χάθηκε και το στάδιο έμεινε στο σκοτάδι, ενώ κατά το κλείσιμο της εμφάνισης τους με το "Light My Fire", ο τραγουδιστής κάλεσε και πάλι τον κόσμο να ανέβει στη σκηνή, με την αστυνομία να δημιουργεί φράγμα. Το κοινό τελικά πέρασε τον αστυνομικό κλοιό, αλλά ο Μόρισον ολοκλήρωσε τη συναυλία ανάμεσα σε αστυνομικούς οι οποίοι βρίσκονταν στη σκηνή.[38]

Τον Ιούνιο του 1968, κυκλοφόρησε το σινγκλ "Hello, I Love You" το οποίο έγινε το δεύτερο και τελευταίο # 1 των Doors στην πατρίδα τους το οποίο έγινε και χρυσό, ενώ έφθασε στην κορυφή των τσαρτ και στον Καναδά.[39] Ένα μήνα αργότερα, στις 5 Ιουλίου, πραγματοποίησαν μία από τις σημαντικότερες εμφανίσεις της χρονιάς, στο "Hollywood Bowl" του Λος Άντζελες μπροστά σε 18.000 θεατές και έχοντας κατακτήσει την κορυφή του Billboard. Οι Steppenwolf άνοιξαν τη συναυλία, με τους Chambers Brothers να ακολουθούν, αλλά ο Μόρισον έδωσε μία από τις σοβαρότερες παραστάσεις του, αφήνοντας απογοητευμένο το κοινό.[40]

Στα μέσα του μήνα κυκλοφόρησε ο τρίτος τους δίσκος με τίτλο "Waiting for the Sun", ανεβαίνοντας στην κορυφή των αμερικάνικων αλλά και των γαλλικών τσαρτ.[41] Στις 2 Αυγούστου εμφανίστηκαν στο "The Singer Bowl" της Νέας Υόρκης με τους The Who σαν support συγκρότημα και τους οπαδούς του συγκροτήματος να γεμίζουν τη σκηνή κατά τη διάρκεια του "The End", καταστρέφοντας τον εξοπλισμό τους.[42]

Στη συνέχεια μετέβησαν στην Ευρώπη, παίζοντας το τελευταίο τους σινγκλ στην εκπομπή "Top of the Pops" του τηλεοπτικού δικτύου "BBC" στις 5 Σεπτεμβρίου.[43] Τις επόμενες ημέρες έδωσαν δύο συναυλίες στο Λονδίνο μαζί με τους Jefferson Airplane, έδωσαν μία συνέντευξη τύπου και εμφανίστηκαν στην εκπομπή "4-3-2-1 Hot & Sweet" για τη γερμανική τηλεόραση.[44] Μέχρι το τέλος της πρώτης τους ευρωπαϊκής περιοδείας, έπαιξαν κατά σειρά στη Φρανκφούρτη, το Άμστερνταμ, την Κοπεγχάγη και τη Στοκχόλμη. Το συγκρότημα επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες με την εξαίρεση του Μόρισον και της Πάμελα Κούρσον, οι οποίοι παρέμειναν μέχρι τις 20 Οκτωβρίου, διάστημα στο οποίο γνώρισαν τους Beatles στα στούντιο του "Abbey Road".[45]

The Soft Parade

Οι Doors το 1969.

Μετά την επιστροφή στην έδρα τους, ξεκίνησαν τις πρόβες για το επόμενο άλμπουμ τους και στις αρχές Νοεμβρίου περιόδευσαν στις μεσοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά την περιοδεία, μπήκαν στα ολοκαίνουρια στούντιο της "Elektra" για τις ηχογραφήσεις του νέου τους δίσκου, θεωρώντας ότι δεν θα πλήρωναν για το χρόνο τους στο στούντιο αλλά ο πρόεδρος της εταιρείας, Τζακ Χόλτζμαν, τους έκανε έκπτωση μόλις 10%. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, ο κιθαρίστας των Beatles, Τζωρτζ Χάρισον εμφανίστηκε στο στούντιο αναφέροντας ότι το συγκρότημα του θα κυκλοφορούσε ένα δίσκο σε συνεργασία με ορχήστρα, εννοώντας το "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band".[46]

Στις 4 Δεκεμβρίου, εμφανίστηκαν στην εκπομπή "Smothers Brothers Comedy Hour" του "CBS" παίζοντας τα τραγούδια "Touch Me" και "Wild Child" με τη συνοδεία ορχήστρας και την προβολή να γίνεται παναμερικανικά έντεκα ημέρες αργότερα με 27,1 εκατομμύρια τηλεθεατές.[εκκρεμεί παραπομπή] Η τελευταία συναυλία της χρονιάς, πραγματοποιήθηκε στο "Forum" του Λος Άντζελες μπροστά σε 18.000 οπαδούς του συγκροτήματος σε μία σκηνή με 32 ενισχυτές.[47]

Στα τέλη της χρονιάς κυκλοφόρησαν το σινγκλ "Touch Me", ανεβαίνοντας στο # 3 στην πατρίδα τους αλλά και το # 1 στον Καναδά.
Το 1969 ξεκίνησε με μία εμφάνιση στο "Madison Square Garden" της Νέας Υόρκης μπροστά σε 20.000 θεατές, με τη σύνθεση του συγκροτήματος να συμπληρώνει ο μπασίστας Χάρβεϊ Μπρουκς και μία μικρή ορχήστρα. Για τη συγκεκριμένη συναυλία το συγκρότημα κέρδισε 50.000 δολάρια, όντας ένα από τα πιο ακριβοπληρωμένα σχήματα της εποχής. Την επόμενη ημέρα, ο Μόρισον γνώρισε τη δημοσιογράφο Πατρίσια Κένιλι του περιοδικού "Jazz and Pop" και γοητεύτηκε από τις γνώσεις και την προσωπικότητα της.[48][49]

Την πρώτη Φεβρουαρίου, κυκλοφόρησε το δεύτερο σινγκλ από το νέο τους άλμπουμ, με τίτλο "Wishful Sinful" φθάνοντας στο # 44 στις Ηνωμένες Πολιτείες και το # 3 στη Δανία. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Μόρισον συνελήφθη για άλλη μια φορά λόγω του ότι οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ.

Ο Μορισον στις 1 Μαρτίου την ημέρα της σύλληψης του για άσεμνη έκθεση κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στο Μαϊάμι.

Το συγκρότημα επέστρεψε στο στούντιο για να ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις του νέου δίσκου. Στις 1 Μαρτίου, εμφανίστηκαν στο "Dinner Key Auditorium" του Μαϊάμι, ένα χώρο σχεδιασμένο για 7.000 θεατές στον οποίο οι διοργανωτές έβαλαν ένα κοινό του ύψους των 12.000, με άλλες 2.000 οπαδούς να βρίσκονται έξω από το χώρο προσπαθώντας να εισέλθουν. Ο Μόρισον παρουσιάστηκε στη σκηνή μεθυσμένος, δίνοντας ένα ιδιαίτερα προκλητικό σόου, γεγονός που δημοσιοποιήθηκε σε όλη τη χώρα. Οι υπόλοιπες εμφανίσεις της περιοδείας που ήταν προγραμματισμένες μέσα στο Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1969 αναβλήθηκαν από τις αρχές των πόλεων στις οποίες θα εμφανιζόταν το συγκρότημα, με τη δικαιολογία ότι "δεν ήθελαν ροκ συγκροτήματα αμφιβόλου επιπέδου να παίζουν στις πόλεις τους".[50]

Στις 6 Ιουνίου 1969 πραγματοποιήθηκε η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας "Feast of Friends", ενώ μία βδομάδα αργότερα έπαιξαν για πρώτη φορά ζωντανά μετά από τρεις μήνες, στο "Auditorium Theater" του Σικάγο,[51] με την περιοδεία να κάνει μία στάση για το φεστιβάλ "Atlanta International Film Festival".[52] Στα τέλη του μήνα επισκέφθηκαν για πρώτη φορά το Μεξικό παίζοντας στο "Forum" της Πόλης του Μεξικού.[53]

Τον Ιούλιο του 1969 κυκλοφόρησε ο δίσκος "The Soft Parade", ο οποίος έφθασε στο # 6 του Billboard και έχει γίνει πλατινένιος στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Οι εμφανίσεις τους στο "Aquarius Theater" στις 21 και 22 Ιουλίου ηχογραφήθηκαν, ως μέρος της μετέπειτα κυκλοφορίας "Absolutely Live" και στη συνέχεια οι Doors εμφανίστηκαν στον Καναδά και τις ανατολικές ΗΠΑ.[54] Στις 11 Νοεμβρίου 1969 ο Μόρισον και ο φίλος του, Τομ Μπέικερ, αποφάσισαν να παραστούν στην εμφάνιση των Rolling Stones στο Φοίνιξ, αλλά αφού επιβιβάστηκαν στην πτήση 172 προκαλούσαν το προσωπικό, πετώντας αντικείμενα κατά αυτών και ζητώντας συνεχώς να τους σερβίρουν αλκοόλ, κάτι που τους απαγορεύθηκε λίγο αργότερα αφού ήταν μεθυσμένοι. Κατά την αποβίβαση τους από το αεροπλάνο, τους συνέλαβε η τοπική αστυνομία και το FBI. Το επόμενο πρωί εμφανίστηκαν στον τοπικό δικαστή και δήλωσαν αθώοι, με το δικαστήριο να καθορίζει δικάσιμο στις 2 Δεκεμβρίου. Στη συνέχεια, απαγγέλθηκαν κατηγορίες για επίθεση, εκφοβισμό και απειλή κατά της αεροσυνοδού από την ομοσπονδιακή αστυνομία. Ο δικηγόρος του Μόρισον αναγκάστηκε να μεταβεί στο Φοίνιξ για να καταθέσει την εγγύηση των 5.000 δολαρίων και για τα δύο άτομα. Η κλήση τους πραγματοποιήθηκε στις 24 Νοεμβρίου για πρόστιμο των 10.000 δολαρίων και φυλάκιση δέκα ετών.[55]

Morrison Hotel και Absolutely Live

Το Νοέμβριο του 1969 οι Doors ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις του πέμπτου τους δίσκου στα "Elektra Sound Recorders" του Χόλιγουντ.[56] Ο δίσκος ονομάστηκε "Morrison Hotel" αν και ο αρχικός του τίτλος ήταν "Hard Rock Cafe", ενώ κατά τις ηχογραφήσεις βοήθησαν οι μπασίστες Λόνι Μακ και Ρέι Νεαπόλιταν και στη φυσαρμόνικα ο Τζον Σεμπάστιαν. Στις 1 Δεκεμβρίου οι Μόρισον και Μπέικερ παρέστησαν στην εξ αναβολής κλήση τους στο δικαστήριο του Φοίνιξ, με τη δίκη να ορίζεται για τις 17 Φεβρουαρίου 1970.

Στις αρχές του 1970, το συγκρότημα έδωσε μία συνέντευξη στον Χάουαρντ Σμιθ και πραγματοποίησαν τη φωτογράφηση για το εξώφυλλο του επόμενου τους δίσκου με τον φωτογράφο Χένρι Ντιλτζ.[57] Λίγες ημέρες αργότερα, κυκλοφόρησαν το σινγκλ "You Make Me Real", το μοναδικό από τον επερχόμενο δίσκο τους, "Morrison Hotel", ο οποίος κυκλοφόρησε στις 9 Φεβρουαρίου 1970 φτάνοντας στο # 4 των αμερικάνικων τσαρτ και το # 12 στη Μεγάλη Βρετανία, την υψηλότερη θέση από οποιοδήποτε άλλο στούντιο άλμπουμ τους.

Εισιτήριο για την εμφάνιση του συγκροτήματος στη Νέα Υόρκη τον Ιανουάριο του 1970.

Στα τέλη Ιανουαρίου ξεκίνησαν τη "Roadhouse Blues Tour" η οποία διήρκεσε για οκτώ εμφανίσεις στη Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο, το Λος Άντζελες, το Κλίβελαντ και το Σικάγο. Δύο εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του, το "Morrison Hotel" έγινε χρυσό, ενώ ο Μόρισον κυκλοφόρησε το ποίημα "The Lords and The New Creatures".[58] Το συγκρότημα συνέχισε να περιοδεύει τον Μάιο και τον Ιούνιο στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, ενώ στις 27 Ιουνίου εμφανίστηκαν στο "Georges V Hotel" του Παρισιού.

Το εξώφυλλο του live άλμπουμ Absolutely Live.

Το επίπεδο των ζωντανών τους εμφανίσεων αποτυπώθηκε στο άλμπουμ "Absolutely Live", το οποίο κυκλοφόρησε στις 20 Ιουλίου 1970 σκαρφαλώνοντας στο αμερικάνικο και καναδικό Top-10. Η επιλογή των εκτελέσεων πραγματοποιήθηκε από τον Πωλ Ρόθτσιλντ ο οποίος επέλεξε κομμάτια από δέκα διαφορετικές συναυλίες των Doors. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις συνεχίστηκαν μέσα στον Αύγουστο, με μία εμφάνιση στο φεστιβάλ "Isle of Wight" στις 29 του μήνα.[59]

Τον Σεπτέμβριο του 1970 το συγκρότημα περιόδευσε στην Ευρώπη παίζοντας στη Δανία, τη Γερμανία, την Ιταλία και τη Γαλλία, ενώ το Νοέμβριο κυκλοφόρησε η πρώτη τους συλλογή με τίτλο "Doors 13".[60] Η τελευταία τους εμφάνιση με τον Τζιμ Μόρισον στη σύνθεση τους έλαβε χώρα στο "The Warehouse" της Νέας Ορλεάνης, όπου η κατάσταση του τραγουδιστή ήταν δραματική αφού δεν μπορούσε να τραγουδήσει τους στίχους των τραγουδιών, ενώ κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του "Light My Fire" λιποθύμησε. Όταν σηκώθηκε όρθιος, πέταξε το μικρόφωνο και αποχώρησε από τη σκηνή με το υπόλοιπο συγκρότημα να ολοκληρώνει ντροπιασμένο τα μουσικά μέρη του κομματιού. Μετά από αυτό το βράδυ, οι Doors αποφάσισαν να κάνουν ένα διάλειμμα από τις ζωντανές τους εμφανίσεις.[61]

L.A. Woman

Χρυσός δίσκος για το L.A. Woman.

Στα τέλη Δεκεμβρίου, το συγκρότημα συνέθεσε κάποια νέα κομμάτια δουλεύοντας στα "Elektra Sound Studios" και συνεχίζοντας στο "The Doors Workshop" μετά από παρότρυνση του Ρόθτσιλντ. Για τις ηχογραφήσεις του δίσκου προσέλαβαν τον κιθαρίστα Μαρκ Μπένο και τον μπασίστα Τζέρι Σεφ, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον Έλβις Πρίσλεϊ στο παρελθόν.[62] Η μίξη του δίσκου έγινε στα τέλη Φεβρουαρίου του 1971 από τον Μπρους Μπότνικ και το συγκρότημα.

Δύο μήνες αργότερα κυκλοφόρησε ο τελευταίος στούντιο δίσκος τους με τον Μόρισον εν ζωή, το "L.A. Woman" ανεβαίνοντας στο αμερικάνικο Top-10 και το # 1 στην Ολλανδία. Ο δίσκος περιείχε δύο μεγάλες επιτυχίες, τα "Love Her Madly" και "Riders on the Storm", με το δεύτερο να φτάνει στην κορυφή των γαλλικών τσαρτ[63] και αργότερα το 2009 εντάχθηκε στο "Grammy Hall of Fame".[64] Ο δίσκος έχει βραβευθεί ως διπλά πλατινένιος στις Ηνωμένες Πολιτείες, τετραπλά πλατινένιος στην Αυστραλία και τριπλά πλατινένιος τον Καναδά.

Ο θάνατος του Μόρισον

Ο τάφος του Τζιμ Μόρισον στο νεκροταφείο Père Lachaise, στον οποίο υπάρχει η ελληνική επιγραφή: ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ.[65]

Ο Μόρισον μετακόμισε στο Παρίσι με την Πάμελα Κούρσον, σκοπεύοντας να παραμείνει μόνιμα στην πόλη και να συνεχίσει σαν συγγραφέας. Στο Παρίσι συνέχισε τη χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ, με αποτέλεσμα το θάνατο του στις 3 Ιουλίου 1971, όταν τον βρήκε στην μπανιέρα του διαμερίσματος η κοπέλα του. Η ταφή του πραγματοποιήθηκε στο κοιμητήριο "Père Lachaise" τέσσερις ημέρες αργότερα, με την αναγραφή "ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ" στην ταφόπλακα του.[66][67][68][69] Τρία χρόνια αργότερα, η φίλη του Μόρισον Πάμελα Κούρσον πέθανε με πανομοιότυπο τρόπο στα 27 της χρόνια, στην ίδια ηλικία με τον τραγουδιστή των Doors.[70]

Μετά το θάνατο του Μόρισον

Τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος το 1971.

Μετά το θάνατο του Τζιμ Μόρισον, τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος συνέχισαν για ένα διάστημα δύο ετών με τους Κρίγκερ και Μανζάρεκ να αναλαμβάνουν τα φωνητικά. Τον Οκτώβριο του 1971, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Other Voices" με πολύ μικρότερη επιτυχία σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους τους.[71]

Ακολούθησε το "Full Circle" με έντονες τζαζ επιρροές το 1972, ενώ περιόδευαν συνεχώς με τον μπασίστα Τζακ Κόνραντ στη σύνθεση τους.[72] Τελικά, διαλύθηκαν το 1973, με επανενώσεις να πραγματοποιούνται κατά διαφορετικά διαστήματα. Η πρώτη εξ αυτών έγινε το 1978, με τα τρία μέλη του συγκροτήματος να συνθέτουν μουσική για ηχογραφημένα φωνητικά του Μόρισον στα οποία απήγγειλε την ποίηση του. Ο δίσκος κυκλοφόρησε με τον τίτλο "An American Prayer" και έγινε πλατινένιος.[73]

Το 1993, ανασυγκροτήθηκαν για την ένταξη των Doors στο Rock and Roll Hall of Fame, με τον Έντι Βέντερ των Pearl Jam να αναλαμβάνει τα φωνητικά και το συγκρότημα να παίζει τα "Roadhouse Blues", "Break On Through" και "Light My Fire".[74]

Το 2000 ένωσαν και πάλι τις δυνάμεις τους για να παίξουν στο "Storytellers" του δικτύου "VH1" με τον Άντζελο Μπαρμπέρα στο μπάσο και τους τραγουδιστές Ίαν Άσμπερι, Σκοτ Γουίλαντ, Σκοτ Σταπ, Πέρι Φάρελ, Πατ Μπόναχαν και Τράβις Μικς. Οι συγκεκριμένες ηχογραφήσεις οδήγησαν στο άλμπουμ "Stoned Immaculate: The Music of The Doors", με νέα κομμάτια τα "Under Waterfall" και "The Cosmic Movie".[75]

Το 2002, οι Μανζάρεκ και Κρίγκερ δημιούργησαν τους The Doors of the 21st Century, αλλά λόγω νομικών διαμαχών με τον Τζον Ντένσμορ αναγκάστηκαν να ονομάσουν το συγκρότημα Manzarek–Krieger.[76] Το συγκρότημα διαλύθηκε το 2013, μετά το θάνατο του Μανζάρεκ από καρκίνο.[77]

Δισκογραφία

Έτος Εξώφυλλο Άλμπουμ Η.Π.Α.
 Καναδάς
 Βραβεύσεις
1967
The Doors 2 42  : 4 x πλατινένιος
 : 4 x πλατινένιος
 : Χρυσός
 : Χρυσός
 : Πλατινένιος
 : 2 φορές πλατινένιος
1967
Strange Days 3  : Πλατινένιος
 : Πλατινένιος
 : 2 x Χρυσός
 : Χρυσός
 : Χρυσός
1968
Waiting for the Sun 1 3  : Πλατινένιος
 : Πλατινένιος
 : 2 x Χρυσός
 : Χρυσός
 : Χρυσός
1969
The Soft Parade 6 4  : Πλατινένιος
 : Πλατινένιος
 : Ασημένιος
1970
Morrison Hotel 4 3  : Πλατινένιος
 : Πλατινένιος
 : Πλατινένιος
 : Χρυσός
 : Χρυσός
 : Πλατινένιος
1971
L.A. Woman 9 11  : 2 x πλατινένιος
 : 3 x πλατινένιος
 : 2 x πλατινένιος
 : Χρυσός
 : Χρυσός
 : 4 x πλατινένιος
 : Χρυσός

Μετά τον θάνατο του Μόρισον

Ζωντανές ηχογραφήσεις

Συλλογές

  • Doors 13 (1970)
  • The Best Of The Doors (1973)
  • The Doors Greatest Hits (1980)
  • Classics (1985)
  • The Best Of The Doors (1985)
  • The Doors Box Set (1997)
  • The Doors Complete Studio Recordings (1999)
  • Essential Rarities (2000)
  • Legacy: The Absolute Best (2003)
  • Perception: 40th Anniversary Box Set (2006)
  • Very Best Of The Doors (2007)

Ταινίες

  • Το 1991 ο Όλιβερ Στόουν κινηματογράφησε την ιστορία τους στο έργο "The Doors".[78]
  • Το 2010 ο Τομ Ντισίλο κινηματογράφησε το "When You're Strange", ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με το συγκρότημα.[79]

Μέλη

Βραβεύσεις και κατατάξεις

Αστέρι στον πεζόδρομο του Χόλυγουντ.

Παραπομπές

  1. ↑ Abbe A. Debolt· James S. Baugess (Δεκεμβρίου 2011). Encyclopedia of the Sixties: A Decade of Culture and Counterculture. ABC-CLIO. σελίδες 544–. ISBN 978-0-313-32944-9. 
  2. ↑ Richard Wallace (18 Σεπτεμβρίου 2010). The Lazy Intellectual: Maximum Knowledge, Minimal Effort. Adams Media. σελίδες 68–. ISBN 978-1-4405-0888-2. 
  3. ↑ Claus-Ulrich Viol (2006). Jukebooks: Contemporary British Fiction, Popular Music, and Cultural Value. Winter. ISBN 978-3-8253-5039-0. 
  4. ↑ «Venice Beach - Where Jim Morrison Met Ray Manzarek - Rock N Roll». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2019. 
  5. ↑ Manzarek, Ray (1999). Light My Fire: My Life with the Doors. Random House. σελ. 139. ISBN 9780099280651. 
  6. ↑ «THE DOORS The Doors (1965 demo) music reviews». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2019. 
  7. ↑ «The Doors at The London Fog». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Φεβρουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2016. 
  8. ↑ «Jim Morrison: Pamela Courson - Το κοσμικό ταίρι του Jim Morrison». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2019. 
  9. ↑ «Love Thy Customer Ford Motor Company Film The Doors Guide». Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2020. [νεκρός σύνδεσμος]
  10. ↑ «The Doors at The Whisky». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2020. 
  11. ↑ «Hi, I am Jac Holzman, Founder of Elektra Records and the lucky guy who signed The Doors». Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2016. 
  12. ↑ AUGUST 21, 1966 The Doors are fired from the Whisky à Go Go[νεκρός σύνδεσμος]
  13. ↑ «Sunset Sound Factory | Studios - Intelligent Sound». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  14. ↑ The Doors, Venice Beach, 1966
  15. ↑ OCTOBER 24, 1966 The Doors perform in New York for the first time[νεκρός σύνδεσμος]
  16. ↑ THE DOORS - Break on through (to the other side) at KTLA-TV
  17. ↑ «The Doors – Album Details». thedoors.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2018. 
  18. ↑ Αμερικάνικα τσαρτ
  19. ↑ «The Doors Handbill Fillmore Auditorium (San Francisco, CA) Jan 6, 1967». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  20. ↑ April 9, 1967 (Sunday) Cheetah Santa Monica, California[νεκρός σύνδεσμος]
  21. ↑ Fillmore Auditorium 1967 | 16mm Concert Film | The Doors Guide[νεκρός σύνδεσμος]
  22. ↑ Γκράχαμ, Μπιλ· Greenfield, Robert (1990). Bill Graham Presents. Doubleday. 
  23. ↑ American Bandstand | Television | The Doors Guide[νεκρός σύνδεσμος]
  24. ↑ 46 YEARS AGO: THE DOORS BANNED FROM THE ED SULLIVAN SHOW
  25. ↑ The Doors' Strange Days Cover - Behind the Cover - Esquire
  26. ↑ «Steve Paul's The Scene | The Doors». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  27. ↑ «California State Long Beach Men's Gym | The Doors». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  28. ↑ New Haven Arena 1967 – MildEquator.com
  29. ↑ Ray and Dorothy Manzarek celebrate 44 years of marriage
  30. ↑ «Jim Morrison's arrests » Jim Morrison Online». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  31. ↑ Veterans Memorial Coliseum 1968 - MildEquator.com
  32. ↑ The Doors Studio Sessions | History | The Doors Guide[νεκρός σύνδεσμος]
  33. ↑ «Jim Morrison, Jimi Hendrix make The Scene». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  34. ↑ The Doors at Fillmore East March 22-23,1968[νεκρός σύνδεσμος]
  35. ↑ MildEquator.com - The Doors Feast of Friends
  36. ↑ Jim Morrison and the Doors Manager, Bill Siddons, then and now
  37. ↑ Northern California Folk Rock Festival 1968 - MildEquator.com
  38. ↑ The Doors — Tucson — Hi Corbett Field Randolph Park
  39. ↑ Hello, I Love You hits number 1 on Billboard charts
  40. ↑ The Doors' John Densmore recalls 1968 Hollywood Bowl performance, on Blu-ray now
  41. ↑ The Doors' Waiting For The Sun | Music | We're No. 1 | The A.V. Club
  42. ↑ The Doors, riot at the Singer Bowl - National the Doors | Examiner.com
  43. ↑ Top Of The Pops | Television | The Doors Guide[νεκρός σύνδεσμος]
  44. ↑ September 13, 1968 | 4-3-2-1 Hot & Sweet | The Doors Guide[νεκρός σύνδεσμος]
  45. ↑ Jim Morrison in London - National the Doors | Examiner.com
  46. ↑ George Harrison visits The Doors - National the Doors | Examiner.com
  47. ↑ MildEquator.com - The Doors Concert Dates & Info | L.A. Forum 1968
  48. ↑ Madison Square Garden 1969 | 8mm Concert Film | The Doors Guide[νεκρός σύνδεσμος]
  49. ↑ Jim Morrison meets Patricia Kennealy
  50. ↑ «The Miami Incident - The Doors Collectors Magazine». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  51. ↑ June 14, 1969 | Chicago Auditorium Theatre | The Doors Guide[νεκρός σύνδεσμος]
  52. ↑ Jim Morrison wins award at Atlanta Internationl Film Festival
  53. ↑ La Mano Kornuda: Los Doors en México 1969
  54. ↑ «Live At The Aquarius Theatre - Second Performance | The Doors». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  55. ↑ Tom Baker Recalls Jim Morrison - Archives.waiting-forthe-sun.net
  56. ↑ Elektra sound recorders studio in los angeles : the doors
  57. ↑ Jim Morrison Interview With Howard Smith of the Village Voice[νεκρός σύνδεσμος]
  58. ↑ The New Creatures, a poem by James Douglas Morrison
  59. ↑ «Crushed Dreams: The 1970 Isle Of Wight Festival – 40 Years On». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  60. ↑ 13 - The Doors | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
  61. ↑ MildEquator.com – The Doors At A Warehouse in New Orleans
  62. ↑ Botnick, Bruce (2007). L.A. Woman (40th Anniversary edition CD booklet). The Doors. Rhino Records. R2-101155. 
  63. ↑ «Γαλλικά τσαρτ, Riders on the Storm». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2011. 
  64. ↑ 64,0 64,1 64,2 64,3 Grammy Hall of Fame Αρχειοθετήθηκε July 7, 2015, στο Wayback Machine. Santa Monica, CA: The Recording Academy. Accessed October 8, 2017.
  65. ↑ «"Who's Buried in Jim Morrison's Epitaph?"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2019. 
  66. ↑ «Jim Morrison's Grave at Père Lachaise». Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2019. [νεκρός σύνδεσμος]
  67. ↑ «"George 'Steve' Morrison; Rear Admiral Flew Combat Missions in Lengthy Career"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2019. 
  68. ↑ Stephen, Davis (2005). Jim Morrison: Life, Death, Legend. Gotham. σελ. 472. ISBN 978-1-59240-099-7. 
  69. ↑ Olsen, Brad (2007). Sacred Places Europe: 108 Destinations. CCC Publishing. σελ. 105. ISBN 978-1-888729-12-2. 
  70. ↑ «Pam Courson dies April 25, 1974 – National the Doors». Examiner.com. 
  71. ↑ «Other Voices - The Doors | Songs, Reviews, Credits, Awards». AllMusic. 
  72. ↑ «The Doors: Other Voices and Full Circle». PopMatters. 
  73. ↑ «Poetry - An American Prayer, The Doors - Huddersfield One». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  74. ↑ «The Doors with Eddie Vedder perform "Roadhouse Blues"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2019. 
  75. ↑ «VH1 taping Storytellers -- A Doors Celebration». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  76. ↑ «John Densmore vs. The 21st Century Doors». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  77. ↑ «Ray Manzarek Dead; Doors Keyboardist Was 74». Rolling Stone. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2013. 
  78. ↑ «The Doors». IMDb. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2019. 
  79. ↑ «When You're Strange». IMDb. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2019. 
  80. ↑ Cherry, Jim (11 Ιανουαρίου 2017). «January 12, 1993: The Doors Enter the Rock & Roll Hall of Fame». The Doors Examiner, Redux. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2017. 
  81. ↑ Manson, Marilyn (15 Απριλίου 2004). «The Immortals – The Greatest Artists of All Time: No. 41 The Doors». Rolling Stone. 
  82. ↑ 82,0 82,1 «The RS 500 Greatest Songs of All Time». RollingStone.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2011. 
  83. ↑ «The Doors Honored With Star on Hollywood Walk of Fame». Fox News (Associated Press). 28 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2017. 
  84. ↑ «500 Greatest Albums of All Time: The Doors, The Doors, Rolling Stone». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2019. 
  85. ↑ «500 Greatest Albums of All Time». Rolling Stone. 31 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2019. 
  86. ↑ «Rolling Stone: 500 Greatest Albums Of All Time». Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2015. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

source: https://el.wikipedia.org/wiki/The_Doors