Type a search term to find related articles by LIMS subject matter experts gathered from the most trusted and dynamic collaboration tools in the laboratory informatics industry.
Συντεταγμένες: 38°30′N 28°00′W / 38.5°N 28°W
| Αυτόνομη Περιοχή των Αζορών
Região Autónoma dos Açores | |||
|---|---|---|---|
| |||
 | |||
| Πορτογαλικά | |||
Κυρίαρχο κράτος |  Πορτογαλία | ||
| Αυτόνομη περιοχή | |||
| Ζοζέ Μανουέλ Μπολιέιρο | |||
| Αυτονομία | 4 Σεπτεμβρίου 1976 | ||
| • Σύνολο | 2.333 km2 | ||
| Πληθυσμός • Εκτίμηση 2022 • Απογραφή 2021 • Πυκνότητα | 240.125[1] 236.413[2] 102,9 κατ./km2 | ||
| ΑΕΠ (ΙΑΔ) • Ολικό (2017) • Κατά κεφαλή | 4,128 δισ. ευρώ[3] 16.900 $ | ||
| Νόμισμα | Ευρώ (EUR) | ||
| (UTC -1) | |||
| Internet TLD | .pt | ||
| Οδηγούν στα | δεξιά | ||
| Κωδικός κλήσης | +351 | ||
Οι Αζόρες (πορτογαλικά: Açores, που σημαίνει Νησιά των Γυπών, επισήμως: Αυτόνομη Περιοχή των Αζορών,[4] πορτογαλικά: Região Autónoma dos Açores) είναι συστάδα (αρχιπέλαγος) εννέα νησιών της Πορτογαλίας σε διάταξη ΝΑ προς ΒΔ που αποτελούν το δυτικότερο σημείο της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Έχουν έκταση 2.333 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 240.125 κατοίκους[1] (2022). Τα 9 κυρίως νησιά που αποτελούν το αρχιπέλαγος των Αζορών βρίσκονται στον βόρειο Ατλαντικό ωκεανό, απέχοντας 1.300 χλμ. δυτικά της Πορτογαλίας και είναι τα νησιά Σάντα Μαρία το νοτιοανατολικότερο, το Σάο Μιγκέλ, βορειότερα του προηγούμενου και το μεγαλύτερο νησί της συστάδας, η Τερσέιρα ΒΔ του προηγούμενου, η Γκρασιόσα ΒΔ του προηγούμενου, το Σάο Ζόρζε νότια του προηγούμενου, το Πίκο ΝΔ του προηγούμενου, το Φαϊάλ Δ-ΒΔ του προηγούμενου, το Φλόρες ΒΔ του προηγούμενου και η δυτικότερη της συστάδας και το Κόρβο Β-ΒΑ του προηγούμενου, η βορειότερη όλων. Πρωτεύουσα των Αζορών είναι η Πόντα Ντελγάδα που βρίσκεται στο Σάο Μιγκέλ, (πρωτεύουσα του νησιού).
Πρόκειται για ηφαιστειογενή νησιά με συχνούς σεισμούς, κλίμα υγρό και θερμό με μέση ετήσια θερμοκρασία τους 18οC.
Στις Αζόρες καλλιεργούνται αραβόσιτος, γλυκοπατάτα, σταφύλια, ζαχαροκάλαμο, καπνός, τσάι ενώ είναι πολύ αναπτυγμένη και η κτηνοτροφία με μεγάλη παραγωγή αγελάδων και γάλακτος που εξάγονται. Αναπτυγμένη είναι επίσης η αλιεία με μεγάλες ποσότητες τόννου, ενώ υπάρχει και μικρή βιομηχανία τροφίμων.
Οι Αζόρες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των καλλιεργειών στην Αμερική, ενώ είναι και σημαντική βάση για την πολεμική αεροπορία των Η.Π.Α.
Τα νησιά Αζόρες ήταν γνωστά τον 14ο αιώνα και αναφέρονται, έστω και αποσπασματικά, στον Καταλανικό Άτλαντα (Atlas Catalan) της εποχής. Το 1427, ένας κυβερνήτης των αποστολών του Ερρίκου του Εξερευνητή της Πορτογαλίας, πιθανότατα ο Γκονζάλο Βέλιο (Gonçalo Velho) ή ο Ντιάγο Σεβίλα (Diago Sevila), ανακάλυψε ξανά τις Αζόρες. Άλλοι ερευνητές αποδίδουν την ανακάλυψη των νησιών από τον Φλαμανδό Ζοσουά Βάντερ Μπεργκ (Joshua Vander Berg),[5] ο οποίος φέρεται να αποβιβάστηκε εκεί μετά από μία καταιγίδα που αποπροσανατόλισε το ταξίδι του για τη Λισαβόνα.[5] Στη συνέχεια, με βάση αυτή την εκδοχή, οι Πορτογάλοι εξερεύνησαν και αποίκησαν τα νησιά.[5]
Ο αποικισμός των μέχρι τότε ακατοίκητων νησιών ξεκίνησε το 1439 και οι πρώτοι άποικοι προέρχονταν κυρίως από τις επαρχίες Αλγκάρβε (Algarve) και Αλεντέζου (Alentejo) της Πορτογαλίας. Από το 1580, τα νησιά βρέθηκαν στην κυριαρχία του Ισπανικού στέμματος, το οποίο είχε καταλάβει την Πορτογαλική ηπειρωτική χώρα. Το 1583, ο Φίλιππος ο Β' της Ισπανίας, με τον τίτλο του βασιλιά της Πορτογαλίας, εκστράτευσε στις Αζόρες με στόχο να αντιμετωπίσει μία πολυεθνική δύναμη από τυχοδιώκτες, έμπορους, εθελοντές και στρατιώτες, οι οποίοι είχαν σκοπό να χρησιμοποιήσουν τα νησιά ως εφαλτήριο για να διεκδικήσουν τον θρόνο της Πορτογαλίας. Μετά την επιτυχία της εκστρατείας των Ισπανών και τη νίκη τους στη μάχη της Πόντα Ντελγάδα, οι αιχμάλωτοι εχθροί απαγχονίστηκαν ως πειρατές. Αργότερα, το 1597 μια Αγγλική αποστολή για την κατάληψη των νησιών απέτυχε μπροστά στη σθεναρή αντίσταση των Ισπανών, οι οποίοι παρέμειναν για αρκετά χρόνια κυρίαρχοι των Αζορών.
Τα νησιά ήταν το προτελευταίο τμήμα της Πορτογαλικής αυτοκρατορίας που αντιστάθηκε στην κυριαρχία του Φιλίππου του Β' της Ισπανίας στην Πορτογαλία (το Μακάου ήταν το τελευταίο). Μετά το τέλος της Ιβηρικής Ένωσης το 1668, οι Αζόρες επιστράφηκαν στην Πορτογαλία, όχι με σύρραξη του στρατού, αλλά μετά από επιθέσεις κατοίκων στο βασικό οχυρό των Ισπανών στην πρωτεύουσα.
Ο Πορτογαλικός εμφύλιος πόλεμος (1828–1834) είχε ιδιαίτερες επιπτώσεις στις Αζόρες. Το 1829 στη Βίλα ντα Πράια (Vila da Praia), οι φιλελεύθεροι νίκησαν τους απολυταρχικούς, καθιερώνοντας το νησί Τερσέιρα έδρα του νέου καθεστώτος και ιδρύοντας το Συμβούλιο της Βασιλείας (Conselho de Regência) της Μαρίας της Β' της Πορτογαλίας.
Στις αρχές του 1868, η Πορτογαλία επέτρεψε τη χρήση γραμματοσήμων με την ένδειξη «AÇORES» στα νησιά, ενώ μεταξύ 1892 και 1906 εξέδωσε ξεχωριστά γραμματόσημα για τις τότε τρεις διοικητικές περιφέρειες τους.
Από το 1836 έως το 1976, το αρχιπέλαγος διαιρούταν διοικητικά σε τρεις περιοχές, ισοδύναμες με αυτές της ηπειρωτικής Πορτογαλίας. Η διαίρεση ήταν αυθαίρετη και δεν ακολουθούσε τα νησιωτικά συγκροτήματα, αλλά γινόταν με βάση τις τρεις μεγαλύτερες πόλεις.
Το 1943 κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Πορτογάλος δικτάτορας Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ (António de Oliveira Salazar) παραχώρησε αντί αντιτίμου βάσεις των Αζορών στους Βρετανούς, παρά την προηγούμενη συνεργασία του με τη Γερμανία.[6] Αυτό το γεγονός ήταν και βασικό σημείο στην αλλαγή ισορροπιών στη Μάχη του Ατλαντικού, βοηθώντας του Συμμάχους να προστατεύουν τις νηοπομπές τους από τα γερμανικά υποβρύχια. Το 1944, Αμερικανικές δυνάμεις κατασκεύασαν μία μικρή αεροπορική βάση στο νησί Σάντα Μαρία, ενώ το 1945 μία νέα βάση κατασκευάστηκε στο νησί Τερσέιρα, η οποία υπάρχει και σήμερα με την ονομασία Λάσες. Σήμερα, η βάση Λάσες λειτουργεί κάτω από κοινή διοίκηση Αμερικανών και Πορτογάλων, ενώ έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Το 1976, οι Αζόρες απέκτησαν ειδικό καθεστώς αυτονομίας από την Πορτογαλία, ως Αυτόνομη Περιφέρεια των Αζορών (Região Autónoma dos Açores), μία από τις διοικητικές ενότητες του σύγχρονου Πορτογαλικού κράτους, ενώ οι τοπικές επαρχίες καταργήθηκαν.
Τα εννέα νησιά που αποτελούν το αρχιπέλαγος των Αζορών έχουν συνολική έκταση 2.333 τετρ. χλμ., με μεγαλύτερο το νησί Σάο Μιγκέλ με 746,8 τετρ. χλμ. έκταση και μικρότερο το Κόρβο με 17,1 τετρ. χλμ. Τρία νησιά του αρχιπελάγους, το Σάο Μιγκέλ, το Πίκο και η Τερσέιρα, είναι μεγαλύτερα από το σύμπλεγμα των τριών νησιών της Μάλτας. Το Σάο Μιγκέλ είναι σχεδόν δύο φορές μεγαλύτερό της.
Τα εννιά νησιά χωρίζονται σε τρεις ομάδες. Η ανατολική ομάδα (Grupo Oriental) περιλαμβάνει το Σάο Μιγκέλ, τη Σάντα Μαρία και τις νησίδες Φορμίγας (Formigas), η κεντρική ομάδα (Grupo Central) τα νησιά Τερσέιρα, Γκρασιόσα, Σάο Ζόρζε, Πίκο και Φαϊάλ, ενώ η δυτική ομάδα (Grupo Ocidental) τα νησιά Φλόρες και Κόρβο.
Το αρχιπέλαγος των Αζορών εκτείνεται στην περιοχή μεταξύ των 37° Β και των παραλλήλων της Λισαβόνας (39° 43' / 39° 55' Β), έχοντας έτσι ένα ήπιο ωκεάνιο υποτροπικό κλίμα, με μικρές ετήσιες αποκλίσεις. Η ετήσια μέση βροχόπτωση αυξάνεται από ανατολικά προς δυτικά και κυμαίνεται μεταξύ 700 και 1600 χιλιοστά, και μέγιστη τιμή τα 6.300 χιλιοστά στο βουνό Πίκο,[7] το οποίο αποτελεί και το υψηλότερο σημείο των νησιών, αλλά και της Πορτογαλίας, με ύψος 2.351 μ. Στην ευρύτερη περιοχή, επικρατεί ένα σχεδόν μόνιμο βαρομετρικό υψηλό σύστημα, γνωστό και ως Αντικυκλώνας των Αζορών.
Οι Αζόρες βρίσκονται από οικολογικής άποψης στην παλαιαρκτική οικολογική ζώνη, σχηματίζοντας ένα μοναδικό βιότοπο που περιλαμβάνει χαρακτηριστικά δέντρα της περιοχής της Μακαρονησίας και πολλά ενδημικά είδη φυτών. Αν και τα νησιά φαίνεται να έχουν αρκετά ανεπτυγμένη χλωρίδα, η βλάστηση έχει μεταβληθεί σημαντικά. Τα περισσότερα δάση έχουν υλοτομηθεί για να δημιουργηθούν καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Αρκετές παραδοσιακές καλλιέργειες πατάτας, αραβοσίτου και άλλων αγρωστωδών, έχουν εγκαταλειφθεί ως συνέπεια της μετανάστευσης. Τα δύο πιο κοινά εξωτικά είδη των νησιών είναι το Pittosporum undulatum και η Acacia melanoxylon, τα οποία παραμένουν απομονωμένα και προστατευόμενα.
Ορισμένα είδη Persea indica και Picconia azorica επιβιώνουν ακόμα σε ορισμένες περιοχές, αλλά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα. Το είδος Myrica faya φαίνεται να έχει αντιμετωπίσει την ανθρώπινη επίδραση αρκετά καλά και μεγάλοι πληθυσμοί συναντώνται σε θαμνώδεις εκτάσεις και μεταξύ άλλων ενδημικών δέντρων. Πιο πρόσφατες εισαγωγές φυτών θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή για τον υπάρχοντα πληθυσμό, όπως το είδος Leptospermum scoparium, με την ικανότητα να αποικεί σε ανεπηρέαστη βλάστηση μέσου ύψους. Άλλο είδος παράσιτο αποτελεί και το Hydrangea, αν και η απειλή του δεν είναι σημαντική. Αν και εισαγόμενο από την Αμερική, αποτελεί είδος που φυτεύεται συχνά από τους κατοίκους και έχει επεκταθεί και εκτός ελεγχόμενων καλλιεργειών. Αντίστοιχα, η Cryptomeria, είδος Γιαπωνέζικου κέδρου, καλλιεργείται για υλοτομία και οι σπόροι του έχουν διαδοθεί μεταξύ της τοπικής ενδημικής βλάστησης.
Ως προς τη γεωλογική τους ιστορία, τα νησιά βρίσκονται πάνω από το σημείο σύνδεσης τριών τεκτονικών πλακών, της Βόρειας Αμερικανικής πλάκας, της Ευρασιατικής και της Αφρικανικής. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα που σχετίζεται με τον σχηματισμό των νησιών, προέρχεται από καθώς ο φλοιός παρασύρεται και στα τρία σημεία σύνδεσης των πλακών. Ο σχηματισμός των νησιών ξεκίνησε κατά την Τριτογενή περίοδο, ενώ χαρακτηριστικό γεωλογικό φαινόμενο της περιοχής είναι το ηφαίστειο στο νησί Πίκο, με ύψος 2.351 μ., το μεγαλύτερο στο αρχιπέλαγος και το ψηλότερο βουνό σε όλη την επικράτεια της Πορτογαλίας.
Το τελευταίο ηφαίστειο που εξερράγη ήταν το Καπελίνος (Vulcão dos Capelinhos) το 1957 στο δυτικό τμήμα του νησιού Φαϊάλ, αυξάνοντας το μέγεθος του νησιού κατά 2,4 χλμ., αν και εκτιμάται ότι μεγάλο μέρος θα διαβρωθεί στη θάλασσα τα επόμενα 20 χρόνια. Το νησί Σάντα Μαρία είναι το παλαιότερο από τις Αζόρες, καθώς σχηματίστηκε πριν από περίπου 4,8 εκατ. χρόνια, και είναι το μόνο στο οποίο εντοπίζονται άφθονα ιζηματογενή πετρώματα και θαλάσσια απολιθώματα. Αντίστοιχα, τα νησιά έχουν ιδιαίτερα πολλούς σπηλαιολογικούς σχηματισμούς, με πιο γνωστούς τους Γκρούτα ντας Τόρρες (Gruta das Torres), Αλγάρ ντο Καρβάο (Algar do Carvão), Γκρούτα ντο Νατάλ (Gruta do Natal), Γκρούτα ντας Σίνκο Ριμπέιρας (Gruta das Cinco Ribeiras).
Με βάση την απογραφή του 2021, ο πληθυσμός των Αζορών ανερχόταν σε 236.413 κατοίκους,[1] ενώ η πυκνότητα του πληθυσμού ήταν 101,3 κάτοικοι ανά τετρ. χλμ. Η κατανομή του πληθυσμού στις πόλεις και τους δήμους είχε ως εξής:
| Νησί | Έκταση (τ.χλμ.) | Πληθυσμός (2021) | Πληθυσμός (2011) | Πληθυσμός (2001) | Πληθυσμός (1991) | (%) | Πυκνότητα πληθυσμού | Κύρια πόλη | Δήμοι |
| Σάο Μιγκέλ | 746,8 | 133.288 | 137.856 | 131.609 | 125.915 | 56,4 | 178,5 | Πόντα Ντελγάδα | 6 |
| Τερσέιρα | 402,2 | 53.234 | 56.437 | 55.833 | 55.706 | 22,5 | 132,4 | Άνγκρα ντου Εροΐσμου | 2 |
| Φαϊάλ | 173,1 | 14.331 | 14.994 | 15.063 | 14.920 | 6,1 | 82,8 | Όρτα | 1 |
| Πίκο | 447,7 | 13.879 | 14.148 | 14.806 | 15.202 | 5,9 | 31,0 | Μαδαλένα | 3 |
| Σάο Ζόρζε | 245,8 | 8.373 | 9.171 | 9.674 | 10.219 | 3,5 | 34,1 | Βέλας | 2 |
| Σάντα Μαρία | 97,2 | 5.406 | 5.552 | 5.578 | 5.922 | 2,3 | 55,6 | Βίλα ντο Πόρτο | 1 |
| Γκρασιόσα | 61,2 | 4.090 | 4.391 | 4.780 | 5.189 | 1,7 | 66,8 | Σάντα Κρουζ ντα Γκρασιόσα | 1 |
| Φλόρες | 141,7 | 3.428 | 3.793 | 3.995 | 4.329 | 1,5 | 24,2 | Σάντα Κρουζ ντας Φλόρες | 2 |
| Κόρβο | 17,1 | 384 | 430 | 425 | 393 | 0,2 | 22,5 | Βίλα ντο Κόρβο | 1 |
| Σύνολο | 2.332,74 | 236.413 | 246.772 | 241.763 | 237.795 | 101,3 | 19 |
Η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων είναι Πορτογάλοι, απόγονοι των αποίκων του 15ου αιώνα από το Αλγκάρβε και το Μίνο, με μικρό ποσοστό προσμίξεων από την Ολλανδία και τη Φλάνδρα. Η φύση της οικονομίας των νησιών δεν ευνόησε την ανάπτυξη του εμπορίου σκλάβων από την Αφρική, αν και τα νησιά ήταν συχνά ενδιάμεσος σταθμός των πλοίων για την Αμερική.[8]
Από τον 17ο αιώνα, πολλοί κάτοικοι μετανάστευσαν κυρίως στη Βραζιλία, τις ΗΠΑ και τον Καναδά.[9] Παροικία υπάρχει ακόμα και σήμερα στη νοτιοδυτική Μασαχουσέτη των ΗΠΑ,[10] ενώ επίσης η βορειοδυτική Καλιφόρνια ήταν επίσης δημοφιλής προορισμός των μεταναστών.
Παραδοσιακές εκδηλώσεις από τον Μάιο έως και τον Σεπτέμβριο, γνωστές και ως γιορτές του Αγίου Πνεύματος (Espírito Santo Festivals), έχουν ιδιαίτερη σημασία για τους κατοίκους των Αζορών, οι οποίοι είναι στην πλειοψηφία τους Καθολικοί. Οι γιορτές αυτές έχουν μεσαιωνικές ρίζες και περιλαμβάνουν παρελάσεις, πομπές και εκδηλώσεις. Ως μέρος της παράδοσης, σούπα και ψωμί μοιράζονται στους συμμετέχοντες. Τον Μάιο πραγματοποιείται το φεστιβάλ του Ιησού του Θαυματουργού (Senhor Santo Cristo dos Milagres) στην Πόντα Ντελγάδα στο νησί Σάο Μιγκέλ, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο θρησκευτικό δρώμενο στα νησιά.
Όπως και στην ηπειρωτική Πορτογαλία, η πιο κοινή ομάδα mDNA στις Αζόρες είναι η Η με ποσοστό 45,2%, η οποία ακολουθείται από την U (16,7%), την T (10,1%), την K (6,5%), την προ-HV (5,6%) και μία υποσαχάρια ομάδα L με ποσοστό 3,4%, μικρότερο από αυτό της Μαδέρα. Το τελευταίο οφείλεται στο ότι πολλοί λιγότεροι σκλάβοι από την υποσαχάρια Αφρική μεταφέρθηκαν στις Αζόρες από ότι στη Μαδέρα.[11]
Αναφορικά με τις αρσενικές ομάδες του Υ-DNA, επικρατέστερη είναι η R1b (και ειδικότερα η R1b3), καλύπτοντας περίπου το 60% των Υ χρωμοσωμικών διασυνδέσεων. Αυτό το μεγάλο ποσοστό είναι τυπικό σε όλους τους πληθυσμούς της δυτικής Ευρώπης, αντικατοπτρίζοντας μία διαδοχή από τις γενετικές ομάδες της περιοχής κατά την Παλαιολιθική περίοδο. Οι ομάδες I και G, επίσης χαρακτηριστικές για πολλούς Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς, παρουσιάζουν ποσοστά μεγαλύτερα από 5% στις Αζόρες. Αντίστοιχα, οι ομάδες J (13%) και E1b1b (9%) αποτελούν μαζί με την περίπου το 80% του Y χρωμοσωμικού γενετικού υλικού στις Αζόρες. Οι ομάδες J aκαι E1b1b αποτελούνται από φυλετικές διασυνδέσεις με διαφορετική κατανομή από τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Ευρώπη. Η τυπική χρωμοσωμική ομάδα των Βεδουίνων είναι η E1b1b (M81) και έχει στα νησιά ποσοστό 5-6%, όπως και στην ηπειρωτική Πορτογαλία.[12]
Οι Αζόρες είναι αυτόνομος νομός της Πορτογαλίας (region) με την τοπική εξουσία να εδρεύει σε διαφορετικά μέρη. Έτσι, η έδρα της εκτελεστικής εξουσίας είναι στην Πόντα Ντελγάδα, της Βουλής στην Όρτα και της Δικαστικής Εξουσίας στην Άνγκρα ντο Εροΐσμο. Πρόεδρος της αυτόνομης κυβέρνησης είναι ο Ζοζέ Μανουέλ Μπολιέιρο (από τις 24 Νοεμβρίου 2020). Διοικητικά υποδιαιρούνται σε 19 δήμους (concelhos). Καθένας από τους δήμους διαιρείται επιμέρους σε ενορίες (freguesias). Συνολικά οι Αζόρες διαθέτουν 156 ενορίες.
Το πολιτικό σκηνικό κυριαρχείται από τα δύο μεγαλύτερα πορτογαλικά κόμματα, το PSD και το PS, με το τελευταίο να κατέχει την πλειοψηφία στην τοπική Εθνοσυνέλευση. Τα κόμματα CDS/PP, BE, CDU και PPM εκπροσωπούνται επίσης στο τοπικό κοινοβούλιο. Παρά την πολιτική του κυριαρχία στην κυβέρνηση, το Σοσιαλιστικό Κόμμα PS δεν είναι δημοφιλές στις τοπικές και δημοτικές εκλογές σε σχέση με το PSD. Στις περιφερειακές εκλογές που έγιναν στις 25 Οκτωβρίου 2020, εξελέγησαν τα 57 μέλη της Νομοθετικής Συνέλευσης.[13] Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) κέρδισε τις πιο πολλές ψήφους με ποσοστό 39%, όμως έχασαν την αυτοδυναμία, διαψεύδοντας τα προγνωστικά. Το κόμμα έμεινε στις 25 έδρες.[14] Ο κυριότερος αντίπαλος των Σοσιαλιστών, οι Σοσιαλδημοκράτες (PSD) σημείωσαν σημαντικά κέρδη, με ποσοστό γύρω στο 34% των ψήφων και 21 έδρες, δύο περισσότερες από τις εκλογές του 2016. Το CDS–PP (Λαϊκό Κόμμα) ήρθε 3ο, με ποσοστό 7,2% και 4 έδρες. Στις πιο πρόσφατες εκλογές στις 4 Φεβρουαρίου 2024 ο συνασπισμός PSD/CDS/PPM κέρδισε τις εκλογές με το 42% των ψήφων και εξέλεξε 26 έδρες, τον ίδιο αριθμό με το 2020. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) δεν ήταν το κόμμα με τις περισσότερες ψήφους για πρώτη φορά από το 1996, συγκεντρώνοντας λιγότερο από το 36% των ψήφων και εκλέγοντας 23 έδρες, μείον δύο σε σχέση με το 2020.[15]
Το ΑΕΠ των Αζορών ήταν 4,128 δισ. ευρώ το 2017 και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ 16.900 ευρώ την ίδια χρονιά.[3]
LIMS forum content by LIMS forum members is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License. Based on a work at www.limsforum.com.
