Type a search term to find related articles by LIMS subject matter experts gathered from the most trusted and dynamic collaboration tools in the laboratory informatics industry.
Football Club Internazionale Milano | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
 | ||||
| Situación | ||||
| Estáu | Italia | |||
| Datos | ||||
| Nome oficial | Football Club Internazionale Milano | |||
| Tipu | club de fútbol | |||
| Fundáu en | 9 marzu 1908 | |||
| Propietariu |
 Oaktree Capital Management (es)  | |||
| Presidente |
 Giuseppe Marotta | |||
| Entrenador |
Simone Inzaghi | |||
| Categoría | Serie A | |||
| Instalaciones | ||||
| Estadiu | Estadiu Giuseppe Meazza | |||
| Capacidá | 75 817 | |||
| Inaugurao | 19 set 1926 | |||
| Direición | P.le Angelo Moratti, I-20151 Milano | |||
| Dueñu de |
Oaktree Capital Management (es) Grupo Suning Holdings (es) | |||
| Uniforme | ||||
| ||||
| Proveedor | Nike | |||
| Patrocinador | Pirelli | |||
|
Web oficial | ||||
 | ||||
El Football Club Internazionale Milano S.p.A.[1], tamién conocíu como Internazionale, Inter, o Inter de Milán, ye un club de fútbol d'Italia con sede na ciudá de Milán, capital de la rexón de Lombardía. Foi fundáu'l 9 de marzu de 1908, sol nome de Foot-Ball Club Internazionale por cuarenta y cuatro disidentes del Milan Cricket & Football Club, actual A. C. Milan, que nesi tiempu nun aceptaba estranxeros nes sos files.
L'Inter Milano exerz de llocal nel Estadiu Giuseppe Meazza (tamién conocíu pol so antiguu nome, San Siro) dende 1947, que comparte col otru equipu, l'AC Milan.[2] Los colores qu'identifiquen al equipu son el negru col azul, y fueron utilizaos nos colores del so uniforme dende 1908.[1] Los sos rivales tradicionales son l'AC Milan, col qu'apuesta'l derbi de Milán (conocíu popularmente n'Italia como'l Derby della Madonnina) y la Juventus de Turín, con quien s'enfrenta nel derbi d'Italia (Derby d'Italia n'italianu).[3][4]
Ye unu de los clubes más ganadores y con mayor sonadía históricamente d'Italia, Europa y el mundu.[5] L'Inter Milano ye'l segundu equipu más esitosu del fútbol italiano, con 30 títulos a nivel llocal (18 lligues, 7 copes y 5 supercopes), siendo solu superáu pola Juventus. A nivel internacional llogró proclamase campeón trés vegaes tantu de la Copa de la UEFA como de la Lliga de Campeones de la UEFA (nes temporaes 1963/64, 1964/65 y 2009/10), dempués de lo que llogró nos trés causes la Copa Intercontinental (posterior Copa Mundial de Clubes de la FIFA).[6] Ye l'únicu equipu que participó en toles ediciones de la Serie A, competición instaurada nel añu 1929. Hasta'l 2006 compartía dichu honor cola Juventus, que tres el Calciopoli foi baxáu alministrativamente a la Serie B.[7] Un fechu a destacar ye que l'Inter ye'l primer y únicu equipu italianu que consiguió un triplete (tres títulos nuna mesma temporada), al proclamase campeón de la Serie A, Copa Italia y Lliga de Campeones de la UEFA na temporada 2009/10,[8] amás de consiguir un quintuplete (ganando tamién la Supercopa d'Italia y el Mundial de Clubes), llogrando esti finxu nel 2010.[9]
Acordies coles estadístiques realizaes por Federación Internacional d'Historia y Estadística de Fútbol (IFFHS), l'Inter de Milán ye'l tercer meyor equipu italianu y sestu meyor d'Europa del sieglu XX,[10] y el meyor club italianu y el quintu meyor del fútbol europeo del sieglu XXI.[11] Amás de tar allugáu nel sestu llugar de la clasificación histórica del ranking mundial de clubes, onde s'escoyíen a los meyores clubes del mundu dende'l 1 de xineru de 1991 hasta'l 31 d'avientu de 2009.[12] Hai de solliñar tamién que según la clasificación añal de clubes realizada pola mesma entidá, foi'l meyor equipu del fútbol mundial nos años 1998 y 2010.[13][14]
L'equipu ye'l decimocuartu meyor valuáu del mundu, al tener un valor de 401 millones USD, d'alcuerdu a la revista Forbes.[15] Ye unu de los clubes más populares del mundu, yá que según un estudiu realizáu en 2010, l'Inter de Milán ye l'octavu club con más siguidores d'Europa.[16] Tamién cabo destacar que'l club formó parte (como miembru fundador) de la Asociación de Clubes Europeos (antigua G-14), grupu compuestu polos catorce clubes más poderosos ya influyentes tanto económica como deportivamente d'Europa.[17]
El Football Club Internazionale Milano naz nel "Ristorante Orologio" (Restorán Reló), el 9 de marzu de 1908 en Milán por un grupu de 44 miembros disidentes del entós "Milan Cricket and Football Club", anguaño llamáu AC Milan, que nun aceptaba xugadores estranxeros. El nome del club deriva de la voluntá de los socios fundadores d'aceptar non solo a xugadores italianos (como'l Milan) sinón tamién a estranxeros (munchos de los cualos yeren suizos que taben trabayando na banca local), d'ende "Internazionale". L'Inter ye entá l'equipu italianu con mayor númberu d'estranxeros.
En 1910 l'equipu gana'l so primera scudetto, arrodiáu de gran polémica. Empatando a puntos a la fin del campeonatu col US Pro Vercelli, teníase que xugar un partíu de desempate en campu del segundu –ventaya debida al meyor coeficiente de goles–, pero esti equipu taba xugando de forma simultánea un tornéu militar y torgar aplazar unu de los dos partíos. De fechu la Federación Italiana de Fútbol dio nengún valor pa los matchs militares. En señal de protesta unviaron a xugar unu de los sos equipos de les categoríes inferiores, compuestu na so totalidá por neños de 11 años. La resultancia del desempate foi una goliada, 10 a 3. L'Inter dempués del Vercelli foi condergáu por conducta antideportiva.
Cola llegada del Fascismu l'Inter, simbolizáu nesti periodu pol xugador Giuseppe Meazza, vese forzáu a afaese a los ideales del Partíu Nacional Fascista, al cual nun-y paez bien el nome de la entidá, yá que, atopar bien pocu italianu y sobremanera igual al de la Tercer Internacional Comunista (Internazionale n'italianu). Por eso nel añu 1928 l'Inter fundir cola Unione Sportiva Milanese y asume el nome de Società Sportiva Ambrosiana (Ambrosiana derivada de San Ambrosio o Sant'Ambrogio n'italianu, patronu de la ciudá de Milán) que dura hasta l'añu 1932. El Club tamién perdería los sos colores, una y bones l'uniforme camudaba de les rayes verticales azules y negres entrepolaes a una camisa blanca con una cruz colorada, reflexu del escudu d'armes de la Ciudá, y el Fascio Littorio o Fasces Lictoriae sobre'l centru de la cruz, que yera'l símbolu del fascismu. En 1932, por cuenta de les presiones de la dirigencia nerazzurra encabezada pol presidente Ferdinando Pozzani y l'insistente campaña de la tifoseria que partíu tres partíu entonaben el coru "Forza Inter", la Federcalcio concéde-y al club que, xunto al nome Ambrosiana, asitiárase daqué representativu a la historia del equipu, polo que l'equipu vendría llamase definitivamente "Associazione Sportiva Ambrosiana-Inter", que duraría hasta'l final de la Guerra en 1945. Xunto col nuevu nome, torna la camisa nerazzurra al que se-y amestaba'l color blancu alredor del pescuezu con cuadros negros nél, que representaben los colores d'uniforme del U.S. Milanese y cuntaba col Fasces como escudu. Sol fascismu consígense trés scudettos (1930, 1938 y 1940) y una Copa d'Italia (1939).
Dempués de la guerra, l'Inter consigue'l so sestu campeonatu en 1953 y el séptimu en 1954.
El 28 de mayu de 1955, Angelo Moratti merca la sociedá por 100 millones de llires. Con él na directiva'l conxuntu de Milán algamaría'l periodu más gloriosu de tola so historia, conocíu polos tifosi como la Grande Inter (Gran Inter). Con Helenio Herrera nel banquín y grandes xugadores como Luis Suárez, Mario Corso, Giacinto Facchetti, Sandro Mazzola, Tarcisio Burgnich, Jair da Costa, Aristide Guarneri, Angelo Domenghini y el so llexendariu capitán Armando Picchi l'equipu consiguió los scudettos de 1963, 1965 y 1966.
Amás nesti periodu l'Inter tamién consiguió los títulos internacionales más importantes de tola so historia. Nel añu 1964, en Viena, consigue la so primer Copa d'Europa en ganando por 3-1, con dos goles de Mazzola, al Real Madrid.[18] Esta victoria déxa-y xugar la Copa Intercontinental contra Independiente de Avellaneda, l'Inter pierde por 1-0 n'Arxentina y gana por 2-0 en Milán, el ganador del tornéu tien de decidise nun partíu en campu neutro en Madrid, onde los italianos ganen por 1-0 con gol de Corso.
En 1965 repite ésitos internacionales, algama la final de la Copa d'Europa pero esta vegada la disputa en casa y contra el Benfica, llogrando revalidar el so títulu con un solitariu gol de Jair da Costa.[19] Na final de la Copa Intercontinental vuelve enfrentase a Independiente, el so rival del añu pasáu, l'Inter gana 3-0 en Milán y empata 0-0 en Buenos Aires polo que consigue de nuevu la Copa Intercontinental.
Tres la partida d'Herrera, la década del 70 namái dexó un títulu de lliga en 1971 y una Copa Italia en 1978.
Con Eugenio Bersellini al mandu del equipu nerazzurro, l'Inter llogra cortar una racha de 9 años ensin títulos y vuelve coronase campeón de la Serie A 1979/80.[20] Dos años dempués, conságrase campeón de la Copa Italia per tercer vegada na so historia.
Pasaron otros nueve años ensin ganar el scudetto, hasta qu'en 1989, l'Inter llogra'l títulu de lliga en 1988-89, de la mano de Giovanni Trapattoni como entrenador,[21] y cola destacada participación de los alemanes Andreas Brehme, Lothar Matthäus y Jürgen Klinsmann, más el talentu del arxentín Ramón Ángel Díaz.
La década de 1990 foi un periodu de decepción. Ente que los sos grandes rivales, Associazione Calcio Milan y Juventus, taben llogrando l'ésitu tanto a nivel nacional como n'Europa, l'Inter quédase tras, con resultaos mediocres repitíes na tabla de posiciones nacionales, la peor foi la temporada 1994-95, onde l'Inter quedó a tan solo un puntu de la zona de descensu. Sicasí, el club tuvo un relativu ésitu européu, conquistando trés copes de la UEFA en 1991, 1994 y 1998. La presencia d'importantes xugadores estranxeros como Andreas Brehme, Lothar Matthäus, Jürgen Klinsmann, Iván Zamorano, Youri Djorkaeff, Aron Winter, Javier Zanetti, Roberto Carlos, Paul Ince, Álvaro Recoba o Ronaldo, magar pudieron tener bones actuaciones individuales col equipu, nun se tradució n'ésitos pal club; por ello, la década de los 90 ye considerada la "década negra" del Inter.
La llegada de Massimo Moratti a la presidencia del equipu en 1995 supunxo la inversión en grandes fichaxes colos que devolver al equipu a la órbita de los grandes conxuntos europeos. En 1997 llegó'l brasilanu Ronaldo, en 1998 Roberto Baggio y en 1999 Christian Vieri, fichaxes de rellumón que batieron el récor de gastos en trespasos del equipu. Aun así, l'equipu nun consiguía trunfar na Serie A, inestabilidá que tamién s'afiguró n'el entrenadores: Luigi Simoni, Mircea Lucescu, Luciano Castellini o Roy Hodgson fueron entrenadores que nun plazu d'apenes cuatro años apenes duraron nel equipu. La temporada 1997-98 acabó col Inter fora de competiciones europees.
Una relativa estabilidá llegó en 1999 col nuevu entrenador Marcello Lippi, que llegaba precisamente de trunfar na Juventus. Lideraos pola dupla atacante Baggio-Zamorano (Ronaldo sufriera una pergrave mancadura), l'Inter clasificar pa la UEFA Champions League y quedó subcampeón de la Copa d'Italia. Pero na siguiente temporada, l'Inter quedaba esaniciáu n'agostu de la Champions pol modestu Helsingborg suecu y perdía la final de la Supercopa d'Italia frente a la Lazio. En siendo ganáu na primer xornada de liga ante'l Piacenza, Lippi foi despidíu. Sería reemplazáu por una antigua lleenda interista, Marco Tardelli, que consiguió llevar al Inter a puestos de Copa de la UEFA. Esa temporada sería recordada por encaxar un 6-0 ante'l Milan nel derbi y polos disturbios causaos polos fanes del Inter ante la mala situación del equipu. Amás, los principales fichaxes d'esa temporada (Robbie Keane y Hakan Şükür) fueron un fracasu y dexaron l'equipu tres solos una temporada. Zamorano tamién dexó'l club a metá de temporada.
En 2001 llegaba al equipu l'arxentín Héctor Cúper que llegara a la final de la Champions League nos años 2000 y 2001 col Valencia CF. Llegar a la última xornada col Inter primero en lliga y dependiendo de sigo mesmu pa ganala, pero una derrota quitó al Inter de volver proclamase campeón del Scudetto. A la fin de temporada, Ronaldo dexó l'equipu aldu al Real Madrid; Hernán Crespo y Fabio Cannavaro fueron la gran inversión del equipu pa la siguiente temporada. Na 2002-03, l'Inter llegó a semifinales de la Champions onde s'enfrentó al propiu A.C. Milan; un empate 0-0 col Milan como llocal y otru 1-1 esta vegada col Inter, dexó a los nerazzurros ensin final pola regla del gol visitante (A la fin, el Milan terminaría campeón de la competición, al ganar en tanda de penaltis a la Juventus). N'ochobre de 2003, Cúper yera cesáu y reemplazáu pol veteranu Alberto Zaccheroni, que dexó al Inter cuartu en liga pero que nun siguió al añu siguiente.
En 2004, la lleenda del Inter Giacinto Facchetti ye escoyíu como presidente de la entidá, cargu que va caltener hasta'l so fallecimientu en setiembre de 2006. Magar eso, Moratti siguió siendo'l propietariu del club.
Pa la temporada 2004-05, l'Inter roblaba a Roberto Mancini, un entrenador de 40 años que llegaba d'entrenar al Lazio.[22] L'Inter tuvo una temporada esitosa que lu llevó a competir pol campeonatu con Juventus y Milan. Magar nun ganaría la lliga, l'Inter ganó la Copa d'Italia al vencer a la Roma na final. Yera'l primer títulu de los interistas dende faía 8 años.[23]
Pa la 2005-06, l'Inter llograba la Supercopa d'Italia per primer vegada dende 1989 al vencer a la Juventus. L'Inter cada vez daba más signos de regularidá y volvía competir cola Juventus y el Milan pol troféu lligueru, terminando como tercer clasificáu. L'Inter volvería revalidar la Copa d'Italia venciendo de nuevu a la Roma na final. En xunetu de 2006, conocióse la sentencia pol casu calciopoli onde foi condergáu Luciano Moggi, dirixente de la Juventus, y al club turinés pola compra de partíos, na que tamién taba implicáu'l AC Milan. La Juventus foi baxada a la Serie B y perdió los Scudettos de 2005 y 2006, y l'Inter, qu'había quedáu terceru nel postreru tres Juve y Milán, reclamó que se-y otorgara'l Scudetto de 2006, y finalmente asina foi, non asina'l de 2005 que foi dexáu vacante.[24]
El 4 de setiembre de 2006, finó de cáncer el presidente del club de San Siro, Giacinto Facchetti. La presidencia quedó entós vacante.[25] Como una muestra de respetu escontra'l presidente y ex-xugador, retiróse'l dorsal númberu 3, que Facchetti llevara mientres la so carrera. Nicolás Burdisso, xugador que llevaba'l dosal, pasó a llevar el 16. A les poques selmanes de la muerte de Facchetti, Moratti volvió asumir la presidencia de la entidá.[26]
El descensu de la Juventus y l'empiezu del Milan con menos puntos dexó al Inter como principal favoritu al Scudetto, siendo'l so principal rival la Roma. A mediaos de la temporada 2006-07 llogró bater el récor de victories consecutives que tenía la mesma Roma al llegar a 11 en venciendo'l 23 d'avientu de 2006 al Atalanta de Bérgamo nel Giuseppe Meazza.[27] Esti récor siguió aumentándose hasta les 17 victories consecutives que remataron con un empate frente al Udinese el 28 de febreru de 2007 por un 1-1. N'abril, a falta de cinco xornaes pal final, l'Inter consigue matemáticamente proclamase campeón de la lliga[28] y amás supera los 86 puntos (anterior récor de puntos na Serie A) na tabla de posiciones, llegando a los 97. Na Copa d'Italia llega de nuevu a la final viéndose les cares per tercer añu consecutivu cola Roma, pero esta vegada va ser derrotáu.
Pa la temporada 2007-08, l'Inter empezaba de nuevu con ésitu al vencer a la Roma pola Supercopa d'Italia. Nel añu de la torna de la Juventus a la Serie A, l'Inter llogró de nuevu'l Scudetto tres una reñida competición contra la Roma. Na Copa d'Italia volvería cayer na final de nuevu contra la Roma, siendo'l cuartu añu consecutivu que dambos se víen na final.
La temporada 2008-09 suponía un cambéu de ciclu nel conxuntu nerazzurro; Roberto Mancini, que llevaba entrenando al equipu dende diba cuatro años, abandonaba la escuadra aldu al Manchester City y el so sustitutu sería'l téunicu portugués José Mourinho, que yá llograra la Champions League col Porto y ganáu dellos campeonatos n'Inglaterra col Chelsea FC. Mourinho yera conocíu por un estilu de xuegu pocu vistosu pero eficaz, amás de pola so polémica personalidá. La temporada sería de nuevu esitosa pal club, ganó la Supercopa d'Italia de nuevu contra la Roma, en marzu de 2009 proclamóse campeón de la lliga per trentena segunda vegada.
La temporada 2009-10 sería la considerada más esitosa na historia del Inter de Milán. La temporada empecipiar cola marcha del que fuera'l goliador interista los trés últimes temporaes, Zlatan Ibrahimović, que partió aldu al FC Barcelona. A cambéu llegaría del club azulgrana'l camerunés Samuel Eto'o. Tamién llegaron xugadores como'l delanteru arxentín Diego Milito, el veteranu defensor Lúcio, el mediocampista defensivu hispanu-brasilanu Thiago Motta y el neerlandés Wesley Sneijder. El sólidu equipu que llograría conformar José Mourinho fadría del 2010 un añu de "tiranía" n'Italia.
La temporada empecipiar con una derrota na Supercopa d'Italia ante la Lazio. Na segunda xornada de lliga, l'Inter enxaretó un 0-4 al Milan nel derbi milanés. Caltuvo un duru pulsu contra la Roma por llograr el títulu lligueru, más cola derrota nel Olímpicu por 2-1 qu'apertó entá más la clasificación, amás d'una sorpresiva gana ante'l modestu Catania. Magar tou, l'Inter nun volvería cometer nengún error y proclamóse campeón de la Serie Al 16 de mayu de 2010, cuando Milito tresformó'l gol que dio la victoria al Inter ante'l Siena.
Na Copa d'Italia, l'Inter caltuvo un pasu firme derrotáu al Livorno en dieciseisavos de final, a la Juventus en cuartos y a la Fiorentina en semifinales. Na final midir a la Roma a la que venció con un solitariu gol de Diego Milito.
Na UEFA Champions League, l'Inter quedó encuadráu nel Grupu F xunto a FC Barcelona, el Dinamo de Kiev y los rusos del Rubin Kazán. L'Inter tuvo un mal entamu, con trés empates consecutivos y una gana ante'l Barcelona que-y quitó de llograr la primer plaza del grupu. Xugóse'l pase a la siguiente ronda nel postreru partíu ante'l Rubin Kazán, ganando por 2-0 y pasando como segundu de grupu. N'octavos de final enfrentar a los ex de Mourinho, el Chelsea Football Club, ganando l'Inter con un cómputu global de 3-1. En cuartos midir de nuevu a un conxuntu rusu, el CSKA de Moscú; dambos partíos destacaron pol so xuegu duru y enllancáu, pero l'Inter finalmente ganaría 1-0 en dambos partíos. En semifinales enfrentar al gran favoritu pa ganar el títulu y que yá -yos ganó na fase de grupos, el FC Barcelona. El partíu d'ida apostar nel Giuseppe Meazza; el Barça adelantróse por aciu de Pedro Rodríguez Ledesma, pero l'Inter remontó y ganaría por 3-1 con goles de Sneijder, Maicon y Milito. Na vuelta, el Barcelona nun pudo superar el treme defensivu interista (provocáu pola polémica espulsión de Thiago Motta tres una entrada a Sergio Busquets) hasta'l minutu 84 cuando s'adelantró con gol de Gerard Piqué; sicasí nun foi abondu y l'Inter pasaría gracies a un global de 3-2. La vuelta viose chiscada pol discutiniu cuando Mourinho alegó una, según él, inxusta espulsión de Thiago Motta a los 20 minutos d'empezar el partíu, ente que'l Barcelona demandó un gol mal anuláu de Bojan Krkić. Sía como fora, l'Inter clasificar pa una final de la Copa d'Europa 34 años dempués, onde s'enfrentaría al FC Bayern München. L'Inter vencería por 2-0 con dos goles de Diego Milito y llograría la so tercer Copa d'Europa.
En llogrando'l triplete la temporada anterior, José Mourinho abandonó l'equipu pa fichar pol Real Madrid pa la temporada 2010-11. El so sustitutu sería l'español Rafael Benítez que llegaba dende'l Liverpool FC, onde ganara la Champions League en 2005 y llegáu a la final en 2007. L'Inter nun realizó grandes trespasos, decidiendo caltener el bloque que lu llevara al ésitu la temporada anterior; namái'l prometedor Mario Balotelli robló pol Manchester City por 30 millones de llibres.
La temporada empecipióse ganando la Supercopa d'Italia ante la Roma, pero perdería la Supercopa d'Europa frente al Atlético de Madrid, imposibilitando d'esa manera ganar el sextete. N'avientu d'esi añu, l'Inter ganó la Copa Mundial de Clubes al vencer a los congoleses del Mazembe na final, cerrando asina un añu onde l'Inter consiguió cinco títulos, l'añu más esitosu en materia deportivo na historia del club.
Magar les conquistes de títulos que realizó Benítez nel so empiezu d'andadura nel Inter, l'equipu atropó una racha negativa en lliga nos meses d'ochobre y payares de 2010. En ganando'l Mundial de Clubes, Benítez y l'Inter alcordaben la rescisión de contratu del entrenador hispanu. El so reemplazu sería'l brasilanu Leonardo Araújo, quien l'añu anterior fuera entrenador del Milan.[29] De la mano de Leonardo, l'Inter remató segundu en Lliga, solamente por detrás del so eternu rival, y ganó la Copa d'Italia en imponiéndose 3-1 al Palermo, ente qu'en Champions fueron esaniciaos pol Schalke 04 alemán en cuartos de final. A final de temporada, Leonardo rescindió'l so contratu col Inter[30] pa roblar como direutor deportivu del Paris Saint-Germain. Más tarde fíxose oficial la contratación del ex téunicu del Genoa CFC Gian Piero Gasperini.[31]
El 20 de setiembre de 2011, Gian Piero Gasperini foi destituyíu como entrenador del equipu por cuenta de les sos males resultaos (una victoria en 4 xornaes). A otru día, Claudio Ranieri alcordó ser el nuevu téunicu del equipu;[32] pero al quedar esaniciaos na UEFA Champions League nos octavos de final, tar nel 9ᵘ llugar de la Serie A, y pasar por una de les peores raches de les últimes décades y de la historia del club, foi destituyíu y releváu pol mozu Andrea Stramaccioni.[33] Finalmente, l'Inter remontó y terminó en 6ᵘ puestu na Serie A. En Champions viéronse esaniciaos de forma sorpresiva pol Olympique de Marseille n'octavos de final.
La temporada 2012-13, sol mandu de Stramaccioni empezó con signos positivos, llegando a tar segundu y bien cercanu a la Juventus na primer metá del Scudetto. Sicasí, Diego Milito sufrió una desgarradora mancadura de rodía que la dexaba fora del restu del tornéu,[34] siguiéndo-y curiosamente casi la totalidá del equipu titular. Eso torgaba a Stramaccioni disponer d'un once de garantíes col que xugar, lo cual obligó al téunicu a faer rotaciones y a camudar l'once inicial. De resultes, l'equipu se desmoronó na recta final de la temporada, quedando per primer vegada en 14 años fora de competencies europees.[35] Por ello, Stramaccioni foi despidíu y reemplazáu por Walter Mazzarri (ex preparador del Napoli) como nuevu téunicu del equipu nerazzurri pa la temporada 2013-2014.[36]
El 15 d'ochobre de 2013, confírmase que Massimo Moratti viende'l 70% de les aiciones del equipu al empresariu indonesiu Erick Thohir por aproximao 300 millones d'euros, convirtiéndose nel máximu accionista del club.[37][38] Un mes dempués, el 15 de payares, Erick Thohir ye escoyíu nuevu presidente del Inter, ente que Moratti pasa a ser presidente d'honor tres 18 años como presidente del club italianu.[39][40][41]
Dempués d'un bon entamu na temporada 2013/14, onde l'Inter caltener ente los trés primeros nes primeres cinco xornaes (con una espectacular goliada por 0–7 al Sassuolo incluyida),[42] adulces viose superáu pola Juventus, Roma y Napoli, quedándose descolgado de la llucha pol títulu. El club acaba quintu la primer vuelta con namái 3 derrotes, pero viéndose lastrados por dellos empates.[43] La situación nun ameyora nel empiezu de la segunda vuelta, perdiendo inda más puntos colos primeros clasificaos,[44] pero finalmente consigue caltener el quintu yá que lu clasifica pa la Europa League 2014/15,[45] no que foi la última temporada de Christian Chivu, Walter Samuel, Esteban Cambiasso, Diego Milito y del históricu capitán Javier Zanetti (últimos sobrevivientes del Inter que ganó'l triplete en 2010) nel equipu peninsular.[46][47][48][49] En rematando esta campaña, el club anunció la renovación per un añu más de Walter Mazzarri como DT del club y el nomamientu de Javier Zanetti como vicepresidente hasta'l añu 2016.[50][51]
El 23 d'ochobre de 2014, Massimo Moratti decide dimitir como presidente d'honor.[52] Tres selmanes dempués, el 14 de payares, dempués de 11 partíos de Lliga onde l'equipu sumó 16 puntos, Walter Mazzarri foi destituyíu.[53] Malapenes unes hores dempués d'anunciase la destitución de Walter Mazzarri, foi comunicáu'l nomamientu del so sustitutu, Roberto Mancini, quien s'atopaba ensin equipu dempués de terminar la so rellación col Galatasaray SK.[54] Esti cambéu nel banquín nun llogra reactivar al equipu, que llega a la posa iverniza del campeonatu asitiáu en 11ᵘ puestu[55] y cierra la primer vuelta como 9ᵘ clasificáu, alloñar de les posiciones que dan accesu a xugar n'Europa.[56] Anque na recta final del campeonatu, l'equipu consiguió enllazar bones resultaos que-y dexaron suañar con entrar na Lliga Europa, finalmente quédase fora de les competiciones europees.[57]
Ante la falta de resultaos, el 06 de xunu de 2016, confírmase que Erick Thohir viende'l 40% de les sos aiciones del equipu al grupu empresarial chinu Zhang Jindong/Suning Holdings Group, propietariu del equipu chinu Jiangsu Suning de la Super Lliga China, por aproximao 270 millones d'euros, calteniendo'l 30% restante y la presidencia del club al traviés de la so participación na firma International Sports Capital.[58] Massimo Moratti, que foi'l presidente del Inter de 1995 a 2013 y yera accionista minoritariu del club (col 30%), dexó'l so participación a Suning y va salir oficialmente del club.
Unu de los fundadores del Inter, un pintor llamáu Giorgio Muggiani, foi quien diseñó'l primer escudu del equipu nel añu 1908. Esti diseñu incorporó les sigles "FCIM" (por cuenta de les iniciales del club) nel centru d'una serie de círculos que formen l'escudu del club. Magar l'Inter utilizó distintos escudos con bien diversos diseños a lo llargo de la so historia, los elementos básicos del diseñu de Muggiani caltuviéronse constantes y son los qu'anguaño utiliza'l club.
En 2007, l'escudu tornó al diseñu que tenía na dómina anterior a la temporada 1999/00, pero dióse-y un diseñu más modernu con una estrella (que simboliza que'l club ye acreedor de diez scudettos) y con una combinación de colores más claros. Esti diseñu utilizar hasta'l final de la 2013/14, cuando'l club decidió quitar la estrella del escudo pero caltenela como parte del uniforme.[59][60]
Los animales utilícense de cutiu pa representar a los clubes de fútbol n'Italia, la culiebra de collar, llamáu Biscione o Serpente (vipera) representa al Inter de Milán. La culiebra ye un símbolu importante pa la ciudá de Milán, yá que apaez con frecuencia na so heráldica como una víbora endolcada con un home nos sos quexales. El símbolu ye famosu pola so presencia nel escudu d'armes de la casa de Sforza (que gobernó a Milán mientres la dómina del Renacimientu), la ciudá de Milán, el Ducáu de Milán (nel sieglu XIV, un estáu del Sacru Imperiu Romanu), y Insubria (zona histórica rexonal dientro de la cuál atopa la ciudá).
El Biscione foi parte del escudu qu'utilizó'l club ente 1979 y 1988, y tamién apaecía nel uniforme de visitante que l'equipu utilizó pa la temporada 2010/11.[61]
Dende la so fundación en añu 1908 l'Inter utilizó rayes azules y negres na so camiseta. Dende la so fundación haise rumoreado que l'azul representa'l cielu y el negru la nueche, esto arriendes de unes llinies escrites el día de la fundación del club.[62] Sicasí, el fíu d'unu de los fundadores desmintió esta versión, esplicando los colores fueron escoyíos pa estremase del colloráu y negru del otru equipu de la ciudá, l'AC Milan.
Mientres un curtiu periodu a partir de 1928, l'Inter vese obligáu a fundise cola Società Sportiva Ambrosiana, modificando tamién el so nome y la so camiseta, que pasa a ser blanca con una cruz colorada nel pechu, n'honor a la bandera de la ciudá de Milán. Dende'l campeonatu siguiente, vuelve utilizar les rayes verticales negres y azules.
A partir de la temporada 1965-66 l'Inter adopta l'usu de la Estrella d'Oru al Méritu Deportivo, qu'utiliza sobre'l so escudu. La estrella representa la victoria de 10 campeonatos italianos de Serie A. Na temporada 2007-08 l'Inter celebró'l so centenariu utilizando como segunda camiseta aquella histórica de la Sociedá Ambrosiana, la de la cruz colorada sobre fondu blancu.
     2005-06
|
    2006-07
|
   2007-08
|
     2008-09
|
   2009-10
|
    2010-11
|
    2011-12
|
   2012-13
|
    2013-14
|
   2014-15
|
     2015-16
|
    2016-17
|
| Periodu | Indumentaria | Patrocinador |
|---|---|---|
| 1979–1981 | Nengún | |
| 1981–1982 | Inno-Hit | |
| 1982–1986 | Mec Sport | Misura |
| 1986–1988 | Le Coq Sportif | |
| 1988–1991 |  Uhlsport | |
| 1991–1992 |  Umbro |
FitGar |
| 1992–1995 | Fiorucci | |
| 1995–1998 | Pirelli | |
| 1998–2018 |  Nike |
L'estadiu Giuseppe Meazza, tamién conocíu como San Siro, polos aficionaos Rossoneri, foi fundáu'l 19 de setiembre de 1926 en Via Piccolomini 5 (20151 distritu del barriu de San Siro en Milán), empecipiándose la so construcción en 1925 y por iniciativa del entós presidente del Milan, Pietro Pirelli.
La estructura corrió por cuenta del inxenieru Alberto Cugini y del arquiteutu Ulisse Stacchini. L'estadiu taba compuestu por cuatro tribunes rectillinies y podía allugar a 35 mil espectadores.
El partíu inaugural llevar a cabu'l Milan y l'Inter de Milán, siendo victoria de 6:3 pa los nerazurri. Para 1935, realizábase'l primer cambéu al ampliar la capacidá d'aforu a 55 mil espectadores. La segunda ampliación (a manes del inxenieru Ferruccio Calzolari y del arquiteutu Armando Ronca) producir pa 1955 con un tresformamientu drásticu. La capacidá total algamaba los 100 mil espectadores, pero llindar a casi 86 mil por cuestiones de seguridá. La postrera gran cambéu, concretar pa la Copa Mundial de 1990.
Na actualidá, l'estadiu cunta con una capacidá de 85.700[63] espectadores y dimensiones de 105x68 metros, siendo l'estadiu más grande d'Italia, el terceru n'Europa y el décimu a nivel Mundial. Ye amás, consideráu pola UEFA, como unu de los estadios de categoría "5 estrelles". La cortil ye de propiedá municipal y se renombró n'honor a Giuseppe Meazza, xugador italianu que militó en dambes escuadres.
Inter y Milan apostaron alcuentros dende'l 18 d'ochobre de 1908. El primer derbi, amistosu, xugar en Chiasso, Suiza.
El 29 de xunu de 1969, dempués de más de 60 años, volvió repitise'l fechu de xugar el derbi de Milán nel estranxeru; aquel alcuentru, tamién amistosu, apostar nel Yankee Stadium de Nueva York, nel ámbitu del "Tornéu Ciudá de Nueva York".
La historia del derbi evidencia que'l Milan apoderó al Inter hasta'l 1929. Otra manera, nel so periodu d'oru, l'Inter tuvo un gran predominiu sobre'l so históricu rival mientres casi 10 años.
En 32 de los 64 campeonatos desque la Serie A ta compuesta d'un solu grupu, l'Inter tuvo siempres per delantre de los rossoneri na clasificación, ensin tener en cuenta les temporaes nes que'l Milan baxó a Serie B (1980-81 y 1982-83).
Actualizáu a 13 de febreru de 2011
Inter y Juventus apostaron un total de 216 alcuentros oficiales. El primer alcuentru ente dambos clubes apostar en 1909 y l'usu del términu derbi pa esti compromisu foi acuñáu nel añu 1967 pol periodista italianu Gianni Brera. El Inter y la Juve son dos de los clubes con mayor palmarés n'Italia, tanto a nivel nacional como internacional, amás d'atraer la simpatía d'un gran númberu d'aficionaos.
El duelu ente l'Inter y la Juventus, ye quiciabes el clásicu del fútbol italiano más intensu apostáu ente dos equipos de distintes ciudaes. El partíu tenía hasta l'añu 2006 el curiosu d'enfrentar a los dos unícos clubes que nunca fueren apostraos de la Serie A (antes del escándalu de Calciopoli nel que Juventus foi sentenciáu al descensu).
Hasta'l momentu nun s'enfrentaron por competiciones europees (Champions League, Copa UEFA/Europa League, Supercopa d'Europa, etc.).
L'arxentín Javier Zanetti, xugador del club dende la temporada 1995/96 hasta la temporada 2013/14, tien el récor de ser el xugador con más partíos apostaos (oficiales y de Serie A), apostando 845 xuegos oficiales y 603 na lliga italiana (al 28 d'abril de 2013).[66][67]
El delanteru italianu Giuseppe Meazza ye'l máximu goliador de la historia del Inter de Milán (y tercer máximu anotador de la Serie A), convirtiendo 284 goles pol club en 408 alcuentros.[68] Meazza ye siguíu nel segundu llugar por Alessandro Altobelli con 209 goles en 466 partíos, y Roberto Boninsegna nel tercer llugar, quien anotó 171 goles en 281 xuegos apostaos.[69]
El difuntu entrenador arxentín Helenio Herrera tien el récor de ser l'entrenador que más tiempu dirixó al Inter de Milán, con nueve años (ocho consecutivos) a cargu del club lombardu (dende la temporada 1960/61 hasta la de 1967/68, y na temporada 1973//74), y el de ser el más esitosu na historia del Inter, conquistando trés scudettos, dos Copes d'Europa y dos Intercontinentales col club.[70][71] Y el portugués José Mourinho, nomáu entrenador del Inter el 2 de xunu de 2008 (en dexando al Chelsea FC), terminó la so primer temporada col club ganando la Serie A y la Supercopa Italiana, y na so segunda temporada, consiguió'l primera "triplete" de la historia del fútbol italiano, en consagrándose campeón de la Serie A, Coppa Italia y UEFA Champions League na temporada 2009/10 col Inter de Milán, convirtiéndose asina nel segundu entrenador más esitosu del club.[72]
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Gastos en fichaxes: 113.000.000 €
| Altes | ||||
| Xugador | Posición | Procedencia | Tipu | Costu |
|---|---|---|---|---|
| Daniele Padelli
|
Porteru | Torino F. C.
|
||
 Milan Škriniar
|
Defensa | U. C. Sampdoria
|
18.000.000 € | |
 Lisandro López
|
Defensa |  S. L. Benfica
|
9.000.000 € | |
 Dalbert Henrique
|
Defensa |  O. G. C. Niza
|
Trespasu[76] | 20.000.000 €[76] [nota 1] |
| João Atayo
|
Defensa |  Valencia C. F.
|
Cesión | |
| Rafinha Alcántara
|
Mediocampista | F. C. Barcelona
|
35.000.000 € | |
| Borja Valero
|
Mediocampista | A. C. F. Fiorentina
|
7.000.000 € | |
 Matías Vecín
|
Mediocampista | A. C. F. Fiorentina
|
Trespasu[77] | 24.000.000 €[77] |
Ingresos por ventes: 53.500.000 €
Nota: en negrina xugadores parte de la última convocatoria na correspondiente categoría.
| Seleición | Categoría | # | Xugador(es) |
|---|---|---|---|
| Italia
|
Absoluta | 5 | Éder Martins Citadin, Antonio Candreva, Davide Santon, Andrea Ranocchia, Danilo D'Ambrosio |
| Sub-21 | 1 | Tommaso Berni | |
| Arxentina
|
Absoluta | 2 | Mauro Icardi |
| Brasil
|
Absoluta | 2 | João Miranda, Gabriel Barbosa |
| España
|
Absoluta | 1 | Borja Valero |
| Portugal
|
Absoluta | 2 | João Mário, João Atayo |
 Croacia
|
Absoluta | 2 | Marcelo Brozović, Ivan Perišić |
 Eslovenia
|
Absoluta | 1 | Samir Handanovič |
 Xapón
|
Absoluta | 1 | Yūto Nagatomo |
| Uruguái
|
Absoluta | 1 | Matias Vecín |
| Datos actualizaos a 5 de payares de 2017. | |||
| Xugador | Partíos |
|---|---|
| Javier Zanetti
|
858 |
| Giuseppe Bergomi
|
756 |
| Giacinto Facchetti
|
634 |
| Sandro Mazzola
|
565 |
| Giuseppe Baresi
|
559 |
| Mario Corso
|
502 |
| Walter Zenga
|
473 |
| Tarcisio Burgnich
|
467 |
| Alessandro Altobelli
|
466 |
 Iván Ramiro Córdoba
|
455 |
| Esteban Cambiasso
|
427 |
| Xugador | Goles |
|---|---|
| Giuseppe Meazza
|
284 |
| Alessandro Altobelli
|
209 |
| Roberto Boninsegna
|
171 |
| Sandro Mazzola
|
160 |
| Luigi Cevenini
|
158 |
| Benito Lorenzi
|
143 |
 István Nyers
|
133 |
| Christian Vieri
|
123 |
| Ermanno Aebi
|
106 |
| Mauro Icardi
|
96 |
Nos entamos del fútbol italiano yera'l capitán del equipu quien tomaba'l rol d'entrenador, esto por ser el más representativu y por ser el con mayor lideralgu en tou club. En 1909, a un añu de la creación del club, el mediocampista y capitán Virgilio Fossati convertir nel primer entrenador del club, y exerció dambos roles hasta'l final de la temporada 1914/15, que foi la última antes del parón de cuatro años por causa de la Primer Guerra Mundial. Recién mientres la década de 1920 foi cuando la figura del entrenador afirmóse como la del instructor de los planteamientos tácticos nel xuegu.
Dende la so creación el 9 de marzu de 1908, un total de sesenta direutores téunicos pasaron pol banquín nerazzurro –quince de los cualos fueron entrenadores en más d'un periodu, ente los cualos cabo destacar al húngaru Árpád Weisz, al italianu Giuseppe Meazza y al español Luis Suárez, yá que cada unu dirixó al equipu en trés causes distintes–, siendo'l primeru'l yá mentáu Virgilio Fossati, y l'actual Roberto Mancini, quien llegó a la direición téunica del club per segunda vegada'l 14 de payares de 2014.[82]
Helenio Herrera y Roberto Mancini son los entrenadores más ganadores na historia del club lombardu, con siete títulos ganaos per caúnu: l'Inter d'Herrera, conocíu como Il Grande Inter, a nivel nacional proclamóse campeón de trés Serie A (dos de manera consecutiva), y a nivel internacional de dos Copes d'Europa y dos Copes Intercontinentales, dambes de manera consecutiva. Ente que l'Inter de Mancini namái ganó títulos a nivel nacional (trés scudettos, dos Coppa Italia y dos Supercopes italianes), toos de manera consecutiva na primer etapa de Mancio nel equipu.[83]
Tamién cabo destacar el trabayu realizáu pol portugués José Mourinho, quien en dos años como entrenador del Inter consiguió l'únicu triplete na historia del fútbol italiano, al ganar la Serie A, Coppa Italia y la UEFA Champions League nel añu 2010,[8] amás d'un scudetto y una supercopa en 2009.[84]
A lo llargo de la historia, un total de catorce ex futbolistes nerazzurros dirixeron al Inter, que son (n'orde cronolóxicu): Virgilio Fossati, Árpád Weisz, Armando Castellazzi, Giuseppe Peruchetti, Armando Castellazzi, Giuseppe Meazza, Aldo Campatelli, Annibale Frossi, Luigi Ferrero, Enea Masiero, Luis Suárez, Mario Corso, Giampiero Marini, Marco Tardelli y Corrado Verdelli.
| Periodu | Presidente |
|---|---|
| 1908 | Giovanni Paramithiotti |
| 1909 | Ettore Strauss |
| 1910 – 1912 | Carlo De Medici |
| 1912 – 1914 | Emilio Hirzel |
| 1914 | Luigi Ansbacher |
| 1914 – 1919 | Giuseppe Visconti Di Modrone |
| 1919 – 1920 | Francesco Mauro |
| 1920 – 1923 | Enrico Olivetti |
| 1923 – 1928 | Senatore Borletti |
| 1928 – 1929 | Ernesto Torrusio |
| 1929 – 1931 | Oreste Simonotti |
| 1931 – 1942 | Ferdinando Pozzani |
| 1942 – 1955 | Carlo Masseroni |
| 1955 – 1968 | Angelo Moratti |
| 1968 – 1984 | Ivanoe Fraizzoli |
| 1984 – 1995 | Ernesto Pellegrini |
| 1995 – 2004 | Massimo Moratti |
| 2004 – 2006 | Giacinto Facchetti |
| 2006 – 2013 | Massimo Moratti |
| 2013 – Presente | Erick Thohir |
L'Inter en más d'un sieglu d'historia consiguió asitiase como unu de los clubes más esitosos a nivel llocal y internacional.[5] A nivel llocal, l'equipu foi campeón en trenta causes, proclamándose ganador de dieciocho Serie A, siete Coppa Italia y cinco Supercopes d'Italia, ente que a nivel internacional y mundial ganó nueve títulos: trés Lligues de Campeones (ex Copa d'Europa), trés Lligues Europees (ex Copa de la UEFA), dos Copes Intercontinentales y una Copa Mundial de Clubes de la FIFA, sumando un total de trenta y nueve campeonatos oficiales.
Dende'l añu 1966 el club ye portador d'una estrella doráu nel so escudu, por cuenta de que esi añu proclamóse campeón de la Serie A per décima vegada. Tamién cabo destacar que ye'l primer y únicu equipu italianu que ganó'l triplete de copes, esto nel añu 2010, mesmu añu nel que se convirtió nel sestu ganador del quintuplete —y siendo unu de los cuatro que lu llogró xunto con un triplete— al ganar lliga, copa, supercopa, Champions y Mundialín.[8][9]
Amás, foi consideráu como'l meyor club del mundu pola Federación Internacional d'Historia y Estadística de Fútbol (IFFHS) nos años 1998 y 2010.
Nota: en negrina competiciones vixentes na actualidá.
 Competición nacional
|
Títulos | Subcampeonatos |
|---|---|---|
| Primer División d'Italia (19) | 1909/10, 1919/20, 1929/30, 1937/38, 1939/40, 1952/53, 1953/54, 1962/63, 1964/65, 1965/66, 1970/71, 1979/80, 1988/89, 2005/06, 2006/07, 2007/08, 2008/09, 2009/10, 2020/21. | 1932/33, 1933/34, 1934/35, 1940/41, 1948/49, 1950/51, 1961/62, 1963/64, 1966/67, 1969/70, 1992/93, 1997/98, 2002/03, 2010/11. (14) |
| Copa d'Italia (7) | 1938/39, 1977/78, 1981-1982, 2004-2005, 2005-2006, 2009/10, 2010/11. | 1958/59, 1964/65, 1976-1977, 1999-2000, 2006/07, 2007/08. (6) |
| Supercopa d'Italia (5) | 1989, 2005, 2006, 2008, 2010. | 2000, 2007, 2009, 2011. (4) |
 Competición internacional
|
Títulos | Subcampeonatos |
|---|---|---|
| Lliga de Campeones de la UEFA (3) | 1963/64, 1964/65, 2009/10. | 1966/67, 1971/72. (2) |
| Copa Intercontinental (2) | 1964, 1965. | |
| Copa Mundial de Clubes de la FIFA (1) | 2010. | |
| Lliga Europa de la UEFA (3) | 1990/91, 1993/94, 1997/98. | 1996/97. (1) |
| Supercopa d'Europa (0) | 2010. (1) |
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Football Club Internazionale Milano.
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q631 Multimedia: FC Internazionale Milano
LIMS forum content by LIMS forum members is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License. Based on a work at www.limsforum.com.
