Search for LIMS content across all our Wiki Knowledge Bases.
Type a search term to find related articles by LIMS subject matter experts gathered from the most trusted and dynamic collaboration tools in the laboratory informatics industry.
El Chelsea Football Club (AFI: ˈtʃɛɫsiː), conocíu a cencielles como Chelsea, ye un club de fútbol profesional d'Inglaterra con sede nel distritu de Fulham (Londres), qu'apuesta anguaño la Premier League, máxima competición futbolístico d'esi país. Fundáu'l 10 de marzu de 1905, el club caltuvo la mayor parte de la so historia na máxima categoría del fútbol británico. El so estadiu ye'l Stamford Bridge, que tien una capacidá pa 41 837 espectadores, y nel qu'apostó los sos alcuentros como llocal dende la so fundación.
El color tradicional del equipu ye l'azul real pa la camiseta y pantalones, ente que'l blancu ye usáu nes medies. L'escudu del club camudó en delles ocasiones por cuestiones d'estilu o pa modernizar la so imaxe. L'escudu actual, compuestu por un lleón rampante sosteniendo un cayáu, tuvo la so versión orixinal nos años 1950, siendo modificáu per última vegada en 2005.[3]
El club esfruta d'una gran base d'aficionaos, colos cualos tien el quintu meyor permediu d'asistencia nel fútbol británico.[4]
La so asistencia permediu na temporada 2014-15 foi de 41 546 espectadores, el séptimu más grande de la Premier League.[5]
Dende xunetu de 2003, el propietariu del club ye'l magnate del petroleu y multimillonariu rusu Román Abramóvich;[6] gracies a la so fortuna, en mayu de 2015, el club foi calificáu según la revista Forbes como'l sestu club más ricu del mundu, con un valor de 898 millones de llibres esterlines (1370 millones de dólares d'Estaos Xuníos).[7]
El so rival tradicional ye'l Fulham F.C., contra'l cual enfréntase nel derbi del Oeste de Londres.[8] Tamién caltién rivalidá col Arsenal, col que s'enfrenta nel Gran Derbi de Londres, col Tottenham Hotspur y QPR.
En 1904, l'empresariu Gus Mears y el so hermanu Joseph adquirieron el Stamford Bridge, un estadiu d'atletismu al cual Mears entamaba convertilo n'unu de fútbol. La familia ufiertó-y l'estadiu al Fulham Football Club, pero la ufierta foi refugada. De resultes, los propietarios decidieron fundar el so propiu club pa ocupar el so nuevu estadiu. Como yá esistía un club llamáu Fulham, los fundadores decidieron adoptar el nome del axacente barriu de Chelsea pal nuevu club, refugando nomes como Kensington Football Club, Stamford Bridge Football Club y London Football Club.[9]
Los hermanos Mears fundaron formalmente'l Chelsea Football Club el 10 de marzu de 1905 nel pub The Rising Sun ―anguaño The Butcher's Hook― en Fulham Road. Poco dempués de la so fundación, foi escoyíu pa participar na Football League.
El club xubió a la máxima categoría na so segunda temporada d'esistencia y bazcuyó ente les primeres dos divisiones del fútbol inglés nos sos primeros años. Llegó a la final de la FA Cup en 1915, onde foi derrotáu 3-0 pol Sheffield Wednesday en Old Trafford y remató terceru na First Division en 1920, la so meyor posición en lliga hasta esi momentu. Chelsea ganó gran reputación pola firma de xugadores de sonadía[10] y por amosar espectáculu mientres los partíos, anque causó bien pocu impautu mientres el periodu entendíu ente la primera y segunda guerres mundiales.
L'ex delanteru del Arsenal y de la seleición de fútbol d'Inglaterra, Ted Drake, convertir n'entrenador del Chelsea en 1952 y dio en modernizar al club. Esanicióse l'escudu del Pensionista de Chelsea y ameyoróse la cantera del club y la forma d'entrenar del equipu, llevando al Chelsea al so primer campeonatu de lliga na temporada 1954-55. La temporada siguiente, la UEFA creó la primer Copa de Campeones d'Europa, pero dempués d'oxeciones per parte de la Football League y de la FA, el Chelsea viose obligáu a retirase del tornéu primero que esti empezara.[11] Chelsea nun pudo proceder esti ésitu, y pasó el restu de la década de 1950 na metá de la tabla. Drake foi destituyíu en 1961 y sustituyíu pol xugador entrenador Tommy Docherty.
Docherty armó un equipu con dellos mozos talentosos que llucharon por consagrar se en dalgún tornéu mientres tola década de 1960 y soportaron munchos fracasos. L'equipu taba en camín a consiguir un triplete na temporada 1964-65 ―First Division, FA Cup y Football League Cup―, ganando solamente la League Cup, ente que nes otres dos competiciones nun llogró consagrase como campeón.[12]
En tres temporaes los «blues» fueron esaniciaos nes semifinales de delles competiciones importantes, llogrando solamente un subcampeonatu de la FA Cup. Nun foi sinón hasta 1970 cuando'l Chelsea llogró'l campeonatu de la FA Cup per primer vegada na so historia, superando al Leeds United por 2-1 na final de desempate. Un añu dempués, Chelsea llogró consagrase na so primer competición europea, cuando ganó la Recopa d'Europa n'otra final de desempate, al haber derrotáu al Real Madrid por 2-1 n'Atenes.
A finales de los años 70 y mientres la década de los 80 empezó un periodu aturbolináu pal Chelsea F.C. Una ambiciosa modernización de Stamford Bridge punxo en peligru la estabilidá financiera del club.[13]
Los xugadores estrella fueron vendíos y l'equipu foi apostráu a la Second Division. Otros problemes fueron causaos pol surdimientu de los hooligans, que fueron la plaga del fútbol inglés mientres tola década.[14]
En 1982, metanes una fuerte crisis financiera, Ken Bates mercó al Chelsea pola increíble suma de £1, anque dempués la plena propiedá del Stamford Bridge foi vendida a promotores inmobiliarios, lo que significaba que'l club pudo perder el so estadiu.[15]
Nel campu de xuegu les coses ameyoraron un pocu, pero la irregularidá entá taba presente. Tuvieron cerca de baxar a la Third Division na temporada 1982-83, pero cola llegada de John Neal pudo armase un impresionante equipu con un desembolsu mínimu. Chelsea ganó'l títulu de la Second Division na temporada 1983-84 y llogró establecese na First Division antes de baxar nuevamente en 1988. El club llogró xubir un añu dempués con otru títulu de Second Division para nun volver baxar otra vegada.
Dempués d'una llarga batalla llegal, Bates llogró axuntar la plena propiedá del estadiu col club en 1992 al llegar a un alcuerdu colos sos acreedores dempués de que los promotores inmobiliarios dir a la quiebra por un esbarrumbe del mercáu.[16]
La nueva forma de xugar del Chelsea na Premier League yera pocu convincente a pesar de que llegó a la final de la FA Cup en 1994. Nun foi sinón hasta la llegada en 1996 de Ruud Gullit como xugador-entrenador cuando la suerte del club camudó. Gullit añadió dellos xugadores de clase mundial al equipu, dándo-y la so segunda FA Cup en 1997[17] y llevándolo nuevamente a ser unu de los meyores equipos n'Inglaterra. Depués, Gullit foi sustituyíu por Gianluca Vialli,[18] quien llevó al equipu a consiguir la Football League Cup, la Recopa d'Europa y la Supercopa d'Europa en 1998; la FA Cup en 2000 y la clasificación a los so primera Lliga de Campeones de la UEFA el mesmu añu.[19]
Vialli depués foi reemplazáu por otru italianu, Claudio Ranieri,[20] quien llevó al Chelsea a la final de la FA Cup en 2002[21] y a la clasificación de la Lliga de Campeones un añu dempués.[22]
En xunu de 2003, Bates vendió'l club al multimillonariu rusu Román Abramóvich (1966-) por 140 millones de llibres, completando lo que nesi entós foi considerada la venta más cara d'un club na historia del fútbol inglés.[6]
Más de 100 millones de llibres destinar na contratación de nuevos xugadores,[23] pero aun así Ranieri nun pudo consiguir nengún troféu, polo que foi sustituyíu pol entrenador portugués José Mourinho.[24]
Sol mandu de Mourinho, el Chelsea convertir nel quintu equipu inglés en ganar un bicampeonatu de lliga dende la Segunda Guerra Mundial (2004-05 y 2005-06),[25] amás de ganar la FA Cup en 2007 y dos títulos de Football League Cup en 2005 y 2007.[26]
En setiembre de 2007, Mourinho foi sustituyíu pol israelín Avram Grant,[27] quien llevó al equipu a los so primera final de Lliga de Campeones en 2008, onde foi ganáu en penaltis pol Manchester United.[28]
Grant foi despidíu díes dempués[29] y sustituyíu pol brasilanu Luiz Felipe Scolari en xunetu de 2008.[30]
El Chelsea namái tuvo un estadiu, el Stamford Bridge, onde l'equipu xugó dende la so fundación, que foi oficialmente inauguráu'l 28 d'abril de 1877.[38]
Mientres los primeres 28 años de la so esistencia foi usáu pol London Athletics Club como campu pa les sos xuntes atlétiques y non pal fútbol. En 1904, l'estadiu foi adquiríu por Gus Mears, xunto col so hermanu Joe, quien primeramente adquirieron un terrén colindante coles mires de celebrar partíos de fútbol nel actual terrén de 12,5 acres (51 000 m²).[38]
El Stamford Bridge foi diseñáu pa la familia Mears pol destacáu arquiteutu del mundu del fútbol, Archibald Leitch.[39]
Munchos equipos fueron fundaos primero, y depués esmoleciéronse de tener un campu nel cual xugar, pero'l Chelsea foi fundáu pal Stamford Bridge.
Con un diseñu orixinal d'un tazón abiertu y con un sector cubiertu, Stamford Bridge tenía una capacidá orixinal d'alredor 100 000 persones.[38]
A principiu de los años trenta empezar a construyir una gradería na parte sur del campu con un techu que cubría 1/5 de la gradería total. Esti sector foi conocíu como'l Shed End, el llugar de los aficionaos más lleales al Chelsea, especialmente mientres los años sesenta, setenta y ochenta.[38]
Nun se sabe l'orixe exactu del nome, pero'l fechu de que'l techu paecía un tendeyón de chapa xugó un papel importante.[38]
A fines de los años sesenta y a principios de los setenta, los propietarios del club embarcar nun plan pa modernizar el Stamford Bridge, que buscaba consiguir una capacidá de 60 000 persones sentaes.[38] El trabayu empezó na Gradería Esti ―East Stand― a empiezos de los años setenta, pero al club fóise-yos de les manes el costu que tendría esta modernización y tuvieron que vender la propiedá a los promotores inmobiliarios. Dempués d'una dura y llarga batalla llegal, aseguróse la permanencia del Chelsea nel estadiu y los trabayos de remodelación fueron reasumidos a mediaos de los años noventa.[38] La parte norte, oeste y sur del estadiu fueron dafechu reconstruyíes con asientos individuales y más cerca del campu de xuegu. Esti procesu foi completáu nel añu 2001.
Cuando'l Stamford Bridge foi reconstruyíu na era presidencial de Ken Bates, munches carauterístiques adicionales fueron añadíes al complexu, incluyendo dos hoteles, apartamentos, chigres, restoranes, el Chelsea Megastore, y una atraición interactiva denomada Chelsea World of Sport. La intención yera qu'estes instalaciones apurrieren ingresos adicionales al club, pero tuvieron menos ésitu del que s'esperaba y primero que Román Abramóvich mercara al club en 2003 y adquiriera la delda asumida pa financiar dichos proyeutos, fueron unos de los principales problemes financieros del club. Poco dempués de tomar de posesión de Abramóvich, decidió suprimise la marca Chelsea Village pa enfocase nel Chelsea como un club de fútbol. Sicasí, inda se-y conoz al estadiu como parte del Village.
El terrén del Stamford Bridge, l'estadiu y los derechos del nome del club son propiedá de la organización Chelsea Pitch Owners, una organización ensin ánimu d'arriquecimientu onde los aficionaos son los accionistes. Esta organización foi creada p'asegurar que nengún promotor inmobiliariu tratara d'adquirir el Stamford Bridge otra vegada. Esto tamién significa que si'l club camuda de see, non podrá usase más el nome Chelsea Football Club.[40]
El club entama capacitar al estadiu p'allugar a más de 55.000 persones.[41] Por cuenta del so allugamientu en Londres cerca d'un camín principal y por tar cerca de dos llinies de tren, los aficionaos namái pueden entrar al Stamford Bridge al traviés de la entrada de Fulham Road, un llugar bien acutáu tocantes a regulaciones d'hixene y seguridá refierse.[42] Como resultancia, al club rellacionóse-y con querer camudase de Stamford Bridge a llugares como'l Earls Court Exhibition Centre, Battersea Power Station o Chelsea Barracks.[43] Sicasí, el club repitió que se van quedar nel so actual llar.[41][44][45][46]
El Chelsea al ganar el so primera UEFA Champions League volvió replantegase'l camudase de la so actual casa debíu al curtiu aforu qu'esta tien. Fechu que fai que tengan unu de los boletos más caros de la Premier League. Por ello los socios propietarios del estadiu van volver per enésima vegada a votar si quedar en Stamford Bridge, o bien constrúin un estadiu con capacidá pa 80.000 persones nun allugamientu del distritu de Chelsea el cual da nome al club.
El Stamford Bridge tamién foi utilizáu pa otros eventos deportivos dende 1905. Foi sede de trés finales de la FA Cup dende 1920 hasta 1922.[47] Tamién foi sede de diez semifinales de la FA Cup, diez encuentros de Charity Shield y tres encuentros internacionales de la seleición d'Inglaterra ―el postreru en 1932―. Tamién s'apostó nesti estadiu un alcuentru internacional non oficial ente Inglaterra y Suiza en 1946.[48] N'ochobre de 1905, entamóse un alcuentru de rugbi ente los All Blacks de Nueva Zelanda y el Middlesex,[49] y en 1914 l'estadiu foi sede d'un alcuentru de la Major League Baseball ente los New York Giants y los Chicago White Sox.[50] Tamién s'apostó'l campeonatu mundial pesu mosca ente Jimmy Wilde y Joe Conn en 1918.[51] La pista de carreres tamién foi utilizada pa carreres de speedway ente 1928 y 1932,[52]carreres de galgos ente 1937 y 1968 y carreres de coches nanos en 1948.[53] En 1980, el Stamford Bridge foi sede del primer alcuentru de cricket nel Reinu Xuníu apostáu de nueche con reflectores ente l'Essex y el West Indies.[54] Tamién acoyó de volao un equipu de fútbol americanu, los London Monarchs, quien ocuparon esti estadiu pa los sos alcuentros como locales mientres la temporada 1997.[55]
El Cobham Training Centre, comúnmente conocíu como Cobham, ye'l campu d'entrenamientu del Chelsea y atópase allugáu en Cobham, Surrey. La construcción del complexu empezó en 2004, cuando'l club llogró los permisos necesarios pa la so construcción.[56] Dende xineru de 2005, el club empezó a ocupar esti campu,[57][58] siendo oficialmente inauguráu en xunetu de 2007.[59] El complexu de 140 acres[60] inclúi 30 campos de fútbol ―3 con calefacción soterraña y 6 con estándares de la Premier League―, un campu indoor de verde artificial, un estudiu de televisión, una sala de prensa, un centru médicu, piscines d'inmersión fría, una sauna, una sala de vapor, una piscina HydroWorx y una piscina d'hidroterapia de 17 metros.[57][61]
Escudu
Dende la fundación del club, el Chelsea tuvo cuatro escudos, toos ellos con pequeños cambeos. Nel añu 1905, Chelsea adoptó como primer escudu la imaxe d'un Pensionero de Chelsea, que obviamente contribuyó al llamatu del equipu per esos años, los «pensioneros», y foi calteníu per cerca de cincuenta años; sicasí, esti escudu nunca apaeció nos diseños de les camisetes. Como parte del plan de modernización del club, lleváu a cabu por Ted Drake dende l'añu 1953 d'equí p'arriba, decidió remover l'escudu del pensionero pa camudar la imaxe del club y pa poder adoptar un nuevu escudu.[62] Decidió crease un emblema temporal que foi utilizáu namái mientres un añu, y que consistió solamente nes iniciales CFC.
Nel añu 1953, l'emblema foi camudáu a un lleón mirando escontra tras y sosteniendo un cayáu, emblema que se caltuvo polos siguiente trenta años. Esti escudu taba basáu nos elementos del escudu d'armes del barriu de Chelsea,[63] del cual fueron tomaos el lleón rampante mirando escontra tras y el cayáu de los abás de Westminster, antiguos Señores Feudales de Chelsea. Tamién se víen representaes trés roses coloraes, aludiendo a Inglaterra, y dos balones de fútbol. Este foi'l primer escudu n'apaecer na indumentaria oficial, desque la política de poner los emblemes nes camisetes foi adoptada al empiezu de los años 60.[62]
En 1986, col club so la propiedá de Ken Bates, decidió camudase nuevamente l'escudu como otru plan pa modernizar al equipu y llograr nueves oportunidaes de mercáu.[62] Nel nuevu emblema figuraba un lleón más natural y menos heráldicu, mariellu y non azul, sofitáu sobre les iniciales CFC. Esti caltener por diecinueve años, con dellos pequeños cambeos, como l'usu de colores distintos. Con nuevos propietarios, y l'acercamientu de les celebraciones del centenariu del club, combináu con demandes por parte de los aficionaos quien deseyaben restaurar l'emblema tradicional, decidióse que l'escudu diba camudar nuevamente, nel añu 2004. El nuevu escudu foi oficialmente adoptáu pal empiezu de la temporada 2005-06 y marcó el regresu del vieyu diseñu del lleón sosteniendo un cayáu.[3] Como nos anteriores emblemes, este apaeció en distintos colores, incluyíos el blancu y el doráu.
Chelsea siempres usó camisetes de color azul, a pesar de que nel primer uniforme del club usaba un azul más pálido que'l de güei, y usábense pantalones blancos y medies negres. L'azul pálido foi tomáu de les vistimientes del entós vizconde Chelsea. El color d'estes camisetes foi camudáu por una nuevu versión que contenía l'azul real cerca del añu 1912.[64] Cuando Tommy Docherty convertir nel entrenador del equipu al empiezu de los años 60, camudóse nuevamente l'uniforme, añadiendo pantalones azules ―los cualos síguense usando hasta'l día de güei― y medies blanques, col argumentu de qu'esti colores yeren más distintivos, una y bones nengún otru equipu importante usaba esta combinación. Esti uniforme foi utilizáu per primer vegada na temporada 1964-65.[65]
Los colores tradicionales pal uniforme alternativu del club son el mariellu o blancu en tola equipación, pero, como munchos equipos, tuvo dalgunos bien inusuales. El primer uniforme alternativu consistía en franxes azules y blanques y nun partíu de los años 60 l'equipu usó un uniforme con franxes azules y negres al estilu del Inter de Milán, en contra de les órdenes del propiu Docherty. Esti uniforme utilizar pa la semifinal de la FA Cup contra'l Sheffield Wednesday, el 23 d'abril de 1967.[n. 1] Otros uniformes memorables inclúin un uniforme verde usáu nos años 80 y unu axedrezáu en blancu y colloráu a empiezos de los años 90.[67]
L'uniforme del Chelsea ye anguaño fabricáu por Nike, que foi contratada pa suministrar los uniformes al equipu dende 2017 hasta 2032.[68] Los sos anteriores uniformes yeren manufacturados por Umbro (1975-81 y 1987–06), Le Coq Sportif (1981-86), Chelsea Collection (1986-87) y Adidas (2006-2017). El primer uniforme del Chelsea yera patrocináu por Gulf Air mientres la temporada 1983-84. Depués, el club foi patrocináu por empreses como Bai Lin y Grange Farm antes de roblar un contratu al llargu plazu col fabricante de Commodore International, Amiga, en 1987, que tamién apaeció nes camisetes. Darréu, el Chelsea foi patrocináu por empreses como Coors (1994-97), Autoglass (1997-2001), Fly Emirates (2001-05) y Samsung (2005-15). Anguaño, el Chelsea ye patrocináu pola empresa Yokohama Tyres.
El rival tradicional del Chelsea ye'l Fulham F.C., col cual comparte'l mesmu distritu onde se fundó'l club. Dicha rivalidá ye conocida como The SW6 Derby, por cuenta de que los clubes comparten el mesmu códigu postal SW6.[69] Sicasí, el Fulham nun ye vistu como gran rival pal Chelsea, yá que pasaron cerca de 40 años en distintes divisiones y porque el Chelsea volvióse unu de los equipos más fuertes nel fútbol inglés por cuenta de la gran inversión de Román Abramóvich dende la so llegada, anque la rivalidá ente dambos clubes nun sumió. Roy Bentley, Ray Wilkins, Dave Beasant, Wayne Bridge, Damien Duff, Ian Pearce, Clive Walker y Alexey Smertin son dalgunos de los futbolistes que xugaron en dambos equipos. Anque nun esiste una gran animosidad, los partíos contra'l Queens Park Rangers y contra el Brentford F.C. tamién se consideren derbis, por cuenta de la proximidá ente los clubes. Bentley, Wilkins y Walker tamién llegaron a xugar nel Queens Park Rangers. En 2007, el QPR convertir nel club más ricu del fútbol inglés depués de la llegada del multimillonariu Lakshmi Mittal, quien tien una fortuna dos veces mayor a la de Abramóvich,[70] lo qu'aumentó la rivalidá ente dambos clubes.
D'alcuerdu a una encuesta realizada en 2004 por Planetfootball.com, los aficionaos del Chelsea consideraron que los sos mayores competidores son l'Arsenal F.C., el Tottenham Hotspur y el Manchester United.[71] Adicionalmente, una fuerte rivalidá col Leeds United vien dende dellos controversiales partíos nos años 60 y 70, cuantimás la final de la FA Cup ente dambos clubes nel añu 1970.[72] La rivalidá col Arsenal nun se llenda al fechu de que dambos clubes sían de la mesma ciudá. L'ésitu del Chelsea dende la temporada 2004-05 volvióse malo de dixerir pa los «gunners», quien creíen que seríen la nueva fuercia dominante nel fútbol inglés depués de ser campeones invictos na temporada 2003-04.[73] Sicasí, Chelsea pasó de ser un equipu que nun yera campeón de lliga dende hai 50 años a ser una de les mayores potencies del fútbol mundial nunos cuantos años, robando'l llugar que l'Arsenal tenía como oxetivu.[73]Tommy Docherty, Tommy Lawton, Graham Rix, David Rocastle, Emmanuel Petit, Ashley Cole, William Gallas, Yossi Benayoun, Lassana Diarra, Nicolas Anelka, Cesc Fàbregas y Petr Čech xugaron en dambos clubes.[73]
El so mayor rival en competiciones europees ye'l FC Barcelona y, al igual que'l Liverpool, enfrentáronse na Lliga de Campeones, según tamién na Copa de Feries, sumando un total de siete enfrentamientos ente dambos clubes en competiciones internacionales, nes cualos el Chelsea salió victoriosu en dos causes. El primer enfrentamientu ente dambos clubes foi na temporada 1965-66 de la Copa de Feries, onde dambos equipos empataron a 2-2 nel global, pero nel partíu de desempate nel Camp Nou, los «culés» esaniciaron a los «blues» por 5-0. El so primer enfrentamientu en Lliga de Campeones foi nos cuartos de final de la edición 1999-00, onde, a pesar de que'l Chelsea ganó'l partíu d'ida por 3-1 en Stamford Bridge,[79] el Barcelona llogró remontar en casa, esaniciando al Chelsea por 5-1.[80] Sicasí, nos octavos de final de la edición 2004-05, dempués de ser ganaos por 2-1 como visitantes,[81] el Chelsea llogró esaniciar al Barcelona con un marcador de 4-2 como locales,[82] anque na edición 2005-06, con ayuda de Ronaldinho, les blaugranes» salieron avantes na mesma fase.[83] Na edición 2006-07, el Chelsea enfrentar al Barcelona na fase de grupos, onde salió victoriosu por 1-0 como llocal y empató como visitante con gol a últimu minutu de Didier Drogba.[84][85]
L'enfrentamientu ente dambos clubes nes semifinales de la edición 2008-09 ―onde'l Chelsea tenía como oxetivu'l pase a la final pa buscar la revancha de la final anterior ante'l Manchester United― foi'l más polémicu de toos. Dempués d'empatar a 0-0 en Barcelona, el Chelsea tenía la oportunidá de liquidar la serie como llocal. Sicasí, depués de que'l Chelsea púnxose al frente nel marcador gracies a Michael Essien, los «blues» fueron esaniciaos por un gol d'últimu minutu d'Andrés Iniesta.[86] Dichu partíu tuvo llaráu de decisiones arbitrales revesoses, incluyendo diversos penaltis reclamaos pol club inglés, y un penal y una espulsión aldericada pol bandu español.[86] Na edición 2011-2012, l'equipu londinense clasificar pa la final gracies a una victoria por 1-0 en Stamford Bridge con un gol de Didier Drogba, asistencia de Ramires y un empate 2-2 con goles de Ramires de vaselina y un gol de Fernando Torres nel minutu 92' nel Camp Nou. Mark Hughes, Boudewijn Zenden, Albert Ferrer, Winston Bogarde, Deco, Eiður Guðjohnsen, Cesc Fábregas y Pedro xugaron pa dambos equipos, pero namái'l islandés xugó ante los dos clubes.
Oficialmente, la mayor cantidá de públicu que guardó de llocal al Chelsea foi nun alcuentru ante'l Arsenal FC, el 12 d'ochobre de 1935, con 82 905 persones, siendo la segunda mayor asistencia na historia de la First Division.[87] Sicasí, envalórase que más de 100 000 persones guardaron el partíu amistosu del Chelsea contra l'equipu soviéticu del Dinamo Moscú, el 13 de payares de 1945.[88] La modernización del Stamford Bridge mientres los años 90 y l'introducción de butaques individuales significó qu'esti récor seya imposible de romper nun tiempu cercanu, una y bones la capacidá oficial del estadiu ye de 41 837 persones.[89]
La victoria nel marcador global de 21-0 sobre'l Jeunesse Hautcharage de Luxemburgu na Recopa d'Europa de 1971-72 sigui siendo un récor nes competiciones europees.[90] Cuando'l Chelsea llogró'l títulu de la temporada 2004-05, tamién consiguieron numberosos récores que nun fueron superaos hasta la fecha, llogrando'l récor de más puntos consiguíos (95)[91] y el récor de más victories nuna temporada (29),[92] según tamién el récor de la menor cantidá de goles encaxaos (15)[91] y el récor de más porteríes imbatíes (24),[23] el cual foi gracies al porteru Petr Čech, quien tamién llogró'l récor de más minutos ensin que-y encaxaren un gol (1.025),[23] anque sería superáu cuatro años dempués por Edwin van der Sar.[93] Amás d'haber consiguíu dichos rexistros, el Chelsea impunxo más récores dende aquella temporada. Tien el récor de más partíos invictos como llocal nel futbol inglés, asegurándolo'l 12 d'agostu de 2007, superando la racha impuesta pol Liverpool FC de 63 partíos invictos en casa consiguida ente 1978 y 1980.[94] Esti récor llegó hasta los 86 partíos, cuando fueron ganaos por 1-0 precisamente frente al Liverpool.[95] El club tamién tien el récor de más victories consecutives como visitante, atropando 11 victories depués d'haber derrotáu al Bolton Wanderers por 2-0 el 6 d'avientu de 2008, superando la racha de 10 victories consecutives que tenía los Tottenham Hotspur dende 1960.[96] El 9 de mayu de 2010, el Chelsea ganó al Wigan Athletic por 8-0 nel postreru partíu de la temporada 2009-10, llegando a 103 goles nuna temporada y superando el récor de 97 goles que tenía los Manchester United dende la temporada 1999-00.[97] El Chelsea tamién protagonizó'l trespasu más costosu na historia de la Premier League, cuando pagó la cantidá de £50 millones al Liverpool pola contratación de Fernando Torres en xineru de 2011.[98]
El club tamién ostenta variaes «primeres vegaes» nel fútbol inglés. Xunto col Arsenal FC, fueron los primeros clubes en xugar con dosales nes camisetes el 25 d'agostu de 1928 nun alcuentru frente al Swansea Town.[99] El Chelsea tamién foi'l primer club en viaxar en avión pa un partíu de competición local, cuando visitaron al Newcastle United el 19 d'abril de 1957,[100] y el primer equipu de la First Division en xugar un partíu en domingu, cuando s'enfrentaron al Stoke City el 27 de xineru de 1974.[101] El 26 d'avientu de 1999, el Chelsea convertir nel primer equipu inglés en presentar nel campu de xuegu una alliniación dafechu estranxera nun alcuentru de la Premier League frente al Southampton FC.[102] El 19 de mayu de 2007, el Chelsea convertir nel primer club en ganar la FA Cup nel nuevu Estadiu de Wembley,[103] siendo tamién el postrer campeón nel vieyu estadiu.[104] Depués de que la temporada 2007-08 rematara, el Chelsea asitióse como'l club #1 nel Ranking de la UEFA, convirtiéndose nel primer club inglés en llograr esti gallardón nel sieglu XXI.
Chelsea allugar nel séptimu puestu na tabla histórica de campeones del fútbol inglés con cinco títulos internacionales Con un total de 31 títulos oficiales, ye'l cuartu club más gallardoniáu d'Inglaterra.
El xugador que más partíos oficiales xugó nel Chelsea ye l'ex capitán Ron Harris, que xugó en 795 alcuentros ente 1961 y 1980. Esti récor ta lloñe de ser algamáu nun futuru cercanu. El porteru con más alcuentros apostaos ye Peter Bonetti, con 729 apaiciones ente 1959 y 1979. Anguaño, el xugador con más apaiciones nel Chelsea ye Frank Lampard, con 604 alcuentros apostaos desque foi contratáu en 2001, amás de que ye'l xugador con más llamaes a la seleición inglesa, atropando 88 llamaes ―86 mientres la so estadía col Chelsea―.[105][106]
Frank Lampard ye'l goliador históricu del Chelsea, con 203 goles (Dende 2001). Otros nueve xugadores marcaron más de 100 vegaes cola camiseta del equipu: George Hilsdon (1906–12), George Mills (1929–43), Roy Bentley (1948–56), Jimmy Greaves (1957–61), Bobby Tambling (1959–70), Peter Osgood (1964–74 y 1978–79), Kerry Dixon (1983–92) y Didier Drogba (dende 2004). Antes de Lampard, Dixon tuvo cerca de romper el récor de Tambling con 193 goles, Greaves, amás, caltién el récor de más goles anotaos nuna temporada ―43 na temporada 1960-61―.
Altes y baxes 2017-18
Nota: nos precios nun s'inclúi IVA o sumes por oxetivos yá que nun fueron efectivos.
El Chelsea tuvo un total de 31 entrenadores a lo llargo de la so historia y llegó a cuntar col serviciu de múltiples entrenadores de distintes nacionalidaes, siendo los de nacionalidá inglesa la más numberosa con un total de quince entrenadores, siguíu por un total de seis entrenadores escoceses, tres entrenadores italianos, dos entrenadores portugueses, dos entrenadores neerlandeses, un entrenador norirlandés, un entrenador israelín y un entrenador brasilanu.[173] El primer entrenador del equipu foi l'escocés John Tait Robertson, quien tuvo nel cargu dende 1905 hasta 1906, llogrando un bien aceptable permediu d'efectividá del 60%.[174] L'entrenador más llonxevu ye David Calderhead, quien se caltuvo nel cargu 26 años, atropando 966 partíos empobinaos, de los cualos solamente ganó 384, llogrando un porcentaxe d'efectividá del 40%.[175] El primer entrenador en da-y al club el so primer títulu foi Ted Drake, quien en 1955 llevó al Chelsea a consiguir el títulu de la First Division.[176] Drake foi tamién el qu'empecipió la modernización del equipu dempués del so apuerto en 1952. El primer entrenador en da-y al Chelsea el so primer títulu internacional foi Dave Sexton, quien llevó al club a consagrase campeón de la Recopa d'Europa en 1971.[177] Otru entrenador históricu foi John Neal quien, metanes una fuerte crisis financiera nel club, foi capaz de llevantar al equipu, llevándolo al ascensu en 1984 y estableciéndolo na máxima categoría.[178]
Cuando'l club empezó'l so refundación en 1996, dos entrenadores desempeñaron un papel importante mientres esta etapa, que fueron Ruud Gullit y Gianluca Vialli. Gullit llegó al club primeramente como xugador-entrenador, faciendo una serie de fichaxes, ente los que taben Vialli. Gullit formó un fuerte equipu que llevó al club a consagrase campeón de la FA Cup en 1997.[17] Dempués de la salida de Gullit en 1998,[179] Vialli tomó'l cargu, tamién como xugador-entrenador.[18] La so llegada llueu dio resultaos, una y bones esi mesmu añu llogró consiguir tres campeonatos, la Football League Cup, la Recopa d'Europa y la Supercopa d'Europa. Dos años más tarde, Vialli consiguió la FA Cup y la Charity Shield.[19] Vialli tamién ye de la mesma el segundu entrenador con más títulos na historia del club.[180]
Dende la so fundación en 1905, Chelsea tuvo un total de 10 presidentes. El primer presidente del club foi Claude Kirby, quien de la mesma ye'l presidente más llonxevu, al haber acumuláu 30 años nel cargu ―dende 1905 hasta 1935―; sicasí, nun pudo consiguir nengún campeonatu mientres los sos años na presidencia. Otru presidentes históricos del club fueron Joe Mears ―fíu del cofundador del club Joe Mears― y Brian Mears ―fíu de la mesma de Joe―. Joe, mientres los sos 26 años nel cargu, vio al Chelsea ganar solamente 3 trofeos, que fueron la First Division na temporada 1954-55, la Charity Shield en 1955 y la Football League Cup en 1965. Brian, de la mesma, nos sos 12 años como presidente, llogró 3 campeonatos, la FA Cup y la Charity Shield en 1970 y la Recopa d'Europa en 1971.
Los dos presidentes más recién son Ken Bates y Bruce Buck. Bates, mientres los sos 22 años de xestión, vio al Chelsea consiguir 10 títulos ―8 trofeos nacionales y 2 internacionales―. Bates tamién foi quien llibró una batalla llegal contra promotores inmobiliarios por que'l club nun perdiera'l Stamford Bridge cuando la so plena propiedá foi vendida a los mesmos. Foi'l presidente más gallardoniáu del club hasta qu'asumió Buck, l'actual presidente del club. Buck llegó a la presidencia en 2004 gracies a Román Abramóvich, a quien llegó a asesorar mientres el so trabayu na empresa petrolera Sibneft, que pertenecía a Abramóvich antes de vendela a Gazprom en 2005.[183] Mientres los sos once años nel cargu, el Chelsea consiguió 15 títulos ―13 nacionales y 2 internacionales―, superándolo a Bates. Cabo señalar que'l club tuvo como presidente vitaliciu al célebre actor y productor de cine Richard Attenborough (1923-2014). Attenborough integrar na xunta directiva del club en 1969 como direutor, cargu nel que se caltuvo hasta 1982, cuando foi promovíu a vicepresidente vitaliciu y, darréu, a presidente vitaliciu en 2008.
El Chelsea ye unu de los 5 únicos equipos ingleses en consagrase campeón de la Lliga de Campeones de la UEFA en habiéndola consiguíu na temporada 2011-12.
De la mesma ye l'equipu inglés que más vegaes ganó la Recopa d'Europa, llográndola en 1971 y 1998.
el Chelsea foi'l primer equipu inglés en ganar los trés grandes competiciones internacionales entamaes pola UEFA lograndolo na temporada 2012-13
el chelsea ye'l tercer equipu inglés con mas titulos internacionales en total 5titulos
El Chelsea Football Club Reserves ye un club de fútbol conformáu por reserves y ye filial del Chelsea. Son miembros de la Premier Reserve League, particularmente de la Southern Division. L'equipu foi fundáu en 1948 por Billy Birrell, quien supervisó'l desenvolvimientu d'un programa de sofitu a la mocedá. Sicasí, l'equipu nun ganaría los so primer títulu de Premier Reserve League sinón hasta la temporada 2010-11.[185][186] L'equipu compónse principalmente de xugadores de la categoría Sub-21, anque dacuando los xugadores del primer equipu desempeñen partíos na reserva, por casu cuando se tán recuperando d'una mancadura. Anguaño, l'entrenador del equipu de reserves ye Dermot Drummy,[187] ente que l'entrenador del equipu xuvenil ye Adrian Viveash[188] y el de l'academia ye Neil Bath.[189]
El Chelsea Ladies Football Club ye un club de fútbol conformáu por muyeres y ye filial del Chelsea dende'l 2004.[190] Del 2005 al 2010, l'equipu foi miembru de la Women's Premier League, particularmente de la National Division, xubiendo a esta categoría como campeones de la Southern Division na temporada 2004-05. Tamién fueron campeones de la Surrey County Cup en 2003, 2004, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2012 y 2013.[191] En 2010, Chelsea convertir n'unu de los miembros fundadores de la FA Women's Super League. L'equipu foi subcampeón de la FA Cup femenina en 2012 y de la mentada Super League en 2014. John Terry, l'actual capitán del equipu masculín, ye tamién el presidente del equipu femenín.[192] L'entrenador del equipu ye Matt Beard.[193]
El Chelsea na cultura popular
En 1930, Chelsea fixo'l so primera cameo nuna de les primeres películes sobre fútbol, llamada "The Great Game".[194] L'ex delanteru del Chelsea, Jack Cock ―quien nesi entós xugaba pal Millwall FC―, foi la estrella de la película, na cual delles escenes fueron filmaes en Stamford Bridge, incluyendo'l terrén de xuegu, la sala de xuntes y los vestidores. Tamién incluyó collaboraciones de xugadores del Chelsea como Andrew Wilson, George Mills y Sam Millington.[195] Por cuenta de la notoriedá de los Chelsea Headhunters, fanaticada rellacionada col club, el Chelsea tamién figuró en películes sobre'l hooliganismo nel fútbol. La más recién na que participó foi en "The Football Factory", en 2004.[196] Nel so cameo más recién nuna película, en 2007 el club participó nel filme indiu "Jhoom Barabar Jhoom".[197]
Hasta los años cincuenta, el club tuvo una llarga asociación col music hall. Col so baxu rendimientu de cutiu apurría material pa comediantes como George Robey.[198] Tou eso remató con un cantar risible de Norman Long en 1933, irónicamente titulada "On the Day That Chelsea Went and Won the Cup", que la so lletra describe una serie d'estraños ya improbables sucesos nun hipotéticu día en que'l Chelsea finalmente ganó'l so primer troféu.[10]
↑En 1915 españó la Primer Guerra Mundial, polo que'l Chelsea nun apostó les temporaes 1915-16, 1916-17, 1917-18 y 1918-19.
↑En 1939 españó la Segunda Guerra Mundial. El Chelsea apostó namái trés partíos de la temporada 1939-40 primero qu'empecipiara el conflictu bélicu. Les temporaes 1940-41, 1941-42, 1942-43, 1943-44, 1944-45 y 1945-46 tampoco se celebraron.
↑Na temporada 1914-15 el Chelsea remató 19º y baxó de normal a la Second Division. Sicasí, dempués del fin de la Primer Guerra Mundial en 1919, la lliga ampliar a 22 equipos, polo que'l Chelsea foi convidáu a permanecer nel máximu circuitu.
Referencies
↑ 1,01,1 chelseafc.com (ed.): «Trophy Cabinet» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 12 de mayu de 2012. Consultáu'l 12 de payares de 2009.
↑Brian Glanville. timesonline.co.uk (ed.): «The great Chelsea surrender» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2011-08-05. Consultáu'l 28 de payares de 2009.
↑Rick Glanville (2006). Chelsea FC: The Official Biography - The Definitive Story of the First 100 Years. Headline Book Publishing Ltd, páx. 196. ISBN 0-7553-1466-2.
↑Rick Glanville (2006). Chelsea FC: The Official Biography, páx. 84-87.
↑Rick Glanville (2006). Chelsea FC: The Official Biography, páx. 143-157.
↑Rick Glanville (2006). Chelsea FC: The Official Biography, páx. 89-91.
↑Rick Glanville (2006). Chelsea FC: The Official Biography, páx. 90-91.
↑Matt Barlow. sportinglife.com (ed.): «Terry eyes Back-To-Back titles» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 30 de setiembre de 2007. Consultáu'l 28 de payares de 2009.
↑ thefa.com (ed.): «Cup Final Statistics» (inglés). Consultáu'l 19 de marzu de 2011.
↑ englandfootballonline.com (ed.): «England's Matches: Unofficial» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 22 de xineru de 2011. Consultáu'l 19 de marzu de 2011.
↑ rugbyfootballhistory.com (ed.): «All Blacks» (inglés). Consultáu'l 19 de marzu de 2011.
↑Kevin Emmerson. speedcarworld.com.au (ed.): «U.S. Invades England 1948» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 25 de marzu de 2012. Consultáu'l 19 de marzu de 2011.
↑ spincricket.com (ed.): «Twenty20 before Twenty20» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 11 de xineru de 2012. Consultáu'l 19 de marzu de 2011.
↑ britballnow.co.uk (ed.): «LONDON MONARCHS» (inglés). Consultáu'l 19 de marzu de 2011.
↑Rick Glanville (2006). Chelsea FC: The Official Biography, páx. 96.
↑ stokecityfc.com (ed.): «Club Records» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 13 de mayu de 2012. Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
↑Mark Bradley. sportinglife.com (ed.): «Southampton 1 Chelsea 2» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 30 de setiembre de 2007. Consultáu'l 1 de xunu de 2011.
Clive Batty (2006). A Serious Case of the Blues: Chelsea in the 80s. Vision Sports Publishing. ISBN 1-905326-02-5.
John Ingledew (2006). And Now Are You Going to Believe Us: Twenty-five Years Behind the Scenes at Chelsea FC. John Blake Publishing Ltd. ISBN 1-84454-247-5.
Rick Glanville (2006). Chelsea FC: The Official Biography - The Definitive Story of the First 100 Years. Headline Book Publishing Ltd. ISBN 0-7553-1466-2.
Clive Batty (2007). Kings of the King's Road: The Great Chelsea Team of the 60s & 70s. Vision Sports Publishing Ltd. ISBN 978-1-905326-22-8.