Type a search term to find related articles by LIMS subject matter experts gathered from the most trusted and dynamic collaboration tools in the laboratory informatics industry.
| Antonio Negri | |
| |
| Gebore | 8 April 1911 Padua, Italië |
|---|---|
| Nasionaliteit |  Italië
|
| Vakgebied | Politieke filosofie, Klaskonflik, Globalisering, Commons, Biopolitiek |
| Instelling(s) | Universiteit van Padua[1] Paris VIII (Vincennes) Paris VII (Jussieu) École Normale Supérieure Collège international de philosophie |
| Alma mater | Universiteit van Padua Istituto italiano per gli studi storici[2] |
| Bekend vir | Filosofie van globalisering, menigte, Teorie van die Ryk, Konstituerende krag, Immateriële arbeid,[3] post-Fordisme, Altermoderniteit, Weiering van werk |
| Beïnvloed deur | Augustinus van Hippo, Baruch Spinoza, Michel Foucault, Gilles Deleuze, Félix Guattari, Jacques Derrida, Karl Marx, Carl Schmitt, Thomas Hobbes, Niccolò Machiavelli, Louis Althusser, Wladimir Lenin |
| Invloed op | Michael Hardt, Richard J. F. Day, Leopoldina Fortunati, Hugo Chávez |
Antonio (Toni) Negri (Padua, 1 Augustus 1933) is 'n Italiaanse neomarxistiese filosoof.
Negri het 'n "sterloopbaan" aan die Universiteit van Padua en word op jong ouderdom benoem tot voltydse hoogleraar in die dottrina dello stato (staatsteorie), 'n uitgesproke Italiaanse vakgebied wat beide juridiese as konstitusionele aspekte behels.
Sy politieke aktiwiteite begin hy in 1950, wanneer hy toetree tot die Katolieke jeugbeweging Gioventú Italiana di Azione Cattolica (GIAC). Van 1956 tot 1963 is hy lid van die Partito Socialista Italiano (PSI), terwyl hy steeds meer simpatiseer met heterodoxe bewegings binne die marxisme.
Vanaf begin jare 60 maak Negri deel uit van die uitgewery van Quaderni Rossi, die koerant wat gestalte gee aan die intellektuele herlewing van die Italiaanse marxisme buite die konteks van die kommunistiese party (met as bastionne onder meer Raniero Panzieri, Mario Tronti, Rita di Leo en Romano Alquati). Hierdie groep voorspel vroegtydig die klassestryd van die operaio massa (dit wil sê, die konsep van die arbeider wat die massa voorhande is, sonder kwalifikasies en uitruilbaar, 'n louter funksionele element vir die groot, gemeganiseerde fabriek), met as hoogtepunt die sogenaamde autunno caldo (warm herfs) van 1969, toe 'n uitbreeking van opstande plaasgevind het met as episentrum die FIAT-Mirafiorikompleks te Turyn, die petrochemiese kompleks te Porto Marghera en die Lagune van Lagune van Venesië.
In 1969 stig Negri saam met enkele vriende die groep Potere Operaio (Arbeidersmag), wat die radikale politieke uitdrukking van die operaismo ("arbeiderisme") verteenwoordig. Die laaste kongres van Potere Operaio vind plaas in 1973, daarna begin talle lede met nuwe projekte, soos die Autonomia Operaia (werkersoutonomie). Antonio Negri was een van die kragte agter hierdie inisiatief, wat hom toegespits op die nuwe werkersrealiteit in die metropole ten tye van die krisis en die herstrukturering van die fabrieke en die publieke uitgawes. In die besonder dra Negri by tot die stigting van die dagblad Rosso, met redaksie in Milaan, wat vinnig ontwikkel as verwysing vir die stryd en die debatte van die nuwe klasse samestelling, wat Negri en sy kollegas bestempel as die operaio sosiale (sosiale arbeider).
Negri het vir sy publikasies voorts saamgewerk met sleutel figure van Italiaanse arbeiders-, studente en vroue bewegings gedurende die jare 60 en 70, waaronder Panzieri, Tronti, Sergio Bologna, Alquati, Mariarosa Dalla Costa en Franco Berardi. Sy bekendste werk is die opspraakwekende Empire (2000), wat hy saam met die Amerikaner Michael Hardt skryf. Die boek, wat in 2004 opgevolg word met Multitude, word deur baie aktiviste gesien as 'n herbesinning van die antiglobalisme. Daarbenewens publiseer Negri nog 'n hele klomp ander boeke, waarin die werke van onder meer Karl Marx en Baruch Spinoza op 'n oorspronklike manier ontleed word.
Op 7 April 1979 word die 46-jarige Antonio Negri gearresteer. Hy word daarvan aangekla dat die moord op destydse premier Aldo Moro beplan het, uitgevoer deur die Brigate Rosse (BR – Rooi Brigades) in 1978. Verder sou hy 'n sameswering begin het om die regering omver te werp. Negri is op daardie staduim professor in die politieke wetenskap aan die Universiteit van Padua, gaslektor aan die École Normale Supérieure en selfverklaarde revolusionêre marxis wat ten gunste van 'n gewapende opstand is. Negri self het steeds ontken dat enige persoonlike of ideologiese verhouding het met die Rooi Brigades gehad het.
Die meeste aanklagte teen Negri (waaronder 17 moorde) word in minder as nege maande weerlê weens 'n gebrek aan bewyse. Daar word nie daarin geslaag om hom met die Rooi Brigades te verbind nie, aangesien hy hom na bewering skuldig maak aan kriminele bende vorming en opstand teen die staat (later teruggetrek). Negri word ten einde veroordeel tot 30 jaar gevangenisstraf omdat hulle hom op grond van sy publikasies en revolusionêre aktiwiteite 'moreel verantwoordelik' ag vir die gewelddade teen die Italiaanse staat in die jare sestig en sewentig. Amnestie Internasionaal het die 'ernstige wettige onreëlmatighede' tydens die verhoor aan die kaak gestel, en Michel Foucault skryf oor die 'geval Negri' die volgende in sy werk. Die Gemaskerde Filosoof: "Is hy nie in die sel bloot omdat hy 'n intellektueel is?". Negri bring vier jaar deur in die gevangenis ('n aantal van sy ervarings publiseer hy later in Die Trein van Finland), totdat die Partito Radicale van Marco Pannella, wat geywer het vir sy vrylating, hom op die kieslys plaas vir die algemene verkiesings van 1983 en hy die verkiesings wen ook. Die parlement verleen hom die toestemming om die gevangenis te verlaat ten einde sy politiek amp te kan beklee, maar die toestemming word enkele maande later herroep. Negri gaan in ballingskap in Frankryk, waar hy 14 jaar bly en waar hy nie hoef te vrees vir uitlewering nie, danksy die beskerming wat hy geniet van die regering van François Mitterrand.
In Frankryk is hy dosent aan die Université de Paris VIII (Saint Denis) en die Collège International de Philosophie. Hoewel sy politieke aktiwiteite sterk belemmerd is deur sy ballingskap, is Negri 'n produktiewe outeur in die Franse tydperk en verbind hom met menige linkse intellektuele. In 1990 stig Negri, Jean-Marie Vincent en Denis Berger die publikasie Futur Antérieur. Die kroerant hou op te bestaan in 1998, maar verskyn vanaf 2000 weer onder die naam Multitudes, met Negri as bestuurslid van die internasionale redaksie.
In 1997 keer Negri vrywillig terug na Italië om daar die res van sy straf, intussen weens aktivisme verminder tot 17 jaar, uit te dien. Op die manier wil hy 'n publieke debat skep rondom die situasie van honderde gevangenes en ballingskappe wat tydens die 'lood jare' (anni di piombo, die jare sestig en sewentig) politieke interaksie is binne radikale kringe veroordeel is deur allerhande skynprosesse. Negri word by sy aankoms onmiddellik na die gevangenis van Rebibbia gebring en later onder huisarres geplaas. Tot die einde van 2004 geniet hy 'n voorwaardelike vrylating.
Die uiterste oorspronklike, maar tegelykertyd kompakte en moeilik werk van Negri, is sy kritiese hersiening van die belangrikste intellektuele strominge van die tweede helfte van die 20ste eeu, ten gunste van 'n nuwe marxistiese analise van die kapitalisme en die postmoderne samelewing. Geïnspireerd deur die idees van Michel Foucault en sy ontleding van die biomag, asook deur die analise van Gilles Deleuze en Felix Guattari, lê Negri gedurende die jare 80 die basis vir die aanpasing van die werk van Marx, in terme van die sosiale dimensies van die produksie, die samewerking en die bestuurgefokusde mag. Hierin is die pas die voornemende, strategiese en konseptuele, beskou as die menigte.
Die vertrekpunt van sy werk Empire is dat die nasiestaat sy sentrale rol as die primêre politieke formasie verloor het en plek het gemaak vir 'n globale meganisme van diffusie en gedesentraliseerde mag (die "Imperi"). Die oorgangsproses word betwis en is nie vry van katastrofes nie. Dit verteenwoordig 'n stryd van die arbeidersklasse en van die postkoloniale akteurs wat hierdie magstransformasies aan die gang gesit het. Met ander woorde die transedentale produksiedimensies en die dimensies van die wêreldmark het gelei tot 'n Interregnum (tussenregering), 'n netwerk van wêreldwye mag, die Empire, waarin verskillende akteurs (monargisties, soos in die VSA, aristokratiese, soos enkele nasie-state en demokratiese akteurs soos die NRO's, multinasionale korporasies en die massamedia) vorm gegee aan 'n Imperium wat gebaseer is op 'n magsnetwerk. Sy stelling is baie kontroversieel, veral na aanleiding van die aggressiewe en unilaterale houding wat die Verenigde State aangeneem het sedert die aanvalle op 11 September 2001.
Twee vorige publikasies wat vermeld kan word is sy The Savage Anomaly (1982), waarin hy 'n oorspronklike interpretasie gee van Baruch Spinoza, en Marx oltre Marx (1982), 'n versameling lesings oor die Grundrisse, die manuskripbundel wat Karl Marx geskryf het ter voorbereiding van sy Das Kapital.
In 2005 neem hy 'n minder populêre standpunt binne die radikaal-linkse beweging in wanneer hy in verskeie opiniestukke en onderhoude die ja-stem verdedig in die referendum vir die Europese Grondwet. Hy neem ook saam met Daniel Cohn-Bendit deel aan 'n verkiesingsvergadering van die Parti Socialiste (sosialistiese party in Frankryk) om sy steun aan die ja-stem te bewys in die Franse referendum. Negri is van mening dat die Europese Grondwet gunstig is om die mag van die nasie-state te verminder ten voordele van die mag van Europa. 'n Pleidooi vir Europa is te vind in sy boek Europa en Imperium.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Antonio Negri.Normdata  |
|
|---|
LIMS forum content by LIMS forum members is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License. Based on a work at www.limsforum.com.
