FAIR and interactive data graphics from a scientific knowledge graph

Pepyn III
Koning van die Franke
Pepyn III die Korte afgebeeld in 'n skildery van Louis Félix Amiel in opdrag van Lodewyk Filip vir die Pepyn die Korte museum
Bewind	751 – 768
Ander titels	Koning van die Ripuariese Franke
Gebore	c. 715
	Jupille (naby Luik), België
Gesterf	24 September 768
	Saint-Denisbasiliek, Frankryk
Voorganger	Childeric III
Opvolger	Karel die Grote Karloman I vanaf 771
Kinders	Karel die Grote (742-814) Karloman I (v.751-771) Gisèle (757-810) Pepyn (759-761) Berthe (?-?) Rothaïde (?-?) Adélaïde (?-?)
Vader	Karel Martel
Moeder	Rotrude van Tréves

Pepyn III, beter bekend as Pepyn die Korte (Frans: Pépin le Bref) was Hofmeier van Neustrië (741-751), te same met Boergondië en Provence en van Austrasië (747-751), vanaf 741 Hertog van die Franke, en vanaf 751 tot met sy dood die eerste Karolingiese Koning van die Franke. Hy was die seun van Karel Martel, wat hofmeier en Hertog van die Franke was, en Rotrude van Trier. Hy was ook die vader van die beroemde Frankiese koning Karel die Grote.

Met die dood van Karel Martel in 741 is sy amp as hofmeier volgens die Frankiese tradisie tussen sy twee seuns verdeel: Karloman het hofmeier van Austrasië geword en Alemanië en Thuringen herower, Pepyn het hofmeier van Neustrië geword en Provence en Boergondië behou. Grifon, die derde seun van Karel Martel het slegs 'n paar graafskappe bekom.^[1] Die broers het in 742 by Vieux-Poitiers hulle ondeskeie dele herdefinieer en die tradisionele perke van die Frankiese ryk bevraagteken.

Aan hierdie einde van die tydperk van dekadensie van die Merovingiese huis, het die konings, wat as die "lui konings" (rois fainéants) bekend gestaan het, nie meer veel outoriteit gehad nie en was die hofmeiers die werklike heersers van die staat. Karloman en Pepyn het vervolgens die mag van die Frankiese Ryk verdeel en die land gesamentlik regeer. Hulle het van die begin af gesukkel om stabiliteit aan die ryk se grense te vestig.

Hulle het daarna met die ondersteuning van die biskop Bonifatius van Mayence 'n hervorming van die Kerk begin. Die biskop het gemeen dat die kerklui onbekwaam en losbandig geword het:

Ek het daarvan bewus geword dat onder die mense wat hulleself diakens genoem het van adolessensie af in brassery, owerspel en allerlei kwaad verval het, en wat as hulle die diakonaat bereik het, en wat as hulle eers diakens geword het, vier, vyf of meer konkubine per nag in hulle beddens ontvang het […][2]

Die concile (ekumeniese raad), die vergadering van kerklui waartydens besluite van 'n dissiplinêre of teologiese aard gemaak is, het vir geruime tyd nie vergader nie. Verder het die Frankiese kerk gekla dat die onder Karel Martel bederf is.

Twee sinodes (conciles) is in die vroeë jare gereël, die eerste in Austrasië deur Karloman, in 742-743; die tweede deur Pepyn, in 744 in Soissons in Neustrië, waar die besluite wat in Austrasië geneem is bekragtig is. Hierdie hervormings het 'n nuwe hiërargie onder die Frankiese kerklui in plek gestel. Aan die hoof daarvan was Bonifatius (680-754), die evangelis uit Germanië, soos die verdeling van die verskillende biskopdomme in verskillende stde in die ryk. Onwaardige priesters is verwyder. Pepyn het besluit om die grond wat deur sy vader gekonfiskeer is te herstel as précaire à la demande du roi (precaria verbo regis).^[3]

In 743 het Pepyn en Karloman die merovingiese Childeric III vrygelaat uit die klooster waar hy deur Karel Martel opgesluit is en hom toegelaat om die hertoglike troon te bestyg waarvan sy vader ontsetel is. Sy terugkeer is gemotiveer deur die koalisie wat deur Grifon, die hertog Odilo van Beiere, die Hertog van Akwitanië, Hunold, en ook die van Alemanië, Theudoald.^[1] Laasgenoemde het negatief gereageer op die politieke eliminasie van Grifon (halfbroer van Pepyn en Karloman) en het die legitimiteit van die Pippinides in twyfel getrek. Ná verskeie militêre veldtogte en die herstel van Childéric III het Pepyn en Karloman 'n manier gevind om vir 'n tydlank die vrede te bewaar.

In ongeveer 744 is Pepyn met Bertrada van Laon, met die bynaam Bertha met die Groot Voete (Berthe au Grand Pied) — 'n bynaam wat sy verkry het aangesien sy 'n voet langer as die ander was —, dogter van Heribert van Laon, Graaf van Laon getrou. Sy het aan hom verskeie erfgename besorg waaronder die toekomstige keiser Karel die Grote.