Effects of the storage conditions on the stability of natural and synthetic cannabis in biological matrices for forensic toxicology analysis: An update from the literature

Un seguro ye un contratu, denomináu póliza de seguru, pol qu'una Compañía de Seguros (l'asegurador) oblígase, por aciu el cobru d'una prima y pal casu de que se produza l'eventu que'l so riesgu ye oxetu de cobertoria a indemnizar, dientro de les llendes apautaes, el dañu producíu al aseguráu; bien al traviés d'un capital, una renta, o al traviés de la prestación d'un serviciu. Nesti contratu intervienen: L'asegurador, que siempres hai de ser una compañía de seguros, que ye la entidá responsable de la cobertoria en casu d'accidente, El tomador, que ye'l propietariu de la póliza de seguru y responsable del pagu de la prima correspondiente, l'aseguráu que ye la persona a la que s'asegura (bien a ella o a les sos propiedaes o intereses, y el beneficiariu que ye la persona que va cobrar la indemnización correspondiente en casu d'accidente. Non siempres estos trés figures han de ser la mesma persona pudiendo ser toos distintos. A manera d'exemplu: Una empresa (tomador) que paga un seguru de vida'l so emplegáu (aseguráu) por que cobren los sos fíos (beneficiarios) en casu de fallecimientu d'este.

Tamién puede esistir una figura más, el mediador, que ye la persona qu'Entemedia ente'l Tomador y la compañía de seguros antes de la compra de la póliza de seguru, nel momentu de la formalización (compra) y dempués de la compra (cambeos que sían necesaries, tramitación d'accidentes, etc).

La cantidá de dineru que se cobra pol seguru llámase prima. La prima garantiza que l'asegurador tea obligáu a cumplir coles prestaciones que lu prometió al Tomador.

La xestión del riesgu, que ye la práutica de la evaluación y control del mesmu, desenvolvióse como un campu discreto d'estudiu y práutica.

La transaición implica que l'aseguráu supón una perda relativamente pequeña y conocida na forma de pagu d'una prima a l'aseguradora en cuenta de la garantía de la compañía de seguros pa compensar (indemnizar) al aseguráu nel casu d'una perda financiera o comercial.

L'aseguráu recibe un contratu, denomináu la póliza de seguru, que detalla les condiciones y circunstancies nes que l'aseguráu va ser compensáu.

Dende un puntu de vista matemáticu, el seguru tresforma los riesgos a los que tán sometíos les persones en probabilidaes soportables al traviés d'una organización. El seguru configúrase como una pieza básica de l'actual estructura social.^[1]

Dende un puntu de vista matemáticu, el seguru tresforma los riesgos a los que tán sometíos les persones en probabilidaes soportables al traviés d'una organización. El seguru configúrase como una pieza básica de l'actual estructura social.^[1] La institución del seguro tien dos grandes manifestaciones na sociedá:

• Seguridá social, que ye un sistema obligatoriu de cobertoria, alministráu pol Estáu, dirixíu a apurrir proteición y bienestar a los ciudadanos, que suel garantizar una prestación económica en casu de xubilación, incapacidá llaboral, fallecimientu, desemplegu etc.
• Seguros privaos, que cubren y protexen a les persones o entidaes que contrata, pudiendo ser de suscripción obligatoria o voluntaria. Exemplos de seguros privaos son los seguros de robu o quema d'un inmueble o los seguros d'automóviles o d'accidentes de persones.

Tipos de seguros privaos.

El seguros privaos pueden tar clasificaos como seguros personales, seguros patrimoniales o de daños y de servicios, anque tamién son estremaos como Seguro de persones seguros de daños a persones y Seguro contra daños seguros contra daños materiales.

Nos seguros que cubren daños a persones, si referímonos a los personales, la persona queda cubierta ante cualquier situación o imprevistu que lu afecte. Estos tomen los seguros de vida, los seguros médicos privaos y accidentales, los cuálos cubren al aseguráu en casu d'enfermedá y la integridá de personar ante un accidente. Los seguros contra daños materiales cubren de manera parcial o total la perda patrimonial por causa de un accidente o catástrofe, pudiendo ser seguros pal llar, seguros contra robu, seguros p'automóviles, seguros contra quemes y tamién de responsabilidá civil.^[2]

L'apaición y desenvolvimientu del seguro va apareyáu cola evolución de les distintes formes d'organización social. Nos sos empiezos esistía unes formes de seguro non monetaries ensin bases téuniques nin xurídiques sinón como un sentimientu de solidaridad ante l'infortuniu y como mecanismu de distribución de riesgos. Formes bien primitives de seguru contra les males colleches, na Antigüedá y la Edá Media, dar por aciu l'almacenamientu de ceberes en tenaes de templos o de señores, yá que unu de les funciones sociales que cumplíen estos escedentes yera la so distribución o venta en tiempos de males colleches o penuria. De la mesma forma los miembros de los gremios medievales que funcionaben a la manera de les Hermandaes,^[3] teníen ente les sos misiones l'emprestase socorru mutuu en casu d'enfermedá, incapacidá o muerte d'ellos.^[4]

El primer sistema d'aseguramientu puramente dichu, conocíu documentalmente, ye'l seguru marítimu qu'apaez nel Mediterraneu mientres la Edá Media de resultes del desenvolvimientu del comerciu marítimu. Trátase d'una manifestación de seguru priváu, con un enfotu d'arriquecimientu de los aseguradores.

Un impulsu importante al seguro apaez col comerciu d'Indies tres el descubrimientu d'América. La Casa de Contratación de Sevilla, creada en 1503, encargábase de tolo rellacionao col comerciu y la navegación col Nuevu Mundu, regulando tolos aspeutos rellacionaos, tamién el de los seguros y riesgos asumíos poles embarcaciones.^[5]
Por aciu les Ordenances expedíes en Monzón en 1510, modificóse'l so reglamentu, con diverses midíes pa evitar el fraude nos seguros y por que estos fueren realmente efectivos. Por ello, prohibiéronse los contratos verbales y tamién se prohibió que tanto la carga como los barcos asegurar por más de dos tercios del so valor. Asina se consiguió que tanto l'armador como'l capitán tuvieren interés por llegar a bon puertu.^[6]

En 1543 fundóse'l Consuláu de Sevilla al que se trespasaría la competencia esclusiva sobre seguros. Ye nesta dómina cuando s'afita'l seguru, non solo como una garantía que respuende por cualquier riesgu, sinón tamién como una forma de financiamientu o impuestu que dexaba funcionar a les Instituciones y los sos principales cometíos. Asina, nel Consuláu de Sevilla, tamién llamáu Consuláu de Mercaderes, Casa Rula o la Bolsa, taben representaos tolos tratantes con Indies, escluyendo a los estranxeros. Los ingresos del Consuláu veníen de l'avería o seguro marítimu, obligatoriu pa tou aquél que llevara más d'un añu mercadeando coles Indies o qu'hubiera cargáu mercancíes por más de 1000 ducaos; lo que dexaba sufragar la organización d'una Armada pa la defensa de los buques frente a los ataques de pirates y corsarios.^[7]

Nos sieglos XVII y XVIII surden les primeres compañíes de seguros n'Inglaterra. La moderna sociedá industrial, basada nel individualismu y l'amenorgamientu de la redolada familiar, obliga a busca la proteición por aciu fórmules llegales contra los riesgos personal y patrimonial derivaos del progresu teunolóxicu.^[4]

Dende'l puntu de vista macroeconómicu, la institución del seguro apurre dos grandes aportaciones:

• Estímulu de la inversión. Según Kenneth Arrow, el desplazamientu del riesgu que supón el seguru ye bien provechosa dende un puntu de vista social yá que induz el emprendimiento de nueves actividaes económiques y puede afirmase que n'ausencia d'actividá aseguradora, el volume d'inversión sería menor y en definitiva menguaría la renta y el bienestar de la población.^[4][1]
• Contribúi a evitar les desigualdaes. El seguru evita los empobrecimientos estremos que tienen la so causa en fallecimientos o accidentes, contribuyendo a una mayor equidad económica.

El contratu de seguro ye aquel pol que l'asegurador oblígase, por aciu el cobru d'una prima y pal casu de que se produza l'eventu que'l so riesgu ye oxetu de cobertoria a indemnizar, dientro de les llendes apautaes, el dañu producíu al aseguráu o a satisfaer un capital, una renta o otres prestaciones conveníes.

El contratante o tomador del seguru, que puede coincidir o non col aseguráu, pela so parte, obligar a efectuar el pagu d'esa prima, en cuenta de la cobertoria dada pol asegurador, que evíta-y encarar un perxuiciu económicu mayor, en casu de que l'accidente prodúzase.

Les empreses de seguros son intermediarios financieros dende'l puntu de vista económicu y financieru. Esti sector estremar d'otros sectores económicos en que, pa empecipiar la so actividá, precisa un capital fixu relativamente pequeñu, yá que nun precisa realizar grandes inversiones n'activos pa exercer la so actividá y la so capital circulante antemanar los sos propios veceros a cuenta del productu qu'hai d'empezar a fabricar nesi momentu (la seguridá). Por eso, teóricamente, les sos necesidaes téuniques de financiamientu son bien pequeñes. Per otra parte, el productu que comercialicen, la seguridá, garantizar a tolos veceros, anque la entrega solo efectúase a una parte de la vecería. El tiempu xuega amás a favor del asegurador, una y bones el costu correspondiente (la siniestralidá) pártese retardándose y dando llugar, mentanto, a un cúmulu d'aforru que formen les denominaes provisiones téuniques; por eso, dende un puntu de vista financieru, el tomador d'una póliza de seguros ye un emprestador qu'apurre un creitu al asegurador por que fabrique el productu (la seguridá), convirtiéndose d'esta forma l'asegurador nun meru inversor de los fondos ensin consumir.^[1]

L'actividá aseguradora, pola so propia naturaleza, convierte n'inversión al llargu plazu lo que, polo xeneral, el contratante del seguru nin siquier consideró aforru. Sicasí, tratar d'un aforru que dende'l puntu de vista financieru ye bien estable y al llargu plazu.

Na Xunión Europea, según na mayoría de los países del mundu, el aseguradores privaes tán sometíes a un control y supervisión per parte de les autoridaes alministratives, y pa poder operar precisen llograr una autorización especial, yá que el seguru ye un contratu nel que l'aseguráu paga la prima por adelantao, en cuantes que la aseguradora indemnizará-y a posteriori cuando asoceda l'accidente y por ello ye d'interés públicu qu'aquel día l'aseguradora tenga capacidá financiera pa faelo. Tou esto fai so disposiciones de Derechu Alministrativu que dicten les autoridaes. N'España esti control de les aseguradores priváu llevar el Ministeriu de Facienda y Competitividá al traviés de la Direición Xeneral de Seguros y Fondos de Pensiones (DGSFP),^[8] en cuantes qu'en la Unión Europea la supervisión llevar l'Autoridá Europea de Seguros y Pensiones de Xubilación -EIOPA- (European Insurance and Occupational Pensions Authority), con sede en Frankfurt (Alemaña).^[9]

• el riesgu
• l'oxetu aseguráu *

l'interés aseguráu * la suma asegurada * la prima de seguros

• el accidente
• la indemnización

El art. 149.11 de la Constitución Española da la competencia na llexislación básica de los seguros al Estáu

N'España, hasta'l 31 d'avientu de 2015 el seguru rexir pol Real Decretu Llexislativu 6/2004, de 29 d'ochobre, pol que s'aprueba'l testu refundíu de la Llei d'ordenación y supervisión de los seguros privaos,^[10] siendo la Llei aplicable a partir del 1 de xineru de 2016 la nueva Llei 20/2015 antes citada y pol Reglamentu d'Ordenación y Supervisión de los Seguros Privaos, aprobáu pol Real Decreto 2486/1998, de 20 de payares,^[11] el cual tendría de ser derogáu y sustituyíu por unu nuevu, una y bones ésti foi promulgáu non pa la Llei de 2004, sinón pa la llei anterior, la Llei 30/1995, del 8 de payares (BOE núm. 268, de 9.11.1995), esto ye, ye posible que, si nun se promulga unu nuevu antes del 1 de xineru de 2016, la Llei vixente nesi momentu llegue a tener un Reglamentu promulgáu non pa la llei anterior, que yá sería grave, sinón pa l'anterior de l'anterior. Los aspeutos mercantiles del contratu de seguro ríxense pola Llei 50/1980, de 8 d'ochobre, de Contratu de Seguru,^[12] magar hai que destacar que los preceptos d'esta Llei, anque tienen calter imperativu, nun prevalecen sobre lo que les partes dispunxeren na póliza, yá que siempres son válides les clauses contractuales que sían más beneficioses pal aseguráu.

La Llei 20/2015, de 14 de xunetu, d'ordenación, supervisión y solvencia de les entidaes aseguradores y reaseguradoras (BOE núm. 168, de 15 de xunetu de 2015) ye la disposición que regula la forma en que tien de faese a partir del 1 de xineru de 2016 el control de los aseguradores privaes pola Alministración. A nivel de la Unión Europea esa supervisión vien regulada pola Directivu 2009/138/CE del Parllamentu Européu y del Conseyu, de 25 de payares de 2009, sobre l'accesu a l'actividá de seguru y de reaseguro y el so exerciciu (Solvencia II) (DOUE núm. L335, de 17 d'avientu de 2009).

En rellación coles entidaes aseguradores, la llei indica que l'actividá aseguradora namái va poder ser realizada por entidaes privaes qu'adopten la forma de sociedá anónima, mutua, cooperativa (cooperativa de seguros) y mutualidá de previsión social. Tamién van poder realizar l'actividá aseguradora les entidaes qu'adopten cualquier forma de Derechu públicu, siempres que tengan por oxetu la realización d'operaciones de seguru en condiciones equivalentes a les de les entidaes aseguradores privaes.^[13]

Acordies con l'artículu 101 de la Llei 27/1999, de 16 de xunetu, de Cooperatives, son cooperatives de seguros les qu'exerzan l'actividá aseguradora, nos ramos y colos requisitos establecíos na llexislación del seguru^[14] y, con calter supletorio, pola Llei de Cooperatives. A la de ver la llexislación de cooperatives, convien amás mirar les disposiciones de les Comunidaes Autónomes sobre la materia, pos se trata d'una competencia tresferida a elles y la mayoría tien promulgada la so propia llei autonómica de cooperatives, como por casu la promulgada pola Comunidá Autónoma de Cataluña, la Llei 12/2015, de 9 de xunetu, de cooperatives (BOE núm. 194, de 14 d'agostu de 2015 y DOGC núm. 6914, de 16 de xunetu de 2015 y correición d'errores DOGC núm. 6917, de 21 de xunetu de 2015). Les nueses autoridaes llexislen sobre les cooperatives de seguros, tantu nes normes sobre cooperatives como nes normes sobres seguros, a pesar de que, como se demuestra nel trabayu d'investigación "La competencia na supervisión de los seguros privaos" (Diariu La Llei núm. 8.103 de 12 de xunu de 2013), nun hai, nin hubo, n'España constituyida nenguna cooperativa de seguros.

L'accesu a l'actividá aseguradora per parte d'una entidá española ta supeditáu al previu llogru d'una autorización alministrativa que se da pol Ministru d'Economía y Competitividá y tramítase ante la DGSFP.

El Conseyu Xeneral de los Colexos de Mediadores de Seguros ye una corporación de derechu públicu que tien como fin promover la defensa y representación de los axentes y corredores de seguros. Amás de los cargos electos, ta formáu por un grupu de 15 profesionales, incluyendo'l personal del Centru d'Estudios, al serviciu de la mediación. El Conseyu representa la unión de 52 colexos, distribuyíos por tola xeografía española, y ufierta una serie de servicios pa facilitar la so actividá profesional en distintos ámbitos.

En total, según el censu publicáu na Memoria de 2014 arrexuntaba a 7.618 mediadores (cerca d'un 60 % d'ellos, axentes, y el restu, corredores). El so llabor inclúi servicios de comunicación ya información, asesoría y asistencia, documentación, formación, plataformes pa facilitar l'adaptación de los profesionales y empreses a diversos requisitos llegales ya inclusive descuentos y tratu preferencial pa los colexaos en distintes empreses y entidaes coles que los colexos y el Conseyu caltienen convenios suscritos.

L'actu d'asegurase suel llevase a cabu ente la persona que desea asegurase (aseguráu), y la entidá que-y apurrirá'l seguru (aseguradora). A pesar de lo simple que paeza la aseveración pasada, más de dos partes vense arreyaes nel contratu y el siguimientu d'un seguru. De siguío, vamos tratar:

Parte más importante d'un seguru, yá que ye'l contratu ente dambes partes. Ye'l documentu nel que consten los derechos y obligaciones de les partes. Tien de ser aceptáu por dambos y nél tienen d'apaecer los datos personales del aseguráu y de la compañía, la cantidá a pagar y cada cuanto se van producir los pagos, descripción del seguru en cuestión, dende cuándo y hasta cuándo ta vixente la póliza, les cobertories qu'inclúi'l seguru y el beneficiariu del seguru (quién ye la persona que recibe la indemnización nel casu de que se dean les condiciones establecíes).

Entidá qu'asume la cobertoria del riesgu del aseguráu.

Persona qu'apauta y suscribe el contratu de seguru. Ye l'obligáu a asumir les condiciones del contratu, especialmente la prima, esto ye, ye la persona que contrata'l seguru y que'l so nome figura na póliza. De normal coincide col aseguráu, anque en dellos casos puede nun ser asina, yá que puede ser que'l seguru pagar una persona pero l'aseguráu sía un familiar.

Persona o oxetu sol que recai'l seguru. Meyor dichu, quien tien la cobertoria y, poro, quien ta espuesta al riesgu. Ye'l titular del contratu de seguru.

Ye la persona que ye indemnizada en casu de que se dean les condiciones previstes na póliza contratada. Dependiendo del casu, tomador, aseguráu y beneficiariu pueden ser, o non, la mesma persona. Nun seguru de vida, por casu, pueden aportar a trés persones distintos.

Un mediador de seguros ye un asesor qu'aconseya al veceru a la de contratar una póliza. El so deber ye informa-y de los distintos precios esistentes y de qué tipu de cobertories conviénen-y más. Esisten dellos tipos de mediadores: corredoríes tradicionales y online, axentes de seguros, operadores de banca, etc.

• asistencia en carretera
• contratu de seguru
• seguro de vida
• coaseguro
• reaseguro
• seguro a tou riesgu
• seguro de daños a la construcción
• seguro de separación individualizáu
• seguro del automóvil