Search for LIMS content across all our Wiki Knowledge Bases.
Type a search term to find related articles by LIMS subject matter experts gathered from the most trusted and dynamic collaboration tools in the laboratory informatics industry.
Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki – galeria sztuki w Warszawie, narodowa instytucja kultury[1]. Misją Zachęty jest prezentacja i promocja sztuki współczesnej. Galeria organizuje wystawy indywidualne i zbiorowe artystów polskich i zagranicznych oraz wystawy problemowe.
Budynek
W lutym 1862 Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych ogłosiło pierwszy konkurs na projekt gmachu wystawienniczego. Ponieważ nie zgromadzono ani odpowiednich funduszy, ani odpowiedniej działki, projekt nie został zrealizowany. Po otrzymaniu w 1894 od magistratuWarszawy działki u zbiegu ulicy Królewskiej i placu Ewangelickiego ogłoszono trzeci konkurs. Zwycięzcą został Stefan Szyller, twórca między innymi gmachu głównego Politechniki Warszawskiej. Projekt przewidywał wzniesienie gmachu w stylu renesansowym o dwóch kondygnacjach.
Przed rozpoczęciem realizacji Towarzystwo uzyskało prawa do większej działki, dzięki zapisowi właścicielki kamienicy przy ulicy Królewskiej 17 Ludwiki z Lindów Góreckiej. W związku z tym ogłoszono czwarty, zamknięty konkurs na budowę większego gmachu. Ponownie wygrał go Szyller z projektem zakładającym budowę czteroskrzydłowego gmachu złożonego z kilku części: budynku frontowego, skrzydeł bocznych i galerii z tyłu gmachu. Gmach w stylu akademickiego renesansu włoskiego z elementami klasycystycznymi ozdobiły dekoracje Zygmunta Otto. Budowę rozpoczęto we wrześniu 1898, a oficjalne otwarcie budynku frontowego nastąpiło 15 grudnia 1900. W dniu 15 października 1903 nastąpiło otwarcie południowego skrzydła przeznaczonego na wystawę stałą złożoną z dzieł polskich z kolekcji własnej Towarzystwa Zachęty. Ze względu na to, że z kamienicy zajmującej pozostałą część parceli Towarzystwo czerpało dochody, dalsze skrzydła gmachu przewidziane w projekcie nie zostały zrealizowane[2].
W trakcie oblężenia Warszawy w 1939 gmach ocalał pomimo poważnych zniszczeń okolicznych budynków. Po wywiezieniu zbiorów, w 1942 Zachęta została przekształcona w Haus der Deutschen Kultur (Dom Kultury Niemieckiej), w którym urządzano wystawy propagandowe[3]. W Sali Matejkowskiej zamiast Bitwy pod Grunwaldem zawisły pruski orzeł i swastyka. Na ustawionej scenie odbywały się koncerty. Budynek został uszkodzony podczas powstania warszawskiego. Pomimo przygotowania do podpalenia gmach nie został zniszczony[2].
Historia Zachęty sięga 1860, kiedy w Królestwie Polskim powstało Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. Początkowo celem Towarzystwa było organizowanie wystaw, zakup dzieł sztuki do kolekcji narodowej i udzielanie pomocy młodym artystom. Obecna siedziba Zachęty, zaprojektowana przez Stefana Szyllera, wzniesiona dzięki wysiłkom Towarzystwa i hojności społecznej, stała się jednym z głównych warszawskich ośrodków sztuki, promującym nowe malarstwo.
Budowę siedziby rozpoczęto we wrześniu 1898, natomiast oficjalnego otwarcia dokonano 15 grudnia 1900.
Podczas oblężenia Warszawy w 1939 płonęły sąsiednie budynki (kościół ewangelicko-augsburski oraz gimnazjum im. M. Reja), jednak gmach TZSP ocalał, choć doznał pewnych uszkodzeń. W czasie oblężenia Warszawy z budynku nie ewakuowano zbiorów, co więcej – nie przeniesiono ich nawet do piwnic gmachu. Spadające pociski przebijały dach i wybuchały w salach wystawowych, niszcząc wiszące na ścianach obrazy. Jedynym dziełem wywiezionym z "Zachęty" w czasie kampanii wrześniowej była znajdująca się tam wówczas "Bitwa pod Grunwaldem" Jana Matejki. W chwili kapitulacji Warszawy znajdowały się w nim zbiory i dokumenty Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Gmach zarekwirowali okupanci, Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych zostało rozwiązane, a większość zbiorów przewieziono do Muzeum Narodowego. Kilkaset obrazów transportowano w otwartych ciężarówkach, bez żadnych spisów czy protokołów tej procedury. Warszawska Zachęta została przekształcona w "Haus der Deutschen Kultur", w którym odbywały się propagandowe imprezy niemieckie[10].
W trakcie powstania bomba burząca i pociski artyleryjskie poważnie uszkodziły budynek. Wycofujące się niemieckie oddziały prawdopodobnie planowały podpalenie budynku, na co wskazywały znalezione tuż po wojnie na ścianach ślady oblania substancją palną.
Po zmianach 1989 CBWA ulegało stopniowemu przekształcaniu, tracąc swój centralistyczny charakter. W 1994 na mocy zarządzenia Ministra Kultury i Sztuki została powołana Zachęta Państwowa Galeria Sztuki. 25 września 2003 decyzją ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego, Galeria otrzymała status narodowej instytucji kultury i nazwę Zachęta Narodowa Galeria Sztuki.
Działalność
Działalność wystawiennicza
O planach wystawowych i działalności decydują Rada Programowa oraz Zespół Kuratorski, którym przewodniczy Dyrekcja. W skład Zespołu Kuratorskiego Galerii w latach 2009–2010 wchodziły: dr Agnieszka Morawińska (Dyrektor – do dnia 1 listopada 2010), Hanna Wróblewska (I z-ca dyrektora, w listopadzie 2010 p.o. dyrektora, od 1 grudnia 2010 dyrektor Galerii), Maria Brewińska, Magdalena Kardasz, Julia Leopold, Karolina Lewandowska (do sierpnia 2010), Anna Tomczak. W 2011: Hanna Wróblewska (Dyrektor), Maria Brewińska, Magdalena Kardasz, Julia Leopold (do lutego 2011), Anna Tomczak.
Kolekcja stała Zachęty Narodowej Galerii Sztuki obejmuje dzieła współczesnej sztuki polskiej: malarstwa, rzeźby, instalacji, fotografii, kinematografii. Nie jest jednak ona prezentowana w formie stałej. Wystawy w Zachęcie to jedynie wystawy czasowe.
katalogi: katalogi wystaw artystów polskich tworzących w Polsce i za granicą, artystów zagranicznych tworzących w Polsce oraz katalogi wystaw cyklicznych; zbiór katalogów wystaw jest jednym z największych w Polsce,
książki: publikacje na temat sztuki (współczesnej) oraz z dziedzin pokrewnych,
czasopisma: polskie i zagraniczne na temat sztuki.
Biblioteka oferuje także pomoc bibliograficzną.
Dział Dokumentacji prowadzi dokumentację twórczości polskich artystów współczesnych (od 1945). Dokumentacja zawiera notatkę biograficzną, spis wystaw, w których brał udział artysta, wycinki prasowe oraz katalogi wystaw. Dokumentacja jest udostępniana tylko w formie prezentacyjnej (na miejscu w bibliotece).
W Galerii funkcjonuje także Księgarnia Artystyczna, gdzie dostępne są zarówno polskie, jak i zagraniczne książki o sztuce i z pokrewnych dziedzin, czasopisma, oraz katalogi wystaw Zachęty i Kordegardy. Można nabyć także gadżety reklamowe Zachęty.
↑ abGabriela Świtek: 1860 Zachęta 2000. Warszawa: Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, 2003, s. 48-49. ISBN 83-87587-73-7.
↑Krzysztof Dunin-Wąsowicz: Warszawa w latach 1939–1945. Państwowe Wydawnictwo Naukowe: 1984, s. 51. ISBN 83-01-04207-9.
↑ abGabriela Świtek: 1860 Zachęta 2000. Warszawa: Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, 2003, s. 192-193. ISBN 83-87587-73-7.
↑Karol Mórawski, Wiesław Głębocki: Bedeker warszawski : w 400-lecie stołeczności Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo „Iskry”, 1996, s. 187–188. ISBN 83-207-1525-3.
↑Edward Chwalewik: Zbiory polskie : archiwa, bibljoteki, gabinety, galerje, muzea i inne zbiory pamiątek przeszłości w ojczyżnie i na obczyźnie. T. 2: N–Ż. Warszawa: Wydawnictwo Jakuba Mortkowicza, 1927, s. 362–364.
↑Zarządzenie nr 27 Ministra Kultury z dnia 25 września 2003 r., 25 września 2003. Brak numerów stron w książce
↑DZIENNIK URZĘDOWY Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego: Pozycja 64: Zarządzenie Ministra Kultury z dnia 5 grudnia 2012 r. w sprawie zmiany nazwy "Zachęty" - Narodowej Galerii Sztuki oraz nadania jej statutu, 5 grudnia 2012. Brak numerów stron w książce